ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Ο ηθοποιός Πέτρος Φραγκόπουλος και η θεατρική ομάδα «Push Your Art» στο προσκήνιο.
Μια ομάδα νέων, που πιστεύει στο θέατρο και τα όνειρά της, δημιουργεί πριν 5 περίπου χρόνια την ομάδα Push your art. Με τη φετινή της παράσταση «Γελώντας άγρια» του Κρίστοφερ Ντουράνγκ, αποσπά τις καλύτερες κριτικές. Ένα κωμικό και συνάμα τραγικό πορτρέτο της σύγχρονης ζωής σε μια μεγαλούπολη, εκεί όπου συνωστίζονται οι ψυχώσεις, οι νευρώσεις, τα πάθη, οι έξεις και οι ορέξεις ανθρώπων μοναχικών, ανέραστων και δυστυχισμένων, έτοιμων για όλα. Ανθρώπων που δεν αποζητούν κάποιο σοβαρό άλλοθι για να συγκρουστούν.
Φρέσκια ομάδα, νέοι άνθρωποι, νέες ιδέες, ό,τι πρέπει δηλαδή για μια πόλη. Είναι εύκολο;
Σε καμία πόλη νομίζω δεν είναι εύκολο για μια νέα ομάδα. Στην Ελλάδα το φρέσκο δεν τραβάει, θέλει υπομονή. Στη Θεσσαλονίκη είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί δεν υπάρχει μεγάλο κοινό που να αποζητά το φρέσκο, δεν υπάρχουν χώροι και για μας είναι ακόμα πιο δύσκολο που δεν έχουμε έναν χώρο να δώσουμε την ταυτότητά μας και να ξέρουν ότι θα έρθουν να μας δουν εκεί.
Η φετινή παράσταση;
«Γελώντας Άγρια» του Κρίστοφερ Ντουράνγκ. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Μια φασαρία σε ένα σούπερ μάρκετ. Από εκεί και πέρα, μιλούν ασταμάτητα, μιλούν για όλα. Για ό,τι τους ενοχλεί, τους αγχώνει, τους φοβίζει, τους εκνευρίζει. Και τούτο, γιατί το μόνο που επιζητούν είναι να βρουν κάποιον δίαυλο επικοινωνίας σε έναν κόσμο παλαβό και σκληρό, που αρνείται κάθε ανθρώπινη επαφή.
Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν δύο άνθρωποι για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους;
Δεν ξέρω, εγώ το έχω εύκολο με την επικοινωνία. Αλλά δεν είναι και υποχρεωτικό, ξέρεις, να επικοινωνήσουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους. Το θέμα δεν είναι η επικοινωνία. Η λέξη κλειδί είναι η κατανόηση. Έστω κι αν δεν καταλαβαίνεις ή δεν τον δέχεσαι τον άλλον, προσπάθησε να τον κατανοήσεις. Όπως ένα κομμάτι που λέει ο ρόλος του άντρα, «τα μεγαλύτερα κακά που έχουν συμβεί στην ανθρωπότητα έχουν συμβεί από έλλειψη κατανόησης του ανθρώπου για την ιδιαιτερότητα του συνανθρώπου του».
Ένα έργο γραμμένο το 1987 και όμως τόσο επίκαιρο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή παραμένει περίεργο ακόμα και σήμερα να μιλάς ανοιχτά για πράγματα όπως η θρησκεία, η μοναξιά, η ομοφυλοφιλία, η ανεργία, η μοναξιά;
Είναι τόσο καλογραμμένο, γιατί δεν μιλάει για τη θρησκεία, μιλάει για την εκκλησία, για το πώς αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τη θρησκεία. Δεν σχολιάζει. Ότι οι περισσότεροι το αντιλαμβάνονται λάθος. Πιστεύω ότι αν αυτό το κείμενο το 1987 παιζόταν στην Ελλάδα, τα μισά θα ήταν άγνωστες λέξεις και έννοιες. Το θέμα της ομοφυλοφιλίας ήταν ταμπού. Και σήμερα σαφώς είναι, αλλά έχουν γίνει βήματα. Δεν μπορείς να πεις ότι έχουμε φτάσει στην κατανόηση, αλλά έχει υπάρξει πρόοδος. Η ανεργία. Το ’87 δεν είχες συνηθίσει να βλέπεις ανθρώπους να τρέφονται από τα σκουπίδια. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα, η συνήθεια. Όταν το πρωτοείδαμε, πάθαμε σοκ. Και τώρα περνάς και νομίζεις ότι είναι επιλογή τους.
Το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία;
Όλη η τέχνη δεν είναι; Ασχολείται με την ψυχή του ανθρώπου, δεν είναι κάτι απτό. Είναι μια ιδέα, ουσιαστικά, οι τέχνες. Δουλεύουν πάνω στον άνθρωπο κυρίως. Είναι μια ψυχοθεραπεία με την έννοια ότι ενασκώντας μια τέχνη -και ειδικά του θεάτρου- και διαβάζοντας, ανακαλύπτεις πράγματα που θα ανακάλυπτες και σε μια ψυχανάλυση για τον εαυτό σου. Μέσα από άλλους ρόλους βέβαια. Έχει αυτό το καλό καμουφλάζ.
Δύο άνθρωποι, λοιπόν, που ζουν μια παραφορά μεταξύ τους καθρεφτίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων;
Αυτοί συναντιούνται και έχουν κοινό στοιχείο τη μοναξιά. Ψάχνουν την κατανόηση. Λέει η γυναίκα κάπου στον μονόλογο «θέλω η ζωή μου να αλλάξει, να νιώσω ευτυχία, να μη με φτύνουν οι άνθρωποι…». Νομίζω λοιπόν ότι οι άνθρωποι ψάχνουμε τη χαρά της ζωής που δυστυχώς μερικές φορές τη χάνουμε. Και όχι γιατί φταίμε εμείς πάντα.
Πώς σώζει κάποιος τη μοναξιά του;
Με το να την επικοινωνήσει. Με φίλους ουσιαστικούς. Όσο και να τριβελίζεις το μυαλό σου με τις σκέψεις σου και τις απόψεις σου, αν δεν υπάρχει κάποιος να τα πεις με φωνή και να τα ακούσεις κι εσύ, δεν θα σε χαλαρώσει ποτέ αυτό το πράγμα.
Ονειρεύονται;
Βέβαια. Και έχουν μεγάλη επιθυμία να φτιάξουν τη ζωή τους, αλλά κάθε φορά καταλήγουν ότι όλα είναι δύσκολα.
Εσύ ονειρεύεσαι;
Πολύ. Παλαιότερα πιο πολύ. Όσο μεγαλώνεις, ονειρεύεσαι διαφορετικά. Όταν ήμουν μικρός, ήμουν σίγουρος για τα όνειρα και δεν συνέβη τίποτα από αυτά. Τώρα κάνω όνειρα για το άμεσο διάστημα. Τελικά πιστεύω ότι τα μόνα πραγματικά μας θέλω και πραγματικά μας όνειρα είναι αυτά που κάναμε παιδιά. Τα αληθινά.
Τι θα γίνει η Push your art όταν μεγαλώσει;
Τώρα που θα γίνει 5, θέλουμε να έχει πιο δυναμική και βέβαιη παρουσία στον χώρο της πόλης. Παράλληλα με τις θεατρικές δράσεις να έρθει επιτέλους και να υλοποιήσει τους στόχους της, που ήταν από την αρχή η πραγματοποίηση κι άλλων καλλιτεχνικών δράσεων. Εκθέσεις ζωγραφικής και το εικαστικό κομμάτι που της πρέπει. Ένα πάντρεμα. Εμένα με ενδιαφέρει αυτό, το ταξίδι και η εξερεύνηση ανάμεσα στα όρια των παραστατικών και των εικαστικών που μπορούνε να σπάσουνε…
Από το φύλλο της THESSNEWS #45 (18/03/2017-19/03/2017)
