ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Μια ερμηνεύτρια με διαχρονικές επιτυχίες που σφράγισαν τις τρυφερές μας στιγμές, με την ακαταμάχητα γοητευτική φωνή της μας ξυπνάει παλιούς και νέους έρωτες. Η Αλέκα Κανελλίδου παραμένει πιστή σε μια καλλιτεχνική έκφραση με σαφείς επιρροές από την τζαζ. Εκλεκτική και ακαταμάχητα σαγηνευτική, έχει σημαδέψει με τα τραγούδια της μία ολόκληρη εποχή, εξακολουθώντας να διατηρεί τη μαγική σχέση που τη συνδέει με το κοινό.
Ήρθε ένα βίντεο στα χέρια μου από τις εμφανίσεις που κάνατε τον Μάρτη στην Αθήνα. Και σας ένιωθα σαν να τραγουδάτε σε ένα jazz club στην Ευρώπη.
Φαντάζομαι ότι έχετε την ίδια ηλικία με τον γιο μου. Αυτός βέβαια λόγω της οικογένειας έχει ζήσει τη μητέρα του από μικρός διαφορετικά. Μπορούσε να με δει σε όλες τις ηλικίες, οπότε έχει μια ολική εικόνα. Αλλά αυτό που βλέπεις είναι μια πορεία ολόκληρης ζωής. Αυτό έκανα πάντα. Δεν έκανα ποτέ κάτι διαφορετικό. Και τι διαφορετικό έχει ένα jazz club στην Ευρώπη από έναν χώρο στην Αθήνα; Που είμαστε Ευρώπη έτσι κι αλλιώς. Και να μην το θέλαμε, είμαστε. Και έχουμε απ’ όλα. Και μουσική έχουμε και τραγουδιστές έχουμε. Λεφτά δεν έχουμε μόνο. Βρισκόμαστε σε μια χαλάρωση ποσοτική. Ποσοτική, ποιοτική χαλάρωση, απ’ όλα έχουμε.
Τελικά δεν είναι μόνο οικονομική η κρίση…
Όχι βέβαια, αφού ζούμε στην εποχή της ύλης. Αποκλειστικά. Οπότε επηρεάζει τα πάντα. Επηρεάζει την τέχνη, τις εκφράσεις μας, το κυνήγι, αν θέλεις, της ομορφιάς, αυτή που νομίζει ο καθένας μας. Τα πάντα επηρεάζει, δυστυχώς.
Πριν την κρίση δεν ήταν έτσι;
Ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι δεκαετίες του ’70 και του ’80 ήταν άλλες εποχές. Εποχές που ο κόσμος είχε τις δυνατότητες, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, με τον τρόπο που πάντα οι Έλληνες βρίσκουμε. Εύκολα, επειδή ζούμε πάντα το σήμερα, καλά να είμαστε. Ήταν πιο εύκολα τα πράγματα γενικότερα και ο κόσμος μπορούσε να βγει και να αγοράσει τη μουσική και να την ακολουθήσει. Με όλα τα παραλειπόμενα όλης αυτής της ευκολίας. Τώρα στο σήμερα λογικά θα υπάρξει κάποια στιγμή μια γέννα. Και στη μουσική και γενικά. Δεν μπορεί να μη γίνει. Τέτοιες εποχές γεννάνε πράγματα. Όλα είναι σαν να περιμένουν αυτή τη στιγμή. Όλα είναι σε μια αναμονή. Αυτή την εικόνα έχω εγώ σαν μεγάλη γυναίκα. Σαν μια γιαγιά. Που έχει δει και έχει ζήσει πράγματα.
Χορτάσατε νύχτα αλλά κρατήσατε και αποστάσεις. Εσείς, γιατί ο κόσμος δεν κράτησε αποστάσεις, σας αγαπάει και σας ακολουθεί σε κάθε εμφάνιση.
Από μικρό παιδί στη νύχτα. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Ο κόσμος συνδέεται με πράγματα. Κυρίως με ήχους. Για μένα ο ήχος είναι η πληροφορία που παίρνει ο άνθρωπος και κρατάει μέσα του και το συνδέει με στιγμές της ζωής του. Με το χθες, με το σήμερα.
Σας κούρασε όμως;
Ναι, βέβαια. Έχω κάτσει πολλές φορές πίσω και για χρόνια. Και δεν μπορώ να συνδέσω τη νύχτα του σήμερα με 30 χρόνια πριν. Τότε ήταν νύχτα καθημερινά, χειμώνες ολόκληρους. Κάποια στιγμή δούλευα 7 μέρες την εβδομάδα για 7 μήνες. Αυτό ήταν εξοντωτικό. Τώρα είναι ωραία τα πράγματα. Είναι αριστοκρατικά για τους Έλληνες καλλιτέχνες. Κάνουν συναυλίες, εμφανίζονται σε μουσικές, κάνουν 4-5 παραστάσεις, μετά πηγαίνουν σε μια άλλη πόλη. Νομίζω ότι το επίπεδο έχει αλλάξει. Ακόμα και αυτά τα μπουζούκια, που παίζουν και εξυπηρετούν την κατάσταση της άμεσης ψυχαγωγίας, ούτε αυτά υπάρχουν σε καθημερινή βάση πια. Ούτε στην Αθήνα, φαντάζομαι ούτε και στη Θεσσαλονίκη.
Με τη δισκογραφία πώς το χάσαμε;
Είναι και θέμα εταιρειών. Είναι και θέμα πόσο υποστήριξαν ένα τραγούδι που είναι διαχρονικό. Μην ξεχνάτε δεν μιλάμε για τη δεκαετία ΄60-΄70. Εγώ όσο έχω υπάρξει σε εταιρείες, κάνουν το εξής: ποιος είναι αυτή τη στιγμή της μόδας; Ποιο όνομα; Ας τον κάνουμε Θεό. Και ό,τι βγάλουμε. Δεν είναι μόνο αυτός ο ρόλος μιας δισκογραφικής εταιρείας, ή τουλάχιστον δεν ήταν.
Τα τραγούδια όμως που είναι να μείνουν, θα μείνουν.
Ναι, αλλά πρέπει και να ακούγονται. Δεν είναι κακό βέβαια ο νέος άνθρωπος να ψάχνει. Είναι καλό το ψάξιμο, είναι δημιουργικό. Αλλά δεν πρέπει και να υπάρχουν; Γιατί να αργούν κάποια καλά κομμάτια να βγουν στην επιφάνεια; Και γιατί πρέπει να ακούμε σκουπίδια;
Μεγαλώσατε σε μια μουσική οικογένεια. Θέλατε να ασχοληθείτε με τη μουσική από τότε;
Μπα! Ξέρεις γιατί; Βλέπω τώρα στα ριάλιτι, που δεν τα πολύ βλέπω γιατί, να σου πω την αλήθεια, πλήττω. Όχι για τα παιδάκια που πηγαίνουν, βλέπω και επαγγελματίες, που καλά κάνουν και πηγαίνουν, να τους δει ο κόσμος. Αλλά βλέπω γενικότερα ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να γίνουν τραγουδιστές, γιατί στο σπίτι τους μέσα ο μπαμπάς τους ήταν δικηγόρος, υδραυλικός. Εγώ αυτό το είχα μέσα στο σπίτι μου. Δεν το είχα στο όνειρό μου μέσα. Δεν είχα τέτοιο πράγμα. Εγώ πήγαινα για κοινωνιολογία. Και αυτό ήταν το ζητούμενο που είχα στα 16 μου. Στα 17 τραγουδούσα. Έτυχε.
Γι’ αυτό δεν κάνατε εκπτώσεις;
Όσο μπόρεσα. Μην ξεχνάς ότι και για μένα από κάποια στιγμή και μετά το τραγούδι ήταν ο τρόπος που μεγάλωνα την οικογένειά μου. Έκπτωση, μεγάλη κουβέντα.
Μεγάλη, αλλά δεν ισχύει;
Ισχύει. Εξαρτάται τι κυνηγάει κανείς. Αν κυνηγάει μόνο το χρήμα, τα χάνει όλα στο τέλος. Δεν το συζητώ αυτό. Κρατάει λίγο έτσι το ταξίδι. Η μουσική για έναν άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή κάνει αυτή τη δουλειά, τραγουδάει, εκφράζεται, δεν είναι απλά ένα μέσο επιβίωσης. Είναι ο τρόπος να υπάρχεις, να ξεπερνάς δικά σου πράγματα σαν άνθρωπος. Είναι φάρμακο. Όταν την κάνεις με τον τρόπο βεβαίως που είσαι ευχαριστημένος. Αν την κάνεις απλά για να κάνεις μουσική, δεν κάνεις τίποτα. Αυτό πολέμησα και προσπάθησα εγώ. Όσο μπόρεσα το κατάφερα.
Βγαίνετε όμως και τραγουδάτε «νύχτα είναι θα περάσει» και το ζείτε πιο έντονα από τον κόσμο…
Είναι ένα κομμάτι που, στιχουργικά και μουσικά, όλοι στη ζωή μας το έχουμε περάσει. Τον έρωτα και την απόρριψη. Σε νεότερη ηλικία για μένα, βέβαια. Ο κόσμος ταυτίζεται, γιατί βρίσκει κάτι από τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτι που έχει ζήσει.
Αν έπρεπε να αλλάξετε κάτι στη ζωή σας μέχρι σήμερα;
Όχι. Δεν κάνω τέτοιες σκέψεις. Όχι. Τι να είχα κάνει άλλο; Έγινα τραγουδίστρια, έγινα μητέρα και σύζυγος. Δεν κυνηγάω, ξέρεις, τα πράγματα. Δεν το έκανα ποτέ. Ό,τι ήρθε, ήρθε μπροστά μου. Το επέλεξα βέβαια, δεν έπαιρνα ό,τι μου δινόταν. Τις περισσότερες φορές ήταν αυτό που ήθελα. Δεν κυνήγησα κάτι. Τώρα θα μου πείτε «τι λέει;». Δεν κάνω ούτε τη σνομπ ούτε τη σπουδαία. Είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος. Ήθελα και τη ζωή και την οικογένειά μου, πιο πριν τους έρωτες και τις αγάπες στα νιάτα μου. Δεν γεννήθηκα για να κυνηγήσω το τραγούδι και να γίνω σπουδαία.
Άρα πρώτα ήταν η προσωπική ζωή…
Αλίμονο αν δεν είναι πρώτη. Τότε τι επάγγελμα να κάνεις, όταν δεν έχεις μια καλή προσωπική ζωή; Πώς να εξελίξεις ένα χάρισμα που έχεις, κάτι που πρέπει να εξελίξεις, αν δεν έχεις μια έστω καλή – γιατί δεν είναι πάντα τέλεια – προσωπική ζωή; Αλλά να παλέψεις γι’ αυτή. Να έχεις την οικογένειά σου, τους δικούς σου ανθρώπους, τους λίγους φίλους που τους αγαπάς και σ’ αγαπάνε, κάποιους ανθρώπους για να μιλάς, να μοιράζεσαι… Έτσι το έβλεπα και ακόμα έτσι το βλέπω.
Ο Γιάννης Σπανός;
Ο Γιαννάκης μου. Τι γλυκός άνθρωπος! Τι τραγούδια έχει γράψει! Τι αριστουργήματα! Ένας άνθρωπος απλός. Αυτός είναι ένα παιδί. Αισθάνομαι μερικές φορές ότι θα του μιλήσω σαν μαμά. Πεισματικά κρατάει το παιδί μέσα του ζωντανό. Και έχει γράψει αριστουργήματα, εξαιρετικά τραγούδια. Νομίζω είναι από τους συνθέτες του ενός χεριού, που λέω και εγώ. Που έχουνε γράψει γι’ αυτή τη χώρα…
Από το φύλλο της THESSNEWS #54 (20/05/2017-21/05/2017)
