ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Η ΤΖΩΡΤΖΙΑ ΤΩΝ «ΜΠΛΕ» ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Μια νέα κοπέλα διαβάζει την αγγελία για οντισιόν, που έβαλε ο Νίκος Καρβέλας με την Άννα Βίσση για τους «Δαίμονες». Η Βίσση την ρωτάει γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκε με το τραγούδι. Και αυτή απαντά: «Εμένα μου αρέσει να χορεύω…». Η εκκεντρική Γεωργία Κεφαλά είναι η Τζώρτζια ή αλλιώς «το κορίτσι των Μπλε»
Είσαι μια τραγουδίστρια, που μπήκες αντικαταστάτρια σε μια μπάντα και κατάφερες όχι μόνο να μείνεις αλλά και να ανεβάσεις τον πήχη…
Ήταν δύσκολο. Αλλά αν το δεις από την αρχή, ήμουν ένα παιδί μεγαλωμένο σε δύσκολες συνθήκες. Τίποτε δεν μου χαρίστηκε. Ακόμη και η πορεία μας οικογενειακά ήταν μια δύσκολη πορεία. Πάντα τσίμα-τσίμα. Για να κάνουμε το παραμικρό έπρεπε να προσπαθήσουμε. Οπότε μου φάνηκε φυσιολογικό ότι μπήκα σε μια μπάντα και έπρεπε να δουλέψω και να προσπαθήσω να κερδίσω μια κατάσταση. Δεν είχα και γνωριμίες, ήμουν η περίπτωση, που… είδε φως και μπήκε. Δεν με σύστησε κάποιος. Μπήκα με το θράσος, που μπορεί να έχει ένας νέος άνθρωπος στα πράγματα. Αυτό λέω και στα νέα παιδιά, τώρα. Νομίζουν ότι είναι θέμα δημοσιότητας. Και όμως, πρέπει να δουλέψεις. Να κάνεις την σκηνή δεύτερο σπίτι σου. Να δεθείς με την μπάντα, όπου στην πρώτη δυσκολία βγαίνει αυτόματα η εναλλακτική. Οπότε πριν βγάλετε δίσκο, πριν βγείτε δισκογραφικά, παίξτε-παίξτε-παίξτε!
Αλλιώς στην ζωή, αλλιώς στην σκηνή. Είσαι φουλ εκκεντρική…
Για να φτάσεις σε αυτού του είδους την χαλαρότητα σίγουρα υπάρχει μέθοδος. Είναι στάση ζωής. Τώρα το λέμε σαν καραμέλα αυτό για το ροκ. Για να φτάσεις, όμως, πάνω στη σκηνή και να μην φοβάσαι την έκθεση, το λάθος, τα ελαττώματα σου πρέπει να υπάρχει μια προεργασία. Πρέπει να έχεις συμφιλιωθεί με τις έννοιες. Ιδιαίτερες έννοιες. Το τι είναι Θεός, τι είναι η αγάπη, ποια είναι η σχέση σου με τους άλλους, ποια νομίζω ότι είμαι εγώ και τι είναι αυτό που θα μείνει από μένα. Κι αν πραγματικά έχει αξία να μείνει κάτι. Μπορεί να τα ακούμε ως φιλοσοφικά ερωτήματα ,τα οποία δεν πρέπει να απαντήσεις, αλλά πρέπει σίγουρα να τα αφουγκράζεσαι. Το άγνωστο μόνο με άγνωστο απαντιέται.
Είκοσι χρόνια μπλε. Θα άλλαζες κάτι;
Ίσως θα ήθελα να είμαστε πιο τολμηροί. Κι εγώ η ίδια. Τις φορές, που το έκανα, δεν το μετάνιωσα. Παρόλο που το ρίσκο για τους τολμηρούς, εδώ στην Ελλάδα, όπως και το τίμημα, είναι σκληρό. Δεν έχουν συνηθίσει τις υπερβολές. Τους θέλουν όλους χαμηλόφωνους. Όχι κραυγαλέα πράγματα. Στην τέχνη, όμως, δεν έπρεπε να είναι έτσι. Τον καλλιτέχνη δεν θέλεις για να σου λέει την σκέψη σου και τα πράγματα που ήδη γνωρίζεις. Τον θέλεις για να σε πάει ένα βήμα παραπέρα. Αυτό είναι το χρέος του. Θα ήθελα γενικά να τολμήσουμε..
Στα παιδιά σου τι λες;
Για το που πηγαίνω τα βράδια; Σπίτι είμαι εντελώς μαμά! Με τα παραμύθια μας, τις στιγμές μας, την κλασική μουσική μας και τον ασταμάτητο χορό. Τους λέω μόνο ότι ρωτάνε. Όταν ο μεγάλος μου γιος με έβλεπε στην τηλεόραση, δεν ήθελε να κοιτάει. Δεν ήθελε γενικά να με βλέπει σ’ αυτή την αλλόφρονα κατάσταση. Δικαιολογημένο. Γι’ αυτό και τους κράτησα σε απόσταση, μέχρι να καταλάβουν ότι ναι μεν έχουμε την ζωή μας, όμως κάνουμε και άλλα πράγματα. Πάντως, είμαι επικεντρωμένη στην οικογένεια μου.
Είσαι από την Πάρο. Θα τα παρατούσες όλα για να ζήσεις εκεί με την οικογένεια σου;
Μα, πως με κόβεις; Ένας κήπος είναι πραγματικά αυτό που μου λείπει… Να μάθουν τα παιδιά μου την φύση. Αν έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο τραγούδι και στην ποιότητα ζωής, θα επέλεγα τον κήπο και το σπίτι στην Πάρο. Το βρίσκω ουσιαστικό. Ότι κάνουμε μπορεί να το αγαπάμε και προσπαθούμε να το επαναλάβουμε για να νιώθουμε ευχαριστημένοι και χαρούμενοι, αλλά ουσιαστικά είναι μια φυγή. Και εγώ δεν θέλω να ζω με φυγές. Θέλω να ζω το τώρα, την πραγματικότητα του, την γύμνια του. Κι αυτό είναι πιο χρήσιμο. Όπως ο έρωτας. Είναι φυγή, αλλά δεν είναι η ουσία.
Και όσο είμαστε εδώ;
Ζούμε το εδώ. Την πολιτική και κοινωνική κρίση και το οικονομικό τους αποτέλεσμα. Ζήσαμε έναν κοινωνικό αποπροσανατολισμό και μετά χάσαμε τα λεφτά, τις δουλειές, κάποιοι και τις ζωές τους. Χάσαμε τις προτεραιότητες, χάσαμε τις σχέσεις μεταξύ μας. Προτεραιότητα έγινε ο ατομικισμός. Καθένας κοιτάει την δουλειά του. Το καταλάβαμε κάποια στιγμή ότι είμαστε ενιαίο σύνολο. Αυτό είναι, που πρέπει να το βρούμε..
Από το φύλλο της THESSNEWS #12 (30-31/07/2016)
Comments are closed.