ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Η Ζουμπουλία του «παρά 5», η Εκάβη στο «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου είναι από τις ηθοποιούς που απολαμβάνει το θέατρο όσο και την τηλεόραση, δίνει όλο της το «είναι», με στόχο να είναι κάθε φορά καλύτερη… Και όταν τα φώτα σβήσουν, απολαμβάνει την ηρεμία και τη μοναξιά της.
Θέατρο και τηλεόραση. Συνήθως το πραγματικό ταλέντο ένας ηθοποιός το ξεδιπλώνει στο θέατρο. Εσάς σας αποθέωσε όμως και η τηλεόραση.
Το ταλέντο τι είναι; Είναι διάφορα πράγματα μαζί. Εγώ δίνω την ψυχή μου είτε παίζω στο θέατρο είτε στην τηλεόραση. Κουράζομαι και δίνω τη ζωή μου και στα δύο. Κάνω τη δουλειά μου. Καλούμαι να ενσαρκώσω κάτι και θα το κάνω με ό,τι μέσα έχω. Σαφώς στην τηλεόραση μπορεί κάτι να το γυρίσεις ξανά και ξανά, μέχρι να πάρει ο σκηνοθέτης το επιθυμητό αποτέλεσμα ή να είναι μια στιγμή που να έχεις μια έκλαμψη. Το θέατρο έχει κάποιες δυσκολίες μεγαλύτερες. Πρέπει να το επαναλαμβάνεις, να είσαι κάθε μέρα εκεί, λέγοντας τα ίδια λόγια, έχει μια δυσκολία μεγαλύτερη. Γι’ αυτό και εγώ, αν δεν δω τον ηθοποιό στο θέατρο, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι είναι ταλαντούχος επειδή έχει κάνει μια ταινία και ήταν καλός.
Η νέα γενιά;
Απίστευτα ταλαντούχα παιδιά. Και έξυπνα. Και πολλοί νέοι σκηνοθέτες, με όραμα, καινούριες ματιές, καινούριες σκέψεις. Και πρέπει εμείς να τους ακολουθήσουμε. Αυτοί είναι η νέα πνοή και η καινούρια σκέψη. Εμείς έχουμε την επικινδυνότητα να επαναπαυτούμε σε αυτά που ξέρουμε. Και επειδή τα κάναμε και λίγο καλά, αυτό ήταν… Όχι, εγώ δεν θέλω να κάνω λίγο καλά. Εγώ θέλω να κάνω όλο καλύτερα. Τι να ησυχάσω; Είμαι νέα ακόμα για να ησυχάσω.
Τεράστια επιτυχία για το «ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ» του Κώστα Ταχτσή από το Κρατικό…
Αυτή η παράσταση μου δίνει μεγάλη χαρά. Το θέατρο ήταν γεμάτο προχθές, 600 άτομα, και σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν. Όχι ότι για μένα εκεί έχει σταματήσει η παράσταση. Ξεκινάει όταν την παραδίδει ο σκηνοθέτης. Έχουμε δουλειά να κάνουμε όλοι. Κάθε μέρα να βελτιωνόμαστε. Θέλει άπλωμα, μάζεμα, να ακούμε τον κόσμο, έχει δουλειά ο ηθοποιός μετά… Έχω μια υπέροχη συνεργασία και μια μεγάλη αγκαλιά από το Κρατικό.
Πόσο Εκάβη είναι η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στη ζωή της;
Μεγάλο βαθμό έχω από την Εκάβη. Είναι ταιριαστός ρόλος με εμένα. Έχει κάποια στοιχεία ο χαρακτήρας της που όλοι οι άνθρωποι τα εμπεριέχουμε αλλά δεν θέλουμε και δεν επιτρέπουμε να αναπτυχθούν. Αυτή τα αφήνει ελεύθερα. Και εγώ σαν Ελισάβετ φέρνω μια αντίσταση σε αυτά. Αλλά σε μεγάλο βαθμό είμαι δυναμική, φιλόξενη, στοργική, προσπαθώ να μην είμαι παρεμβατική, όπως αυτή που είναι στα παιδιά της και νομίζει της ανήκουν και τα κάνει ό,τι θέλει. Έχει μια αρχοντιά παλιάς γυναίκας, τότε που ήταν οι οικογένειες μητριαρχικές. Και επειδή και εγώ είμαι από μια τέτοια οικογένεια, ο πατέρας μου χάθηκε όταν ήμουν μικρή, έχω τέτοια στοιχεία. Έχει και μια λεβεντιά και αρχοντιά, είναι κιμπάρισσα, την αγαπώ.
Tι κάνει ένα τέτοιο έργο τόσο επίκαιρο;
Έχει γίνει κλασικό. Έχει γραφτεί από την ψυχή του, είναι η ζωή του, είναι το έργο της ζωής του αυτό. Μας θυμίζει, εγώ έχω πάρει και μυρωδιά από τη ζωή των γονιών και των παππούδων μου έτσι, την Πλάκα στην Αθήνα να είναι ένα μέρος που περπατούσες και ήταν γειτονιές. Εδώ για τη Θεσσαλονίκη έχει αναφορές για την Αγ. Τριάδα που πηγαίνανε με το μοτοράκι. Ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ο τρόπος που γράφει είναι ανάγλυφος. Με μια αναφορά και στα πολιτικά πράγματα, σου περνάει πράγματα χωρίς να είναι η σκέψη του εκεί. Είναι γραμμένο σαν παραμύθι…
Μετά από όλες αυτές τις επιτυχίες μπορείτε και διαλέγετε;
Όταν έκανα το «Αλίμονο στους νέους», μου είχαν ζητήσει να κάνω την πρώτη μου συνέντευξη. Τότε είχα πει ότι το όνειρό μου είναι να επιλέγω και όχι να με επιλέγουν. Να έχω τη δυνατότητα να επιλέξω τι θέλω να κάνω. Αυτό είναι μια υπέρτατη πολυτέλεια για τον ηθοποιό. Μπορώ με μεγάλο σεβασμό να πω ότι δεν θέλω να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν. Ο ηθοποιός πρέπει να δουλεύει, αν δεν δουλέψει, δεν τριφτεί, δεν θα τον μάθουν. Και δεν θα μάθει και τη δουλειά. Το ότι μεγάλωσα και μπορώ από 2-3 προτάσεις να διαλέγω τι μου ταιριάζει περισσότερο ήταν το ζητούμενό μου από την εποχή που είχα γίνει ηθοποιός. Και με τον ίδιο σεβασμό που το είπα τότε, το λέω και τώρα. Αυτό που κάνω το υποστηρίζω και μπορεί να είναι και λάθος. Αλλά το έχω διαλέξει. Πιστεύω ότι αν πιστεύεις κάτι πραγματικά και αυτός είναι ο δρόμος, θα έρθει η στιγμή που θα συναντηθείς με αυτό που πιστεύεις…
Και όταν σβήνουν τα φώτα;
Μόνη μου, σε ένα θέατρο που έχουν φύγει όλοι. Θέλω να μείνω να ακούσω τους ήχους, την ησυχία… έτσι έχω μάθει στο θέατρο. Μένω στο τέλος και κλειδώνω το καμαρίνι μόνη μου. Έχει αυτήν την ησυχία που την αγαπώ. Και μια μοναξιά. Έτσι κι αλλιώς, μόνοι μας είμαστε όλοι…
Από το φύλλο της THESSNEWS #23 (15-16/10/2016
