Ο Τζίντου Κρισναμούρτι (αγγλ. Jiddu Krishnamurti) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και πνευματικούς δασκάλους όλων των εποχών, Δίχως ν’ αναπτύξει κάποια καινούρια φιλοσοφική θεωρία ή θρησκεία, ταξίδευε ανά τον κόσμο και μιλούσε είτε κατ’ ιδίαν ή σε μεγάλα ακροατήρια για πανανθρώπινα ζητήματα όπως το κυνήγι της ευτυχίας, τον φόβο, τον θυμό και «την αθάνατη θλίψη που συνοδεύει τους θνητούς» που λέει κι ο Λειβαδίτης.
Γεννήθηκε τον Μάη του 1895 σε μια επαρχία της Ινδίας και ορφάνεψε από μάνα, 14 χρονών. Υιοθετήθηκε από την πρόεδρο της Θεοσοφικής Εταιρείας, Άννυ Μπεζάντ η οποία είδε στo μικρό αγόρι τον παγκόσμιο Διδάσκαλο που περίμεναν οι θεοσοφιστές.
Ο «Δαλάι Λάμα» των Θεοσοφιστών
Τρία χρόνια αργότερα μέλη της εταιρείας τον πήγαν στην Αγγλία για να λάβει την κατάλληλη μόρφωση και ίδρυσαν στο όνομά του το Τάγμα τoυ Αστέρoς της Ανατoλής (Order of the Star in the East – OSE) που αριθμούσε χιλιάδες οπαδούς.
Όσο οι προσδοκίες και τα εγκώμια στο πρόσωπό του αυξάνονταν, τόσο η δυσφορία του Κρισναμούρτι μεγάλωνε. Επιπλέον, η εποπτεία και οι υποδείξεις της θεοσοφικής ηγεσίας συνεχώς τον αποξένωναν. Το 1925 ο θάνατος του φίλου και συντρόφου του Νίτυα θα τον συγκλονίσει συθέμελα.
Η διάλυση του τάγματος
Το 1929 ο Κρισναμούρτι διέλυσε το τάγμα που δημιούργησαν στο όνομά του, έκοψε τους δεσμούς του με τους Θεοσοφιστές και επέστρεψε όλη την περιουσία του πίσω στους δωρητές της. Η αναγγελία της διάλυσης άρχιζε έτσι: «Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανένα μονοπάτι προς αυτήν, και δεν μπορείς να την προσεγγίσεις μέσα από κανένα δρόμo, καμιά θρησκεία, καμιά οργάνωση…». Ξεκίνησε έκτοτε τη δική του διαδρομή, ταξιδεύοντας και μιλώντας στον κόσμο για όσα πίστευε.
https://www.youtube.com/watch?v=pa9TSzkQ-EQ&t=177s
Ο Κρισναμούρτι στην Ελλάδα
Επισκέφτηκε και την Ελλάδα: τον Δεκέμβριο του 1930, τον Ιούνιο του 1933, τον Μάρτιο του 1954 και τoν Σεπτέμβριο τoυ 1956, ενώ σχεδίαζε να την επισκεφτεί και τον Σεπτέμβριο του 1986, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος.
Στα 90 του έχοντας εξαιρετική διαύγεια και ένα μήνα πριν πεθάνει έδωσε την τελευταία του διάλεξη. Πέθανε 17 Φεβρουαρίου το 1986 στο Οχάι της Καλιφόρνια. Ζήτησε να μη του στήσουν κανένα μνημείο και οι στάχτες του να σκορπιστούν στην Καλιφόρνια, την Αγγλία και την Ινδία.
Συγγραφικό έργο
Έγραφε σε όλη την διάρκεια της ζωής του, παράλληλα με τις ομιλίες του. Έγραψε πάνω από 30 βιβλία, πολλά απ’ τα οποία έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά. Στο κέντρο της Αθήνας, μάλιστα, λειτουργεί και η Βιβλιοθήκη Κρισναμούρτι, όπου μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με το έργο του Ινδού στοχαστή.
Πολλοί συγγραφείς και καλλιτέχνες όπως ο Aldous Huxley, ο Henry Miller, η Iris Merdoch, ο Jackson Pollock επηρεάστηκαν ουσιαστικά από τη διδασκαλία του.
Για τη ζωή
Πρέπει να κατανοήσουμε ολόκληρη τη ζωή, όχι μόνο ένα μικρό μέρος της. Γι’ αυτό χρειάζεται και να διαβάζουμε, και να κοιτάζουμε τον ουρανό, και να τραγουδάμε και να χορεύουμε, και να γράφουμε ποίηση, και να υποφέρουμε και να κατανοούμε. Γιατί όλα αυτά συνθέτουν τη ζωή.
Για την ελευθερία
Ο νους μας φτιάχνει μικρά κάστρα ασφάλειας. Θέλουμε να είμαστε βέβαιοι για το καθετί, βέβαιοι για τις σχέσεις μας, για την εκπλήρωση των επιθυμιών μας, για τις ελπίδες και για το μέλλον μας. Χτίζουμε αυτές τις εσωτερικές φυλακές κι αλίμονο σ’ όποιον πάει να μας ενοχλήσει. Είναι παράξενο πώς ο νους ψάχνει πάντοτε να βρει μια περιοχή όπου δεν υπάρχει ούτε σύγκρουση ούτε ενόχληση. Η ζωή μας είναι ένα μόνιμο γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο τέτοιων περιοχών ασφάλειας, με διάφορες μορφές. Έτσι ο νους μας γίνεται ένα θαμπό και κουρασμένο πράγμα. Η ελευθερία βρίσκεται στο να μην έχεις κανενός είδους ασφάλεια.
Για την αγάπη
Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα· φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι από μας που μπορούν ν’ αγαπούν· τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ν’ αγαπούν. Αγαπάμε βάζοντας όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουμε νοοτροπία παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό «πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα προβλήματα είναι λυμένα.
https://www.youtube.com/watch?v=i7NyMh1yjxg&t=40s
Για τον πόνο
Λέμε: «αυτό είναι δικό μου», «τα παπούτσια μου», «το σπίτι μου», «η οικογένειά μου», «η δουλειά μου», «η θρησκεία μου»· με την ταύτιση μαζί τους έρχεται ο αγώνας για να τα κρατήσουμε. Το να κάνουμε δικό μας οτιδήποτε γίνεται συνήθεια. Κάθε αναστάτωση που θα μπορούσε να κόψει αυτήν τη συνήθεια φέρνει πόνο κι ύστερα αγωνιζόμαστε για να ξεπεράσουμε τον πόνο.
*Αποσπάσματα από το βιβλίο «Γράμματα σε Μία Νεαρή Φίλη» που έγραψε μεταξύ 1948-1960.
Πρωτοδημοσιεύτηκε στη Thessnews.gr στις 17/2/2022
