Συνέντευξη στον Σταύρο Μύθο || mythos@eroticos.gr
Γέννημα θρέμμα Σαλονικιός, «Άγαμος θύτης», τραγουδοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός, άνθρωπος πολυδιάστατος, μιλάει για τη μουσική, την πόλη του και το ΠΑΡ – ΩΔΕΙΟΝ που θα ζήσουμε…
Δεν ξέρω τι τίτλο να σου δώσω. Στάθης Παχίδης ο μουσικός; Ο τραγουδοποιός; Ο νομικός; Ο αρθρογράφος; Ο Παοκτσής; Ο ραδιοφωνάνθρωπος; Ένα από τα ιδρυτικά μέλη στους Άγαμους θύτες; Ο δημιουργός επιτυχιών ακόμα και για τη Eurovision? Βοήθησέ με σ’ αυτό. Είσαι υπέρ ή κατά της ταμπέλας;
Το βαθύτερο κίνητρο όλων αυτών των διαφορετικών εκφάνσεων είναι η μέριμνά μου να είμαι «γαλήνιος μαξιλαρούχος», δηλαδή να κλείνω τα μάτια μου ήσυχος κατά τις 2, που κοιμάμαι συνήθως, και να μη με πιάνει σύνδρομο Αθανασίου Διάκου (ξέρετε, αλλεπάλληλα γυρίσματα σαν σε σούβλα) γι’ αυτά που μπορούσα και δεν έκανα. Δε γίνεται να μου ‘χει έρθει ιδέα για τραγούδι, άρθρο, άποψη (ε ναι, είμαι και αποψίας – όλοι έχουμε από μία) ή ακόμη και υποψία (θρίλερ πια!!!) μεροκάματου και να ησυχάσω. Επομένως κρατήστε πρώτα και κύρια την ιδιότητα του «γαλήνιου μαξιλαρούχου»—αυτό και αρκεί και σώζει.
Οι ταμπέλες, χρήσιμες για να συνεννοούμαστε βέβαια, έγιναν από τους ταξινομητές και τους εμπόρους. Κι εγώ χάνομαι στο σούπερ μάρκετ, ειδικά όταν μ’ έστελναν ν’ αγοράσω σερβιέτες νταρκ, …άκου νταρκ…, αλλά αν κανείς θέλει να δομήσει σχέση και εμβάθυνση, δε θα σταματήσει σε ταμπέλες.
Παρακολουθώντας την πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια είναι εύκολο να διακρίνει κανείς έναν πολυσήμαντο χαρακτήρα που δεν στέκεται σε κάτι και ψάχνει πάντα το ευρηματικό στοιχείο είτε αυτό αφορά ένα τραγούδι είτε ένα κείμενο. Στα περισσότερα όμως διακρίνεις το κωμικό, το σατιρικό στοιχείο ή δεν ξέρω πώς να το πω αλλιώς. Ακόμα και στο ΠΑΡ – ΩΔΕΙΟΝ υποψιάζομαι πως το χιούμορ θα ρέει σε μεγάλες δόσεις. Τι είναι αυτό; Η προσωπική ανάγκη του Στάθη Παχίδη για γέλιο;
Η γιαγιά μου από την Πόλη μου έλεγε «Είναι να μην έχεις την πετριά της σερσεμιάς…» (με αποσιωπητικά, που πολλά σημαίνουν). Πλάγιο βλέμμα και χαμόγελο θέλει το τέρας για ν’ αντιμετωπιστεί κατάφατσα, δεν ξέρω άλλον τρόπο και τα ίδια έλεγα και προ κρίσης, όταν το τέρας είχε άπλα, Καγιέν και διακοποδάνεια.
Αυτό είναι το moto ζωής μου, μ’ αυτό πορεύομαι και επόμενο είναι να ψάχνω να βρω σ’ όσα κάνω έναν πέρα από τον «συνηθισμένο» ή αγοραίο τρόπο, με κόστος βέβαια, γιατί οι άνθρωποι το κλισέ αναζητούν κι η αγορά είναι στεγνή κι αμείλικτη. Δε τα καταφέρνω πάντα αλλά ήμουν τυχερός, γιατί όσες φορές το κατάφερα, άξιζε τον κόπο.
Ναι, στο ΠΑΡ-ΩΔΕΙΟΝ η διάθεση και τα υλικά έχουν πάλι αυτό το πλάγιο βλέμμα, μπας και σκάσει κανένα χαμόγελο και πούμε και κανένα ρεφρενάκι όλοι μαζί— σαν να πέρασε πολύς καιρός που δε το κάναμε, εεεε;
Πώς καταφέρνεις πάντα και είσαι επίκαιρος, σύγχρονος;
Με κολακεύετε, αλλά δε μασάω από τέτοια…Θα εκμυστηρευτώ όμως πως ναι, βαριέμαι τους παραιτημένους ανεξαρτήτως ηλικίας, προσπαθώ να είμαι σε συνάφεια με την πιτσιρικάδα –πάλι ανεξαρτήτως ηλικίας— και με το καινούργιο, που πάντα στρίβει τη γωνία, αρκεί να ‘χεις μάτια να το δεις.
Βρίσκω τη γενιά των νέων Ελλήνων, αυτή της κρίσης, συναρπαστική κι αποφασισμένη –ΟΚ, υπάρχουν τα μαμούγκαλα με τη σύνταξη της μαμάς, που παίζουν ακόμη τον Κωστόπουλο επί ΠΑΣΟΚ—αλλά υπάρχουν και παιδιά-θαύματα με σπουδές, αγωνίες, τσαμπουκά, ιδέες και κυρίως μακριά από ιδεοληψίες και ταπαιρνισμούς που είχαμε οι προηγούμενοι.
Θα το πω απλά. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην ελληνική μουσική;
Επειδή η ζωή, άρα και η μουσική, είναι ομαδικό άθλημα, λέω πως πάσχει από ομαδικότητα η ελληνική μουσική γιατί, με τα δεδομένα του you tube, χάθηκαν από την αλυσίδα και οι παραγωγοί-οραματιστές αλλά και όσοι προέβαλλαν με αισθητικά και μόνο κριτήρια τα ηχογραφήματα.
Απόμεινε το τραγούδι κι οι μουσικές στα χέρια είτε των μαγαζατόρων της γαβ γαβ νύχτας, είτε κάποιων φλωροκαταφερτζούδων μανατζαρέων, είτε σε ψώνια που πούλησαν χωράφι, για να γίνουν πεκινουά. Η μόνη ελπίδα είναι πάντα οι εξαιρετικά μορφωμένοι πιτσιρικαίοι, που –δεν μπορεί– θα τα πουν, αλλιώς θα σκάσουν, και κάποιοι παλιότεροι, που επιμένουν γιατί είχαν το ήθος να κρατηθούν μακριά από τις λαϊκίστικες υστερίες και τις άνομες συναλλαγές.
Έχω την αίσθηση πως είσαι άνθρωπος που θα έκανες πλάκα ή θα διακωμωδούσες ακόμα και στιγμές που δεν χωράει πουθενά το γέλιο. Αλήθεια, το ‘χεις κάνει;
Σωστά διαγνώσατε, το ν’ ανοίγεις το καπάκι της κατσαρόλας την ώρα που κοχλάζουν τα πάντα είναι λυτρωτικό και δίνει ελπίδα κι αποδραματοποίηση, έστω κι αν σε πάρουν οι ατμοί.
Ποιες είναι οι σχέσεις και οι συνεργασίες που σου έχουν μείνει και τις θεωρείς ιδιαίτερους σταθμούς στη ζωή σου; Ποιες θα ήθελες να είχαν συνέχεια;
Ήμουν τυχερός άνθρωπος, γιατί είχα το μέγα δώρο να ζήσω πρόσωπα χαρισματικά—και δεν έχει σημασία η διάρκεια όσο ή ένταση και το βάθος. Υπάρχουν σημαδιακές συναντήσεις στις ζωές μας, που υπόγεια καθορίζουν βλέμματα και στάσεις, οπότε δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων για τη σχέση φιλίας με τον σπουδαίο Θεσσαλονικιό συγγραφέα και δημοσιογράφο Γιώργο Σκαμπαρδώνη, για τον άθλο της συνύπαρξης στην ομάδα των Αγάμων, για τους συμπότες Νίκο Παπάζογλου και Γιώργο Πεντζίκη, για τα μαθήματα που έλαβα δουλεύοντας πλάι σε μάστορες όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Χρήστος Νικολόπουλος, η Αρλέτα κι ο Αγάθωνας Ιακωβίδης.
Θα ήταν επίσης λάθος να μην κάνω μνεία στους σπουδαίους δασκάλους που πρόλαβα στο τσακ στη Νομική του ΑΠΘ, τον Αριστόβουλο Μάνεση, τον Ιωάννη Μανωλεδάκη, τον Δημήτρη Τσάτσο και άλλους—μας ξεστράβωσαν και εκφράζω αιώνια ευγνωμοσύνη.
Είχες την τύχη να γνωρίσεις πολλούς και μεγάλους μουσικούς. Υποθέτω πως έχεις αμέτρητες ιστορίες να διηγηθείς. Είναι κάτι που θα το κρατήσεις στο προσωπικό σου θησαυροφυλάκιο ή σκέφτεσαι κάποτε με κάποιον τρόπο να το μοιραστείς;
Εκτός από τους γνωστούς ή «επώνυμους», ενδιαφέρον επίσης είχε η συνύπαρξη και με άγνωστους μουσικούς, ειδικά σε χώρους περίεργους, έως γκαγκάν γκαγκάν, που είχα την τόλμη να δουλέψω. Δεν είναι γνωστό, αλλά στα πολύ νιάτα μου υπήρξα μπασίστας στα μπουζούκια. Πολλές ιστορίες μουσικών, γνωστών και άγνωστων, με χιούμορ αλλά και ζόρια, τις έχω καταγράψει σ’ ένα βιβλίο που ετοιμάζω και ελπίζω να καταφέρω να εκδώσω φέτος.
Μένεις Θεσσαλονίκη ή επιμένεις Θεσσαλονίκη;
Η Θεσσαλονίκη δεν είναι πόλη μόνο. Αν την ξέρεις και καταλαβαίνεις το βάρος της, είναι άποψη ζωής πάνω σε σταυροδρόμι. Πέρα από τις γραφικότητες, τις ταμπέλες και το χαμηλοτάβανο που μας επιβάλαμε, εξακολουθώ να συγκινούμαι με τη μεταξύ μας –ακόμη- εγγύτητα, τη χαρά της τυχαίας συνεύρεσης και το ειδικό ιστορικό και πνευματικό φορτίο των πεζοδρομίων της.
Κεφάλαιο «Γυναίκα».
Κρίμα και σας είχα συμπαθήσει— γιατί να προβληματιζόμαστε Σαββατοκυριακάτικα; Ουδείς κατάφερε να περάσει τις πύλες του ανεξήγητου κι αφήστε τις χαρδαβελιές περί γυναικών. Δηλώνω απερίφραστα φιλογύνης, αλλά δε γίνεται ν’ αναλυθεί ένα ηλιοβασίλεμα ή μια δαντελωτή παραλία: τα θαυμάζεις γι’ αυτό που είναι και μόνο. Το ίδιο και τις γυναίκες.
Κεφάλαιο «ΠΑΟΚ».
Ο ΠΑΟΚ είναι αίσθημα, συμμετοχή στο πιο μαζικό κοινωνικό φαινόμενο της πόλης αλλά και η ρομαντική βεβαιότητα ότι είσαι από κάπου αλλού, άλλος κι αλλιώς (εσύ βέβαια και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη), ίσως από κάποια ανατολική γη της Επαγγελίας. Το μέρος σου, η ρίζα σου, το ήθος σου είναι αλλιώς και διαφορετικά και κάπου στον χρόνο θα βρεθεί ο δρόμος της επιστροφής, αρκεί να κρατάς επαφή με τους άλλους της ομάδας των ρομαντικών.
Ααααα, και μην ξεχνιόμαστε, νικάμε πάντα— απλώς κάποιες φορές δε μας φτάνει το 90λεπτο, εεε…
Κεφάλαιο «Μαγειρική». Έχω ακούσει ότι είσαι εκλεκτικός!
Κάποιος μ’ έχει δώσει κανονικά, εεε… Μαγειρεύω για να μην πεινάσω -το βασικό και ενστικτώδες- άσε που έμαθα πως οι άνδρες που μαγειρεύουν έχουν μεγάλο σουξέ!!! (Τώρα που το σκέφτομαι, ο μάγερας στο πατσατζίδικο της γειτονιάς μου μπορεί να φέρνει για κάποιες έως και σε Τζορτζ Κλούνεϊ !!!)
Είσαι αγύριστο κεφάλι; Πεισμώνεις; Διαγράφεις; Αφήνεις κάποια χαραμάδα να μπαίνει φως;
Δίνω τρεις ευκαιρίες, αν αξίζει τον κόπο κι έχω δομήσει σχέση αισθήματος, παρότι έχω πια τη βεβαιότητα πως είναι και πολλές, αλλά… Η αναστροφή πορείας πολλές φορές επιβάλλεται και δε θα πω ποτέ τη βλακεία πως …θα έκανα τα ίδια λάθη— μπαααα, το φασκελώνεσθαι εστί φιλοσοφείν.
Έχω την αίσθηση ότι το «Παρωδείον» είναι σαν ένα test drive. Ένας μεζές για να μας δελεάσει γι’ αυτό που έρχεται; Υπάρχει κάτι να περιμένουμε;
Όποτε έκανα προγραμματισμούς και σχέδια μακροπρόθεσμα, ο Θεός γελούσε, οπότε δε θα πω μεγάλη κουβέντα. Κάποια νέα τραγούδια επειγόντως αξιώνουν ν’ ακουστούν και λέω σιγά σιγά κάτι να κάνω, μόνο για τη χαρά του πράγματος και της συνάντησης με τους φίλους.
ΠΑΡ-ΩΔΕΙΟΝ όμως πρώτα απ’ όλα, να βρεθούμε και να το απολαύσουμε — νωρίς νωρίς εεε, 9μμ, για να προλάβουμε και το λεωφορείο της επιστροφής, και φτηνά όσο γίνεται, μόνο δέκα ευρώ είσοδος και ποτό, όσο περίπου σ’ ένα μπαρ.
Τι σε φοβίζει;
Η απαιδευσιά, η μη παιδεία δηλαδή και η ατυχία, αυτά και μόνο. Η πρώτη ίσως και να παλεύεται. Η δεύτερη, άσ’ το…
Τι θα άλλαζες και τι θα κρατούσες στην πόλη σου;
Όχι, δεν έχω το μικρόβιο της εξουσιομανίας και δε θα πατήσω την μπανανόφλουδα να μπω στο παιχνίδι «αν ήμουν Δήμαρχος»… Εξάλλου εμένα πρώτα η μέσα ασχήμια με χαλάει και αυτήν παλεύω να ξορκίσω — με όποιους τρόπους, μέσα, ταλέντα κι αντοχές μπορεί να έχω.
Info:
Στάθης Παχίδης με SPECIAL GUESTS
ΚΥΡΙΑΚΗ 22/1
ΑΓΑΘΩΝ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ – ΗΛΙΑΣ ΚΟΖΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 29/1
ΛΙΛΑ -true story- ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΓΛΟΥ — ΕΥΗ ΣΙΑΜΑΝΤΑ
ΒΕΝΤΕΤΑ
Διεύθυνση: Εθνικής Αμύνης 3
Τηλέφωνο Kρατήσεων: 2310 234973
Ώρα έναρξης: 21:00
Από το φύλλο της THESSNEWS #37 (21/01/2017-22/01/2017)
