συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Παρόλο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη, πιστεύει ακράδαντα πως μοναδική μας πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Ξεκινάει την καριέρα του το 1982, θα βρεθεί στο πλευρό του Λάκη Λαζόπουλου στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους», αλλά θα γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στο τηλεοπτικό κοινό με τη συμμετοχή του στην πολύ πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Εγκλήματα».
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης είναι από τη φύση του ήρεμος, ευγενικός και πάνω απ’ όλα ειλικρινής στη σχέση του με το κοινό.
Γιορτές πάντα με μια βαλίτσα;
Κοίταξε, εγώ χειμώνα συνήθως δουλεύω Αθήνα. Οπότε τα τελευταία 30 και κάτι χρόνια, τα Χριστούγεννα ήταν πάντα θέατρο. Με διπλές παραστάσεις και βαρύ πρόγραμμα. Φέτος είναι ίσως η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι την επαρχία τον χειμώνα. Και αυτό γιατί αποφάσισα να κάνω τον «Πατέρα του Άμλετ», ένα κείμενο του Μάνου Ελευθερίου, ένα σπουδαίο κείμενο και είμαι περήφανος που το αρθρώνω πρώτος. Αποφάσισα λοιπόν να μην κάνω τίποτα φέτος τον χειμώνα στο θέατρο. Νομίζω ότι θα αδικούσα και το κείμενο και τον εαυτό μου.
Και το ταξιδεύεις.
Ξεκίνησε το έργο στην Αθήνα, πήγαμε ήδη Καβάλα και αυτό το Σαββατοκύριακο πηγαίνουμε Μυτιλήνη, που είναι η πατρίδα μου. Είναι συμβολική αυτή η αρχή. Όταν πηγαίνω στη Μυτιλήνη να παίξω, έχω βαθιά συγκίνηση και μεγάλο τρακ. Μεγαλύτερο απ’ όταν παίζω σε οποιαδήποτε άλλη πόλη. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί είναι όλοι οι παιδικοί φίλοι και οι συγγενείς μου. Και αυτό μου δημιουργεί τρομερή συγκίνηση κάθε φορά που παίζω εκεί… Δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, αλλά με έναν περίεργο τρόπο αισθάνομαι πιο υπόλογος απέναντί τους.
Πώς το αισθάνεσαι; Ότι πρέπει να σταθείς απέναντί τους όπως πρέπει;
Πάντα με ενδιαφέρει πώς θα βγω στη σκηνή. Αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά εκεί. Σε ενδιαφέρει να σου πουν οι φίλοι σου, οι κολλητοί σου, οι συμπατριώτες σου ότι τους άρεσε. Ίσως γιατί αισθάνεσαι την παραπάνω αγάπη τους. Υπάρχει ένα αλισβερίσι περίεργο. Ύστερα μην ξεχνάς ότι όταν πηγαίνεις στο μέρος που μεγάλωσες – τα παιδικά μας χρόνια είναι και η μοναδική μας πατρίδα – κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή, από κάτω είναι αυτοί που έχουν φύγει. Η μητέρα μου, οι γιαγιάδες μου, η θεία μου που έρχονταν πάντα και με έβλεπαν. Μου δημιουργεί τέτοια συγκίνηση, που λέω στον εαυτό μου καμιά φορά «ηρέμησε, πάρ’ το λίγο πιο ανάλαφρα».
Άρα τα έχεις καλά με το παρελθόν.
Αλίμονο. Αλλά και καλά να μην τα έχεις, το παρελθόν, και ιδιαίτερα στα παιδικά σου χρόνια, θα σε ακολουθεί πάντα. Γιατί και να συζείς με ένα παρελθόν που δεν θέλεις ούτε να το βλέπεις, δεν βοηθάει ιδιαίτερα.
Επιστρέφω στα θεατρικά. Ο Μάνος Ελευθερίου είναι από τους λίγους που θα μπορούσαν να αγγίξουν τόσο ιδιαίτερα θέματα και κείμενα.
Είναι αλήθεια. Ο Μάνος, με έναν ποιητικό μονόλογο, γεμάτο ένταση και ποίηση, καταφέρνει να περιφέρεται μέσα στο διαχρονικό και το επίκαιρο με έναν τρόπο μοναδικό. Ο Μάνος παίρνει αφορμή και όχημα αυτόν τον ρόλο, που στον Σαίξπηρ είναι σχεδόν βουβός, για να μιλήσει για δικά μας πράγματα. Και κατ’ επέκταση για δικά του πράγματα.
Το να αγγίζεις τέτοια θέματα δεν είναι εύκολο.
Καθόλου. Και απαιτεί γενναιότητα. Γιατί στέκεται και κριτικά με έναν υπέροχο τρόπο. Έχει μια κριτική ματιά, έχει άποψη, έχει θέση. Ο Μάνος είναι ένας ουμανιστής ποιητής. Ασχολείται με τον άνθρωπο. Αφιερώνει την ποίησή του και μιλάει για τους ανθρώπους τους τελευταίους. Γι’ αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Με αυτούς που δεν έχουν καμία σχέση με τα κέντρα εξουσίας και αυτά τους χρησιμοποιούν σαν πιόνια. Αυτούς τους ανθρώπους μέσα από τα τραγούδια του, την ποίησή του, τα κείμενά του, τους συμπαραστέκεται ακόμα κι αν είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες. Είναι ένα σπουδαίο κείμενο και χαίρομαι που ο χειμώνας μου φέτος είναι αφιερωμένος σε αυτό.
Ο χειμώνας σου φέτος είναι διαφορετικός γενικά. Ξαναμπήκες στην τηλεόραση, έκανες καινούριες συνεργασίες…
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καμιά φορά. Για να ζούμε, πρέπει να εκπλήσσουμε και λίγο τους εαυτούς μας. Πρέπει να παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις. Εμένα με αναζωογονούν και κάθε φορά μου δίνουν μεγάλη χαρά. Αισθάνομαι ζωντανός.
Δουλεύεις πολύ όμως.
Δουλεύω πολύ δυστυχώς, γιατί η οικονομική συγκυρία μας επιβάλλει να δουλεύουμε όλο και περισσότερο και με λιγότερες απολαβές συνεχώς. Νόμιζα ότι μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο δεν θα είχα ανάγκη να δουλεύω τόσο σκληρά, αλλά οι καταστάσεις με διαψεύδουν. Δεν θέλω να παραπονιέμαι, γιατί βλέπω ανθρώπους που δεν δουλεύουν, που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό. Δεν θα έπρεπε να μιλάω. Παρ’ όλα αυτά ζω μια ζωή πολύ κουραστική. Ξυπνάω το πρωί και τελειώνω τη νύχτα. Είμαι άνθρωπος που πάντα ήθελα να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου και τώρα δεν μπορώ να το κάνω. Βέβαια από την άλλη κάνουμε μια δουλειά ψυχωφελή και με διέξοδο.
Τι σε φοβίζει;
Δεν θέλω να με φοβίζει τίποτα. Γενικά στη ζωή μου δε νομίζω ότι φοβήθηκα. Αν φοβάσαι, δεν προχωράς.
Το παίρνεις το ρίσκο;
Το παίρνω για να ζήσω. Αλλιώς δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Οι άνθρωποι που δεν παίρνουν ρίσκο έχουν από τη μια το καθισιό και τη σαπίλα και από την άλλη το ρίσκο και τη ζωή. Καμιά φορά μπορεί να το πληρώνεις αλλά έτσι είναι. Αλλιώς γιατί ζούμε;
Ξέρω ότι κρυφοκοιτάζεις από τις κουίντες πριν ανέβεις στη σκηνή.
(Γέλια) Καμιά φορά ναι. Αυτό που μου αρέσει είναι στα θέατρα που επικοινωνεί ο ήχος της πλατείας με το καμαρίνι. Υπάρχει ένα μεγάφωνο που σου δίνει τον ήχο από την πλατεία. Αυτό το τιτίβισμα των θεατών πριν την παράσταση. Αν είναι πολλοί ακόμα καλύτερα, γιατί ακούγεται ένα βουητό. Τα μελισσάκια που σε επιλέγουν για να σε δουν, για να διασκεδάσουν, για να ψυχαγωγηθούν, είναι μια υπέροχη προετοιμασία μέσα στην ησυχία. Με βοηθάει να συγκεντρωθώ. Μου φτιάχνει τη διάθεση να αισθάνομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα έρθουν για να δουν αυτό που κάνω και να περάσουν το βράδυ τους.
Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη λοιπόν.
Και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό. Και δεν το λέω γιατί κάνουμε συνέντευξη, αλλά υπάρχει ένας ιδιαίτερος δεσμός με το κοινό της. Νομίζω ότι είναι ένας δεσμός εμπιστοσύνης. Από τη μεριά τους αρχικά. Αισθάνομαι, από τον τρόπο που επικοινωνώ με τις παραστάσεις που κάνω πάνω, ότι με εμπιστεύονται. Ότι θα δουν κάτι και δεν θα το μετανιώσουν. Αντίθετα θα περάσουν ωραία. Θα συγκινηθούν, θα γελάσουν.
Τα θυμάσαι τα πιο ωραία Χριστούγεννα;
Για μένα τα Χριστούγεννα ήταν πάντα μια περίεργη γιορτή. Γιατί είχα μια γιαγιά που όταν έρχονταν Χριστούγεννα έκλαιγε συνέχεια. Της έλεγα «Γιαγιά, γιατί κλαις; Κλαίω παιδί μου γιατί ήταν η μέρα που γέννησα τη μαμά σου και σκέφτομαι τη ζωή μου». Η γιαγιά μου έχασε τον άντρα της μικρή. Και αυτό μου δημιουργούσε μια χαρμολύπη περίεργη. Και μια αίσθηση για τα Χριστούγεννα ότι δεν είναι μόνο λαμπάκια. Είναι κι άλλα πράγματα για πολλούς ανθρώπους. Τα παιδικά μας Χριστούγεννα είναι τα πιο ιδιαίτερα.
Τώρα άλλαξαν;
Τώρα δεν στολίζω ιδιαίτερα, να σου πω την αλήθεια. Μου αρέσει να βλέπω στολισμένα σπίτια, αλλά εμείς δεν μπαίνουμε στη διαδικασία πια. Καμιά φορά λέει η Βίκυ «Να βάλουμε ένα λαμπάκι στη βεράντα, Χρήστο, τουλάχιστον, να μπούμε λίγο στην ατμόσφαιρά των γιορτών.» Είμαστε σε τέτοια φάση τώρα. Υπήρξαν περίοδοι που στολίζαμε.
Ευτυχώς που έχεις τη Βίκυ και η τραμπάλα έχει ισορροπία.
Αυτό ισχύει σε πολλά. Από την άλλη, μη νομίζεις ότι είναι σε όλα έτσι. Κανονικά θα έπρεπε ανθρώπους σαν εμένα και τη Βίκυ να τους απαγορεύουν να μένουν μαζί (γέλια). Είμαστε τόσο ακατάστατοι και αφηρημένοι, που είναι σαν να έχει πέσει μια βόμβα μέσα στο σπίτι. Περνάμε υπέροχα όμως.
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ
του Μάνου Ελευθερίου με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη
Σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη. Θέατρο Αθήναιον – Κεντρική σκηνή
Πρεμιέρα Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου
Εκπτωτικά εισιτήρια: www.gooddeals.gr
