ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Η διαχρονική Κάτια Δανδουλάκη μιλά για θέατρο και ανθρώπινες σχέσεις και κάνει όνειρα για το μέλλον της χώρας
Η Κάτια Δανδουλάκη μετά από την πολυετή επιτυχημένη πορεία της στο θέατρο και στην τηλεόραση, αρκετά ώριμη και κατασταλαγμένη, μιλάει στην ThessNews για τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, το παρελθόν αλλά και τα όνειρά της…
Πόσα χρόνια επιτυχίας για το «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε»; Τι το κάνει τόσο επιτυχημένο;
Είναι η 5η σεζόν, 3 στο θέατρο και 2 περιοδείες. Τι κάνει την επιτυχία; Είναι ο συνδυασμός του εξαιρετικά έξυπνου αστυνομικού και της κωμωδίας συγχρόνως. Είναι ένα αστυνομικό που δεν μπορεί κανένας να βρει τον δολοφόνο, ούτε την τελευταία στιγμή, και τα τελευταία δευτερόλεπτα αποκαλύπτεται το σύμπαν. Άρα πιάνει ένα μεγάλο φάσμα κοινού, τους νέους που δύσκολα πάνε θέατρο, θα έρθουν γιατί το βάζουν σαν στοίχημα. Κανείς δεν το βρίσκει όμως. Και αυτή είναι η επιτυχία του σε όλο τον κόσμο, αφού έχει παίξει παντού.
Τι επιλέγει να δει ο κόσμος στο θέατρο;
Νομίζω ότι επιλέγει να βλέπει κάτι που θα τον διασκεδάσει ή θα τον συγκινήσει. Δεν θέλει να μείνει αδιάφορος. Δεν θέλει να μείνει έξω από το παιχνίδι της σκηνής, θέλει να πάει και να περάσει καλά.
Μετά από τόσα χρόνια έχετε βρει τη συνταγή…
Αν ήξερα τη συνταγή, θα έκανα κάτι που θα γέμιζα το θέατρο. Αλλά το θέατρο είναι απρόβλεπτο. Έχω ανεβάσει κάτι που το ήθελε η ψυχή μου και λέω όσο πάει και μετά ανεβάζω κάτι άλλο και πήγε για τρία χρόνια. Και έχω κάνει και πράγματα που είπα ότι είναι σίγουρο έργο και πήγε άπατο. Δεν υπάρχει διαίσθηση στο θέατρο. Είναι ένα κύτταρο που έχει καταστρέψει τους πάντες που κάνουν παραγωγή ανά τον κόσμο, γίνεται μόνο από αυτούς που έχουν πάθος. Γιατί το κάνουν; Γιατί είναι παλιοί ηθοποιοί, αγαπούν το θέατρο, μπορεί να έχουν χάσει επιχειρήσεις και σπίτια αλλά επιμένουν. Και αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.
Θα αλλάξουν τα πράγματα;
Το θέατρο πια αλλάζει. Στο εξωτερικό συμβαίνει ήδη. Πάμε σε ένα θέατρο γρήγορης ταχύτητας και σύντομης ημερομηνίας λήξης. Γιατί έτσι είναι και η εποχή μας. Στην εποχή μας δεν ξαναφτιάχνουμε τα καλσόν που τρύπησαν γιατί θα πάρουμε καινούρια, δεν παίρνουμε το καινούριο i-phone γιατί θα βγει καλύτερο, δεν παίρνουμε τη μεγάλη τηλεόραση γιατί θα βγει η εξαιρετική.
Εμείς αλλάξαμε ή προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τις εξελίξεις;
Η πρόοδος του κόσμου είναι. Γκρεμίζουμε ό,τι υπάρχει, απλά τώρα πια το γκρεμίζουμε συθέμελα. Ζούμε το τέλος μιας τεράστιας εποχής. Πάμε σε μια καινούρια. Δεν λέω ότι μου αρέσει, γιατί δεν έχω γαλουχηθεί, όμως είμαι απολύτως συμβιβασμένη, την ακολουθώ με όλη μου την καρδιά και όσο μπορώ, αλλά νοσταλγώ απίστευτα την παλαιότερη. Οι νέοι είναι το μέλλον. Αν δεν τους ακολουθήσεις, μένεις πίσω και δεν έχεις μέλλον. Αλλά δεν μπορώ να μην σας πω ότι νοσταλγώ την εποχή που πηγαίναμε σινεμά και όχι που γράφαμε μηνύματα. Την εποχή που ερχόντουσαν τα αγόρια και μας έπαιρναν από τα σπίτια μας και μας έβγαζαν βόλτα και δεν τα λέγαμε μέσα από το skype. Δεν μου αρέσει η μηχανή, μου αρέσει το άγγιγμα.
Αυτό είναι το θέμα μου. Το μόνο που με χαλάει στη νέα εποχή είναι η παρεμβολή της μηχανής. Θα ήθελα πιο πολλές αγκαλιές παρά μηχανές.
Χορτάσατε αγκαλιές και έρωτα;
Είναι το μόνο που επιζητώ. Με τα παιδιά στον θίασο, με τους γύρω μου, με τους φίλους μου. Μόνο με αγκαλιές μπορώ να ζήσω. Μου είναι αδύνατο να ζω απομονωμένη. Δε με νοιάζει καθόλου να μην κάνω θέατρο, με νοιάζει να μην ορφανέψει η ψυχή μου. Γι’ αυτό και πέρασα δύσκολα αυτά τα 10 χρόνια μέχρι να συνέλθω από τον αποχωρισμό των ανθρώπων μου. Πέρασα δύσκολα. Και τώρα ξαναβρίσκω τον εαυτό μου.
Πώς ξεπερνάει κάποιος τις απώλειες; Όποιας μορφής.
Καθόλου εύκολα. Εγώ έφτασα ως την κατάθλιψη. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολο. Και νομίζω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο για κάποιον που έχει εναποθέσει τα πάντα στο συναίσθημα. Αλλά επειδή είμαι άνθρωπος της ψυχικής υγείας, κατάλαβα ότι έπρεπε να βοηθηθώ. Και αμέσως μετά από 2 χρόνια ξαναβρήκα τον εαυτό μου, μιλάω από ψυχική κατάσταση, αλλά βγήκα από την κατάθλιψη. Και τώρα βρίσκω τις μικρές χαρές της ζωής.
Αυτά θα μας σώσουν; Η αγάπη;
Θεέ μου, είναι το μόνο που θέλω. Μόνο η καθημερινότητά μας μας σώζει. Κολλάω στους ανθρώπους και είμαι και άνθρωπος που θέλω συγκέντρωση με τον εαυτό μου. Δεν ένιωσα ποτέ μόνη μου με τον εαυτό μου. Νιώθω μόνη μέσα σε κόσμο. Αλλά με τον εαυτό μου, να κάτσω να διαβάσω, να ακούσω μουσική, το απολαμβάνω.
Τα έχετε βρει με τη μοναξιά σας δηλαδή;
Μια χαρά. Η μοναξιά είναι αλλού. Ξέρετε πού είναι η μοναξιά η δική μου; Ότι δεν έχω σημείο αναφοράς πια. Όλοι οι άνθρωποι που λάτρεψα φύγανε. Όλοι οι άνθρωποι που με γοήτευσαν, είτε σαν σκηνοθέτες είτε σαν συγγραφείς, έχουν φύγει επίσης, έχουν φύγει οι παρέες μου. Ναι, αυτό είναι μοναξιά.
Μπαίνουν άλλοι στη ζωή μας.
Τους ανανεώνουμε, κάνουμε παρέα με τους νέους ανθρώπους, μπαίνουμε στα δικά τους ενδιαφέροντα. Έχω πολλά νέα παιδιά που με αγαπάνε και κολλάνε πάνω μου ενστικτωδώς. Είναι ό,τι καλύτερο.
Και τα όνειρα;
Χωρίς το όνειρο δεν μπορώ να ζήσω, γι’ αυτό και κάνω θέατρο.
Η τηλεόραση δεν ήταν όνειρο;
Με πονάει. Μου λείπει φριχτά, γιατί την έχω λατρέψει. Εύχομαι με όλη μου την ψυχή να την ξαναβρούμε, γιατί μπορούμε. Είναι γελοίο να χαζεύουμε τις ξένες παραγωγές, όταν εμείς μπορούμε να κάνουμε καλύτερες. Απλά τώρα έχει σαστίσει η τηλεόραση. Όπως έλεγε η μαμά μου, «σερσέμιασε», κάνουν χαζά πράγματα, ενώ είναι ικανοί, αυτά τα 3 κανάλια που έμειναν δυστυχώς. Θα ξαναγίνουν εγώ πιστεύω τα κανάλια όπως ήτανε, απλώς θα περάσουν κάποια χρόνια. Μπορούνε να κάνουνε καταπληκτικά πράγματα. Και το ξέρουν όλοι ότι μπορούν να γίνουν με λιγότερα χρήματα, πρέπει να γίνουν με λιγότερα χρήματα. Με το 1/10, γιατί έτσι είναι η ζωή μας τώρα, αλλά και με αυτά μπορούν να γίνουν θαύματα.
Σας λείπει και σας λυπεί αισθάνομαι.
Ήμουν 45 χρόνια. Δεν υπήρξε χρονιά που να μην κάνω τηλεόραση. Είναι σαν να σου λείπει ένα από τα δυο σου πόδια. Έχω κουτσαθεί. Κάτι περίεργο συμβαίνει. Πολλές φορές σκέφτομαι «μήπως κάνω λάθος; Μήπως έχω γύρισμα; Μήπως έπρεπε να είμαι κάπου αλλού τώρα; Σε κάποιο στούντιο και το έχω ξεχάσει;»
Με τι ευχή να κλείσουμε;
Να γεμίσει αισιοδοξία η ζωή μας. Φως, φως, όνειρα και ποτέ απαισιοδοξία. Μπορούμε χέρι χέρι να κάνουμε θαύματα. Οι Έλληνες δεν μπορούμε να δώσουμε χέρι ο ένας στον άλλον. Γιατί όλοι μαζί είναι αλλιώς. Από μόνοι μας θαυματουργούμε μόνο όταν είμαστε σε ξένες χώρες, που έχουν αυστηρούς κανόνες επιβίωσης.
Ελπίζω να μείνουμε στη χώρα, για να δώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλον.
Δεν ξέρετε πόσο το θέλω. Να μη μείνουμε χώρα γερόντων, πόσο λυπάμαι όταν φεύγουν έξω τα υπέροχα μυαλά. Τα ανίψια μου έχουν φύγει έξω και τρέχουν για να μπορέσουν να ζήσουν. Τι αμαρτία, θέλω να γυρίσουν και να ζήσουν σε αυτή την ευλογημένη χώρα. Δεν υπάρχει πιο ευλογημένη χώρα. Αλλά μας έδωσε ο Θεός και μια κατάρα. Ένα στοίχημα. Να τα βγάλουμε πέρα με τον κακό χαρακτήρα που έχουμε σαν λαός. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Ο ένας ζηλεύει τον άλλον, ο ένας τρώει και μαχαιρώνει τον άλλον. Εγώ πιστεύω ότι θα τα βρούμε. Ειλικρινά το πιστεύω…
Από το φύλλο της THESSNEWS #44 (11/03/2017-12/03/2017)
