ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Η Μαρινέλλα, η κορυφαία κυρία του ελληνικού τραγουδιού, είναι η μόνη που μπορεί να ταιριάξει μπροστά της η λέξη «μύθος». Η Μαρινέλλα με τις αξεπέραστες επιτυχίες στην καριέρα της, που συνεχίζει να συγκινεί θαυμαστές στα πέρατα της γης και συγχρόνως να εμπνέει τις νεότερες γενιές. Η Μαρινέλλα, ακομπλεξάριστη, με χιούμορ και ειλικρίνεια μιλάει στην Thessnews!
Οι συνάδελφοί σας με τους οποίους έχετε συνεργαστεί λένε ότι δουλεύετε αμέτρητες ώρες για να στήσετε τα προγράμματα, ότι προσέχετε τους συνεργάτες σας και θέλετε όλα να είναι «στην τρίχα» πριν ανεβείτε στη σκηνή. Σαν να είναι κάθε φορά η πρώτη.
Εμένα δεν μου κάνει εντύπωση. Δεν έχω να επιδείξω τίποτα. Απλά είμαι πάρα πολύ ερασιτέχνης. Έχω έναν ερασιτεχνισμό μέσα μου, που μαζί με τον επαγγελματισμό βέβαια, μου βγαίνει έτσι. Λες και βγαίνω τώρα και κάνω πρώτη φορά δουλειές. Νευριάζω για πράγματα που άλλοι δεν δίνουν σημασία. Άλλος θα έλεγε «έλα βρε τώρα, δεν βαριέσαι, πάμε τώρα δεν καταλαβαίνουν, δεν ξέρουν». Αυτό το «αγνοώ» ή το «δεν δίνω σημασία στον κόσμο», που το έχω ακούσει άπειρες φορές από συναδέλφους, ότι και καλά δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, με πειράζει. Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος; Κι εγώ σου λέω και να ισχύει, το γεγονός ότι καταλαβαίνω εγώ είναι αρκετό. Είναι σαν να μη σέβεσαι τον εαυτό σου. Εγώ σέβομαι πρώτα εμένα και μετά όλο τον κόσμο. Διότι αν δεν περάσει ο σεβασμός από εσένα, τότε τι κάνεις; Μου λένε: «τα προσέχεις όλα, πού να δει ο άλλος ότι δεν είναι σιδερωμένο το ρούχο;» Δεν υπάρχει περίπτωση να βγω τσαλακωμένη. Θα βγω «στην τρίχα» και εκεί πάνω ας γίνω κουρέλι. Ας τσαλακωθώ, ας ιδρώσω, ας φύγουν μπογιές, βλέφαρα. Όταν βγω πρέπει όλα να είναι άψογα.
Οι άλλοι δεν είναι έτσι;
Πολλές φορές δεν δίνουν σημασία ακόμα και στα παπούτσια που φοράνε. Είναι άβαφα, λίγο χτυπημένα. Γιατί ρε παιδί μου; Δεν θα σε δει ο άλλος; Από πάνω μέχρι κάτω σε κόβει. Να αστράφτεις πρέπει. Δεν μπορώ αυτά τα δήθεν, το στυλ του άλλου που φοράει ένα μπλουτζίν, που με αυτό κοιμάται, με αυτό ξυπνάει, με αυτό κάνει δουλειά, με αυτό τρώει και σκουπίζει και τα χέρια πάνω του και βγαίνει και τραγουδάει, φίλε μου. Μα να το βράσω. Ο καλύτερος του κόσμου να είναι, θα φύγω. Εγώ όταν πάω να δω έναν συνάδελφο ντύνομαι καλά. Πρώτα για μένα και μετά για να τον τιμήσω. Δεν μπορεί να βγει και να με δει κουρέλα από κάτω. Αυτός ο σεβασμός δεν υπάρχει. Γιατί εγώ να σε δω με το βρωμοπαντέλονό σου; Αυτό μπορεί να με στείλει. Δεν είναι μόνο να βαφόμαστε, η καθαριότητα είναι από μέσα μας, αδερφέ.
Έχω μάθει ότι σας αρέσει η οδήγηση και πηγαίνετε με το αμάξι στις περιοδείες.
Το πιο σημαντικό είναι ότι μου αρέσει να ταξιδεύω μόνη μου. Αθήνα – παραλία Θεσσαλονίκης θα είμαι σε 4 ώρες. Δεν τρέχω, αλλά εκεί που μπορώ να το πατήσω, το πατάω. Τώρα τελευταία βέβαια, επειδή είναι πολλές οι συναυλίες, με πηγαίνουν και με φέρνουν με τα αεροπλάνα. Σαν βαλίτσα νιώθω. Μ’ αρέσει όμως να είμαι μόνη μου. Όταν μου λέει κάποιος «να έρθω παρέα;», προσπαθώ να το αποφύγω. Να σας πω γιατί. Πρώτον, δεν μου μιλάει κανείς στον δρόμο. Δεύτερον, ακούω τη μουσική που θέλω. Όσο δυνατά θέλω. Βάζω κλασική μουσική και ταξιδεύω. Φεύγει το μυαλό μου, δεν βλέπω το Αθήνα – Θεσσαλονίκη, με το μυαλό μου πηγαίνω σε άλλα πράγματα. Με πηγαίνει σε διάφορους, άγνωστους τόπους. Και αυτό δεν πρέπει να μου το στερήσει κανένας. Αν έχω κάποιον δίπλα μου, νιώθει υποχρεωμένος να μου μιλήσει για να περάσει η ώρα. Εμ έλα που εγώ δεν θέλω! Ούτε να καπνίζει ο άλλος δίπλα μου δεν θέλω στο αμάξι.
Μα εσείς δεν καπνίζατε φανατικά;
Έχει 30 χρόνια που το έκοψα. Και καμιά φορά λέω πως είμαι υποανάπτυκτη. Γιατί το λέω εγώ που ήμουν η μεγαλύτερη καπνίστρια. Κάπνιζα 5 πακέτα τη μέρα και μία μέρα ανοίγω το παράθυρο, τα πετάω και δεν το ξανάβαλα στο στόμα μου. Είμαι ο πιο αποφασιστικός άνθρωπος που υπάρχει.
Αυτό σημαίνει πως τα έχετε καλά με τη Μαρινέλλα.
Πάρα πολύ. Και το εννοώ. Και το λέω χωρίς να έχω καβαλήσει κανένα καλάμι. Αν δεν τα είχα καλά, θα είχα τρελαθεί. Δεν μπορεί κανένας να είναι τόσα χρόνια που είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι, και ακόμα αυτή που είμαι, αν δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του. Δεν ανακατεύω το σπίτι μου με τη δουλειά μου ποτέ. Τα παιδιά, τα εγγόνια και τους φίλους μου. Δεν μπορείς να γυρνάς σπίτι σου και να κάνεις τον δημοσιογράφο πάλι. Πρέπει να τα ξεχωρίσεις. Να φεύγει το κεφάλι σου. Αν όλα τα χρόνια σκεφτόμουν «άραγε τι θα κάνω, πώς θα τραγουδήσω, δεν χτύπησε το τηλέφωνο, άρα δεν με θέλουν», συγνώμη αλλά χέστηκα. Και δεν λέω για τώρα. Όλα μου τα χρόνια είμαι έτσι, λέω «μην κυνηγάς τίποτε, θα σου έρθει».
Αυτό όμως το λέτε και για τους άντρες.
Όχι ότι δεν με ενδιαφέρει, αλλά μου λένε: «πώς ζεις τόσα χρόνια δίχως άντρα;» Τι λέτε ρε παιδιά; Ντε και καλά πρέπει να έχω έναν άντρα; Και τι άντρα να έχω; Πρέπει να είναι μεγάλος. Και τι να τον κάνω τον μεγάλο, μανάρι μου; Να δίνει ο ένας χαμομήλι στον άλλον; Μα σε παρακαλώ! Οι παρέες μου είναι 20 – 30 χρόνια μικρότεροι. Δεν μπορώ να κάνω με μεγάλους παρέα, όχι ερωτικά, για παρέα εννοώ. Γι’ αυτό τα έχω καλά με μένα. Και είναι σπουδαίο να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
Γυναικεία υπόθεση όλα…
Αχ αυτή η συναυλία… Πολύ γυναικεία υπόθεση. Με τις άλλες κοπέλες. Βιτάλη και Γλυκερία. Έχει η κάθε μία το δικό της μπαούλο. Τη δική της προσωπικότητα, ιδιαιτερότητα, φωνή και τραγούδια. Όταν αυτό μπλέκει, είναι μαγικό. Βλέπεις τρεις γυναίκες που τις λατρεύω εγώ προσωπικά, γιατί είναι μεγάλες τραγουδίστριες. Προσωπικότητες μεγάλες. Νιώθω τυχερή που συμμετέχω.
Εγώ σας θεωρώ πιο ροκ από τη Βιτάλη. Τα προγράμματά σας ήταν πάντα μπροστά για την εποχή.
Πάντα. Δεν μου αρέσει καταρχήν να μένω στο ίδιο πράγμα. Θέλω να αλλάζω. Εγώ λοιπόν, επειδή έχω αλλάξει πάρα πολλές διαφορετικές καριέρες, από το θέατρο, μετά με τον Καζαντζίδη στο λαϊκό τραγούδι, μετά μπαλάντες με τον Χατζή, μετά χορευτικά, μετά μιούζικαλ, μετά τα σόου στην πίστα. Ή να πω για το ντύσιμο; Ό,τι ήθελα φορούσα. Χωρίς να προσβάλω κανέναν, έκανα αυτό που ήθελα από μέσα μου. Διαφορετικό πράγμα όλο αυτό που κάνω εγώ, διαφορετικό πράγμα της Γλυκερίας, διαφορετικά η Βιτάλη. Δεν πάει να πει ότι επειδή εγώ χορεύω και κουνιέμαι πρέπει να τα κάνουν και οι άλλες. Εγώ είμαι έτσι, τρελή, λίγο πιο ψώνιο είμαι. Γελάω με τον εαυτό μου, μου αρέσει να αυτοσατιρίζομαι φοβερά. Δεν έχω προβλήματα τι θα πουν. Αφήνω τον εαυτό μου και παραδίδεται στις φίλες και συναδέλφους. Αφού καμιά φορά μπερδεύω τα λόγια ή τα ξεχνάω και κοροϊδεύει η μία την άλλη. Αυτό είναι η αλήθεια που έχουμε… Οπότε όσοι μας δουν θα είναι το τώρα. Ίσως και τον χειμώνα να δουλέψουμε μαζί, αλλά δεν είναι ένα πράγμα που θα επαναληφθεί τον άλλο χρόνο. Ό,τι κάνουμε, κάνουμε. Εμένα, για παράδειγμα, δεν μου αρέσει να δουλεύω συνέχεια με σένα. Θέλω να αλλάζω. Μόνο με τον Αντώνη το έχω κάνει αυτό. Τον Ρέμο. Είναι φιλαράκι μου. Και τη Νατάσσα (Θεοδωρίδου) την αγαπώ, γιατί δούλεψα εκπληκτικά μαζί της. Και τώρα βγαίνουμε και περνάμε καλά. Ξέρω τι προσφέρουν στον χώρο μας.
Τα χρόνια περάσανε. Και τα τραγούδια ωρίμασαν μαζί. Ακούω το «Άνοιξε πέτρα» και κάθε φορά είναι διαφορετικό.
Έτσι ακριβώς. Ειδικά την πέτρα της έχω αλλάξει τα φώτα. Είναι τραγούδι του ’68. Πόσα χρόνια είναι; 40; 50;
50 χρόνια πριν;
Είπαμε, παιδί μου, είμαι μεγάλη αλλά δεν είμαι και η Πελοπόννησος. Ποιος το έλεγε αυτό; Ο Αυλωνίτης; (γέλια). Τα τραγούδια είναι όμορφα όλα. Εξαρτάται πώς τα λες. Πού τα λες και πότε τα λες. Επειδή καμιά φορά βαριέμαι, λέω πρέπει να ειπωθεί το τραγούδι αλλιώς. Μια φορά βγήκα και το είπα χωρίς μουσική. Άλλο πράγμα. Ή μόνο με μία κιθάρα. Κάνω τέτοια εγώ.
Από το φύλλο της THESSNEWS #61 (08/07/2017-09/07/2017)
