ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Η Ελένη Τσαλιγοπούλου (& οι Boğaz Musique) θέλει να μεταφέρει όλη της την αγάπη καλώντας τον κόσμο να… ουρλιάξει
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ζει τη ζωή της ανάποδα. Διαχυτική και εκρηκτική στην επικοινωνία της, χορεύει ξυπόλητη στη σκηνή ανάμεσα στον κόσμο και αποδεικνύει ότι πατάει στα πόδια της πιο γερά από ποτέ. Καθηλωτικές ερμηνείες που κάνουν κάθε συναυλία να είναι μια συναρπαστική, λυτρωτική μουσική εμπειρία…
Από τον Χατζηδάκι, τα ρεμπέτικα, τον Ζήκα, στους Bogaze Musique με μια μόνιμα φρέσκια εικόνα…
Είναι η εποχή. Θεωρώ ότι τα έκανα με σωστό τρόπο όλα. Όλα τα πράγματα ήρθαν στην ώρα τους. Ήμουν πολύ νέα όταν έφτασα στη Θεσσαλονίκη. Έκανα κλασικό τραγούδι και πιάνο για μια τετραετία και συγχρόνως έκανα αυτό που ήθελε η καρδούλα μου. Να τραγουδάω. Δεν ήθελα να είμαι μαθήτρια του κλασικού τραγουδιού μόνο, ήθελα να τραγουδάω στο σήμερα! Πήγα στην «Όμορφη Νύχτα» με τους πιο παθιασμένους μουσικούς και εκεί έμαθα όλο το καλό ελληνικό τραγούδι.
Οι γονείς σου το είχαν καταλάβει ότι θα γίνεις τραγουδίστρια;
Ήταν σχεδόν σίγουροι ότι θα το έκανα. Ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικός ψάλτης και επειδή δεν το έκανε ο ίδιος, χαιρόταν που είχα καλή φωνή και είχα πάρει το δικό του το DΝΑ. Τον συγκινούσε κάθε φορά που με άκουγε να τραγουδάω. Μπορεί μερικές φορές απλά επειδή ήταν συντηρητικός να φοβόταν, γιατί οι τραγουδίστριες τότε ήταν ντιζέζ. Δεν ήταν εύκολο. Όπως η γιαγιά μου, που έλεγε, «Ουί Παναγία μου, θα παίζεις και το ντέφι, θα γίνεις ντιζέζ». Και έγιναν όλα. Παντρεύτηκα μικρή, στα 18. Στα 19 γέννησα τον γιο μου, όλοι όμως ξέρανε ότι η μεγάλη μου αγάπη και το πάθος ήταν το τραγούδι. Η μισή πόλη δεν μπορούσε να το καταλάβει και να το δεχτεί ότι χώρισα και έφυγα για να γίνω τραγουδίστρια και η άλλη μισή, κι αυτό μυστικά όμως, χαιρότανε που επαναστάτησα με κάποιον τρόπο και έφυγα.
Δεν μπορούσαν να το δεχτούν;
Το 1980 τα πράγματα στις μικρές επαρχιακές πόλεις ήταν ακόμα πιο πίσω. Λειτουργούσαν διαφορετικά. Αλλά για μένα ήταν βασικός όρος τότε. Παντρευτήκαμε, θα φύγουμε στη Θεσσαλονίκη και θα κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Όταν αυτό δεν έγινε γιατί η εποχή ήταν σκληρή και πιο συντηρητική, έπρεπε κάτι να κάνω. Και να σκεφτείς, πολλές από τις φίλες μου είχαν παντρευτεί. Τότε στα 19 έπρεπε να αρραβωνιαστείς. Δεν μ΄ αφήσαν να σπουδάσω οι δικοί μου.
Πήγες κόντρα όμως.
Πολύ εύκολα. Τα κορίτσια παντρευόντουσαν για να φύγουν από το σπίτι. Να αλλάξουν μια κατεύθυνση στη ζωή τους. Έτσι κι εγώ. Με αυτόν τον τρόπο έφυγα. Θεωρούσα ότι έκανα μεγάλη επανάσταση, παντρεύτηκα και έφυγα από το σπίτι το πατρικό.
Και πώς σε βρήκε ο Ζήκας;
Ήταν εκεί την πρώτη μέρα που ανέβηκα στο πατάρι και τραγούδησα στην «Όμορφη Νύχτα». Μου λέει «θέλεις να κάνουμε έναν δίσκο»; Τον κοιτάω, του λέω «φύγε από εδώ». Εγώ ακόμα μάθαινα. Να κατέβαινα στην Αθήνα; Δεν μπορούσα να το σκεφτώ καθόλου. Ήμουν επαρχιωτοκόριτσο. Να φύγω μακριά από την πατρίδα μου; Ήμουν τόσο ευχαριστημένη που μπορούσα να τραγουδήσω και να εκφραστώ. Εξαιτίας του τραγουδιού πέρασα σχεδόν ανώδυνα τον χωρισμό και όλα τα δύσκολα.
Τα τραγουδάμε έτσι κι αλλιώς τα δύσκολα.
Κυρίως αυτά. Τα δύσκολά μας. Για να εκφραστούμε, για να τα ξορκίσουμε.
Και οι άλλοι τραγουδάνε τους χωρισμούς τους μαζί σου.
Αυτός είναι ο ρόλος του τραγουδιού και του τραγουδιστή. Από πολλά χρόνια πριν. Όταν μεγάλωσα και κατάλαβα τι σημαίνει σύνδεση με έναν τραγουδιστή εξαιτίας των τραγουδιών, φρίκαρα. Δεν το ήθελα αυτό το βάρος. Καλό είναι εγώ να συνδέομαι με τα τραγούδια που άκουγα, αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ ότι συνδέονται με μένα. Μετά άρχισα να αισθάνομαι την ευθύνη, τι θα διαλέξω, τι θα πω, πώς θα μιλήσω στη γενιά μου.
Είπες ποτέ αρκετά; Φτάνει;
Όταν μάθεις και ζεις με έναν τρόπο που είναι γεμάτος μουσική, συνηθίζεις αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν μπορώ να αλλάξω πια. Είμαι μια γυναίκα που έχει εμμονή με τη μουσική. Και δεν εννοώ να τραγουδάω μόνο. Να ακούω μουσική, να επηρεάζομαι, να κλέβω όλα τα ωραία στοιχεία και να είναι πιο παραγωγική η δουλειά μου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχω ηρεμήσει. Είναι πια λιγότερα τα μεροκάματα και σαφώς τα πρώτα χρόνια έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι καλή τραγουδίστρια, ότι επιλέγω καλά τραγούδια, άρα δούλευα ασταμάτητα.
Είχες άγχος για την αποδοχή;
Βέβαια. Από το πρώτο live μου βέβαια κατάλαβα ότι ο κόσμος με γουστάρει. Τους άρεσε ο τρόπος που τραγουδούσα. Έστω κι αν είχα φωνούλα και τραγουδούσα σαν πουλάκι. Είμαι όμως από τους τυχερούς. Ο κόσμος μού έχει δείξει την αγάπη του για τον τρόπο που τραγουδάω και εκφράζομαι. Αυτό που μου συνέβαινε τα πρώτα χρόνια ήταν που είχα ένα παράπονο, «εγώ πότε θα πάω στον Λυκαβηττό, πότε θα κάνω συναυλία μόνη μου;» Εκείνα τα χρόνια ήταν σημαντικές οι συνεργασίες. Εγώ από τη Θεσσαλονίκη, από ένα μαγαζί που χωρούσε 150 άτομα, βρέθηκα με τον Νταλάρα σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλη την Αμερική, Λατινική Αμερική. Είχα μπερδευτεί απίστευτα. Πώς ένα κορίτσι από την επαρχία να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο; Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό.
Γιώργος Ανδρέου. Φίλος, σύντροφος, συνοδοιπόρος, συνθέτης, σύζυγος. Πες μου για τις σχέσεις.
Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία γράφεται μετά. Με τον Γιώργο Ανδρέου τώρα είμαστε συνοδοιπόροι. Περάσαμε από τους γάμους, τη σχέση, την τριβή. Αγαπηθήκαμε πάρα πολύ και αυτή η αγάπη συνεχίζει ακόμα. Δεν πετάξαμε τίποτα από αυτά τα χρόνια. Μου έδειξε πώς να χειριστώ το ταλέντο μου, μου έμαθε να επιλέγω εξαιρετικούς μουσικούς και όλο αυτό γινόταν με έναν εύκολο τρόπο για μένα. Όλα όμως έγιναν με τη σειρά. Έγιναν κανονικά. Τώρα, στην εποχή που διανύουμε δεν συμβαίνει τίποτα κανονικά. Ένας νέος τραγουδιστής για να βγει, έχει μεγάλη δυσκολία. Πρέπει πρώτα να δισκογραφήσει και μετά να τραγουδήσει. Όλα ανάποδα.
Ήσουν πραγματικά τυχερή τότε.
Πάντα είχα μια τεράστια ανάγκη να μιλήσω στην εποχή μου. Είτε έλεγα ρεμπέτικα, είτε λαϊκά, είτε τα καινούρια του Ανδρέου, του Λειβαδά, του Πορτοκάλογλου, του Ζούδιαρη. Η μόνη μου έννοια ήταν να μιλήσουμε στην εποχή μας. Αυτά που θα πούμε να έχουν ένα καινούριο στοιχείο. Μην ξεχνάς η δεκαετία του ΄80 και ΄90 ήταν πιο κοντά στο λαϊκό, που όμως άρχισε να φθίνει. Πέρασε η λαϊκή μουσική στις πίστες. Εμένα αυτό δεν μου άρεσε. Δεν αγάπησα αυτό το λαϊκό. Αφού κατάλαβα ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε άλλο πια, δεν υπήρχαν και συνθέτες, είπα φτάνει, θα βρούμε αργότερα έναν τρόπο να μεταφράσουμε το ρεμπέτικο. Αυτό ήταν η σκέψη μου και αυτό έχω ακόμα στο κεφάλι μου. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, είμαι σίγουρη ότι θα έρθει η στιγμή που θα μεταφράσουμε το λαϊκό και το ρεμπέτικο. Και θα το κάνουμε με έναν σύγχρονο τρόπο πάνω στους δρόμους της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Τον τρόπο που γράφανε. Τα λόγια.
Χρήματα είχε;
Σίγουρα περισσότερα απ’ ό,τι έχει τώρα. Εγώ δεν ήμουν από τους τραγουδιστές που βγάλανε τρελά λεφτά, γιατί πάντα διάλεγα κάτι μυστήρια. Στην Αθήνα πήγα δεν ξέρω κι εγώ σε πόσους χώρους, εγώ δεν πήγαινα καλά και μετά όλοι οι άλλοι σκίζανε. Πάντα υπήρχε η μούρλα να υπάρχει ένα νέο στοιχείο, τίποτα το αναμενόμενο. Και το περίεργο είναι ότι ως τραγουδίστρια αισθανόμουν τραγουδοποιός χωρίς να γράφω. Επειδή εμπλεκόμουν στα πάντα. Τέλειωσε για μένα η εποχή των λαϊκών μαγαζιών που πηγαίναμε και κάναμε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Για μένα αυτός ο κύκλος έχει κλείσει. Θέλω να κάνω άλλα πράγματα.
Τώρα έχεις την επιλογή.
Ειδικά τώρα με τους Bogaz Musique, που δεν είναι κάτι άλλο πέρα από την μπάντα μας. Είμαστε μια μπάντα από το 2011 μαζί, που από κουαρτέτο ενσωματώθηκαν κι άλλοι και είμαστε στο σύνολο έξι σήμερα. Η διαφοροποίηση είναι ότι όλοι μαζί στήνουμε τα live μας. Και αυτός θα είναι και ο ήχος του νέου δίσκου.
Δεν μασάς τίποτα, ανεβαίνεις πάνω και εκτονώνεσαι.
Αυτό είμαι. Τα τελευταία χρόνια απλά, μετά από 30 χρόνια που τραγουδάω, κατάλαβα ότι ο ρόλος μου πάνω στη σκηνή είναι πιο ιερός. Δεν με ενδιαφέρει να πουν για τη φωνή μου, θέλω να μεταφέρω όλη αυτήν την αγάπη που έχω. Τι διαλέγω και το πώς το λέω. Να μπορεί να γίνει χορός. Ο τρόπος που κατεβαίνω στον κόσμο. Να θυμηθούμε τον τρόπο τον παλιό. Είτε θες το πανηγύρι είτε θες πιο πίσω, ότι γινόμαστε όλοι μια ομάδα. Γι’ αυτό και φωνάζω «ουρλιάξτε». Αυτό το είχαμε χάσει. Τώρα βλέπω που το κάνουν οι νέες τραγουδίστριες, το κάνει η Νατάσσα, η Ελεωνόρα, θα κατέβουν στον κόσμο. Πρέπει να φύγουμε πια από το βάθρο αυτές τις δύσκολες εποχές, να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ψυχή, ότι αυτό που κάνουμε το εννοούμε. Δεν είναι όπως παλιά, πίστα, ντίβα, εμείς πάνω, οι άλλοι κάτω και όλα διαχωρισμένα. Πάνε, τέλειωσαν αυτά…
Από το φύλλο της THESSNEWS #47 (01/04/2017-02/04/2017)
