ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Ηθοποιός, επιχειρηματίας, ή αλλιώς αποτυχειρηματίας, πατέρας των Άγαμων, πατέρας μιας κόρης που λατρεύει, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης επιστρατεύει το χιούμορ του και μιλάει για τα πάντα…
25 Χρόνια Άγαμοι Θύται; Σαν γάμος μού μοιάζει…
Στην ουσία είμαστε στον 27ο χρόνο, απλά ξεκινήσαμε να γιορτάζουμε τα 25 εμείς. Βέβαια σε μας είναι 27 χρόνια Αγαμίας. Απ’ όλους αυτούς είναι σαν να έχω παντρευτεί τον Σταρόβα. Είναι ένα μαρτύριο αυτό, μέχρι στιγμής δεν μπόρεσα να πάρω ακόμα μαζί του διαζύγιο…
Να που όμως αυτός ο γάμος γέννησε δυνατούς φίλους…
Όπως είναι στα ζευγάρια. Υπάρχει αγάπη και σκοτώνεσαι όλη μέρα, είναι δύσκολη σχέση.
Τι θα δίνατε για να γυρίσετε πίσω στα χρόνια του «Βολτάζ», εκεί από όπου ξεκινήσατε;
Επειδή δεν είναι στον χαρακτήρα μου να κοιτάω προς τα πίσω με νοσταλγία, αλλά είναι δελεαστικό όλο αυτό, εκτός από την ψυχή μου ό,τι θέλετε. Παρόλο που δεν είμαι τύπος της νοσταλγίας, μου μιλάτε ίσως για τα ωραιότερα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής.
Τι άλλαξε από τότε;
Λείπει το πάθος και η ελπίδα των νιάτων, το οποίο έχει διατηρηθεί βέβαια, αλλά είναι λίγο συγκρουσιακό το συναίσθημα. Ένας άνθρωπος πρέπει να ωριμάσει και να προσαρμοστεί στην ηλικία του. Για να συνεχίζεις όμως να κάνεις τα ίδια, σημαίνει ότι είσαι ένα είδος παλίμπαιδα. Η ματιά δεν έχει αλλάξει, ούτε η στάση απέναντι στα πράγματα. Ίσως μόνο το χαμόγελο της ελπίδας και όχι μόνο γιατί η χώρα πήγε προς τα εκεί που πήγε, δυστυχώς έγινε αυτό που δεν θέλαμε να συμβεί, γιατί όταν είσαι πιτσιρικάς έχεις άπειρο χρόνο μπροστά σου. Τώρα πρέπει να αποτιμάς εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, ο χρόνος που σου απομένει είναι λίγος. Αυτό αλλάζει μόνο, γι’ αυτό οι άνθρωποι γινόμαστε πιο συντηρητικοί. Μέσα από τους Άγαμους προσπαθούμε να αποφύγουμε όλες τις βλαβερές συνέπειες του γήρατος.
Εκτός από την ιδιότητα του ηθοποιού, η Θεσσαλονίκη σάς έχει γνωρίσει και ως επιχειρηματία. Διατηρούσατε χρόνια μπαρ.
Το επιχειρηματικό μην το θεωρείς ότι είναι κομμάτι μου. Ήταν μέρος της συνολικής τρέλας. Έτσι κι αλλιώς αποτυχειρηματίας είμαι, που λέει και ο Σταρόβας. Γιατί ένα μαγαζί που έκανε αυτός με μουσικά όργανα κι εγώ το μπαρ, ήταν εντελώς αποτυχημένα σαν επιχειρήσεις. Οι ειδικοί λένε ότι στις επιχειρήσεις πάντα ο πρώτος παράγοντας είναι η τύχη. Εδώ δεν ήθελε. Ενώ σε όλα τα άλλα η τύχη, με πολύ μεγάλο κόπο, με πολλή αγωνία, με πολλή φτώχεια, πάλη και πολλά εμπόδια, ήταν ευνοϊκή.
Αληθεύει ότι τα πρώτα χρόνια δεν παίρνατε χρήματα;
Ναι, τα πρώτα χρόνια της θεατρικής μου ζωής καθόλου. Στη Θεσσαλονίκη, από το 1982 μέχρι το 1990, εκτός από ένα μικρό διάστημα, ήταν χωρίς αμοιβή. Και οι Άγαμοι ξεκίνησαν έτσι. Το πρώτο τρίμηνο ήμασταν χωρίς καθόλου αμοιβή. Εγώ και ο Σταρόβας, για να μπορέσουμε να στηρίξουμε τη δουλειά αλλά και να πληρωθούν οι μουσικοί. Και έπρεπε να επιμείνουμε μέχρι αυτό το πράγμα να γνωρίσει το κοινό του και το κοινό να ανταποκριθεί. Αυτό δεν πειράζει όμως, το αποτέλεσμα μετράει.
Και αποδεικνύει τελικά και πόσο καψούρης είσαι με τη δουλειά.
Αυτό είναι σίγουρο. Θέλει πάθος και πίστη. Εκ των υστέρων μπορεί να ακούγομαι γραφικός και σαν να παινεύομαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Και οι Άγαμοι ήταν ένα περίεργο φαινόμενο καλλιτεχνικά. Μέχρι να βρει τον βηματισμό, του πήρε καιρό. Και πιστέψτε με, όλα αυτά τα χρόνια, όλες οι δουλειές, και το θέατρο ακόμα – ίσως η τηλεόραση να είχε ένα οικονομικό κίνητρο παραπάνω – δεν αξίζουν αν δεν έχεις πάθος. Να καταναλώνεις τόση ενέργεια, πάθος, κόπο, ρίσκο και οικονομικές καταστροφές.
Χάσατε χρήματα;
Την τελευταία φορά που έκανα στη Θεσσαλονίκη μια παραγωγή δεν πήγε. Αυτό σήμαινε μέσα σε όλη την οικονομική ανέχεια και μια επιπλέον καταστροφή. Αν δεν έχεις πάθος, δεν υπάρχει λόγος να ρισκάρεις συνέχεια το κεφάλι σου. Δεν υπάρχει κίνητρο οικονομικό. Είναι η αφιέρωση σε αυτή την περίεργη δουλειά, που απ’ έξω φαίνεται σαν να είναι διασκέδαση, και είναι μέχρι έναν βαθμό, αλλά τα παρελκόμενά της είναι δύσκολα. Αν κάποιος δεν το αγαπάει, δεν είναι λίγο αλαφροΐσκιωτος, δεν αντέχει. Είναι λάθος σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και ακόμα πιο ιδιαίτερα στην Ελλάδα του σήμερα. Δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά αυτό το κομμάτι του σήμερα με την Ελλάδα του ’90. Οι αμοιβές ήταν και τότε μηδέν.
Τι άλλα πάθη έχει ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης;
Τα πράγματα που θέλω να κόψω είναι το κάπνισμα και το ξενύχτι. Με το αλκοόλ εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω καμία σχέση, με τα ναρκωτικά δεν είχα ποτέ απολύτως καμία σχέση. Το ξενύχτι φανερώνει μια ανησυχία υπαρξιακή. Δεν θέλεις να κοιμηθείς, γιατί νομίζεις ότι χάνεις χρόνο. Το να θέλεις να βλέπεις τους φίλους σου και να ζεις τη ζωή σου έντονα, όπως αρέσει σε μένα, νομίζω ότι μέχρι έναν βαθμό είναι υγιές. Και φυσικά το φαγητό. Και όπως λέμε με τον Σταρόβα, εμείς δεν είμαστε του φαγητού αλλά θα το φάμε αυτό που φέρατε.
Θεσσαλονίκη ή Αθήνα;
Δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Έχει ενδιαφέρον το δίπορτο. Πάντα. Και δεν το λέω για να ισορροπήσω τα πράγματα. Το εννοώ. Προσπάθησα να μείνω στη Θεσσαλονίκη 2 χρόνια και νομίζω ότι ήταν ψυχολογικά εναντίον μου. Μέσα μου δηλαδή. Όσο την επισκέπτομαι περιστασιακά, είναι πιο ισχυρά τα συναισθήματα. Η Αθήνα έχει μια άλλη γοητεία. Έχει διαφορετικές πλευρές. Είμαι ευπροσάρμοστος όμως. Όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη στα 17 μου, ήταν σχεδόν ο επίγειος παράδεισος για πολλά χρόνια. Όταν γνώρισα την Αθήνα είπα «υπάρχει τελικά και εναλλακτικός παράδεισος». Οπότε πουθενά μόνιμα, είναι ένας ωραίος διχασμός.
Η κόρη τι λέει για σένα; Να είσαι κορίτσι και να έχεις μπαμπά τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη ή τον Σταρόβα…
Τραγωδία είναι αυτό. Δεν επιλέγουν δυστυχώς τους γονείς τους. Είναι δύσκολο. Πρέπει να έχεις έναν μπαμπά λίγο πιο φυσιολογικό. Είμαστε καλοί, συναισθηματικοί πατεράδες, αλλά νομίζω όχι ιδανικοί για τα παιδιά. Οι καλλιτέχνες επειδή έχουν την εσωτερική τους περιπέτεια, είναι πιο εγωκεντρικοί. Παρόλο που είμαστε στοργικοί πατεράδες, νομίζω ότι έχεις αυτή την πετριά που δεν σε αφήνει να είσαι ο καλύτερος πατέρας. Ενώ τυπικά είσαι. Δεν έχω ενοχές ότι δεν έκανα ό,τι μπορούσα για το παιδί μου, κάθε άλλο, αλλά προσπαθώ να έρθω στη θέση του παιδιού μου.
Στα δύσκολα βάζουμε μπροστά το γέλιο;
Το γέλιο θα πρέπει να λειτουργήσει ως αυτογνωσία. Ή ως παρηγοριά, για να συνεχίσουμε σε αυτές τις δύσκολες εποχές. Αλλά αν δεν πούμε την αλήθεια μεταξύ μας, και κυρίως οι ηγέτες μας δεν μας πουν την αλήθεια, για να μπορέσει ο κόσμος να φύγει από αυτή την πλήρη σύγχυση, για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας συνέβη και τι πρέπει να κάνουμε και κυρίως να το κάνουμε χωρίς πολώσεις και με σύμπλευση και με συναίνεση, δεν μπορεί να γίνει κάτι. Τώρα είμαστε οι μισοί εναντίον των άλλων μισών και όχι με αγνά κίνητρα. Πολλές φορές και με ιδιοτέλεια. Κάποια στιγμή πρέπει ο μέσος πολίτης να πειστεί ότι έχει αρχηγούς, ότι έχει ηγέτες οι οποίοι του λένε την αλήθεια, ότι έχει ένα δίκαιο κράτος. Αλλά δυστυχώς, τα τελευταία 40 χρόνια οι ηγέτες φρόντισαν απλά να επανεκλεγούν. Έχει πάει όλο το πράγμα στραβά. Πρέπει να τα σπάσουμε και να τα ξαναρίξουμε. Ήταν πιο δυσαρεστημένοι και πιο αγανακτισμένοι οι πιο προνομιούχοι. Και αυτό είναι το απαράδεκτο. Τις μεγαλύτερες απεργίες που παραλύουν το δημόσιο τις έχουν κάνει οι πιο προνομιούχοι των ΔΕΚΟ. Ή οι συντεχνίες που είχαν τα μεγαλύτερα προνόμια, για να μην ανοίξουν τα επαγγέλματα ενδεχομένως. Να φωνάζουν οι μισθωτοί των 4.000 και να μην μπορούν να φωνάξουν οι μισθωτοί των 700; Τώρα τα 700 μοιάζουν καλά, τότε όμως ήταν παράδοξο.
Ρίξατε τις αμοιβές σας;
Τις ρίξαμε, αλλά το θέμα είναι όλος αυτός ο κόσμος που έριξε τις αμοιβές του να μπορεί να ελπίζει σε κάτι. Τις ρίξαμε οι Έλληνες, γιατί δεν θέλαμε να χάσουμε κάποια προνόμια που είχαμε αδίκως. Εάν είχαμε ηγέτες σαν τους παλιούς, κατά τη γνώμη μου, όπως ήταν ο παππούς Καραμανλής, ο Αντρέας ή ο Μητσοτάκης που έφυγε τώρα, αν ήταν αυτή η γενιά ηγετών, μπορεί η κρίση αυτή να είχε τελειώσει σε 2 χρόνια και να μην το είχαμε πάρει χαμπάρι εμείς. Δεν το λέω τυχαία. Σκεφτείτε τη γενιά, άσχετα από το ποιος θα είναι κυβέρνηση και αντιπολίτευση: Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Κύρκος, Φλωράκης. Υπήρχε περίπτωση αυτή η ηγετική πεντάδα να αφήσει τη χώρα να φτάσει εδώ; Άσχετα αν μας κληροδότησαν όλες τις κακοδαιμονίες του σήμερα. Αλλά ως πρόσωπα μπορούσαν να έχουν εθνική συνεννόηση. Αυτοί μπορούσαν να συνεννοηθούν. Εμείς φτάσαμε σε αυτά τα παιδιά, τα οποία δεν ξέρουν τίποτα από τη ζωή. Δεν είναι όλα δεδομένα όπως πιστεύουν, τα πάντα μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή.
INFO
ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ | ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
«25 Χρόνια Άγαμοι Θύται»
3ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΟΥ ΔΑΣΟΥΣ – ΤΕΤΑΡΤΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017
Μία επετειακή παράσταση του Ιεροκλή Μιχαηλίδη
Από το φύλλο της THESSNEWS #56 (03/06/2017-04/06/2017)
