Συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Ένας από τους πιο επιτυχημένους και αγαπημένους καλλιτέχνες μιας ολόκληρης γενιάς. Τα τραγούδια του ωστόσο σιγοτραγουδιούνται από όλες τις ηλικίες και η φωνή του έχει γίνει το soundtrack σε όλες μας τις «διαδρομές», σε χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, προσδοκίες.
Ο Γιάννης Κότσιρας μιλάει στην ThessΝews λίγο πριν την καλοκαιρινή του συναυλία στη Θεσσαλονίκη για τα παλιά μας καλοκαίρια, την προσωπική του ζωή και τον ίδιο στον ρόλο του πατέρα!
Πώς είναι αυτό το καλοκαίρι;
Με μια κιθάρα στο χέρι, ένα μικρόφωνο και 10 οικογένειες… Είναι αρκετά ενδιαφέρον, από την άποψη ότι έχω καιρό να βγω για συναυλίες με προσωπικό πρόγραμμα. Αισθάνθηκα και αισθάνομαι ότι μάλλον είχα λείψει λίγο και το βλέπω στο κοινό που έρχεται.
Οι καλοκαιρινές συναυλίες έχουν άλλη ξεγνοιασιά, ίσως γι’ αυτό το αισθάνεστε…
Το αντιμετωπίζω με μεγάλη χαρά, γιατί βλέπω ότι παρότι είχα δύο – τρία χρόνια να βγω, με προσωπικό εννοώ πρόγραμμα, για καλοκαίρι, φάνηκε ότι ο κόσμος το ήθελε και με ακολούθησε και μάλιστα μαζικά…
«Γιατί να φεύγουν έτσι τα καλοκαίρια μας \ χωρίς να ξημερώνουμε τα αστέρια μας \ ας πιούμε τώρα \ πάλι κρασί απ’ τα αμπέλια μας \ για όσα θα ‘ρθουνε ξανά στα χέρια μας \ για όσα περάσανε μέσα απ’ τα χέρια μας \ ας πιούμε άλλη μια στα καλοκαίρια μας». Αυτό από τα τελευταία σας, μου θυμίζει τα παλιά καλοκαίρια. Έχει μια ανεμελιά.
Έχει μια άλλη χώρα, για την ακρίβεια. Στα πιο παιδικά μας χρόνια, που το ενδιαφέρον ήταν κυρίως το πού θα πάμε διακοπές και όχι για το αν θα πάμε διακοπές. Αυτό έχει λείψει σε όλους μας και κάποια τραγούδια μάς το θυμίζουν έντονα.
Τα θυμάστε τα καλοκαίρια σας ως παιδί;
Απίστευτα έντονα. Είναι τόσο όμορφες μνήμες αυτές, που πραγματικά σκέφτομαι και ίσως αγωνίζομαι κιόλας μήπως καταφέρω να τα μεταφέρω και να τα περάσω και στο δικό μου παιδί. Να μπορέσω δηλαδή να του δημιουργήσω τόσο όμορφες μνήμες, που να έχει κάτι να περιμένει, κάτι να νοσταλγεί και κάτι για το οποίο να προσπαθεί.
Το πρώτο καλοκαίρι που βγήκατε πάνω στη σκηνή στο Θέατρο Δάσους με την Ελευθερία Αρβανιτάκη το θυμάστε πάλι τόσο έντονα;
Καταρχήν, αφού μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη, θέλω να πω, επειδή ήταν εκεί η αρχή μου, ότι σίγουρα ο κόσμος ήταν πολύ πολύ πολύ αυστηρός. Δεν πήγαινε ο κόσμος όπου να ‘ναι, όπως επίσης αν δεν τους άρεσαν κάποια τραγούδια, υπήρχαν διαμαρτυρίες. Θυμάμαι ιδιαίτερα ένα τραγούδι που με είχε βάλει η Ελευθερία να πω, τον «Αύγουστο», υπήρξαν περιπτώσεις που αν δεν το έλεγες καλά στη Θεσσαλονίκη, έτρωγες γιούχου. Είχα βγει με τρόμο (γέλια). Λέω «αν δεν το πω καλά, θα με γιουχάρουν». Τελικά με χειροκροτήσανε και άρεσε. Το θυμάμαι αυτό. Από την άλλη, υπάρχει το αίσθημα. Αυτό που έχουμε χάσει εμείς οι παλιότεροι, είναι αυτό το αίσθημα του πρωτάρη στις συναυλίες. Που όλα τα συναντάς για πρώτη φορά. Από την άλλη, έχει έρθει η εμπειρία και η σταθερή γνωριμία με το κοινό της Θεσσαλονίκης, το οποίο και αυτό έχει μεγάλη αξία.
Τη χτίσατε όμως τη σταθερή γνωριμία.
Αυτό είναι γενικότερο. Δεν προσπάθησα να χτίσω μια σχέση με το κοινό που ακούει τη μουσική μου και ταυτόχρονα να τους βάζω στο υπνοδωμάτιό μου. Πάντα πίστευα ότι αυτό το έχουν ανάγκη κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να ισχυροποιήσουν, ας το πούμε έτσι, τη θέση τους μέσω του ρεπερτορίου τους. Δεν το κατηγορώ, απλά δεν είναι στη δική μου ιδιοσυγκρασία. Πάντα προσπαθούσα, αν ήθελα να απασχολώ τον κόσμο με κάτι, να είναι με τα τραγούδια μου. Αυτό υποκρύπτει και μια αντικειμενική κριτική απέναντι στη μουσική. Δηλαδή δεν κρίνουν τη μουσική σου με βάση αν σε ξέρουν καλά ή σε συμπαθούν, αλλά για τα τραγούδια σου.
Τίμιο να το λέτε αυτό.
Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Ουσιαστικά αυτό που κάνω είναι να μην κάνω τίποτα. Απλά δεν παίρνω τηλέφωνα να έρθουν να με βρούνε δεξιά και αριστερά ή να βγάζω μόνος μου φωτογραφίες προσωπικού ενδιαφέροντος. Να σας πω ένα απλό παράδειγμα με τον πιτσιρικά που έχω τον τελευταίο χρόνο στη ζωή μου. Καμιά φορά λέω να βγάλω μια φωτογραφία και να τη δημοσιοποιήσω. Κι αν μεγαλώσει μεθαύριο και μου πει «ρε τύπε, με ρώτησες; Εγώ δεν ήθελα». Είναι και ένας σεβασμός στην προσωπικότητα και στην ιδιωτικότητα του άλλου. Που μπορεί να το ακούς αστείο τώρα, γιατί είναι μηνών ο μικρός, αλλά δεν θα είναι για πάντα μηνών.
Ο Γιάννης Κότσιρας στον ρόλο του πατέρα;
Είναι τελείως διαφορετικές οι προτεραιότητες και η αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Με έναν περίεργο τρόπο είναι ακόμα πιο υπεύθυνη η στάση μου στο τι παρουσιάζω ως μουσική. Πάντα είχα αυτή την αίσθηση, ακόμα και πριν γίνω μπαμπάς, έλεγα ότι θέλω το δικό μου βιβλίο της μουσικής να είναι καθαρό. Ώστε αργότερα να λένε «αυτό είναι το έργο του Κότσιρα, δεν έχει μουτζούρες». Τώρα αυτό έχει πάρει σάρκα και οστά. Είναι συγκεκριμένος ο άνθρωπος που δεν θέλω αύριο μεθαύριο να βρει άσχημες και βρώμικες σελίδες στο βιβλίο μου.
Έχει μεγάλο κόστος να μη μουτζουρώνεις το βιβλίο σου. Σε όλα τα επίπεδα.
Σαφώς. Σε όλα τα επίπεδα. Έχει κόστος και δημοσιότητας, γιατί θα μπορούσα να το είχα εκμεταλλευτεί με διάφορους τρόπους, και σαφώς οικονομικό ως έναν βαθμό, γιατί είπα και πάρα πολλά όχι σε εμπορικές και μαζικές συζητήσεις και συνεργασίες.
Αν πάρει ο μικρός το γονίδιο και πει «μπαμπά, εγώ θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική;»
Η αυθόρμητη αντίδρασή μου είναι ότι δεν θα χαρώ. Και στο λέω ειλικρινά. Γιατί δεν είναι ένας χώρος υγιής όπως είναι σε πολλά μέρη του κόσμου, όπου εσύ ασχολείσαι με τη μουσική σου, δεν υπάρχουν τρίτες, τέταρτες και πέμπτες σκέψεις από πίσω. Δεν είναι υγιής ο χώρος της μουσικής στην Ελλάδα. Όμως αυτό δεν μπορείς να το σταματήσεις. Η μουσική είναι ένα μικρόβιο που έτσι και εκδηλωθεί η ασθένεια, δεν έχει αντιβίωση. Δεν έχει φάρμακο. Σε πάει από μόνο του.
Τώρα με την κρίση φανερώθηκε τι κρυβόταν από πίσω;
Όχι, όχι, απλά η καλοπέραση δημιουργεί φίλτρα ομορφιάς. Είναι σαν τα φίλτρα του Instagram. Κάπως έτσι είναι η καλοπέραση και σε εμποδίζει να δεις την πραγματικότητα. Και αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν έχεις μεγάλη επιτυχία. Σε τυφλώνει και πραγματικά δεν μπορείς να δεις. Κάποια στιγμή βλέπεις την πραγματικότητα, η οποία δεν είναι και τόσο καθαρή.
Σας πειράζουν όλα αυτά;
Δεν φαντάζεστε πόσο. Απλά δεν ασχολούμαι. Με στεναχωρούν, αισθάνομαι ότι με προσβάλλουν και ακόμα ότι με αδικούν. Έχω πει πάρα πολλά όχι και η βασική μου ρότα ήταν να σέβομαι πρώτα την ίδια τη μουσική και μετά τον εαυτό μου και τον τραγουδιστή Κότσιρα. Όταν βλέπω ότι αυτό το έχουν ελάχιστοι άνθρωποι και βλέπω ότι αυτοί που δεν το έχουν επιπλέουν και παραμένουν στον χώρο, αυτό με πληγώνει. Αλλά έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε.
Δεν καθαρίζει το τοπίο;
Είναι πραγματικά δύσκολο. Και η ανάγκη μας είναι μεγάλη να καθαρίσει το τοπίο, όχι μόνο στη μουσική, σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η ανάγκη πρέπει να γίνει υποχρέωση. Και η υποχρέωση να γίνει με κέφι. Και εγώ δεν βλέπω τέτοια διάθεση αυτή τη στιγμή. Και από τον κόσμο και από τη συνολική νοοτροπία μας. Ακόμα πιστεύουμε ότι θα έρθει κάποιο μαγικό χέρι να μας γεμίσει τα ταμεία, να μας κάνει σούπερ σταρ στη μουσική όλους, που τώρα πια είναι η τηλεόραση και τα ριάλιτι. Δεν έχει αλλάξει η νοοτροπία μας σε τέτοιο βαθμό, που να κάνουμε την ανάγκη μας επιθυμία.
Από το φύλλο της THESSNEWS #69 (02/09/2017-03/09/2017)
