Στείλσυνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Κάπου στον Κεραμικό, σε μια ήσυχη γειτονιά, εκεί που συχνάζουν υπέροχοι άνθρωποι, μπορεί να πετύχεις και τη Δήμητρα Γαλάνη. Ανάμεσα στα σκυλιά της, ένα πιάνο, αμέτρητους δίσκους και τις μνήμες της. Τόσο μακρινές και ταυτόχρονα τόσο δίπλα της. Ανοίγει το σπίτι της, την καρδιά της και μιλάει για το παρελθόν, το σήμερα και τους ανθρώπους που χωράνε στις φωτογραφίες της ζωής της. Η Δήμητρα Γαλάνη ήταν, είναι και θα παραμείνει σίγουρα ένας υπέροχος άνθρωπος.
Με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη πώς έδεσε πάλι;
Ήθελα να τον δω πάλι. Και διαφορετικά. Να τον ακούσω να λέει και άλλα πράγματα. Στην αρχή ήταν χαλαρός και δεκτικός, ξέρεις δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι έτσι. Να του πεις ότι θα πάρουμε με την μπάντα κάποια δικά σου τραγούδια, θα τα πειράξουμε, θα «τζαμάρεις» μαζί με τους μουσικούς και να δεχτεί κατευθείαν. Αυτό ήθελα να είναι και η πρώτη εικόνα πάνω στη σκηνή. Ο Μιχάλης, να το ξέρεις, δεν ήρθε μόνο για μένα. Ήρθε και για την μπάντα.
Αν δεν υπάρχει αλληλοσεβασμός, δεν μπορεί να πετύχει αυτό.
Υπάρχει μια αλληλοεκτίμηση. Εγώ του συμπεριφέρθηκα έτσι του Μιχάλη όταν πρωτοξεκινούσε στον «Ζυγό». Όχι τώρα, που είναι φτασμένος και ένας σταρ. Απλά τώρα έχω χαρά που ζω μαζί του τη δεύτερη βόλτα του. Την ενήλικη. Είναι μια εκκίνησή του πάλι αυτή. Θα σου πω όμως κάτι. Αλίμονο στον καλλιτέχνη που θα συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν είναι σε ταλέντο επί ίσοις όροις. Είναι σαν να πας να βάλεις δυο υφάσματα διαφορετικά μαζί. Μια κουρελού με ένα μετάξι. Δεν «δένει» με καμία φαντασία.
O Μιχάλης ήταν icon;
Φυσικά. Δεν ήταν όμως η κατασκευή του αυτή. Να σου πω κάτι που έχει ενδιαφέρον. Τα Icon δεν είναι απαραίτητο να έχουν μεγάλο ταλέντο. Ο Μιχάλης είναι όμως μεγάλο ταλέντο. Καλός μουσικός και γράφει υπέροχα τραγούδια. Το ότι έγινε icon ήταν άλλη ιστορία. Ήταν πιτσιρικάς, ήταν η στιγμή του και έγινε ένα μεγάλο μπραφ τότε. Τώρα πιστεύω, στην πιο ώριμη εκδοχή του, θα είναι ένας δρομέας μεγάλης απόστασης.
Είπατε κάποια στιγμή «Τα icon πολλοί τα θαυμάζουν, λίγοι θέλουν να γίνουν».
Ναι, ας μη γελιόμαστε τώρα. Μη λέμε χαζά, οποιονδήποτε καλλιτέχνη και να ρωτήσεις αν θέλει να έρθει σε αυτό το σημείο που θα ζήσει την απόλυτη αποθέωση, ναι θα σου πει. Πρέπει να είναι βλάκας για να πει όχι. Μπορεί να το σνομπάρει, αλλά ναι θα σου πει. Αλλά αυτό είναι βαρύ πράγμα και έχει τίμημα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να χαίρεται όταν κρατάει τη φήμη και τη διασημότητά του σε ένα επίπεδο υγιές, χωρίς να υπάρχει αυτή η υστερία από τον κόσμο. Συνήθως η υστερία μετά έχει απίστευτη πτώση. Πρέπει να έχεις μεγάλη αξία για ν’ αντέξεις τέτοιο χτύπημα στο κεφάλι. Είναι σαν να σου πετάνε 5 τόνους και να πρέπει να τους σηκώσεις.
Κι αν δεν μπορείς να τους σηκώσεις; Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς αυτήν την υστερία;
Α, το έχουμε δει πάρα πολλές φορές όλο αυτό. Συνέβη σε κόσμο που δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί και εξαφανίστηκε μετά. Γιατί αυτό έχει μια διάρκεια. Συγκεκριμένη. Όσο αντέχει το κάθε «προϊόν», ας μου επιτραπεί ο όρος. Είναι όπως με την τηλεόραση. Που διαφημίζει ένα προϊόν hot και μετά εξαφανίζεται.
Οι εταιρείες το φτιάχνουν το προϊόν; Οι μάνατζερ;
Πρόσεξε, δεν είμαστε στη χώρα που οι μάνατζερ έχουν τέτοια δύναμη. Οι εταιρείες παίξανε μεγάλο ρόλο, αλλά είναι και θέμα κατασκευής. Αν ανήκεις σε αυτήν τη στόφα. Εγώ, για παράδειγμα, δεν το έχω. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να γίνω pop idol.
Η τηλεόραση δεν έχει αυτή τη δύναμη;
Δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει… Θα σε πάω σε άλλες εποχές, που τα media δεν ήταν τόσο δυνατά… Τόλης Βοσκόπουλος. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι μια κατασκευή των εταιρειών. Ήταν ένα icon που άντεξε μέσα στα χρόνια. Ήταν είδωλο στην εποχή του και ακόμα τον αγαπάει ο κόσμος. Παρέμεινε στη συνείδησή του δυνατά.
Η Δήμητρα Γαλάνη έχει μια σταθερή πορεία. Πώς δεν πέρασε από την υστερία;
Όχι δεν το είχα αυτό. Μπορώ να θυμηθώ όταν ξεκινούσα στα νιάτα μου με τον Μητσιά, που τα παιδιά τα νέα μας αγαπούσαν. Αλλά ήταν αλλιώς. Είχαμε χούντα, οι φοιτητές στα Πανεπιστήμια, δεν ήταν αυτό το μαζικό πράγμα. Άλλωστε τα είδωλα τότε δεν γινόντουσαν έτσι σε μια νύχτα. Και θα σου πω κάτι να το θυμάσαι πάντα. Στο τέλος, γίνεσαι αυτό που πραγματικά βαθιά μέσα σου θέλεις. Που μερικές φορές και εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι είναι αυτό, στην πορεία όμως καταλαβαίνεις ότι κάλεσες το κοινό που ήθελες να σε ακούει. Αν το βάλεις κάτω να βρεις ποιο είναι το κοινό που ακούει τη Γαλάνη, θα δεις ότι είναι απ’ όλες τις τάξεις, απ’ όλα τα είδη και επίπεδα ανθρώπων, ένας ανθός. Η καλή ποιότητα όλων των τάξεων. Το όμορφο της ιστορίας είναι ότι δεν έχουν πάψει νεότερες ηλικίες να ενσωματώνονται.
Πώς έγινε αυτό;
Η πρόθεσή μου εμένα ήταν να ζήσω μέσα στη μουσική. Δεν είχα πρόθεση να γίνω ένας σταρ. Φανταζόμουν τον εαυτό μου μουσικό. Δεν έκανα αυτό που κάνουν όλα τα παιδάκια με ένα μικρόφωνο στον καθρέφτη να τραγουδάω. Εγώ φανταζόμουν μια μεγάλη ορχήστρα, ότι έχω γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, έκανα τέτοιες μυθολογίες στο κεφάλι μου σαν παιδάκι. Δεν φανταζόμουν τη Γαλάνη ντυμένη με χρυσές παγέτες και να τραγουδάει. Και όσο περνάνε τα χρόνια, η πρόθεσή μου είναι ακόμα πιο καθαρή.
Η αποθέωση;
Ήρθε και η αποθέωση. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη αποθέωση από το να μου λέει ένας νέος άνθρωπος ότι ακούει τη μουσική μου. Η αποθέωση για μένα είναι στο finish. Στην κατάληξη. Ούτε στην αρχή ούτε στη μέση. Στην κατάληξη, όποτε είναι αυτή. Γιατί κάποια στιγμή θα είναι. Αυτό είναι η πεμπτουσία μιας καριέρας. Εγώ τραγουδάω 47 χρόνια… Αυτό που μου έρχεται πίσω από τον κόσμο σε επίπεδο σεβασμού και εκτίμησης είναι αυτό που ονειρευόμουν πάντα.
Υπάρχει πάντα το «τέλος» σαν σκέψη;
Εγώ ήθελα πάντα να κλείσω τα μάτια μου στη μουσική. Και εύχομαι να με βοηθήσει ο Θεός να γίνει έτσι. Μπορεί να μην είμαι απαραίτητα πάνω στη σκηνή να τραγουδάω, αλλά θα είμαι μέσα στη μουσική. Θα γράφω, θα παίζω, θα στήνω, θα είμαι δίπλα σε νέους ανθρώπους να μεταδώσω όλα αυτά που ξέρω.
Είστε έτοιμη για το τέλος δηλαδή;
Είμαι έτοιμη εδώ και πολλά χρόνια. Άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα απ’ όταν ήμουν 40. Πριν 25 χρόνια. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα φέρω έτσι τα πράγματα ώστε να είμαι στα πράγματα με κάποιον τρόπο. Έτσι προέκυψε και η μουσική μου δραστηριότητα, η μουσική που έγραψα για ταινίες και θέατρο και ελπίζω να γίνει αυτό ακόμα περισσότερο εφόσον σταματάω να τραγουδάω η ίδια on stage. Ήδη επιλεκτικά το κάνω να παίζω, όπως παίζουν άλλοι συνάδελφοι νεότεροι.
Ανοιχτό μυαλό;
Αν κάτι μπορώ να πω για μένα, είναι ότι έχω ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά μου. Δεν έχω φόβους. Δεν έχω χαζούς φόβους, φόβους έχω όπως όλοι. Δεν έχω αυτό που θα μου στερήσει να πετάξω. Είμαι τυχερή. Γιατί δεν είναι κάτι που αποκτάς στην πορεία, το να μην έχεις φόβους είναι κάτι που αποκτάς από το σπίτι σου, από παιδί, σε μικρή ηλικία. Κι εγώ είχα την ευτυχία να έχω δύο γονείς που όχι μόνο δεν μου δημιούργησαν φόβους, αλλά οποιαδήποτε επιλογή κι αν έκανα τη χαιρετούσαν και την επικροτούσαν. Μου έμαθαν να μη φοβάμαι. Να μη φοβάμαι αυτά τα μικρά που σε κάνουν να είσαι περίεργος, μίζερος, ζηλιάρης.
Ποτέ;
Πο – τέ. Πιο ποτέ δεν υπάρχει. Πάντα διεκδικούσα αυτό που ήθελα χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Η μάνα μου τα είχε χάσει κάποια στιγμή, να φανταστείς. Αισθάνθηκα ανταγωνισμό, έχω υποστεί πράγματα, κακίες, εγώ όμως δεν κώλωνα σε αυτά. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να θύμωνα, μετά περνούσε ο θυμός και έλεγα «μα είναι δυνατόν; Θα ασχοληθείς εσύ μ’ αυτά;»
Μαλώνατε; Τον βάζατε τον άλλον στη θέση του;
Πολλές φορές. Και έχω τσακωθεί. Μπορεί ν’ ακούσεις για μένα εντελώς διαφορετικά σχόλια. Κάποιος να σου πει «πω πω!» και κάποιος να σου πει ότι είμαι υπέροχος άνθρωπος. Είναι ανάλογα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υποστεί τον θυμό και τη μνήμη μου. Όταν συμβαίνει. Γιατί μετά περνάει, το ξεχνάω. Αλλά αυτό που μπορεί να με κάνει τρελή είναι η ηλιθιότητα. Γίνομαι άλλος άνθρωπος. Θα μου πεις και ποια είσαι εσύ; Η έξυπνη; Μα η ηλιθιότητα είναι άλλο πράγμα από την εξυπνάδα. Είναι εκεί που ο άλλος πάει και τα κάνει χάλια. Και νομίζουν κιόλας ότι είναι ιδιαίτερα ευφυείς. Χίλιες φορές ν’ αντιμετωπίσεις έναν εχθρό παρά έναν ηλίθιο. Το βλέπεις αλλιώς, τους πετάς από τη ζωή και κάνεις άλλες επιλογές.
Γυρνάτε στο παρελθόν με νοσταλγία;
Φυσικά και σκέφτομαι το παρελθόν. Αλλά ως εκεί. Τι θα πει νοσταλγία; Δεν την ξέρω τη λέξη αυτή. Η νοσταλγία είναι άλγος του νόστου. Και εγώ άλγος, δηλαδή πόνο, για το παρελθόν δεν έχω. Δεν με πονάει τίποτα από το παρελθόν. Λάθη και καλά έγιναν όπως έπρεπε. Κοιτάω πια από εδώ και πέρα. Ίσως αυτό να είναι η κρυφή συνταγή γι’ αυτό που συμβαίνει. Χωρίς να πετάω τίποτα από το παρελθόν, δεν τα ανακαλώ. Υπάρχουν ως στοιχεία για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου για ν’ αποφεύγω αυτά που δεν πρέπει να συμβούν ή να επαναλαμβάνω λάθη για να τα μάθω, γιατί, ξέρεις, δεν τελειώνεις εύκολα απ’ ορισμένα λάθη στη ζωή. Πρέπει να περάσεις από αυτά 3 και 4 φορές για να τα εμπεδώσεις. Δεν έχω πόνο για το παρελθόν, οπότε ας μου επιτραπεί, παρόλο που θα ακουστεί περίεργο. Η νοσταλγία δεν ταιριάζει στη ζωή μου, στον τρόπο που σκέφτομαι. Μνήμη είναι η λέξη που μου πάει. Μάλιστα μνήμη που μου χτίζει παρόν και μέλλον. Όπως και δεν έχω πικρία. Τι θα πει πικρία; Τελειώνεις με τις γεύσεις κάποια στιγμή. Το κάνεις αλμυρό, το φτύνεις, δεν το κρατάς αν είναι πικρό στο στόμα σου. Και τρως ένα γλυκό και τελειώνεις…
Από το φύλλο της THESSNEWS #103 (28/04/2018-29/04/2018)
Κάπου στον Κεραμικό, σε μια ήσυχη γειτονιά, εκεί που συχνάζουν υπέροχοι άνθρωποι, μπορεί να πετύχεις και τη Δήμητρα Γαλάνη. Ανάμεσα στα σκυλιά της, ένα πιάνο, αμέτρητους δίσκους και τις μνήμες της. Τόσο μακρινές και ταυτόχρονα τόσο δίπλα της. Ανοίγει το σπίτι της, την καρδιά της και μιλάει για το παρελθόν, το σήμερα και τους ανθρώπους που χωράνε στις φωτογραφίες της ζωής της. Η Δήμητρα Γαλάνη ήταν, είναι και θα παραμείνει σίγουρα ένας υπέροχος άνθρωπος.
Με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη πώς έδεσε πάλι;
Ήθελα να τον δω πάλι. Και διαφορετικά. Να τον ακούσω να λέει και άλλα πράγματα. Στην αρχή ήταν χαλαρός και δεκτικός, ξέρεις δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι έτσι. Να του πεις ότι θα πάρουμε με την μπάντα κάποια δικά σου τραγούδια, θα τα πειράξουμε, θα «τζαμάρεις» μαζί με τους μουσικούς και να δεχτεί κατευθείαν. Αυτό ήθελα να είναι και η πρώτη εικόνα πάνω στη σκηνή. Ο Μιχάλης, να το ξέρεις, δεν ήρθε μόνο για μένα. Ήρθε και για την μπάντα.
Αν δεν υπάρχει αλληλοσεβασμός, δεν μπορεί να πετύχει αυτό.
Υπάρχει μια αλληλοεκτίμηση. Εγώ του συμπεριφέρθηκα έτσι του Μιχάλη όταν πρωτοξεκινούσε στον «Ζυγό». Όχι τώρα, που είναι φτασμένος και ένας σταρ. Απλά τώρα έχω χαρά που ζω μαζί του τη δεύτερη βόλτα του. Την ενήλικη. Είναι μια εκκίνησή του πάλι αυτή. Θα σου πω όμως κάτι. Αλίμονο στον καλλιτέχνη που θα συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν είναι σε ταλέντο επί ίσοις όροις. Είναι σαν να πας να βάλεις δυο υφάσματα διαφορετικά μαζί. Μια κουρελού με ένα μετάξι. Δεν «δένει» με καμία φαντασία.
Ο Μιχάλης ήταν icon;
Φυσικά. Δεν ήταν όμως η κατασκευή του αυτή. Να σου πω κάτι που έχει ενδιαφέρον. Τα Icon δεν είναι απαραίτητο να έχουν μεγάλο ταλέντο. Ο Μιχάλης είναι όμως μεγάλο ταλέντο. Καλός μουσικός και γράφει υπέροχα τραγούδια. Το ότι έγινε icon ήταν άλλη ιστορία. Ήταν πιτσιρικάς, ήταν η στιγμή του και έγινε ένα μεγάλο μπραφ τότε. Τώρα πιστεύω, στην πιο ώριμη εκδοχή του, θα είναι ένας δρομέας μεγάλης απόστασης.
Είπατε κάποια στιγμή «Τα icon πολλοί τα θαυμάζουν, λίγοι θέλουν να γίνουν».
Ναι, ας μη γελιόμαστε τώρα. Μη λέμε χαζά, οποιονδήποτε καλλιτέχνη και να ρωτήσεις αν θέλει να έρθει σε αυτό το σημείο που θα ζήσει την απόλυτη αποθέωση, ναι θα σου πει. Πρέπει να είναι βλάκας για να πει όχι. Μπορεί να το σνομπάρει, αλλά ναι θα σου πει. Αλλά αυτό είναι βαρύ πράγμα και έχει τίμημα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να χαίρεται όταν κρατάει τη φήμη και τη διασημότητά του σε ένα επίπεδο υγιές, χωρίς να υπάρχει αυτή η υστερία από τον κόσμο. Συνήθως η υστερία μετά έχει απίστευτη πτώση. Πρέπει να έχεις μεγάλη αξία για ν’ αντέξεις τέτοιο χτύπημα στο κεφάλι. Είναι σαν να σου πετάνε 5 τόνους και να πρέπει να τους σηκώσεις.
Κι αν δεν μπορείς να τους σηκώσεις; Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς αυτήν την υστερία;
Α, το έχουμε δει πάρα πολλές φορές όλο αυτό. Συνέβη σε κόσμο που δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί και εξαφανίστηκε μετά. Γιατί αυτό έχει μια διάρκεια. Συγκεκριμένη. Όσο αντέχει το κάθε «προϊόν», ας μου επιτραπεί ο όρος. Είναι όπως με την τηλεόραση. Που διαφημίζει ένα προϊόν hot και μετά εξαφανίζεται.
Οι εταιρείες το φτιάχνουν το προϊόν; Οι μάνατζερ;
Πρόσεξε, δεν είμαστε στη χώρα που οι μάνατζερ έχουν τέτοια δύναμη. Οι εταιρείες παίξανε μεγάλο ρόλο, αλλά είναι και θέμα κατασκευής. Αν ανήκεις σε αυτήν τη στόφα. Εγώ, για παράδειγμα, δεν το έχω. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να γίνω pop idol.
Η τηλεόραση δεν έχει αυτή τη δύναμη;
Δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει… Θα σε πάω σε άλλες εποχές, που τα media δεν ήταν τόσο δυνατά… Τόλης Βοσκόπουλος. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι μια κατασκευή των εταιρειών. Ήταν ένα icon που άντεξε μέσα στα χρόνια. Ήταν είδωλο στην εποχή του και ακόμα τον αγαπάει ο κόσμος. Παρέμεινε στη συνείδησή του δυνατά.
Η Δήμητρα Γαλάνη έχει μια σταθερή πορεία. Πώς δεν πέρασε από την υστερία;
Όχι δεν το είχα αυτό. Μπορώ να θυμηθώ όταν ξεκινούσα στα νιάτα μου με τον Μητσιά, που τα παιδιά τα νέα μας αγαπούσαν. Αλλά ήταν αλλιώς. Είχαμε χούντα, οι φοιτητές στα Πανεπιστήμια, δεν ήταν αυτό το μαζικό πράγμα. Άλλωστε τα είδωλα τότε δεν γινόντουσαν έτσι σε μια νύχτα. Και θα σου πω κάτι να το θυμάσαι πάντα. Στο τέλος, γίνεσαι αυτό που πραγματικά βαθιά μέσα σου θέλεις. Που μερικές φορές και εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι είναι αυτό, στην πορεία όμως καταλαβαίνεις ότι κάλεσες το κοινό που ήθελες να σε ακούει. Αν το βάλεις κάτω να βρεις ποιο είναι το κοινό που ακούει τη Γαλάνη, θα δεις ότι είναι απ’ όλες τις τάξεις, απ’ όλα τα είδη και επίπεδα ανθρώπων, ένας ανθός. Η καλή ποιότητα όλων των τάξεων. Το όμορφο της ιστορίας είναι ότι δεν έχουν πάψει νεότερες ηλικίες να ενσωματώνονται.
Πώς έγινε αυτό;
Η πρόθεσή μου εμένα ήταν να ζήσω μέσα στη μουσική. Δεν είχα πρόθεση να γίνω ένας σταρ. Φανταζόμουν τον εαυτό μου μουσικό. Δεν έκανα αυτό που κάνουν όλα τα παιδάκια με ένα μικρόφωνο στον καθρέφτη να τραγουδάω. Εγώ φανταζόμουν μια μεγάλη ορχήστρα, ότι έχω γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, έκανα τέτοιες μυθολογίες στο κεφάλι μου σαν παιδάκι. Δεν φανταζόμουν τη Γαλάνη ντυμένη με χρυσές παγέτες και να τραγουδάει. Και όσο περνάνε τα χρόνια, η πρόθεσή μου είναι ακόμα πιο καθαρή.
Η αποθέωση;
Ήρθε και η αποθέωση. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη αποθέωση από το να μου λέει ένας νέος άνθρωπος ότι ακούει τη μουσική μου. Η αποθέωση για μένα είναι στο finish. Στην κατάληξη. Ούτε στην αρχή ούτε στη μέση. Στην κατάληξη, όποτε είναι αυτή. Γιατί κάποια στιγμή θα είναι. Αυτό είναι η πεμπτουσία μιας καριέρας. Εγώ τραγουδάω 47 χρόνια… Αυτό που μου έρχεται πίσω από τον κόσμο σε επίπεδο σεβασμού και εκτίμησης είναι αυτό που ονειρευόμουν πάντα.
Υπάρχει πάντα το «τέλος» σαν σκέψη;
Εγώ ήθελα πάντα να κλείσω τα μάτια μου στη μουσική. Και εύχομαι να με βοηθήσει ο Θεός να γίνει έτσι. Μπορεί να μην είμαι απαραίτητα πάνω στη σκηνή να τραγουδάω, αλλά θα είμαι μέσα στη μουσική. Θα γράφω, θα παίζω, θα στήνω, θα είμαι δίπλα σε νέους ανθρώπους να μεταδώσω όλα αυτά που ξέρω.
Είστε έτοιμη για το τέλος δηλαδή;
Είμαι έτοιμη εδώ και πολλά χρόνια. Άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα απ’ όταν ήμουν 40. Πριν 25 χρόνια. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα φέρω έτσι τα πράγματα ώστε να είμαι στα πράγματα με κάποιον τρόπο. Έτσι προέκυψε και η μουσική μου δραστηριότητα, η μουσική που έγραψα για ταινίες και θέατρο και ελπίζω να γίνει αυτό ακόμα περισσότερο εφόσον σταματάω να τραγουδάω η ίδια on stage. Ήδη επιλεκτικά το κάνω να παίζω, όπως παίζουν άλλοι συνάδελφοι νεότεροι.
Ανοιχτό μυαλό;
Αν κάτι μπορώ να πω για μένα, είναι ότι έχω ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά μου. Δεν έχω φόβους. Δεν έχω χαζούς φόβους, φόβους έχω όπως όλοι. Δεν έχω αυτό που θα μου στερήσει να πετάξω. Είμαι τυχερή. Γιατί δεν είναι κάτι που αποκτάς στην πορεία, το να μην έχεις φόβους είναι κάτι που αποκτάς από το σπίτι σου, από παιδί, σε μικρή ηλικία. Κι εγώ είχα την ευτυχία να έχω δύο γονείς που όχι μόνο δεν μου δημιούργησαν φόβους, αλλά οποιαδήποτε επιλογή κι αν έκανα τη χαιρετούσαν και την επικροτούσαν. Μου έμαθαν να μη φοβάμαι. Να μη φοβάμαι αυτά τα μικρά που σε κάνουν να είσαι περίεργος, μίζερος, ζηλιάρης.
Ποτέ;
Πο – τέ. Πιο ποτέ δεν υπάρχει. Πάντα διεκδικούσα αυτό που ήθελα χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό. Η μάνα μου τα είχε χάσει κάποια στιγμή, να φανταστείς. Αισθάνθηκα ανταγωνισμό, έχω υποστεί πράγματα, κακίες, εγώ όμως δεν κώλωνα σε αυτά. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να θύμωνα, μετά περνούσε ο θυμός και έλεγα «μα είναι δυνατόν; Θα ασχοληθείς εσύ μ’ αυτά;»
Μαλώνατε; Τον βάζατε τον άλλον στη θέση του;
Πολλές φορές. Και έχω τσακωθεί. Μπορεί ν’ ακούσεις για μένα εντελώς διαφορετικά σχόλια. Κάποιος να σου πει «πω πω!» και κάποιος να σου πει ότι είμαι υπέροχος άνθρωπος. Είναι ανάλογα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υποστεί τον θυμό και τη μνήμη μου. Όταν συμβαίνει. Γιατί μετά περνάει, το ξεχνάω. Αλλά αυτό που μπορεί να με κάνει τρελή είναι η ηλιθιότητα. Γίνομαι άλλος άνθρωπος. Θα μου πεις και ποια είσαι εσύ; Η έξυπνη; Μα η ηλιθιότητα είναι άλλο πράγμα από την εξυπνάδα. Είναι εκεί που ο άλλος πάει και τα κάνει χάλια. Και νομίζουν κιόλας ότι είναι ιδιαίτερα ευφυείς. Χίλιες φορές ν’ αντιμετωπίσεις έναν εχθρό παρά έναν ηλίθιο. Το βλέπεις αλλιώς, τους πετάς από τη ζωή και κάνεις άλλες επιλογές.
Γυρνάτε στο παρελθόν με νοσταλγία;
Φυσικά και σκέφτομαι το παρελθόν. Αλλά ως εκεί. Τι θα πει νοσταλγία; Δεν την ξέρω τη λέξη αυτή. Η νοσταλγία είναι άλγος του νόστου. Και εγώ άλγος, δηλαδή πόνο, για το παρελθόν δεν έχω. Δεν με πονάει τίποτα από το παρελθόν. Λάθη και καλά έγιναν όπως έπρεπε. Κοιτάω πια από εδώ και πέρα. Ίσως αυτό να είναι η κρυφή συνταγή γι’ αυτό που συμβαίνει. Χωρίς να πετάω τίποτα από το παρελθόν, δεν τα ανακαλώ. Υπάρχουν ως στοιχεία για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου για ν’ αποφεύγω αυτά που δεν πρέπει να συμβούν ή να επαναλαμβάνω λάθη για να τα μάθω, γιατί, ξέρεις, δεν τελειώνεις εύκολα απ’ ορισμένα λάθη στη ζωή. Πρέπει να περάσεις από αυτά 3 και 4 φορές για να τα εμπεδώσεις. Δεν έχω πόνο για το παρελθόν, οπότε ας μου επιτραπεί, παρόλο που θα ακουστεί περίεργο. Η νοσταλγία δεν ταιριάζει στη ζωή μου, στον τρόπο που σκέφτομαι. Μνήμη είναι η λέξη που μου πάει. Μάλιστα μνήμη που μου χτίζει παρόν και μέλλον. Όπως και δεν έχω πικρία. Τι θα πει πικρία; Τελειώνεις με τις γεύσεις κάποια στιγμή. Το κάνεις αλμυρό, το φτύνεις, δεν το κρατάς αν είναι πικρό στο στόμα σου. Και τρως ένα γλυκό και τελειώνεις…
Από το φύλλο της THESSNEWS #103 (28/04/2018-29/04/2018)
