ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Συνθέτης, στιχουργός, 18 χρόνια πορείας. Ανδρέου, Τσαλιγοπούλου, από το «Σαν να μην πέρασε μια μέρα» στο «Πιάσε με» και από το «Για να σε συναντήσω» στην «Επιμονή σου». Στιγμές και εικόνες της ζωής μας ντυμένες με τα τραγούδια του. Ο Κώστας Λειβαδάς είναι πίσω και πλάι σε αυτές.
Κώστα Λειβαδά, σε θεωρούν πολλοί έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής. Εσύ ποιον θαυμάζεις;
Πολλούς! Για να σας πω την αλήθεια, δεν κάνω κάτι άλλο εκτός από το να θαυμάζω. Ο Σταμάτης Κραουνάκης με τη Λίνα. Από τους Φατμέ μέχρι τον Χατζιδάκι. Και σαφώς κόσμο από τη νεότερη γενιά. Ο Ανδρέου, ο Παπαδημητρίου, οι Κατσιμίχες, ο Ξυδάκης, οι Χειμερινοί κολυμβητές, ο Ζερβουδάκης, ο Περίδης. Η παράδοση που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία 20 χρόνια, η μελοποιημένη ποίηση, πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τη θέση της δίπλα στα παλιά. Έχουν τραγουδηθεί και έχουν μπει στο DNA μας. Είναι σαν να μην υπάρχουν αυτοί των τελευταίων 25 ετών, ενώ δεν είναι αλήθεια…
Κάποιοι λένε ότι αυτοί είναι το παρελθόν και πρέπει να βγει το καινούριο μπροστά. Η νέα γενιά…
Όποιος το λέει αυτό δεν ξέρει τι λέει! Το παρελθόν δεν θέλει κανένας να το θάψει. Το τελευταίο πράγμα που κινδυνεύει στην Ελλάδα γενικά είναι το παρελθόν. Απλά δεν έχουμε παρόν και δεν μπορούμε να συνδεθούμε με το μέλλον. Είμαστε σαν τον καβαλάρη που κοιτάει προς τα πίσω…
Τι μας χάλασε δηλαδή;
Το έχω κάνει και τίτλο παράστασης και το είχα πολλές φορές παντιέρα, οτιδήποτε το λένε «μπλέντερ». Δημιουργήθηκε μια σχολή, η οποία ξεκίνησε ερήμην κυρίως από τα ελληνάδικα, λέω για την κακή σχολή και μετά τις μουσικές σκηνές. Μια σκηνή που για να ευχαριστήσει, κάνει αδιακρίτως καλτ τα παλιά λαϊκά ελληνικά τραγούδια, που είχαν και μια ροκιά μέσα στους στίχους. Άρχισαν να παίζουν τα παλιά λαϊκά, λοιπόν, ενδιαμέσως των ξένων τραγουδιών. Φτάσαμε το 1995 να ακούγεται το «I feel good» του Τζέιμς Μπράουν μαζί με το «Εξαιρούνται» της Άντζελας ή ένα τραγούδι του Τζορντανέλι μετά από τραγούδι των… Doors. Γύρω στο 1998 είχαν καταλήξει οι μουσικές σκηνές να διαμορφώνουν μέσα σ’ ένα μπλέντερ μεγάλα κομμάτια των ακροατών ή των φοιτητών που διψούσαν για καλό τραγούδι. Το να παντρέψεις κομμάτια που έχουν κάποιες αισθητικές συγγένειες ή συνισταμένες ή κάποιους κοινούς παρονομαστές θέλει γνώση. Μαζί με το lifestyle και τα μεσημεριανάδικα που αναγόρευσαν σε τραγουδίστρια την κάθε περαστική κυρία, ήρθε και κατσικώθηκε ως το απόλυτο μπέρδεμα και την απόλυτη τρελαμάρα της εποχής. Ευτυχώς κάποια ραδιόφωνα και κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να το ξεκαθαρίσουν, χωρίς υπερβολική απενοχοποίηση ή και ενοχοποίηση.
Νομίζω ότι δεν μπορεί να αλλάξουν κάποια πράγματα στην Ελλάδα μουσικά…
Στα χέρια ενός διανοούμενου ή ενός μάστορα θα δεις ένα υπέροχο λαϊκό κομμάτι που είναι για να γραφτεί πάνω σε κασόνια στη λαϊκή και να ειπωθεί ερμηνευτικά και σταράτα. Να σταθεί δίπλα σ’ ένα λυρικό αριστούργημα και να χορεύουν σαν δελφίνια. Εδώ πια σε αυτήν τη virtual πραγματικότητα, είμαστε οι μισοί ντυμένοι Beyonce και το άλλο σώμα είναι ντυμένο με τα τούλια του χορού της κοιλιάς!
Έχεις ακούσει τέτοια πράγματα σε δικά σου κομμάτια, όταν τα διασκευάζουν;
Σαφώς! Παλεύω με remix, ακόμη εκκρεμεί μια υπόθεση για ένα τραγούδι, αλλά στο παρελθόν, τυχαία σε καφέ, άκουσα και remix που τα θαύμασα. Και λέω ‘για φαντάσου…’. Μια ιδέα που εμπεριείχε ένα τέμπο κρυμμένο που δεν το είχα σκεφτεί εγώ, ούτε κανείς. Αλλά έχω ακούσει και τερατουργήματα.
Υπάρχει λύση σε αυτό;
Καταρχήν ο κόσμος δεν ξέρει ποιανού είναι ένα κομμάτι. Ουδείς νοιάζεται. Μόνο όποιος πονάει το ψυχικό μέρος -όχι το υλικό- του τραγουδιού, όποιος τα βλέπει σαν τα λουλούδια του που τα προσέχει, τα ποτίζει, τα φροντίζει και τα προσφέρει. Άλλο το χαριτωμένο και το λαϊκό τραγούδι που πάει παντού, γιατί έφυγε με τρομερή ανάφλεξη, και άλλο αυτό που εθίστηκαν όλοι. Είναι τρομερές ασθένειες. Έγινε η μουσική σκηνή… καραγκιόζ μπερντέ. Ποιος θα είναι, με ποιον θα είναι, μας έγινε δεύτερη φύση σε όλους. Και σε αυτό φταίει και η βαρεμάρα από την εσωστρεφή πλευρά του τραγουδιού.
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορεί κάποιος να βγάλει πρόγραμμα μόνος;
Μπορεί… Απλά, στο παρελθόν κάποιοι έφαγαν… πακέτο γιατί στα πέτρινα χρόνια, τότε που ακόμα μας κερνούσαν σαμπάνιες στη Sony για τον πλατινένιο δίσκο του Τριαντάφυλλου για το «Βλέπω κάτι όνειρα», αναγκαζόταν ο τραγουδοποιός να κάνει ακόμα πιο αιρετικό πρόγραμμα για τις ανάγκες του τραγουδιού. Όποτε κάποιοι που ήταν και του λιμανιού και του σαλονιού πήγαιναν και έλεγαν «πω, πω, μεγάλη μορφή αλλά πήγαμε εκεί και κόψαμε φλέβες». Ήταν ένα ψέμα αυτό.
Θεωρείς ότι έκαναν κακό τα talent show και σε αυτό;
Σε μια πτωχευμένη χώρα, την ώρα που καίγεται και θες να ξεχαστείς λίγο, άντε καμιά γιαγιά ή κανένα κοριτσάκι που θέλει να γελάσει ή να αποκοιμηθεί, να περάσει καλά. Ξαφνικά έχουμε μετατραπεί σε χώρα τραγουδοκριτών και τραγουδοδιαγωνιζόμενων; Ξέρει ο καθένας ποια είναι η σωστή τεχνική και ποια δεν είναι; Και κρίνει; Αυτά είναι απαράδεκτα σε μια τέτοια εποχή.
Τα παιδιά στα talent show έχουν την ελπίδα αλλά και οι κριτές έχουν την ανάγκη προβολής. Μοιάζει αμφίδρομη η σχέση…
Είναι η τηλεόραση, η διαφήμιση, είναι ένα παιχνίδι. Τα καημένα τα παιδιά που δεν ξέρουν; Και κούνια που τους κούναγε. Σε αυτό είναι δύσκολο να σταθούν ακόμα και πεπειραμένοι τραγουδιστές. Είναι μια κακή μεταβατική περίοδος. Το παιχνίδι δεν έπρεπε να προβάλλει τον πιο ατάλαντο, μια ολόκληρη μερίδα συμπαθέστατων μετρίων ανθρώπων και δύο καλούς. Eίναι σαν να παίζεις με την τραγωδία του πράγματος. Θα έπρεπε να εστιάσουν σε πέντε ανθρώπους και να υπάρχουν επιτροπές που συγκεντρώνουν κάποια τεχνογνωσία. Όχι απλά να είναι διάσημοι ή ενδιαφέρουσες περσόνες.
Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα;
Εδώ αποκτά μεγάλη διάσταση, γιατί είμαστε ένα μικρό χωριό. Το απλό παιχνίδι μπορεί να γίνει εφιάλτης. Όμως το αληθινό τραγούδι στο τέλος θα κερδίσει. Όλα αυτά είναι προϊόντα που στο τέλος ξεχνιούνται. Έτσι γίνεται και με τη διαφήμιση. Στη μικρή αγορά και στο μικρό χωριό είναι περίεργα τα πράγματα. Δεν μπορεί να υπάρξει πλουραλισμός και ευγενής άμιλλα, ούτε η ισορροπία που υπάρχει στη μεγάλη αγορά. Που μπορεί να είναι πιο αδίστακτη στο πώς παίρνεις την ευκαιρία, αλλά υπάρχει χώρος για να ζήσουν πραγματικά 2.000.000 καλλιτέχνες. Εδώ δεν μπορούν να ζήσουν, όταν από τα 11 εκατομμύρια στη χώρα τα επτά είναι καλλιτέχνες. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κάποιοι θα ζούμε πλέον όπως ο Ρούμπενς και ο Ρέμπραντ. Τέρατα ζωγράφων που ζούσανε μέσα στα χρέη και τους πέφτανε οι σοβάδες στο κεφάλι και ζωγράφιζαν με κεριά. Δεν μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς.
Aπό το φύλλο της THESSNEWS #36 (14/01/2017-15/01/2017)
