Συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Γεννήθηκε στο Παρίσι, ο κόσμος τη γνώρισε στα 21 της χρόνια μέσα από τον ρόλο της Αναστασίας και από τότε η Μυρτώ Αλικάκη με το… σπαθί της πρωταγωνιστεί σε θέατρο και τηλεόραση.
Στη συνάντησή της με την Αναστασία Μουτσάτσου και τη Φωτεινή Βελεσιώτου στη μουσικοθεατρική παράσταση «Γυναίκες», η Μυρτώ υποδύεται ένα νέο κορίτσι από την επαρχία, που καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της μέχρι να γίνει γυναίκα συναντάει όλα τα κλισέ που έχουμε ακούσει, έχουμε δει να συμβαίνουν, μας σοκάρουν, αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Κακοποίηση γυναικών, παιδοφιλία μέσα στην ίδια την οικογένεια, πρώτος έρωτας, άντρες βαρετοί χωρίς ενδιαφέροντα παρά μόνο ένα, συνήθεια και πάλι συνήθεια, νέος έρωτας… Καταπιεσμένες γυναίκες χωρίς παιδεία, χωρίς ανεξαρτησία, μοναδικός προορισμός ο γάμος, επιτέλους γέννα, συνεχής αναζήτηση της αγάπης, δύσκολη η απόφαση ενός χωρισμού και μιας ελευθερίας, καινούργια αρχή, φόβος -πολύς φόβος, από τους άντρες στις γυναίκες με ένα νέο συναίσθημα, ξανά φόβος, η ευτυχία στο τέλος, περηφάνια από το ίδιο σου το παιδί, ξανά ευτυχία.
Είναι δύσκολο να μιλάει κανείς για τέτοια θέματα;
Υπάρχει στο έργο ένας μονόλογος που έχει γράψει η Αναστασία Μουτσάτσου, ο οποίος μιλάει για τη ζωή αυτής της γυναίκας, στην πραγματικότητα όμως, για μένα, μιλάει γενικά για την ελληνική επαρχία. Γιατί μέσα από το δράμα αυτής της γυναίκας περνάνε όλα τα ήθη μιας εποχής. Η οποία δεν έχει παρέλθει δυστυχώς. Εξακολουθούν να υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Και δεν μιλάω μόνο για την ενδοοικογενειακή βία, μιλάω και για όλες τις προκαταλήψεις. Αυτό που κάνει βέβαια ξεχωριστή αυτή την παράσταση, πέρα από την ιστορία του κοριτσιού, είναι ότι βρίσκει αφορμή για να μιλήσει για το ταξίδι που κάνουμε όλοι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, προσπαθώντας να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν. Που πολλές φορές είναι οδυνηρό. Ελάχιστοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα οδυνηρό να θυμηθούν. Και πως παλεύουμε στη διάρκεια της ζωής μας να γίνουμε πιο φωτεινοί. Να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό και τα τραύματά μας και αντί να μας καταπιεί όλο αυτό, να βρούμε τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτό.
Υπάρχει μέσα σε αυτόν τον ρόλο η Μυρτώ;
Η γυναίκα που υποδύομαι ναι, κάνει μια ανάποδη πορεία. Ξεκινάει από παιδάκι, το οποίο έχει ταλαιπωρηθεί μέσα στο σκοτάδι, και βγαίνει στο φως.
Δεν σας ταράζει το γεγονός πως, με τις ταχύτητες του 2017, υπάρχουν ακόμα κλειστές πόρτες και σκοτεινά διαμερίσματα με γυναίκες που βιώνουν την κακοποίηση;
Φυσικά. Φοβάμαι ότι αυτά είναι πράγματα που έχουν να κάνουν με βαθιά ένστικτα… Σαφώς ο πολιτισμός, η παιδεία, οι νόμοι, μπορούν σε κάποιον βαθμό να βελτιώσουν ή να προστατέψουν ανθρώπους από τέτοιες καταστάσεις, αλλά είναι όπως ένας φόνος. Δεν θα πάψουν να υπάρχουν φόνοι και κλοπές.
Δυστυχώς όμως οι γυναίκες ακόμα φοβούνται να μιλήσουν…
Και πάρα πολλά αγόρια. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά αγόρια που κακοποιούνται στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Είτε με ξύλο είτε με βιασμό. Αυτό που νομίζω ότι καθιστά ξεχωριστά τα εγκλήματα απέναντι στα παιδιά και σε ανηλίκους είναι ακριβώς ότι ο θύτης πατάει στην ενοχή και τον φόβο που έχει ένα παιδί για να μιλήσει. Αυτό, πέρα λοιπόν από το ότι τραυματίζει ανεπανόρθωτα έναν άνθρωπο που δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα, έχει και μια θρασυδειλία.
Σίγουρα κάποιοι από τους θεατές ταυτίζονται μαζί σας, γιατί θεωρούν ότι κάποιος άλλος βιώνει αυτό που οι ίδιοι περνάνε ή έχουν περάσει στο παρελθόν. Έχει έρθει κάποιος να ακουμπήσει πάνω του το πρόβλημά του μετά από την παράσταση;
Μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές. Ειδικά στην Αθήνα που παίζαμε σε μια μουσική σκηνή και με το τέλος της παράστασης ο κόσμος δεν έφευγε κατευθείαν, έμενε να απολαύσει το ποτό του, έβγαινα και ερχόμουν σε επαφή με τον κόσμο. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν συνέβαινε μόνο με γυναίκες αλλά και με άντρες. Που ήταν βαθιά συγκινημένοι. Που έρχονταν να μας μιλήσουν.
Γεννηθήκατε στο Παρίσι. Δεν σας ώθησε ποτέ κάτι να γυρίσετε πίσω;
Η αλήθεια είναι πως όταν ήμουν μικρή, το σκεφτόμουν συχνά μέχρι κάποια ηλικία. Πόσο θα ήθελα να μείνω εκεί. Τώρα πια δεν το σκέφτομαι. Ίσως γιατί όσο μεγαλώνει κανείς, βρίσκει όλο και περισσότερα πράγματα που τον κρατάνε στην πατρίδα του. Σίγουρα η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική, αν για κάποιον λόγο είχα επιστρέψει εκεί.
Προφανώς δεν θα είχατε πρόβλημα αν σας έλεγε κάποιο από τα παιδιά σας να φύγει στο Παρίσι για σπουδές ή για να ζήσει;
Όπου κι αν μου πούνε θα χαρώ. Τώρα τίθεται ένα θέμα ότι, όταν ένα παιδί πηγαίνει στο εξωτερικό, παθαίνεις έναν πανικό ότι θα σου λείψει απίστευτα.
Τι είναι η Μυρτώ παραπάνω; Μαμά; Νοικοκυρά; Ηθοποιός; Τα παιδιά πώς σε βλέπουν;
Είμαι όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα. Ασχολούμαι και με όλα τα πρακτικά. Τώρα πια ξέρεις, δεν λένε τίποτα. Δεν τους κάνει καμία αίσθηση. Θα σχολιάσουν, θα πουν τη γνώμη τους, θα έρθουν στο θέατρο. Είναι εντελώς εξοικειωμένα, γιατί γεννήθηκαν μέσα σε αυτό.
Την εποχή της «Αναστασίας», το 1993, φαντάζομαι είχε μεγάλη διαφορά αλλά και δυσκολία για μια νέα κοπέλα να μπει στα πρώτα σίριαλ στην τηλεόραση. Και να αντέξει βέβαια.
Εγώ νομίζω ότι ο λόγος που επιβίωσα, κράτησα και ας το πούμε έχω επιτυχώς περάσει από τον χώρο, είναι γιατί εμάς τους ηθοποιούς ανάλογα με το φιζίκ μας, την ηλικία μας, είτε μας κατατάσσουν κάπου είτε μας δίνουν αντίστοιχους ρόλους με κάποιον τρόπο. Νομίζω ότι εγώ δοκιμάστηκα σε αρκετά διαφορετικά πράγματα, δούλεψα στο θέατρο, δεν έμεινα προσκολλημένη σε κάποια εικόνα. Αυτό τουλάχιστον προσπάθησα να κάνω. Και εδώ και κάποια χρόνια έχω κάνει επιτυχώς τη μετάβαση σε κάποιους ρόλους «μαμάς» και είναι σημαντικό για να εξακολουθήσω να έχω δουλειά και τα επόμενα χρόνια…
Πιστεύω ότι έχω δουλέψει σκληρά και φιλότιμα όλα αυτά τα χρόνια σε ό,τι έχω κάνει. Επίσης είχα και αρμονικές συνεργασίες. Θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές είμαι ένας καλός συνεργάτης και ο άλλος θα με εμπιστευτεί για να με πάρει στη δουλειά του. Ότι είμαι ένα φερέγγυο άτομο. Αν κάποιος τα κάνει όλα αυτά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντέξει στον χρόνο…
Ζοριστήκατε ποτέ;
Δεν θα πω ότι ζορίστηκα, γιατί δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά. Άλλες χρονιές ήταν καλύτερες και άλλες όχι. Όσες φορές έμεινα χωρίς δουλειά ήταν από επιλογή μου, όταν έκανα τα παιδιά ή όταν ήθελα να είμαι κοντά σε αυτά. Ήμουν τυχερή σε όλο αυτό. Η ζωή μου, επειδή έχω και παιδιά και βιοπορίζομαι από αυτό το πράγμα, δεν είναι πάντα τόσο ρόδινη. Αν ήμουν μόνη μου, σίγουρα θα είχα την πολυτέλεια αυτή την στιγμή αν δεν θέλω να μην κάνω κάποιες συνεργασίες. Απ’ την άλλη, θεωρώ ότι το να μην έχεις αυτή την πολυτέλεια έχει και τα καλά του. Σε προσγειώνει και μετατρέπει την τέχνη του ηθοποιού και σε δουλειά. Είναι κάτι που σε προσγειώνει. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Οι ηθοποιοί λένε συνήθως ότι δεν θα ήθελαν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το επάγγελμα, είτε για τη δυσκολία ανεύρεσης δουλειάς είτε για να μην μπουν στη διαδικασία σύγκρισης του ονόματος.
Εγώ δεν θα έλεγα τίποτα από τα δύο. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να θέλει να γίνει ηθοποιός ο γιος ενός ηθοποιού, ειδικά όταν έχει το ίδιο όνομα. Υπάρχουν βέβαια λαμπρά παραδείγματα ηθοποιών που ξεπέρασαν τους γονείς τους ή που έκαναν κάτι εντελώς διαφορετικό και δεν μπήκαν στη διαδικασία σύγκρισης. Εγώ αυτό που θα ήθελα για τα παιδιά μου είναι να κάνουν ό,τι τα ευχαριστεί και τα κάνει να νιώθουν ευτυχισμένα. Αν από την άλλη, πρέπει να περάσουν από ένα λούκι, από μια δοκιμασία τον εαυτό τους, για να ξεδιαλύνουν ή να ξεπεράσουν μέσα τους κάτι, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να τα ταλαιπωρήσει. Θεωρώ ότι το οφείλουν στον εαυτό τους. Πιστεύω ότι έτσι είναι η ζωή. Άρα γιατί να είναι διαφορετική με τα παιδιά μου;
Πώς είσαι σαν μαμά;
Γενικά δεν είμαι υπερπροστατευτική, δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μεγαλώνουν στα πούπουλα, δεν θέλω να προστατέψω τα παιδιά μου από τις στεναχώριες. Μέσα από αυτές ωριμάζεις και μεγαλώνεις. Και επίσης είναι και αναπόφευκτες. Προσπαθώ να τα προστατέψω από τα πράγματα που πραγματικά θεωρώ επικίνδυνα. Να το βάζεις κάτω στις δυσκολίες. Η ζωή είναι άσπρο και μαύρο. Έτσι προσπαθώ να τα θωρακίσω. Να έχουν κριτική σκέψη, να αντιληφθούν τον κόσμο δίπλα τους, να έχουν συναισθηματική νοημοσύνη. Αυτό προσπαθώ, δεν ξέρω σε τι βαθμό θα τα καταφέρω, αλλά αυτή είναι η έγνοια μου.
Από το φύλλο της THESSNEWS #73 (30/09/2017-01/10/2017)
