ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΟΛΑΔΑ || maria_samolada@yahoo.gr
Το χάος του Δημοσίου στην αναζήτηση του αυτονόητου. Δεν παρκάρω ξανά παράνομα!Όχι για τα χρήματα, αλλά για την ταλαιπωρία και την αναγκαστική επαφή μ’ έναν άλλον κόσμο, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, που λέγεται Δημόσιο και μπορεί να σε εξοργίσει με τους ρυθμούς και τη νοοτροπία του. Πώς μπορεί να σε οδηγήσει στην «τρέλα» η διαδικασία πληρωμής μίας κλήσης της Δημοτικής Αστυνομίας το εξηγεί η Μαρία Σαμολαδά.
Η ιστορία
Όλα αρχίζουν από μία στάθμευση, που μπορεί να ήταν πράγματι κακή επιλογή τοποθεσίας, ίσως και «παράνομης» ή απαγορευτικής επιλογής. Ωστόσο, ποτέ δεν θα καταφέρεις να αποδείξεις αν εκεί που είχες παρκάρει το αυτοκίνητό σου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ήταν ένα σημείο που η στάθμευση επιτρέπεται ή όχι, αν η μπροστινή ή πισινή ρόδα του οχήματος εφάπτονταν με την απαγορευτική γραμμή και αν τελικά η εξόρμηση» της Δημοτικής Αστυνομίας γίνεται με σκοπό την αποσυμφόρηση του κέντρου της πόλης από το κυκλοφοριακό πρόβλημα ή για να «γεμίσει» τα άδεια ταμεία του Δήμου.
Προσπερνώντας όλα τα φιλοσοφικά ερωτήματα και τις απορίες, που προκαλούνται από τη στιγμή που θα δεις το ροζ χαρτί με το πρόστιμο στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου, έρχεσαι αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη γραφειοκρατία και σπατάλη χρόνου, που μπορείς να συναντήσεις στην καθημερινότητά σου.
Το παράλληλο σύμπαν
Βρίσκεσαι μπροστά σε μία λευκή πόρτα, που έχει αναρτημένη μια ανακοίνωση, ανάκατα μαζί με εκατοντάδες άλλες πληροφορίες, ότι τα πρόστιμα της Δημοτικής Αστυνομίας πληρώνονται συγκεκριμένες ώρες και μέρες της εβδομάδας. Εκτός αν επιλέξεις την πληρωμή μέσω ΕΛΤΑ…
Εκεί που έχεις αποφασίσει να κρατήσεις κάθε λογικό ερώτημα μακριά από την σκέψη σου, προκύπτει νέα απορία. Πως είναι δυνατόν, στην παρατεταμένη εποχή των τραπεζικών ελέγχων (capitals control), να μην υπάρχει η επιλογή πληρωμής μέσω τράπεζας ή ακόμη ιδανικότερα μεταφοράς χρημάτων μέσω e-banking.
Οι υπάλληλοι
Τις αυτονόητες σκέψεις σου διαλύει ο πρώτος υπάλληλος, τον οποίο συναντάς στο σκονισμένο και ανάκατο χώρο, που υπάρχει πίσω από την πόρτα (σε προϊδέαζε για το τι θα ακολουθούσε..).
Ο υπάλληλος, λοιπόν, θα σε κοιτάξει καλά, θα πάρει το ροζ χαρτί της κλήσης, θα σε ρωτήσει όσα αναγράφονται πάνω στην κλήση, θα αναζητήσει στο πληκτρολόγιο τα γράμμα και τους αριθμούς, σα να βλέπει για πρώτη φορά τη στοιχειοθεσία, μπορεί να σε ρωτήσει και δεύτερη φορά τα ίδια, αν πέσει το σύστημα ή αν την πρώτη φορά τα έβαλε σε λάθος σημείο…
Στο δεκάλεπτο αυτό (μπορεί και τέταρτο…), υπάρχει ένας δεύτερος υπάλληλος. Είναι ο «διευθυντής». Στέκεται στην πόρτα του γραφείου του, που «σκοντάφτει» πάνω στο γραφείο του πρώτου, παρατηρεί τον διάλογο σου με τον υφιστάμενό του, πηγαινοέρχεται αμήχανος ή αδιάφορος, τσιμπολογάει κάτι από μία σακούλα με κουλούρια και περιμένει… μαζί σου.
Εσύ, μαζί με την ψυχραιμία, χάνεις χρόνο από τη δουλειά σου και εκείνος «σκοτώνει» την ώρα -στη δουλειά του. Αφού, λοιπόν, ο πρώτος υπάλληλος καταφέρει να πληκτρολογήσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία, σου εκτυπώνει το τριπλότυπο είσπραξης, σου το δίνει και σε παραπέμπει στον «διευθυντή». Σκέφτεσαι, εσύ ο άμοιρος πολίτης, που τόλμησες να σταθμεύσεις παράνομα ή έληξε η κάρτα πάρκινγκ που είχες βάλει, ότι εδώ τελειώνει το μαρτύριο της σταγόνας. «Θα δώσω τα χρήματα που κρατάω στα χέρια μου από την αρχή, μαζί με την κλήση και τέλος», σκέφτεσαι! Αμ, δε!
Το σύστημα δεν λειτουργεί έτσι. Όλοι τους πρέπει να δικαιολογήσουν, ακόμη και με τον πιο ανεκδιήγητο τρόπο, την παρουσία τους -και τον μισθό τους. Ο «διευθυντής», λοιπόν, παίρνει το τριπλότυπο, το κοιτάει, το ξανακοιτάει και το υπογράφει. Του δίνεις τα χρήματα και σε παραπέμπει στο απέναντι γραφείο, όπου δεν υπάρχει κανείς! Θα έπρεπε να είναι εκεί η ταμίας, αλλά λείπει! Οποία σύμπτωση: είναι η ώρα που κάνει διάλειμμα. Περιμένεις. Έρχεται. Παίρνει το χαρτί. Το κοιτάει, το ξανακοιτάει και επιτέλους τα πράγματα δείχνουν να οδηγούνται προς το τέλος. Αφού της δίνεις τα χρήματα, εκείνη ξαναπερνάει στον δικό της πια υπολογιστή άλλα στοιχεία, παίρνει τα χρήματα, σου δίνει το στέλεχος από το τριπλότυπο, που σου αντιστοιχεί και σε αποχαιρετά.
Στην ερώτηση, γιατί τέτοια διαδικασία και κωλυσιεργία, η απάντηση είναι ότι ο πρώτος υπάλληλος “είναι νέος και θα μάθει”. Νέος στην υπηρεσία, όχι στην ηλικία.
Στην διευκρινιστική ερώτηση γιατί έπρεπε να περάσει από τρία άτομα η διαδικασία της είσπραξης, ενώ σε μια ιδιωτική επιχείρηση θα είχε τελειώσει μ’ ένα μόνο άτομο ως προσωπικό και στο 1/10 του χρόνου, δηλαδή σε τρία λεπτά και όχι σε μισή ώρα, η απάντηση ήταν διαφορετική. Ένα απλανές βλέμμα! Όπως η ζωή, που κυλά σε εκείνο το ανάκατο και σκονισμένο γραφείο.
Το μεγάλο συμπέρασμα
Τελικά, μεγαλύτερη τιμωρία αλλά και σωφρονισμός για όποιον τολμήσει να σταθμεύσει παράνομα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, είναι η διαδικασία πληρωμής του προστίμου και όχι το αντίτιμο.
Χωρίς καμία εμπάθεια ή συμφέρον, χωρίς καμία προηγούμενη διαφορά με το συγκεκριμένο υπαλληλικό προσωπικό της συγκεκριμένης υπηρεσίας, θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν παράλληλα με το προοδευτικό στυλ που προωθείται από τη δημοτική αρχή, υπήρχε ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός και η αξιολόγηση του προσωπικού, που θα συμβάλει στη γενικότερη «εξοικονόμηση και αποσυμφόρηση».
Mεγαλύτερη τιμωρία αλλά και σωφρονισμός για όποιον τολμήσει να σταθμεύσει παράνομα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, είναι η διαδικασία πληρωμής του προστίμου και όχι το αντίτιμο.
Ψάχνουν σε όλη την Ελλάδα
■ Τις δυνατότητες στελέχωσης της δημοτικής αστυνομίας ψάχνει η διοίκηση Μπουτάρη. Στο τμήμα ανήκουν μόλις 67 εργαζόμενοι (από τους 170, που υπήρχαν πριν την κατάργησή του). Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι μόλις 40 άτομα δουλεύουν καθημερινά στις βάρδιες εντός δημαρχιακού μεγάρου ή στις περιπολίες.
■ Από την διοίκηση του δήμου Θεσσαλονίκης έχουν υποβληθεί αιτήματα προς το υπουργείο Εσωτερικών για πρόσληψη δημοτικών αστυνομικών, που θα πληρώνονται από τα έσοδα του δήμου από τις κλήσεις και τα πρόστιμα και δεν θα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.
■ Παράλληλα, ένα «προσκλητήριο» του Γιάννη Μπουτάρη σε όσους δημοτικούς αστυνομικούς άλλων δήμων θέλουν να μετατεθούν στη Θεσσαλονίκη είχε αντίκρισμα, αλλά δεν δίνουν το «πράσινο φως» οι δήμαρχοι, που θα χάσουν αυτό το προσωπικό.
Από το φύλλο της THESSNEWS #01 (14-15/05/2016)
