Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΣΕ ΜΙΑ «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ» ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΠΟΤΕ ΕΩΣ ΤΩΡΑ!
Αν ερωτεύτηκες χωρίς να πεις «γέλα μου όπως και χθες», αν δεν χώρισες για να πάρεις ξημέρωμα τον κολλητό να του πεις «Δημήτρη χάνομαι», αν δεν μπήκατε σ’ ένα μπαρ να πιείτε «δυο ποτήρια», αν δεν πήγες κάτω από το μπαλκόνι της φωνάζοντας «δεν πάω πουθενά», αν δεν έχεις σπάσει το κινητό για ένα μήνυμα που έλεγε το «τελευταίο σ’ αγαπώ», αν δεν έλιωσες τα τραγούδια του Βασίλη Καρρά για έναν έρωτα, τότε μάλλον δεν ήταν έρωτας…
■ Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα σας χαρακτηρίζουν τραγουδιστή της καψούρας και του έρωτα..
Δεν ξέρω αν υπηρετώ την καψούρα και τον έρωτα. Θέλω να πιστεύω ότι υπηρετώ, όσο μπορώ καλύτερα, το ερωτικό τραγούδι. Τώρα, αν αυτό το ονόμασαν έτσι, αν με βάφτισαν τραγουδιστή της καψούρας ή κάτι άλλο, καλοδεχούμενο. Ωραίος τίτλος!
■ Από τα 16 στο τραγούδι;
Ίσως 17, κάπου εκεί. Παράλληλα με το τραγούδι και τη μουντζούρα. Το συνεργείο. Το ένα με μαύρα τα χέρια από την δουλειά και το άλλο με μαύρη την καρδιά από την καψούρα. Μαύρα και τα δύο… Την καψούρα την έζησα γύρω μου. Δεν μπορεί να μην την έζησα. Άνθρωπος δεν είμαι κι εγώ; Κάτι θα έζησα. Κάτι όμορφο, κάτι άσχημο. Ξέρεις, η καψούρα σου βγάζει τα πιο δυνατά συναισθήματα.
■ Τα τραγούδια σε αυτές τις περιπτώσεις μοιάζουν με βάλσαμο.
Ανάλογα. Θέλω να πιστεύω ότι καμία φορά σκαλίζει πληγές το καλό τραγούδι. Και άλλες φορές κλείνει πληγές. Με λίγο αλκοόλ παραπάνω, βέβαια, αυτά παθαίνεις. Καταστροφικά τα πράγματα. Αν αισθάνονται όλοι, όπως αισθανόμαστε εμείς, έτσι λειτουργεί το τραγούδι.
■ Το εντυπωσιακό είναι ότι σας ακολουθεί και η νεολαία…
Κοίταξε, η νεολαία μας κρατάει εμάς τώρα. Η δική μου γενιά έχει αποσυρθεί. Αυτή τη στιγμή μόνο με τη νεολαία έχουμε να κάνουμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος από την γενιά μας να έρθει στα μπουζούκια. Σπάνια θα έρθει. Λίγος είναι ο κόσμος. Και βέβαια υπάρχει η συνεργασία με τα νέα παιδιά. Τους καλλιτέχνες που συνεργάζομαι και είναι πιτσιρικάδες.
■ Όμως, έχετε βοηθήσει ιδιαίτερα και με τον δικό σας τρόπο νέους καλλιτέχνες…
Αν το νέο αίμα λείπει από δίπλα μας, εμείς τι να κάνουμε; Καμιά φορά νομίζουν ότι τα στηρίζουμε μόνο, αλλά μας στηρίζουν κιόλας, τα παιδιά αυτά. Έτσι νομίζουμε στην αρχή. Αλλά στο τελικό αποτέλεσμα βοηθάνε και αυτά με τον τρόπο τους. Θέλω να νομίζω ότι κι εγώ βοηθάω ακόμα. Δεν θέλω να τραβήξουν αυτά που τράβηξα εγώ για το τραγούδι, όσο μπορώ να είμαι δίπλα τους. Για τα παιδιά αυτά, τα πράγματα είναι σήμερα χειρότερα, παρόλο που τα μέσα είναι πάρα πολλά. Τα δίνουν μια τροφή, μια καραμελίτσα και μετά τρώνε… πίκρα. Είναι δύσκολη η κατάσταση στο τραγούδι, δεν θέλω να τρώνε πίκρα. Ίσως τώρα με τα μικρά κλαμπάκια, που ανοίγουν διαρκώς, να μπορέσουν να δουλέψουν.
■ Χωρίς να είναι βέβαιο κάτι τέτοιο…
Μα, τους φουσκώνουν τα μυαλά! Το άσχημο είναι ότι τα νέα παιδιά δεν έχουν καταλάβει αυτό που συμβαίνει καθαρά με τις εκπομπές ταλέντων. Υπάρχουν πολλά τρικ. Δεν είναι μόνο χαρά. Τελικά τρώνε όνειρο, πίκρα και παραμύθι. Πως τα ποτίζεις παραμύθι και δεν τους λες την αλήθεια; Δεν είναι ένα εύκολο επάγγελμα πια. Όταν το κάνεις για την καψούρα και την αγάπη και μπορείς να την πας την ζωή σου από άλλο επάγγελμα είναι καλά, όταν είναι αποκλειστικά να συντηρηθείς και να κρατηθείς από το τραγούδι είναι δύσκολα. Δεν γουστάρω να περνάνε τέτοιες καταστάσεις τα παιδιά. Και το ξαναλέω: είναι απλά τα πράγματα σήμερα. Εμείς για να παίξουμε τότε στο κρατικό ραδιόφωνο έπρεπε να φιλήσουμε κώλους. Τώρα όλα είναι εύκολα. Γι’ αυτό και δεν έχουν διάρκεια αυτά τα παιδιά. Δεν πάνε με αργά βήματα να κερδίσουν καριέρα και ζωή, συγχρόνως. Είναι όλα ξαφνικά, τους δίνουν τρελά πράγματα και αυτά που ονειρεύονται για μια νύχτα. Και μετά τα αποσύρουν. Δεν είναι κακό αυτό; Ακόμη και τα ραδιόφωνα. Να σταματήσουμε να πουλάμε όνειρα στα νέα παιδιά. Να λέμε την αλήθεια, ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Για να μείνουν προσγειωμένα.
■ Μεγάλο σχολείο η νύχτα, τελικά. Άλλαξε, όμως.
Τελείως. Έγινε πιο ευγενική, πιο λίγη, πιο ευχάριστη. Δεν είναι κουραστική, όπως παλιά. Η δική μας δουλειά είναι όμορφη. Στην αρχή, βέβαια, μέχρι να την κερδίσεις και να βγεις στους πρώτους, είναι ψυχοφθόρα. Πως θα κρατηθείς στην πρώτη θέση. Αυτό είναι το πιο ψυχοφθόρο πράγμα, που περνάει ένας καλλιτέχνης. Εκεί ξεκινάς και τρως κομμάτι από την σάρκα σου για να κρατηθείς. Μόνο δίνεις. Δώσε, δώσε, πόσο έχει να δώσει ένας άνθρωπος από τα φυσικά του αποθέματα για να κρατηθεί; Αυτό σίγουρα συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα, αλλά πιο ψυχοφθόρο από το δικό μας δεν υπάρχει.
■ Υπάρχει και η κρίση…
Η κρίση δεν έχει επηρεάσει απλά τη νύχτα. Από το περίσσευμα του θα έρθει ο άλλος να σε ακούσει. Βέβαια, έχει κι ένα τρελό πράγμα ο Έλληνας. Το συνάντησα την δεκαετία του ‘60, το συναντάω και τώρα. Στις δύσκολες στιγμές πάει και τρώει ότι έχει και δεν έχει. Αυτά τα λίγα, που έχει, θέλει να τα γουστάρει. Αυτό με χαροποιεί. Αυτό το δεκάρικο, που έχει, θα βγει να το φάει. Ο Έλληνας έχει ψυχάρα μέσα του.
■ Μας την τρώνε, όμως, την ψυχάρα.
Αυτό δεν το συζητάμε. Και σε μας έπεσε η δουλειά. Από την στιγμή που έκλεισαν οι βιομηχανίες και στην πόλη μας και σε ολόκληρη την Ελλάδα, πως θα κρατηθεί ο κόσμος; Κοίταξε, αν χάσω την αισιοδοξία μου, θα χαθώ και εγώ. Παλεύω. Παλεύω μιλάω με τα παιδιά στο καμαρίνι, συζητάω μαζί τους. Να δω που είναι. Τι σκέφτονται; Προσπαθώ να τους δώσω λίγη αισιοδοξία, τους λέω ότι δεν πεθαίνουμε μέσα σε μια μέρα. Μας δοκιμάζουν. Περάσαμε τόσα και τόσα σαν Έλληνες και σαν χώρα.
Να στο πω αλλιώς. Αν οι πολιτικοί αλλάξουν τακτική και στηρίξουν τον κόσμο, μπορούμε να αλλάξουμε σαν χώρα. Μπορούν να το κάνουν αυτό, μέσα σε μια νύχτα. Να βγει ένας πολιτικός και να επαναστατήσει. Να γίνει ήρωας για την χώρα, με όλο το κόστος που θα βρει μπροστά του. Θα αλλάξουν τα πράγματα, θα αλλάξει και ο κόσμος. Είμαστε υπεύθυνοι όλοι, εδώ που φτάσαμε. Κι εγώ και εσύ και όλοι μας. Ιδιαίτερα η δική μου η γενιά ευθύνεται για την κατάσταση. Ήμασταν όλο γέλια και χαρές μέχρι τώρα. Τώρα σοβάρεψαν τα πράγματα. Τώρα που έφτασε το αυγό στον κώλο…
■ Ο προγραμματισμός της καλοκαιρινής περιοδείας σας έχει και συναυλίες στην Ευρώπη. Εκεί πώς μας αντιμετωπίζουν;
Τώρα που γυρίζω την Ευρώπη, ιδιαίτερα Γερμανία και Ολλανδία, θέλω να σου πω κάτι. Ξέρεις ότι έχει ανθίσει ξανά η Γερμανία και έχει γίνει όπως στη δεκαετία του ‘70; Η μετανάστευση έχει φτάσει κι εγώ δεν ξέρω που. Ευτυχώς, βρήκανε δουλειά τα παιδιά αυτά εκεί. Στην Ολλανδία, σε μια περιοχή που τραγούδησα, είχε 60.000 καινούρια παιδιά, που πήγαν να ζήσουν και να δουλέψουν. Ελπίζω να γυρίσουν πίσω τα παιδιά αυτά όταν φτιάξουν τα πράγματα…
■ Και τα παιδιά αυτά δεν έφυγαν χωρίς λόγο..
Σαφώς! Ξέρεις εμείς τι κάναμε; Διώξαμε τα μυαλά. Αν μείνει αυτή η χώρα χωρίς νέα παιδιά με όνειρα, έχουμε καταστραφεί. Η ιατρική μας έχει αδειάσει τελείως. Σχεδόν 220 γιατροί έφυγαν από την Ελλάδα και δουλεύουν τώρα στη Νυρεμβέργη, σ’ ένα νοσοκομείο. Αυτά, όμως, δεν τα λένε στον κόσμο. Ότι έχει αδειάσει η ιατρική από την χώρα μας. Θα ψάχνουμε να βρούμε γιατρό σε ένα-δυο χρόνια και δεν θα βρίσκουμε. Γιατί η πρόκληση που κάνουν, ιδιαίτερα οι Γερμανοί που δέχονται τους γιατρούς μας, είναι τεράστια. 3.000 και 4.000 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Τι να κάτσει να κάνει εδώ ένα παιδί; Ένας γιατρός, ένας επιστήμονας; Σου λέει ‘να μείνω να με ταΐζουν οι γονείς μου;’. Να τα κίνητρα που δίνει η Ευρώπη!
Γενικά που ανήκουμε όμως; Ανήκουμε στην Ευρώπη; Τι είμαστε; Είμαστε μια παροικία της Ευρώπης, μια συνοικία, τι είμαστε; Γιατί να πληρώνει εφορία ο Έλληνας το αυτοκίνητο που αγοράζει από την Ευρώπη και λέει ότι ‘ανήκω στην Ευρώπη’; Εδώ χάσαμε την φέτα χθες. Μας την πήρε η Τσεχία. Δεν υπήρχε δηλαδή ένας πολιτικός να την κατοχυρώσει την φέτα; Για το Θεό, άλλη μια φορά ξεφτίλα. Δεν έχουμε τίποτα…
Και όσο μεγαλώνουμε, οι συνταξιούχοι θα είναι περισσότεροι σε 10 χρόνια. Θα είναι μια Ελλάδα μόνο συνταξιούχους, από την στιγμή που δεν έχουμε νέους. Ο δρόμος από δω και πέρα έχει αγκάθια.
■ Ποιος θα αντιδράσει;
Εγώ δεν περίμενα από τη νεολαία μας να βάλει το κεφάλι στο καβούκι της και να μη μιλήσει. Περίμενα να επαναστατήσει με τον δικό της τρόπο. Χωρίς φόνους, χωρίς πιστόλια χωρίς μαχαίρια. Με την φωνή της, απλά. Μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα. Όπως περίμενα, επίσης, και οι στρατιωτικοί, οι παλιοί, που αγαπάνε την Ελλάδα, που λένε ότι αγαπάνε την Ελλάδα, να πάρουν την ηγεσία, να την βάλουν κάτω και να πουν: ‘Που πάμε, ρε παιδιά;’. Αλλά κι αυτοί βολεύτηκαν και δεν μιλάνε. Παίρνουν τα δυόμιση χιλιάρικα και δεν μιλάνε. Σου λέει ‘καλά είμαστε’. Άλλα όποιος είναι βολεμένος στην Ελλάδα δεν τον νοιάζει η κατσίκα του γείτονα.
Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ
«Να βάλουμε Χ στους πολιτικούς»!
■ Υπάρχουν, πάντως και καλά πράγματα. Έχουμε το καλό λαϊκό τραγούδι.
Το καλό λαϊκό τραγούδι θα ξαναγίνει όπως την δεκαετία του ‘60. Τραγούδια της ξενιτιάς θα αρχίσουμε να λέμε πάλι, έτσι όπως πάμε. Θα αναβιώσουν καταστάσεις και πράγματα, όπως τότε. Γιατί στη χώρα μας ακόμα υπάρχει κοροϊδία και ιδιαίτερα στη δική μας πόλη, τη Θεσσαλονίκη. Εγώ βλέπω τους πολιτικούς της πόλης. Επί 22 χρόνια μας κοροϊδεύουν με το μετρό και δεν επαναστατεί κανένας. Με το αεροδρόμιο και δεν επαναστατεί κανένας. Μας κοροϊδεύουν, μ’ έναν δρόμο εκεί στη Τούμπα, σε μια διασταύρωση, που τρακάρουν τα αυτοκίνητα και σκοτώνονται άνθρωποι και δεν βάζει ένας μια φωνή να πει κάτι. Ας τους βάλουμε ένα Χ, λοιπόν, να δουν πως είναι. Γι’ αυτό όταν έρχονται οι μέρες να ψηφίσουμε, κλαίνε και οδύρονται και αρχίζουν τα ‘θα, θα, θα’. Κουραστήκαμε πια. Εγώ κοντεύω τα 70 και ακόμα περιμένω να δω αν θα γίνει ποτέ το μετρό. Θα το δούμε ποτέ; Για την ώρα προσπαθούμε να κρατάμε ψηλά το καλό τραγούδι, ώστε να δίνει λίγη χαρά στον κόσμο, να βλέπουμε τους φίλους και τους πατριώτες μας να χαμογελούν, να υπάρχει κάπου ένα φως και δεν ξέρω ποιος θα το ανάψει. Μακάρι, να είναι η νεολαία μας, που θα ανάψει αυτό το φως…
Από το φύλλο της THESSNEWS #04 (04-05/06/2016)
