ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα. Ο ίδιος βέβαια δεν επαναπαύεται σ’ αυτό. Ψάχνει μόνιμα καινούριες συνεργασίες, νέους ανθρώπους και ιδέες και χρησιμοποιεί τη φωνή του για να περιγράψει την Ελλάδα που «βράζει».
Με έναν καινούριο δίσκο στις αποσκευές, «Ψεύτης Καιρός».
Η αλήθεια είναι ότι έχει μια μικρή ιστορία από πίσω αυτός ο τίτλος. Καθόμουν ένα μεσημέρι αρχές Σεπτέμβρη, είχα κλειστό τον ήχο της τηλεόρασης και άκουγα το cd. Περνούσαν από την τηλεόραση διάφορα πρόσωπα, πολιτικοί και παλιοί και νέοι, κάποιοι πολίτες που τους πιάνανε ότι έκαναν το ένα, έκαναν το άλλο, ψέματα δηλαδή, και ταυτόχρονα έκανε ψύχρα για την εποχή. Και λέω κοίτα να δεις, οι πολιτικοί λένε ψέματα, παλιοί και νέοι, οι πολίτες λένε ψέματα, τα κανάλια λένε ψέματα, ο καιρός μάς κοροϊδεύει, η μόνη αλήθεια που βρίσκω σε όλο αυτό είναι τα τραγούδια. Οπότε έδωσα αυτόν τον τίτλο, για να τονίσω την αλήθεια των τραγουδιών και ότι αυτά είναι η μόνη μας σταθερά σε αυτήν την περίοδο της ζωής μας.
Λένε συνήθως βέβαια ότι ένας δίσκος πρέπει να έχει σύσταση, συνθετικά και στιχουργικά από τους ίδιους συντελεστές, για να έχει συνοχή. Αυτό δεν ισχύει σε εσάς. Εμπλέκονται πολλοί συντελεστές.
Δεν έχει άδικο, να σας πω την αλήθεια, αυτός που το είπε. Όμως υπάρχει ένα ζήτημα. Η διαφωνία μου είναι ότι πέφτουμε στην παγίδα, για να συμπληρώσουμε τη διάρκεια ενός δίσκου, αρχίζουμε και βάζουμε και τραγούδια τα οποία δεν πιστεύουμε ή δεν είναι στην προτεραιότητά, μας για να συμπληρώσουμε χώρο. Στη δική μου περίπτωση τώρα, έμειναν πολλά τραγούδια απ’ έξω. Έχουν επιλεγεί ένα προς ένα. Και πάλι είναι ασυνήθιστα ψηλό το νούμερο, γιατί δεν μπορούσα να βγάλω κανένα απ’ έξω. Ο λόγος που τα διαχώρισα είναι συγγενικός ως προς τα ήθη και το είδος τους.
Τόσο πολλοί συντελεστές και 2 πρωτοεμφανιζόμενοι που έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις. Εμένα αυτός ήταν ο στόχος μου κάθε φορά που είχα τη δυνατότητα να μπορώ να προτείνω πράγματα. Να μπορώ να προτείνω και νέους ανθρώπους. Και νομίζω στην παρούσα φάση η δημιουργία χρειάζεται καινούριους ανθρώπους.
Χρειάζεται όμως και ωριμότητα.
Ναι, έχει μια λογική. Είναι πολλά αυτά που αλλάζουν στις ζωές των ανθρώπων. Αλλά νομίζω ότι συνολικά ο ελληνικός λαός έχει ωριμάσει τα τελευταία πέντε χρόνια, αρκετά. Και ως προς τις επιλογές του. Έφυγε εκείνη η περίοδος της φούσκας που δεν σε ένοιαζε πού θα πας να ξοδέψεις τα λεφτά σου το βράδυ. Δεν σε ένοιαζε, ας βάλω πέντε σουξέ στον δίσκο και άλλα έξι να το γεμίσω. Τώρα μας νοιάζουν όλα. Υπάρχει μια ωριμότητα συνολικά και αυτή σαφώς είναι και σε μένα. Και ερμηνευτικά και σε επίπεδο παραγωγής. Αυτά που επιλέγω να κάνω είναι πιο αυστηρά επιλεγμένα από το παρελθόν.
Έχουμε δηλαδή ελπίδα να το βρούμε σαν λαός.
Έχουμε. Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι βέβαια που δεν έχει καταλάβει τίποτα, το οποίο συνεχίζει να ξοδεύει αλόγιστα, δεν το έχει αγγίξει δηλαδή η κρίση. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει φάει μεγάλο χαστούκι, μια μεγάλη σφαλιάρα, που δεν ξέρω αν της άξιζε ή όχι, αλλά σίγουρα έχει παίξει ρόλο σε ένα μεγάλο κομμάτι να ωριμάσουμε και να σκεφτόμαστε λίγο πιο σοβαρά τις επιλογές μας.
Κάπως έτσι χτύπησε η κρίση τη δισκογραφία και τους καλλιτέχνες;
Έχω μια διαφωνία σε αυτό. Νομίζω ότι η δισκογραφία έχει πληγεί από μόνη της πριν την κρίση. Έστησε από μόνη της έναν χορό που δεν μπορούσε να χορέψει. Με τα cd, τα premium, με το να μην ασχολείται με την παράνομη κίνηση της δισκογραφίας καθόλου, με την αλόγιστη έκδοση δίσκων που ήταν άχρηστοι. Δεν υπήρχε λόγος. Πριν από 7-8 χρόνια κυκλοφορούσαν 2.000 δίσκοι τον χρόνο. Μπορώ να σας πω ότι δεν μου έχει λείψει καθόλου προσωπικά που την προηγούμενη χρονιά κυκλοφόρησαν μόνο 600. Η δισκογραφία έκανε μόνη της τα λάθη της και τα πληρώνει. Δεν έχει σχέση η κρίση. Ήρθε απλά και τα ισοπέδωσε όλα.
Θυμάμαι ένα νέο παιδί που είχε βγει στο θέατρο Δάσους σε μια συναυλία μαζί με την Κα Αρβανιτάκη. Και είπε «ακούστε τον, ο Γιάννης Κότσιρας θα έχει λαμπρή καριέρα μπροστά του».
Και πόσα δεν έχουν αλλάξει από τότε. Όλα, εκτός από μένα. Ο κόσμος έχει αλλάξει τη μουσική που ακούει, ο ήχος που είναι πιο προσιτός, οι επιλογές μας στον τρόπο διασκέδασης. Εγώ αισθάνομαι ότι δεν έχω αλλάξει ιδιαίτερα. Πιστεύω αυτά που πίστευα και ιδεολογικά και στην καθημερινότητα και στη μουσική. Σαφώς και στον τρόπο ζωής, που δεν τον έχω αλλάξει. Πάντως είναι τέτοια η πίεση που τρώμε από το πρωί ως το βράδυ λόγω κοινωνικοπολιτικών συνθηκών, που δεν μπορείς να μην αλλάξεις. Θα ήμασταν αναίσθητοι αν δεν αλλάζαμε.
Θα βγει μουσικά κάτι από αυτό;
Εμείς εισπράττουμε τον απόηχο κάποιων μεγάλων έργων, όπως είναι το «Άξιον Εστί», όπως κάποια μεμονωμένα τραγούδια του Μαρκόπουλου, όλα αυτά δεν βγήκαν μέσα στο κουρνιαχτό της έντασης. Βγήκαν μετά. Πολλά από αυτά μπορεί να γράφτηκαν μέσα σε εκείνη την περίοδο, όμως την καριέρα τους την έκαναν μετά. Όταν έχει τόση σκόνη, δεν μπορείς να δεις εύκολα. Δεν μπορείς να ηρεμήσεις, για να κάτσεις να καταλάβεις αυτό που σου έχει συμβεί. Κάποιοι το βαφτίζουν και δόγμα του σοκ. Ο δημιουργός, για να μπορέσει να δώσει τα έργα του στη δημοσιότητα, πρέπει να περάσει λίγος καιρός. Αλλά πρώτα πρέπει να ηρεμίσουμε σαν κοινωνία, να κοπεί το μίσος και η διχόνοια και σιγά σιγά όλα θα μπουν στη θέση τους. Θέλω να το πιστεύω αυτό.
Από το φύλλο της THESSNEWS #31 (10-11/12/2016)
