συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Ο Γιώργος Περρής κατάφερε στα 34 του να έχει στο ενεργητικό του αμέτρητες συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μιλάει ήρεμα, γελάει δυνατά και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Το βράδυ της Παρασκευής 30 Μαρτίου θα παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης μια υπέροχη “Playlist” με όλα αυτά τα τραγούδια που αγαπάμε να βάζουμε σε λίστα και να τα χαρίζουμε στους αγαπημένους μας.
Συνέντευξη στον Σταύρο Μύθο
Πάντα ήσουν τόσο χαρούμενος;
Όχι, όχι, καθόλου, να φανταστείς ήμουν ένα μοναχικό παιδάκι. Όταν χωρίσανε οι γονείς μου – ήταν ένα αρκετά βίαιο διαζύγιο και ήμουν αρκετά μικρός – εκεί που ήμουν στα 4 μου ένα χαρούμενο παιδί, ξαφνικά έγινα ένα παιδί έπιπλο. Όπου με ακουμπούσες. Δεν μιλούσα, δεν λαλούσα. Με τα χρόνια και όπως μεγάλωνα ήμουν μοναχικό παιδί. Τα τελευταία 5 -6 χρόνια είναι που συνειδητοποίησα ότι η χαρά και η ευτυχία είναι δουλειά κι αυτές. Είναι προσπάθεια. Αν δεν την κάνεις την προσπάθεια, δεν έχει νόημα.
Το διαχειρίστηκες καλά όμως.
Προσπαθώ. Μη νομίζεις, έχω κι εγώ στιγμές που δεν περνάω καλά, έχω τις μαύρες μου, έχω τρομερές δυσκολίες όπως όλοι μας. Δεν αλλάζει αυτό. Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, πιστεύω πως στο τέλος της μέρας, με αρκετή δουλειά, όλα θα πάνε καλά.
Βοηθάει το τραγούδι;
Η απάντηση σε όλα είναι η μουσική και το τραγούδι. Τραγουδούσα για να ξεχάσω πράγματα ή για να τα προσπεράσω. Και ακόμα αυτό κάνω. Στον πόνο και στη χαρά μου τραγουδώ. Είναι η πρώτη αντίδραση.
Σε βοήθησαν οι γονείς σου σε όλο αυτό;Καταρχάς με τον πατέρα μου δεν είχα πολλές επαφές από τη στιγμή που χώρισαν οι γονείς μου, αλλά η μητέρα μου δεν εμπόδισε σε τίποτα τα όνειρά μου. Ο λόγος που το έκανε είναι γιατί έβλεπε ότι ήμουν τρομερά απόλυτος. Αν είχε προσπαθήσει να το κάνει, θα είχε πραγματικά το αντίθετο αποτέλεσμα. Θα είχα φύγει από το σπίτι, θα είχα κάνει επανάσταση, θα, θα, θα. Δεν υπήρχε περίπτωση να με σταματήσει τίποτα από το να τραγουδήσω.
Τι τραγουδούσατε στο σπίτι;
Ανάλογα με την ηλικία. Ακούγαμε Χατζιδάκι, κλασική μουσική, κάτι σπουδαίους Γάλλους τραγουδιστές, αφού η μαμά μου είναι Γαλλίδα, Νανά Μούσχουρη, η οποία είναι και το πρώτο μου ίνδαλμα. Αργότερα μπήκε στη ζωή μου η Μαρία Κάλλας. Την άκουσα τυχαία όταν πέθανε η γιαγιά μου. Πήρα όλους τους δίσκους της και αυτό ήταν για μένα μια μεγάλη αποκάλυψη. Ήταν σαν ν’ άκουγα στη φωνή της όλη τη σοφία που μπορεί να μεταδώσει κάποιος μέσα από τη μουσική. Εκεί άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά ν’ ασχοληθώ με το κλασικό τραγούδι. Ακόμα και σήμερα έχω μεγάλη λατρεία στην όπερα και στο κλασικό. Κάπου στην εφηβεία άρχισα να ανακαλύπτω τους δικούς μας έντεχνους, την Πρωτοψάλτη, τη Χαρούλα, τον Παπακωνσταντίνου, τον Κότσιρα και εκεί συνειδητοποίησα ότι στο κλασικό τραγούδι, όσο μεγάλο κι αν είναι το ρεπερτόριο, πάντα θα υπήρχε ένα μικρό μέρος ελευθερίας που δεν θα μπορούσα να έχω. Το ρεπερτόριο είναι συγκεκριμένο και πάντα θα έχεις να ανταγωνιστείς κάποιους μύθους που δεν μπορείς επί της ουσίας να τους ξεπεράσεις, οπότε η ζωή με έφερε προς το ποπ τραγούδι.
Πόσες γλώσσες μιλάς;
Τέσσερις. Ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά και ισπανικά.
Για ένα νέο παιδί δεν είναι περίεργος ο τίτλος «Διεθνής Έλληνας τραγουδιστής»;
Αυτόν τον τίτλο βέβαια δεν τον έδωσα εγώ. Και μου αποδόθηκε και τον κέρδισα. Έκανα πέντε πράγματα τα τελευταία χρόνια, που να σου πω μέχρι πέρσι ντρεπόμουν να τα πω και αισθανόμουν ότι αν τα πω, θα φαινόμουν ψώνιο. Πια μπορώ να σου πω ότι δεν με νοιάζει. Είμαι πολύ περήφανος που τα έχω κάνει. Μπορεί να μην είναι διακόσια, είναι πέντε, αλλά είμαι περήφανος. Γιατί λίγοι τα έχουν κάνει και ειδικά από τη γενιά μου δεν υπάρχει κανένας άλλος. Αλλά δεν είναι τίτλος που τον επιδίωξα. Καθόλου.
Έχεις και τον τίτλο του καλού παιδιού. Δεν «καβάλησες»;
Επειδή φαίνομαι; Η πραγματικότητα μπορεί να είναι άλλη… (γέλια). Από όταν ήμουν τριών ετών δεν ήθελα τίποτα άλλο από τη ζωή. Ήθελα μόνο να τραγουδήσω. Είχα ανάγκη να τραγουδήσω. Είχα ανάγκη ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ μέσα από το τραγούδι. Το γεγονός ότι η μουσική μού επέτρεψε να το κάνω, μου έδωσε μια βάση για να πατάνε γερά τα πόδια μου και την ευκαιρία να είμαι ακέραιος. Αυτό το οφείλω στη μουσική και στα τραγούδια. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να την «ψωνίσω» και να πω «γεια σας, προσκυνήστε με», χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω επίγνωση του τι έχω κάνει και τι δεν έχω κάνει. Δεν μπορώ να το επιτρέψω όμως να την «ψωνίσω». Η αγάπη μου γι’ αυτό είναι μεγαλύτερη. Θα μπορούσα να τραγουδάω σε ένα μπαρ και να νιώθω το ίδιο ευτυχισμένος από την τεράστια αγάπη που θα έπαιρνα. Όπως και το έχω κάνει.
Έχεις πει: «Ήθελα όπως στην παλιά καλή εποχή, να τραγουδήσω μόνο τα τραγούδια που με αγγίζουν πραγματικά, χωρίς την πίεση κάποιας θεματικής ενότητας, παρά μόνο το τι επιλέγει η καρδιά».
Ξέρεις γιατί το έχω πει; Βλέπω τώρα τελευταία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, ότι στις συναυλίες υπάρχει ένα κόνσεπτ. Και αυτό το περιβόητο κόνσεπτ πολλές φορές δημιουργεί μια μηχανική συναυλία. Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ να τραγουδήσουμε τραγούδια για τη θάλασσα. Γιατί ρε αδερφέ; Υπάρχει και παραλία, και το μπετόν και το φαγητό. Γιατί πρέπει να περιοριστείς σε ένα πράγμα; Και όλοι οι καλλιτέχνες που θαύμασα, αγάπησα και παραδειγματίστηκα είχαν ένα πράγμα σαν κοινό παρονομαστή. Ήταν ελεύθεροι να μεταδώσουν αυτό που τη δεδομένη χρονική περίοδο ήθελαν να πουν, χωρίς περιορισμούς, χωρίς τη σκέπη ενός πράγματος, κάποιου θέματος. Αυτό δεν θέλω να το κάνω. Όχι ότι είμαι κατά. Αν το κάνεις από μια συγκεκριμένη ανάγκη, ναι, θα πετύχει και θα βγει αληθινό.
Όπως αυτό που λένε και ακούμε από τις δισκογραφικές: «Πρέπει να βρούμε το στόρι του καλλιτέχνη». Μα δεν υπάρχει στόρι. Ο καλλιτέχνης είναι τα τραγούδια του, η φωνή του, το σώμα του, τα χέρια του, η στάση ζωής του. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι υπεραρκετό. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μετά.
Από το φύλλο της THESSNEWS #97 (17/03/2018-18/03/2018)
