ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Έζησε, ίσως όσο λίγοι καλλιτέχνες της γενιάς του, τη δημοσιότητα, τα φώτα, τις κάμερες, προσπαθώντας πάντα να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική ζωή και τη δημόσια. Και έχει την ικανότητα να κρατήσει αποστάσεις όταν αυτό τον πνίγει.
Ειλικρινής, ώριμος και κατασταλαγμένος, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μιλάει στην ThessΝews για τις εμφανίσεις και τα νέα βήματά του με τη Λίνα Νικολακοπούλου…
Αυτές τις μέρες το θέατρο Βεργίνα μεταμορφώνεται σε live stage και έχω την αίσθηση ότι θα ζήσουμε τις παλιές εκρηκτικές συναυλίες του Μιχάλη Χατζηγιάννη…
Αυτό και σε μένα προκάλεσε έκπληξη, γιατί ξέρω το θέατρο Βεργίνα. Έχει μια άλλη διαμόρφωση. Νομίζω ότι η πρωτοβουλία και η απόφαση να γίνει ένα live stage, να δημιουργήσει τα πρότυπα και τη διάθεση μιας συναυλίας, έχει ένα άλλο ενδιαφέρον και δίνει μια δυναμική για ένα δυνατό πάρτι με μεγαλύτερη διάθεση εξωστρέφειας.
Προσπαθώ να θυμηθώ πόσα χρόνια πέρασαν από το «Άγγιγμα ψυχής», αμέτρητα τραγούδια, ραδιόφωνα, συναυλίες. Τώρα είναι μια εποχή ηρεμίας;
Ξεκίνησα με το «Άγγιγμα ψυχής» όταν ήρθα στην Ελλάδα, το 1998, από την Κύπρο. Πολλά χρόνια. Νομίζω βέβαια ότι το χρειαζόμαστε και αυτό. Η ζωή, αλλά και η καλλιτεχνική ζωή, κάνει κύκλους και το παρελθόν είναι εκεί να μας το θυμίζει. Τα νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια. Βέβαια τώρα τα εκτιμώ περισσότερο. Τότε μου φαίνονταν όλα δεδομένα. Όπως κάθε τι στη ζωή μας. Τώρα τα νοσταλγώ και όποτε τα σκέφτομαι, τα σκέφτομαι με αγάπη, με μια γλυκιά στεναχώρια, αλλά μου φτάνει που έγιναν. Ήταν ωραία. Είχαμε αυτή την εμπειρία. Από εδώ και πέρα πρέπει το μέλλον να διαμορφωθεί υπό άλλες συνθήκες. Καλύτερες, χειρότερες δεν ξέρω, αλλά στο χέρι μας είναι να κάνουμε τις επιλογές μας.
Τώρα πια το βλέπεις πιο ώριμα; Και επαγγελματικά και ηλικιακά μπορείς να το διαχειριστείς διαφορετικά;
Σίγουρα. Τώρα δεν επικρατεί πια αυτός ο παροξυσμός και η παρορμητικότητα της νεανικής φρεσκάδας. Τώρα υπάρχει μια άλλη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Πιο ώριμη και στιβαρή και σαφώς με άλλες εμπειρίες. Από μια άποψη νιώθω καλύτερα, γιατί ξέρω καλύτερα τι ζητάω και εγώ από τον εαυτό μου.
Είσαι χορτάτος όμως…
Χορτάτος και ευγνώμων για ό,τι μου έχει δοθεί. Μη νομίζεις ότι το περίμενα ερχόμενος στην Ελλάδα ότι θα κάνω κάτι περισσότερο από το να τραγουδώ και να περνάω καλά. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους. Καταιγιστικά. Ήταν κάτι το οποίο δεν προέβλεψε ούτε το φαντάστηκε κανείς και δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτό. Οπότε ήταν μια πορεία ιλιγγιώδης με απίστευτες στιγμές.
Όταν έχεις αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, νομίζω ότι η υπεροψία δεν υπάρχει στην εξίσωση.
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον.
Σε κούρασε όλο αυτό κάποια στιγμή; Είπες ποτέ «φτάνει, θέλω να ηρεμήσω»;
Με κούρασε σε εισαγωγικά. Ήταν ένα συνονθύλευμα πολλών διαφορετικών λόγων και αιτιών. Πολλά χρόνια το ίδιο πράγμα, επανάληψη σε σημείο που δεν έπρεπε να γίνεται με τον ίδιο ρυθμό και συχνότητα. Γι’ αυτό μετά επέλεξα μια παύση, κατά κάποιον τρόπο αποχή, που νομίζω είναι βασική για να μείνεις υγιής σωματικά και πνευματικά. Και όσον αφορά τη μουσική, να κάνεις τις επιλογές που θέλεις για το ζωτικό υπόλοιπο της καλλιτεχνικής σου πορείας.
Έχεις πει «όχι» σε πράγματα;
Αν έχω πει; Πάρα πολλά. Οι άμυνές μας είναι και η δύναμή μας καμιά φορά. Έχω πει και πολλά ναι, αλλά τα όχι ήταν συγκεκριμένα, γιατί εγώ στη μουσική, επειδή είχα και έναν ρομαντισμό, ήθελα ό,τι και να είχε συμβεί να υπάρχουν κάποια όρια, όσο είναι επιτρεπτό να μην ξεπεραστούν.
Κάπου εκεί μπήκε και η Λίνα Νικολακοπούλου στη ζωή σου;
Η Λίνα μπήκε στην ουσία των πραγμάτων. Σε μια μετάβαση ωριμότητας δικής μου μπήκε στη ζωή μου. Δεν μπήκε απρόσμενα, γιατί τη γνωρίζω από το παρελθόν σε επίπεδο εμφανίσεων. Είναι όμως για μένα τώρα ένα ορόσημο, γιατί βάζει έναν λόγο τον οποίο εγώ έχω ανάγκη. Μια προεξέχουσα φυσιογνωμία του τόπου μας τα τελευταία 30 χρόνια και η επαφή μας με ανανεώνει. Με κάνει να αγαπάω αυτό που κάνω εξαρχής.
Διάβαζα μια συνέντευξή της πρόσφατα που έλεγε ότι «Κατέληξα να του πω ότι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή είναι η αλήθεια». «Δεν με νοιάζει εμένα να σε πάω αλλού. Αν χωράω κάπου, θα μπω. Αν αυτά που κάνω σου λένε κάτι, θα γίνει και κάτι, αλλά θα πάμε βήμα-βήμα».
Χωράει και παραχωράει! Η συναναστροφή μαζί της είναι σαν να υπάρχει ένα μικρό θαύμα. Είναι για μένα τουλάχιστον, ελπίζω και για τη Λίνα, ένα σημείο μετάβασης σε κάτι άλλο, το οποίο ελπίζουμε να είναι αυτό που μέσα μας κρυφά ονειρευόμαστε.
Μισογεμάτο ή μισοάδειο το ποτήρι;
Είμαι αισιόδοξος, παρόλο που πέρασα πολλές στιγμές απαισιοδοξίας. Αλλά παραμένω αισιόδοξος, είμαστε δυνατοί άνθρωποι, λειτουργούν και τα ένστικτα επιβίωσης που την τελευταία στιγμή παίρνουν μπρος και μας κρατάνε ζωντανούς. Μπορούμε όλοι να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Δεν είναι στο θέμα της κοινωνίας απόλυτα, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Νιώθω ότι είμαστε στο τέλος μιας ανηφόρας που δεν πάει άλλο. Από εδώ και πέρα νομίζω ότι θα εξομαλυνθούν τα πράγματα. Και δεν εννοώ ότι θα γυρίσουμε σε εποχές πλασματικής ευμάρειας. Μιλάω για την κανονικότητα, με λογικές απαιτήσεις και αντιμετώπιση των πραγμάτων. Νομίζω ότι αυτό χρειαζόμαστε.
Από το φύλλο της THESSNEWS #52 (06/05/2017-07/05/2017)
