ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ
Ένας μεγάλος τενόρος και ηθοποιός που έχει ακολουθήσει καριέρα στο τραγούδι, το μιούζικαλ, την όπερα και την αρχαία τραγωδία. Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής και συνεχίζει να μας ταξιδεύει στα θαύματα της ελληνικής μουσικής και της διεθνούς πορείας του.
«Μικρό νησάκι» η καρδιά μας;
Πραγματικά. Και μέσα σε αυτό το μικρό νησάκι είμαστε τρεις συνοδοιπόροι, ο Θοδωρής Βουτσικάκης και η Δήμητρα Σελεμίδου που είναι μόλις 19 και θα τολμούσα να πω ότι είναι μια νέα Έλλη Πασπαλά ή μια νέα Φλέρυ Νταντωνάκη, μια τέτοιου είδους φωνή. Από αυτά τα νέα παιδιά που θέλεις να επενδύσεις και να δώσεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Έχει μεγάλη ψυχή και είναι σαν ένα τριαντάφυλλο που σιγά σιγά ανθίζει. Αποφασίσαμε να το πούμε «μικρό νησάκι», γιατί κάπως έτσι είναι οι ψυχές και οι ζωές όλων μας. Είμαστε μικρά νησάκια που μας περιτυλίγει η θάλασσα και ο κόσμος. Όχι μόνο οι καλές στιγμές αλλά και οι δύσκολες. Γιατί δεν περνάμε τόσο καλά τα τελευταία χρόνια. Αλλά εμείς θέλουμε να ομορφαίνουμε τα πράγματα σαν καλλιτέχνες και να βλέπουμε το θετικό και το ρομαντικό σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες.
Αυτό κάνετε και στην προσωπική σας ζωή;
Θα ακούσω σίγουρα μια υπέροχη κλασική μουσική, θα πάω να δω κάποια νέα παιδιά που δίνουν την ελπίδα και σε μας που είμαστε μιας άλλης γενιάς. Που δίνουν τη δύναμη της ζωής, της ελπίδας και του μέλλοντος μέσα από νέες μουσικές. Αγαπώ τα νέα παιδιά και παίρνω δύναμη από αυτά.
Είναι περίεργο να το λέτε αυτό. Έχετε συνεργαστεί με τέρατα μουσικής και πάντα έχετε στο πλευρό σας νέα παιδιά.
Πραγματικά πιστεύω στους νέους. Ότι είναι το μέλλον. Κι αν έχουν το πάθος και το θάρρος να κερδίσουν τη ζωή τους, είναι πραγματικά χρέος για εμάς να τους βοηθήσουμε. Ίσως γιατί υπήρξα βέβαια κι εγώ τυχερός. Δούλεψα σκληρά αλλά μπήκα νωρίς στους Αθλίους, «Les Misérables», στο West End του Λονδίνου, και έτσι γνώρισα από μικρή ηλικία τι σημαίνει να είσαι συνάδελφος και να συμπάσχει ο ένας με τον άλλον. Να μαθαίνεις ότι το αποτέλεσμα μιας δουλειάς είναι συνολικό. Είναι όλων. Έμαθα ότι είναι καλό να δίνεις σε αυτούς που δεν είναι στην καλύτερη στιγμή της ζωής τους μια βοήθεια, γιατί πάντα αυτό σου το επιστρέφει η ζωή. Χρειαζόμαστε πάντα κάποιον να μας ανοίξει κάποιες πόρτες, αλλά μετά είναι στο χέρι μας πόσο ανοιχτές θα μείνουν αυτές οι πόρτες και πόσο θα μείνουμε στον χώρο, θα προσπεράσουμε όποια εμπόδια και θα μπούμε σε μια άλλη πόρτα.
«Όταν ήμουν παιδί» που λέει και το τραγούδι, χτίζατε αυτό το όνειρο;
Αγαπάω τόσο πολύ τη ζωή, που τη ζω κάθε στιγμή. Γι’ αυτό αισθάνομαι μια σιγουριά μέσα μου, που και σήμερα να τελείωνε η πορεία μου καλλιτεχνικά, θα έλεγα ότι έχω ζήσει πάρα πολλά πράγματα. Ότι έχω πολλά να μοιραστώ. Αυτό είναι τεράστιο κέρδος. Κάθε συνεργασία είναι σαν να είναι η πρώτη φορά που βγαίνω στη σκηνή. Είναι όμορφο να αισθάνεσαι τη χαρά της στιγμής.
Το δικό σας νησί πού μοιράστηκε;
Η καρδιά είναι πάντα μαζί μου και χτυπάει για ό,τι αγαπώ και ανησυχώ. Έχω αγαπήσει, έχω αγαπηθεί και στη δουλειά μου πραγματικά αισθάνομαι χορτασμένος, αλλά έχω τα όνειρά μου. Δεν σταματάει το όνειρο ούτε η ελπίδα να πραγματοποιήσω πολλά ακόμα, να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός ακόμα και στον τρόπο σκέψης μου, να κάνω νέους φίλους, να ταξιδέψω, να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια ή να υιοθετήσω κάποιο παιδί.
Είσαστε ιδιαίτερα ευαίσθητος με την υιοθεσία.
Κατά κάποιον τρόπο υιοθετημένο παιδί ήμουν, εφόσον με μεγάλωσε η αδερφή της μητέρας μου και κάπως πρέπει να βρω έναν τρόπο να το ανταποδώσω αυτό. Πιστεύω ότι έχω πολλά να δώσω σαν άνθρωπος απ’ ό,τι έχω κερδίσει από τη ζωή μου. Θα ήταν όμορφο να μπορέσω να δώσω κάτι τέτοιο σε ένα παιδί που ίσως να μην είχε την ευκαιρία. Ίσως να μην έχει γονείς, ίσως να έχει έρθει από μια εμπόλεμη κατάσταση και να είναι σε μια κατάσταση ανάγκης μέσα του. Αυτόν τον τρόμο και αυτήν την απογοήτευση που έζησα εγώ μικρό παιδί, όταν χωριστήκαμε από τους γονείς μου και ήρθαμε από την Αφρική στην Ελλάδα, είναι κάτι που δεν το εύχομαι για κανένα παιδί. Τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται την αγάπη μας. Θα ήθελα να είμαστε λίγο πιο σοβαροί με το τι συμβαίνει στον κόσμο και το τι περνάνε αυτά τα παιδιά.
Τη βρήκατε την ισορροπία μέσα σας;
Είναι δύσκολο, αλλά κάθε μέρα είναι και μία μάχη. Κάθε μέρα προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι και να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να βελτιωνόμαστε ως προσωπικότητες αλλά και ως πολίτες αυτού του κόσμου. Δεν είμαστε μόνο Έλληνες αλλά και πολίτες ενός ολόκληρου πλανήτη, ο οποίος είναι μικρός σε σχέση με αυτό που συμβαίνει εκτός αυτού. Και μόνο να το σκεφτεί κανείς, πρέπει να φανταστούμε πόσο μικροί είμαστε και πόσο κακό κάνει ο ένας στον άλλον.
Πού είναι το καταφύγιό μας λοιπόν;
Σε ό,τι αγαπάμε. Και δεν σημαίνει ότι είναι μόνο οι τέχνες και ο πολιτισμός. Ο καθένας μπορεί να βρει τον δικό του δρόμο, χόμπι, αυτό που αγαπάει πραγματικά, αλλά να το κάνει με πάθος. Και να σέβεται τις ζωές των άλλων. Δεν είμαστε ο καθένας το κέντρο του κόσμου. Ή να υπάρχει ένας άνθρωπος που να κρίνει τι είναι το σωστό για τον υπόλοιπο κόσμο. Όπως σε διάφορες περιπτώσεις κάποιων που βρίσκονται σε ισχυρές πολιτικές θέσεις και νομίζουν ότι μπορούν να κοντρολάρουν τον κόσμο και τις ανθρώπινες ζωές. Μακάρι να μπορούμε να είμαστε ενήμεροι, να ξέρουμε τι συμβαίνει και να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα αν αυτό πάει να μας καταστρέψει. Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα πολιτικά, με ενδιαφέρει όμως το άγχος και η αγωνία που έχει ο κόσμος αυτόν τον καιρό. Δεν μπορείς να πιέσεις κάποιον να μην το αισθάνεται. Το αισθάνεται και είναι η δική του αλήθεια. Αυτό προσπαθούμε μέσα από τη μουσική, από τις μικρές ιστορίες, να ανοίξουμε νέους κόσμους. Να δώσουμε ελπίδα, να μπορεί ο κόσμος να δει ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος σκέψης, πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής.
Από το φύλλο της THESSNEWS #62 (15/07/2017-16/07/2017)
