Τάκης Ζαχαράτος
Ο ωτορινολαρυγγολόγος μου έχει πει ότι σαν κατασκευή λαιμού έχω κάποιες διαφορετικές δυνατότητες. Από κατασκευή του. Ήθελε κάποτε να πηγαίνω και να κάνουν μαθήματα πάνω στο λαιμό μου. Έχω περισσότερες κοιλότητες από το κανονικό, γι’ αυτό και μπορώ να μιμηθώ τόσες φωνές. Μη νομίζεις ότι και εγώ το ήξερα ή ότι το είχα σκεφτεί. Έτυχε να το ανακαλύψω. Αλλά θα σου πω κάτι. Αν πρέπει να μιλήσω για τον εαυτό μου θα έβαζα τον τίτλο «δουλευταράς». Τη Νάντια Κομανέτσι όλη την θεωρούσαν ταλέντο, σπουδαία αθλήτρια. Και έλεγε η ίδια, ότι το ταλέντο είναι ταλέντο. Αν δεν δουλέψεις, όμως, μπορεί κάποιος που έχει λιγότερο ταλέντο να φτάσει ψηλότερα. Η δουλειά είναι όλο το μυστικό. Εγώ είμαι… αυτό. Την ιδρώνω την φανέλα. Και θέλω κάθε φορά να με κεντρίζω και να μου δημιουργώ ενδιαφέρον γι’ αυτό που κάνω. Δεν μπορώ με τίποτα να κάνω κάτι απλά για να το κάνω. Προτιμώ να αλλάξω επάγγελμα. Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις και δεν βρίσκεις τρόπο να σε κεντρίζεις και να σε ενεργοποιείς, δεν βγαίνουν δυόμιση ώρες πάνω στη σκηνή. Τέλος.
Και με αυτή την ενέργεια από τον κόσμο…
Με την Θεσσαλονίκη έχω έρωτα τεράστιο. Και δεν θέλω να λέω πολλά, γιατί όταν λες πολλά, μερικές φορές χάνουν και την αξία τους. Η Θεσσαλονίκη μου φέρθηκε σα να γεννήθηκα εδώ. Η Θεσσαλονίκη με έστειλε στην Αθήνα. Εδώ ανακάλυψαν το ταλέντο μου και την δυναμική μου, ως καλλιτέχνη. Και με έστειλε η πόλη κάτω, όπως στέλνει τα ίδια της παιδιά.
Πόσα πρόσωπα;
Άπειρα! Έχω σταματήσει να μετράω πια…
Δεν φοβάσαι μήπως ξυπνήσεις ένα πρωί και έχεις χαθεί μέσα σε κάποιον άλλο;
Ευτυχώς αυτό είναι ένα ακόμα ταλέντο που έχω. Ίσως πιο σημαντικό. Το ότι κατάφερα να μην χαθώ μέσα σε όλα αυτά τα πρόσωπα. Θυμάμαι μια φορά, όταν πρωτοξεκίνησα, έκανα την Αλίκη. Μπαίνω στο καμαρίνι, ξεβάφομαι και συνεχίζω να βλέπω πάλι την Αλίκη. Δηλαδή, είχα βγαλμένα φρύδια, τα μαλλιά μου ήταν καρέ και έβλεπα την Αλίκη. Τρόμαξα. Την άλλη μέρα πήγα ξύρισα τα μαλλιά μου, τα έβαψα και άφησα τα φρύδια μου να μεγαλώσουν. Εκείνη την στιγμή δεν καταλάβαινα πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό. Μου το είχε πει και ο Βουτσινάς. Μια παράσταση είναι γέννηση και θάνατος. Γεννιέσαι ξανά και πεθαίνεις πάλι. Σαν μια πτήση. Πρέπει να μπορείς να το προσγειώσεις. Υποδύεσαι, μπαίνεις, είσαι ο ρόλος. Και μόλις σβήσουν τα φώτα, παύεις. Το θέμα είναι να το καταλάβεις, να το ζεις και να το χαίρεσαι.
Εσύ τώρα πια τί απολαμβάνεις;
Χαίρομαι, καταρχήν, που οι κόποι μου έχουν πιάσει τόπο. Βλέπω ότι κάτι που ξεκίνησα για πλάκα, κρυφά σ’ ένα δωμάτιο στην Πάτρα και έδινε χαρά στην μαμά μου, μετά σε τρεις φίλους μου και μετά σε 10, κατέληξε σήμερα να είναι σε όλη την Ελλάδα. Η τιμή, που μου κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, να είναι φίλοι και παρέα μου. Ξέρεις, το κοινό μου είναι ωραίοι άνθρωποι. Πιτσιρίκια, μεγάλοι, πανκ! Είναι τόσο μιξ, που είναι υπέροχο.
Βοήθησε και η τηλεόραση σ’ αυτό; Τα παιχνίδια;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τηλεοπτικό πρόσωπο, πέρα από ένα παιχνίδι που έκανα. Είναι υπέροχο να το βιώνεις με τον κόσμο που σε βλέπει. Νομίζω ότι το YouTube έπαιξε ρόλο. Με βοήθησε να δει ο κόσμος και παλιά πράγματα, γιατί υπάρχει ένα μεγάλο αρχείο. Για να καταλάβεις τι εννοώ, μέχρι πέρυσι, που δεν είχα βγει στον κόσμο, δεν είχα κάνει περιοδεία, έλεγα «θα έρθουν;». Δεν είμαι τραγουδιστής, δεν έχω κάνει σίριαλ. Είναι περιορισμένο αυτό που κάνω και με ξάφνιασε. Φέτος είναι πιο έντονο, από προσέλευση και αγάπη. Κάτι που δεν το βλέπω κανονικό. Είναι μαγικό. Σα να θέλω κάτι να μοιραστώ και ο κόσμος να τα πάρει πίσω.
Να σου πω κάτι; Δεν αισθάνομαι δημόσιο πρόσωπο. Δεν μπαίνω σε τέτοια παγίδα. Αλίμονο αν επιτρέψεις την δημοσιότητα να σου αλλάξει την ζωή.
Έχεις εξελίξει τον όρο σάτιρα. Βγαίνεις ως Μέρκελ, ως Τσίπρας, ως Μελίνα Μερκούρη και στέλνεις μηνύματα.
Για να δεχτείς κάτι, πρέπει να είσαι έτοιμος. Είμαστε σαν γλυπτά και ο άλλος πρέπει να τα σκαλίσει. Όταν εγώ δεν έχω προβάλει αυτή την πλευρά ως τώρα, γιατί να φανταστείς ότι μπορώ να το πάω και πιο σοβαρά; Ζω τις εποχές. Αν εγώ δεν σκαλίσω το «μέσα» μου και πολιτικά και κοινωνικά, εκτός από μένα θα βαρεθεί και το κοινό με τα ίδια.
Τι λέει η Μελίνα, λοιπόν;
Η Μελίνα λέει «συνδεθείτε με τις ρίζες σας, μην ξεχάσετε ποιοι είσαστε». Η μνήμη είναι το πιο ουσιαστικό πράγμα. Μια εγγραφή. Όταν πάνε να σου σβήσουν μια εγγραφή, είναι άρρωστο. Είναι διεστραμμένο. Να θέλεις να ξεχάσει ο λαός. Τι είναι; Ποιος είσαι, κύριε; Να ξεχάσει τι σημαντική ιστορία έχει ο λαός; Εμένα με ενοχλεί και η παγκοσμιοποίηση. Το πηγαίνουν για να χαθεί η μαγεία της διαφορετικότητας. Ο κάθε λαός έχει δικά του ήθη και έθιμα. Όταν αυτά χαθούν, τι θα είμαστε όλοι; Ρομπότ; Χωρίς μνήμη; Είναι τραγικό.
Ως Τσίπρας, πάντως, απάντησες. Το πήρες πάνω σου, γιατί απλά είσαι μορφονιός!
Σιγά μη δεν την έβρισκα. Μπορεί να είναι και αλήθεια. Δεν ξέρεις ποτέ.
Αν σε έβλεπε ο Tσίπρας;
Κανένα πρόβλημα δεν θα είχα γι’ αυτά που λέω. Κρίνω έναν άνθρωπο αυστηρά, αλλά όχι γιατί τον μισώ. Εγώ μπορώ να καθίσω και να πιω κι έναν καφέ με ανθρώπους, που έχουν εντελώς διαφορετική άποψη από μένα. Αυτό είναι αρετή. Έχεις κάτι να πάρεις από αυτούς και αυτοί κάτι από σένα.
Αλίμονο, αν δεν επιτρέπουμε την διαφορετικότητα στην έκφραση, στην πολιτική, σε όλα. Ο Θεός έδωσε τόσα δημιουργήματα. Γιατί πρέπει να γίνουμε όλοι copy paste;
Η κρίση πέρα από την οικονομική της διάσταση χτύπησε αλλού; Στον έρωτα, ας πούμε…
Νομίζω ότι η τεχνολογία μαζί με την κρίση τον έκαναν τον έρωτα… γιουβέτσι. Είναι η εποχή της εικόνας, αλλά θέλει προσοχή. Ο Θεός μας έχει δώσει απεριόριστο τοπίο να κοιτάζουμε και να μην τελειώνει. Σου έχει δώσει αυτή την θέα και την δύναμη. Η οπτική σου να είναι απεριόριστη. Εμείς, ξέρεις τι κάνουμε; Περιορίζουμε την οπτική μας στην οθόνη ενός κινητού. Στα 4Χ8 εκατοστά. Και τα χωράμε όλα μέσα. Σχέσεις, έρωτες, τα πάντα. Αυτό είναι τραγικό. Φυλακίζουμε το μυαλό μας στην οθόνη ενός κινητού και ξεχνάμε το απεριόριστο. Εγκλωβισμός. Διακριτική φυλακή. Να έχεις το ουσιαστικό και την ελευθερία και να επιλέγεις την φυλακή. Συγνώμη, αλλά δεν θα πάρω. Ευχαριστώ.
Ναι, θα μπω στο κινητό, αλλά για λίγο. Θέλω να επικοινωνώ ουσιαστικά με τους ανθρώπους. Να τους βλέπω, να τους ακούω, να τους πιάνω, να μιλάμε. Δεν το μπορώ το virtual. Να μπορείς να το χρησιμοποιείς, χωρίς να σε χρησιμοποιεί εκείνο. Σαν το αλκοόλ. Είναι ωραίο, όταν ξέρεις να πιεις. Αν σε πιει… γεια σας! Η τεχνολογία είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα». Ας δούμε τα θετικά.
Για πες τα..
Ο καθένας τα έχει μέσα του. Ο σωτήρας, που έχει για τον εαυτό του. Εδώ είναι ένα δίλημμα. Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του Σταυρό. Για τον καθένα είναι μια διαφορετική περίπτωση. Η κρίση μας τσάκισε. Ότι σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό, έτσι δεν λένε; Πρέπει να βρούμε διέξοδο. Η ζωή μας άλλαξε, αυτό είναι δεδομένο και τέλος. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να συγκρίνεις την παλιά σου ζωή με το σήμερα. Αυτά είναι τα δεδομένα. Αν κάτσεις και κλαφτείς «τι είχα πριν και τι έχω τώρα…» τελείωσε. Να πάμε να αυτοκτονήσουμε. Εγώ ξέρεις τι κάνω; Λέω «μάγκα μου, αυτά είναι τα δεδομένα. Τρία είναι τα κουκιά, με αυτά παίζουμε. Αν είχες 10 πριν ξέχασε τα! Τρία είναι τώρα». Κλαις, κοπανιέσαι, το δέχεσαι και έχεις ήδη κάνει το 50%.
Σε όποια φυλακή κι αν βρίσκεται καθένας, σε όποια δυσκολία κι αν είναι, πάντα υπάρχει μια χαραμάδα. Μπορεί να ταλαιπωρηθείς απίστευτα για να την βρεις, αλλά υπάρχει. Για να το σκάσεις! Πάντα υπάρχει τρόπος. Ελπίδα και λύση. Απλά, δυσκολεύουν τα προβλήματα. Είναι σα να έχεις έναν δάσκαλο και να σου βάζει όλο και πιο δύσκολα. Ή θα σε διαλύσει ή θα σε κάνει καλύτερο.
Εγώ, πάντα, θέλω ένα πρόβλημα να με κάνει δυνατό και όχι να με διαλύει. Βοηθάει, βέβαια, το χιούμορ, η έκφραση, η γραφή, τα κουστούμια. Με φοβίζει το να μη χάσουμε την ελευθερία μας. Η έλλειψη ελευθερίας, αυτός είναι ο μόνος μου φόβος. Η ελευθερία είναι αλήθεια, ζωή, έκφραση και εξέλιξη.
Από το φύλλο της THESSNEWS #13 (06-07/08/2016)
Comments are closed.