ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

object(WP_Query)#692 (63) { ["query"]=> array(2) { ["paged"]=> string(4) "3423" ["category_name"]=> string(12) "roi-eidiseon" } ["query_vars"]=> array(65) { ["paged"]=> int(3423) ["category_name"]=> string(12) "roi-eidiseon" ["error"]=> string(0) "" ["m"]=> string(0) "" ["p"]=> int(0) ["post_parent"]=> string(0) "" ["subpost"]=> string(0) "" ["subpost_id"]=> string(0) "" ["attachment"]=> string(0) "" ["attachment_id"]=> int(0) ["name"]=> string(0) "" ["pagename"]=> string(0) "" ["page_id"]=> int(0) ["second"]=> string(0) "" ["minute"]=> string(0) "" ["hour"]=> string(0) "" ["day"]=> int(0) ["monthnum"]=> int(0) ["year"]=> int(0) ["w"]=> int(0) ["tag"]=> string(0) "" ["cat"]=> int(7757) ["tag_id"]=> string(0) "" ["author"]=> string(0) "" ["author_name"]=> string(0) "" ["feed"]=> string(0) "" ["tb"]=> string(0) "" ["meta_key"]=> string(0) "" ["meta_value"]=> string(0) "" ["preview"]=> string(0) "" ["s"]=> string(0) "" ["sentence"]=> string(0) "" ["title"]=> string(0) "" ["fields"]=> string(0) "" ["menu_order"]=> string(0) "" ["embed"]=> string(0) "" ["category__in"]=> array(0) { } ["category__not_in"]=> array(0) { } ["category__and"]=> array(0) { } ["post__in"]=> array(0) { } ["post__not_in"]=> array(0) { } ["post_name__in"]=> array(0) { } ["tag__in"]=> array(0) { } ["tag__not_in"]=> array(0) { } ["tag__and"]=> array(0) { } ["tag_slug__in"]=> array(0) { } ["tag_slug__and"]=> array(0) { } ["post_parent__in"]=> array(0) { } ["post_parent__not_in"]=> array(0) { } ["author__in"]=> array(0) { } ["author__not_in"]=> array(0) { } ["search_columns"]=> array(0) { } ["ignore_sticky_posts"]=> bool(false) ["suppress_filters"]=> bool(false) ["cache_results"]=> bool(true) ["update_post_term_cache"]=> bool(true) ["update_menu_item_cache"]=> bool(false) ["lazy_load_term_meta"]=> bool(true) ["update_post_meta_cache"]=> bool(true) ["post_type"]=> string(0) "" ["posts_per_page"]=> int(18) ["nopaging"]=> bool(false) ["comments_per_page"]=> string(2) "50" ["no_found_rows"]=> bool(false) ["order"]=> string(4) "DESC" } ["tax_query"]=> object(WP_Tax_Query)#4328 (6) { ["queries"]=> array(1) { [0]=> array(5) { ["taxonomy"]=> string(8) "category" ["terms"]=> array(1) { [0]=> string(12) "roi-eidiseon" } ["field"]=> string(4) "slug" ["operator"]=> string(2) "IN" ["include_children"]=> bool(true) } } ["relation"]=> string(3) "AND" ["table_aliases":protected]=> array(1) { [0]=> string(23) "wpds_term_relationships" } ["queried_terms"]=> array(1) { ["category"]=> array(2) { ["terms"]=> array(1) { [0]=> string(12) "roi-eidiseon" } ["field"]=> string(4) "slug" } } ["primary_table"]=> string(10) "wpds_posts" ["primary_id_column"]=> string(2) "ID" } ["meta_query"]=> object(WP_Meta_Query)#4329 (9) { ["queries"]=> array(0) { } ["relation"]=> NULL ["meta_table"]=> NULL ["meta_id_column"]=> NULL ["primary_table"]=> NULL ["primary_id_column"]=> NULL ["table_aliases":protected]=> array(0) { } ["clauses":protected]=> array(0) { } ["has_or_relation":protected]=> bool(false) } ["date_query"]=> bool(false) ["queried_object"]=> object(WP_Term)#4527 (17) { ["term_id"]=> int(7757) ["name"]=> string(23) "ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ" ["slug"]=> string(12) "roi-eidiseon" ["term_group"]=> int(0) ["term_taxonomy_id"]=> int(7757) ["taxonomy"]=> string(8) "category" ["description"]=> string(0) "" ["parent"]=> int(0) ["count"]=> int(61711) ["filter"]=> string(3) "raw" ["term_order"]=> string(1) "0" ["cat_ID"]=> int(7757) ["category_count"]=> int(61711) ["category_description"]=> string(0) "" ["cat_name"]=> string(23) "ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ" ["category_nicename"]=> string(12) "roi-eidiseon" ["category_parent"]=> int(0) } ["queried_object_id"]=> int(7757) ["request"]=> string(679) "SELECT SQL_CALC_FOUND_ROWS wpds_posts.ID FROM wpds_posts LEFT JOIN wpds_term_relationships ON (wpds_posts.ID = wpds_term_relationships.object_id) WHERE 1=1 AND ( wpds_term_relationships.term_taxonomy_id IN (7757) ) AND ((wpds_posts.post_type = 'post' AND (wpds_posts.post_status = 'publish' OR wpds_posts.post_status = 'acf-disabled' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-success' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-failed' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-schedule' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-pending' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-draft'))) GROUP BY wpds_posts.ID ORDER BY wpds_posts.post_date DESC LIMIT 61596, 18" ["posts"]=> &array(18) { [0]=> object(WP_Post)#4327 (24) { ["ID"]=> int(2404) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-12-14 22:54:02" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-12-14 20:54:02" ["post_content"]=> string(13547) "Στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης, στο Tekirdag, εγκαινιάστηκε το προηγούμενο Σάββατο το Μουσείο Φωτογραφίας στην οικία Μαυρίδη.Στα εγκαίνια παραβρέθηκε και ο Δημήτρης Μαυρίδης εγγονός του Δημήτρη Μαυρίδη ιδιοκτήτη του σπιτιού, ο οποίος δώρισε στο μουσείο 1500 φωτογραφίες της παλιάς Ραιδεστού που αποτυπώνουν την ιστορία της από το προσωπικό του αρχείο.Η ιδέα για να στεγαστεί το μουσείο φωτογραφίας στην οικία Μαυρίδη προήλθε από τον ιστοριοδίφη της Ραιδεστού Mehmet Serez και έπειτα από απόφαση του δημάρχου της πόλης ξεκίνησαν πριν ένα χρόνο οι εργασίες επισκευής και ανακαίνισης.Ο Δημήτρης Μαυρίδης μέσα στο αρχοντικό του παππού του στα εγκαίνιά του ως Μουσείο Φωτογραφίας Το αρχοντικό ΜαυρίδηΠρόκειται για ένα διώροφο ξύλινο αρχοντικό στην περιοχή Ερτουγκρούλ, ένα από τα λιγοστά που άντεξαν στο χρόνο και θυμίζουν μέχρι σήμερα τις ελληνικές γειτονιές της περιοχής. Το σπίτι οικοδομήθηκε το 1908 και αποτελείται από 4 δωμάτια, δύο σαχνισί (προεξοχές στηριγμένες σε ξύλινα δοκάρια οι οποίες εξέχουν των ορίων της τοιχοποιίας), ένα μεγάλο μπαλκόνι και ακολουθεί την τυπολογία της κεραμοσκεπής.Η οικία Μαυρίδη στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης Η παλιά ξεχασμένη φωτογραφίαΟ Δημήτρης Μαυρίδης, τρίτη γενιά της οικογένειας, κατάφερε μετά από πολλά ταξίδια στην περιοχή να εντοπίσει το σπίτι από μια παλιά φωτογραφία που τράβηξε ο ξάδερφός του όταν οι δικοί του εγκατέλειπαν το 1922 τις εστίες του. Η φωτογραφία έμεινε ξεχασμένη στο οικογενειακό άλμπουμ και το 1999 έπειτα από πολλές επισκέψεις στην Ραιδεστό, ο Δημήτρης Μαυρίδης κατάφερε να βρει το σπίτι το οποίο τότε κατοικούνταν από μια οικογένεια προσφύγων από την Μακεδονία.«Ξεκίνησα τα ταξίδια στην Ραιδεστό πριν από 45 χρόνια. Με μια παλιά φωτογραφία από το οικογενειακό άλμπουμ σύγκρινα τα σπίτια της περιοχής και το βρήκα διότι ήταν πανομοιότυπο. Όταν έφυγαν οι δικοί μου το 1922, εγκαταστάθηκε στο σπίτι μια οικογένεια Τούρκων εμπόρων όπου μετέπειτα ο γιος τους έγινε ο δήμαρχος της Ραιδεστού. Ο τότε δήμαρχος έμεινε για αρκετά χρόνια στο αρχοντικό και έτσι κατάφερε να διατηρηθεί σε καλή σχετικά κατάσταση» περιγράφει στην ThessNews ο 76χρονος Δημήτρης Μαυρίδης, μηχανολόγος και επίτιμος  Διδάκτορας του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του ΔΠΘ.Τα εγκαίνια του Μουσείου Φωτογραφίας Η οικογένεια Μαυρίδη και η ζωή τους στην ΡαιδεστόΗ οικογένεια Μαυρίδη προέρχεται από την Μάνη και κατά την διάρκεια των βενετοτουρκικών πολέμων, τον 17ο αιώνα, ακολούθησε το κύμα προσφύγων για την Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Σχολάρι που τότε ήταν κεφαλοχώρι της περιοχής. Ένα αιώνα αργότερα, το 1890, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ραιδεστό. «Ο παππούς μου Δημήτρης Μαυρίδης εμπορευόταν αγροτικά προϊόντα της Θράκης.Ήταν ευκατάστατη οικογένεια και μαζί με την γιαγιά μου Χριστίνα Μαυρίδη απέκτησαν 7 παιδιά. Μετά την ανταλλαγή εγκαταστάθηκαν στην Καβάλα και έμεναν στην περιοχή του Αη Γιάννη. Όταν έφυγαν από τη Ραιδεστό, ο πατέρας μου ήταν 22 χρονών και ο παππούς μου γύρω στα 60. Εγώ γεννήθηκα στην Φλώρινα και έχω ακούσει πολλές διηγήσεις και ιστορίες για την πατρίδα τους από τον πατέρα μου και τους θείους μου.Μου μιλούσαν για μια ευτυχισμένη ζωή η οποία κόπηκε απότομα, ήταν αξέχαστη για τους δικούς μου και άφησε μια νοσταλγία την οποία μετέφεραν σε μένα και έτσι άρχισα να συλλέγω φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Ήταν μια πόλη παραθαλάσσια με ξύλινα σπίτια τα οποία σχημάτιζαν μια μορφή δάσους και όταν πλησίαζε κανείς από την θάλασσα από την Προποντίδα τα σπίτια φαίνονταν σαν δέντρα. Μου παρουσίαζαν την περιοχή με θαυμασμό και μου έλεγαν ότι ήταν ένα μέρος όπου καλλιεργούνταν οι επιστήμες και οι τέχνες και ζούσαν ευτυχισμένοι. Έμεινα έκπληκτος και είμαι τρισευτυχισμένος που επιτέλους βρήκα το σπίτι».«Ήταν μια πόλη παραθαλάσσια με ξύλινα σπίτια τα οποία σχημάτιζαν μια μορφή δάσους και όταν πλησίαζε κανείς από την θάλασσα από την Προποντίδα τα σπίτια φαίνονταν σαν δέντρα»  Η παλιά ΡαιδεστόςΤο Τεκιρνταγ, Tekirdag, η παλιά Ραιδεστός είναι μια πόλη της Ανατολικής Θράκης χτισμένη στις όχθες της θάλασσας του Μαρμαρά με πληθυσμό σήμερα περίπου 176.000 κατοίκους.Η ιστορία της ξεκινάει τον 6ο π.Χ αιώνα όταν εγκαταστάθηκαν εκεί Σάμιοι άποικοι και ίδρυσαν την πόλη η οποία ονομάσθηκε Βισάνθη. Κατά τον 5ο μ.Χ. αιώνα κατά την Βυζαντινή αυτοκρατορία ονομάστηκε Rodoscuk και αργότερα κατά την Οθωμανική κυριαρχία Tekfurdagi. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η περιοχή με έδρα την Ηράκλεια και λόγω της εγγύτητας με την Κωνσταντινούπολη ήταν μια πλούσια περιοχή και πηγή μεγάλων εσόδων.Αναμνηστική φωτογραφία της «Θεοδωρίδειος Σχολή στη Ραιδεστό Κατά των 17ο αιώνα η Ραιδεστός αναδεικνύεται κέντρο συγκέντρωσης και εξαγωγής γεωργικών προϊόντων, σιτηρών, κριθαριού, σίκαλης, γαλακτοκομικών προϊόντων και υφασμάτων. Όλοι οι παραγωγοί από την Θράκη, Βιζύη, Σαράντα εκκλησιές, Ανδριανούπολη, Κεσσάνη, Γανόχωρα, Μακρά Γέφυρα μετέφεραν με βοϊδάμαξες τα προϊόντα τους στη Ραιδεστό και από εκεί φορτώνονταν στα πλοία στο λιμάνι της πόλης για τα νησιά του Αιγαίου. Στη Ραιδεστό ιδρύθηκε το 1871 «Ο θρακικός φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Ραιδεστού» και με την αρωγή των συντεχνιών και των εμπόρων δημιουργήθηκαν βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια και εκπαιδευτήρια όπως η «Θεοδωρίδειος Σχολή» αρρένων και το «Γεωργιάδειον παρθεναγωγείο» . Η πόλη είχε τέσσερις εκκλησίες που πλέον δεν υπάρχουν, του Αγίου Γεωργίου (1841), ο μητροπολιτικός ναός της Παναγίας της Φανερωμένης (1840), της Παναγίας της Ρευματοκράτειρας (1896) και του Αγίου Αθανασίου. Η Παναγία η Ρευματοκράτειρα βρισκόταν στο δυτικό τμήμα του «Φραγκομαχαλά» και ήταν η πολιούχος της πόλης. Το εικόνισμά της μεταφέρθηκε από Ρωμιούς στη Βασιλική Αχειροποιήτου στη Θεσσαλονίκη.Πριν την ανταλλαγή στην περιοχή ζούσαν αρμονικά Έλληνες, Αρμένιοι και Μουσουλμάνοι.Η Ραιδεστός υπήρξε και τόπος εξορίας των επίσημων προσώπων. Το 1720 ο Ούγγρος επαναστάτης Φραγκίσκος Β’ Ρακότσι, εξορίσθηκε στην Ραιδεστό μετά την  Συνθήκη του Κάρλοβιτς(1669) και έμεινε εκεί ως τον θάνατό του το 1735. Μαζί με τον πρίγκιπα ακολούθησε και πλήθος αυλικών μεταξύ αυτών και ο συγγραφέας Κελεμέν Μίκες ό οποίος περιγράφει το 1720 την πόλη: «ευχάριστη, γραφική, πολύ μεγάλη και εξευγενισμένη με τα γύρω χωράφια καλλιεργημένα έτσι που μοιάζουν με φροντισμένους κήπους… πολύ ευχάριστη η θέα της και τέρπει το βλέμμα… κτισμένη στην παραλία με αμπέλια γύρω–γύρω… το φαγητό άφθονο και καλό». Παλιά ελληνικά σπίτια στην Ραιδεστό με το χαρακτηριστικό σαχνισί Ο 76χρονος Δημήτρης Μαυρίδης εγγονός του Δημήτρη Μαυρίδη ενώ στο βάθος φαίνεται το αρχοντικό  Από το φύλλο της THESSNEWS #135 (08/12/2018-09/12/2018) " ["post_title"]=> string(165) "Η οικία Μαυρίδη και το Μουσείο Φωτογραφίας - Η ιστορία της Ραιδεστού της Ανατολικής Θράκης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(89) "i-oikia-mavridi-kai-to-mouseio-fotografias-i-istoria-tis-raidestou-tis-anatolikis-thrakis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2404" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [1]=> object(WP_Post)#4326 (24) { ["ID"]=> int(2397) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-12-06 22:51:27" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-12-06 20:51:27" ["post_content"]=> string(10528) "Η Θεσσαλονίκη στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα δέχεται μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν την εικόνα της και την καθιστούν μια πόλη με ισχυρό ρόλο στα Βαλκάνια.Μετά την απελευθέρωσή της το 1912, η Θεσσαλονίκη είναι μια πολυπολιτισμική πόλη, πολύγλωσση, με ιδιόρρυθμη δημογραφική σύνθεση, πολυεθνική, με διαφορετικές θρησκείες και κουλτούρες και μια πόλη που αντιμετωπίζει από την μια την ανέχεια και τη φτώχεια λόγω του ιταλοτουρκικού πολέμου και από την άλλη πλευρά μια πόλη με πλούσιους κατοίκους, εμπόρους και επιχειρηματίες, που οραματίζονται τη Θεσσαλονίκη κυρίαρχη των Βαλκανίων.  Ο μουσουλμάνος Οσμάν Σαΐτ δήμαρχος της πόλης μετά την απελευθέρωσηΤο 1912 η Θεσσαλονίκη έχει δήμαρχο τον «ντονμέ» (εξισλαμισμένος εβραίος) Οσμάν Σαΐτιμπν Χακί Μαχζενί, ο οποίος διορίσθηκε στις 22 Ιουνίου 1912 έπειτα από μια σειρά παραιτήσεων των προηγούμενων εκλεγέντων. Ο Οσμάν Σαΐτ παραμένει δήμαρχος ως το 1916 και επανεκλέγεται το 1920 ως το 1922.Ο Οσμάν Σαΐτ ήταν ένας λαοπρόβλητος μουσουλμάνος, έμπορος στο επάγγελμα και πολύ δραστήριος. Ήταν παρών στην παράδοση - παραλαβή της πόλης στις 26 Οκτωβρίου 1912 στο χωριό Γέφυρα και παρέμεινε δήμαρχος ακόμα και μετά την απελευθέρωσή της. Η ελληνική πλέον Θεσσαλονίκη έχει μουσουλμάνο δήμαρχο ως στις 23 Αυγούστου του 1920, που η κυβέρνηση της Εθνικής Άμυνας τον αντικαθιστά με τον 41χρονο Έλληνα γιατρό  Κωνσταντίνο Αγγελάκη.Εκείνη την περίοδο στη Θεσσαλονίκη ζουν σύμφωνα με τις καταγραφές του 1903-1904 περίπου 83.430 μόνιμοι κάτοικοι. Από αυτούς οι 46.798 είναι εβραίοι, ποσοστό 55.5%, 25.129 μουσουλμάνοι, ποσοστό 30%, και 12.434 χριστιανοί, ποσοστό 14.5%. Μεταξύ αυτών στην πόλη συνυπάρχουν Βούλγαροι, Αρμένιοι, Φράγκοι και Λεβαντίνοι.Το τέλος του 19ου αιώνα και οι αρχές του 20ου είναι μια περίοδος έντονων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών στην πόλη. Η εκάστοτε δημοτική αρχή έχει να αντιμετωπίσει εκτός από το πολυεθνικό και ποικίλο θρησκευτικό μωσαϊκό, το κίνημα των Νεότουρκων, που διεκδικεί δυναμικά την παρουσία του, αλλά και την πτώση της οθωμανικής κυριαρχίας.Το πολιτικό παρασκήνιοΤο πολιτικό παρασκήνιο μέχρι και τον διορισμό του Οσμάν Σαΐτ στη δημαρχία της Θεσσαλονίκης είναι έντονο και αμφισβητήσιμο. Το 1908 δημιουργείται το κίνημα των Νεότουρκων με μεγάλη λαϊκή συμμετοχή στη Θεσσαλονίκη.Στις δημοτικές εκλογές του 1910 οι Νεότουρκοι κατέβασαν μονομερές  ψηφοδέλτιο αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, διότι οι κοινότητες της πόλης κατάρτισαν ενιαίο ψηφοδέλτιο. Εκλέχθηκαν 12 σύμβουλοι, 4 εβραίοι, 3 ελληνορθόδοξοι και 5 μουσουλμάνοι. Απ’ ό,τι φαίνεται από τις ψήφους του πλειοψηφήσαντος συμβούλου, επιχειρηματία Ισαάκ Φλωρεντίν, ελάχιστοι κατέφυγαν στις κάλπες, μιας και  συγκέντρωσε μόλις 1.871 ψήφους, ενώ ο τελευταίος εκλεγείς, ο Γεώργιος Πουρασλής, συγκέντρωσε μόλις 559 ψήφους. Χριστιανός δήμαρχος με οθωμανική κυβέρνησηΤο 1911 πραγματοποιούνται συμπληρωματικές δημοτικές εκλογές έπειτα από ενδοκομματικές συγκρούσεις και διασπάσεις. Η ελληνορθόδοξη κοινοτική ηγεσία συνεργάσθηκε με το Φιλελεύθερο Οθωμανικό Κόμμα με συμμάχους τους εξαρχικούς.Προϋπήρξε συμφωνία για τη σταυροδοσία, η οποία δεν τηρήθηκε, με αποτέλεσμα να επικρατήσει το κόμμα των Νεότουρκων, αλλά τις περισσότερους ψήφους έλαβε ο εκπρόσωπος των Ελληνορθόδοξων και πλούσιος επιχειρηματίας Κ. Χονδροδήμος.Βάσει της νομοθεσίας έπρεπε να διορισθεί δήμαρχος ο πλειοψηφήσας, κάτι που αναγκαστικά έγινε. Η κίνηση όμως αυτή ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από τη μουσουλμανική κοινότητα, που δεν μπορούσε να δεχθεί έναν «άπιστο» στον δημαρχιακό θώκο. Οι Φιλελεύθεροι μουσουλμάνοι αντέδρασαν αμέσως και απαίτησαν από τον Χονδροδήμο να παραιτηθεί. Το ίδιο έγινε και με τον δεύτερο επιλαχόντα, τον εβραίο τραπεζίτη Μ. Ασσαέλ, που και αυτός εξωθήθηκε σε παραίτηση. Τελικά διορίσθηκε δήμαρχος ο υποψήφιος των Νεότουρκων, Ισμαήλ Μπέης. Για άγνωστους όμως λόγους μερικούς μήνες μετά παραιτήθηκε, και ο νομάρχης διόρισε στη θέση του τον Οσμάν Σαΐτ μπέη, έναν μορφωμένο ντονμέ, ο οποίος γνώριζε την τουρκική και γαλλική γλώσσα, άνθρωπος πράος και λαοφιλής.Οι δήμαρχοι της πόλης από το 1869Ο πρώτος δήμαρχος που διορίσθηκε στη Θεσσαλονίκη ήταν ο Σουλεϊμάν Σουντί μπέης το 1869, με δημοτικό συμβούλιο αποκλειστικά από μουσουλμάνους κατοίκους της πόλης, σε ηλικία πάνω από 25 ετών, με ακίνητη περιουσία και χωρίς φορολογικές υποχρεώσεις. Οι αρμοδιότητες του δήμου περιορίζονταν στα λειτουργικά και πολεοδομικά θέματα, έργα εκσυγχρονισμού και στο μεγάλο από τότε πρόβλημα της πόλης, την καθαριότητα. Έκτοτε ως το 1886 δήμαρχοι της πόλης διορίζονται οι Αγκιάχ εφέντης, Αχμέ Ρεούφ εφέντης, Μεχμέτ, Φαΐκ μπέης, Μεχμέτ Τεφήκ πασάς, Ακήφ μπέης, Αρίφ μπέης, Αλή Ορφή εφέντης και Αλή Μουσά Ζαδέ εφέντης. Το 1886 διενεργούνται δημοτικές εκλογές και εκλέγεται δήμαρχος Θεσσαλονίκης ο μουφτής Ιμπραήμ μπέης, ο οποίος και παραιτήθηκε το 1893. Τότε δημιουργούνται νέες διοικητικές δομές της νέας ελληνικής επικράτειας και εκσυγχρονίζεται το ήδη υφιστάμενο διοικητικό πλαίσιο με την προσάρτηση των λεγόμενων «Νέων Χωρών».Για τα επόμενα 2 χρόνια αναλαμβάνει δήμαρχος ο γαιοκτήμονας ντονμές Νεμλί Ζαδέ Χαμδή μπέης. Το 1901 δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι ο Χουλουσής μπέης ως το 1907 έχοντας δημοτικούς συμβούλους μουσουλμάνους, χριστιανούς και εβραίους. Αμέσως μετά διορίζονται δήμαρχοι ο Τεβφήκ μπέης και ο Αχμέτ Καπαντζής ως τον Φεβρουάριο 1908 που διενεργούνται δημοτικές εκλογές και εκλέγεται δήμαρχος ο δικηγόρος Οσμάν Αδήλ μπέης. Από το φύλλο της THESSNEWS #134 (0/12/2018-02/12/2018) " ["post_title"]=> string(119) "ThessHistory: Ο πρώτος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωση" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(72) "thesshistory-o-protos-dimarchos-tis-thessalonikis-meta-tin-apeleftherosi" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:05" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:05" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2397" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [2]=> object(WP_Post)#4322 (24) { ["ID"]=> int(2391) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-11-29 22:48:44" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-11-29 20:48:44" ["post_content"]=> string(9983) "Πολλοί μύθοι και αρκετά παράδοξα συνοδεύουν την ιστορία του Κόκκινου σπιτιού στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για την «κατάρα» του Μεγάρου Λόγγου, που στη μακραίωνη ιστορία του έχει στοιχειωθεί από χρεοκοπίες, πλειστηριασμούς, θανάτους, μία αυτοκτονία και με το πρόσφατο θανατηφόρο ατύχημα ενός εργάτη κατά τη διάρκεια εργασιών.Το μεγαλοπρεπές κτήριο, Μέγαρο Ιωάννη Λόγγου, πλέον πέρασε στα χέρια του ισχυρού άνδρα της Θεσσαλονίκης, Ιβάν Σαββίδη, και φαίνεται ότι θα γίνει το στρατηγείο του σε ένα από τα πιο όμορφα και κεντρικά σημεία της πόλης.Τον τελευταίο χρόνο έχουν τοποθετηθεί σκαλωσιές και προστατευτικά για την ανακαίνιση και αποκατάσταση του κτηρίου από την εταιρεία Atlantis Park Properties B.V, με στόχο να στεγαστούν τα γραφεία της εταιρείας στους ορόφους και καταστήματα στο ισόγειο.Δυστυχώς την περασμένη Τρίτη και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι εργασίες ανακαίνισης, ένας 65χρονος εργάτης έπεσε από τον 3ο όροφο του κτηρίου στο κενό, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Μεγαλοπρεπές και εμβληματικό κτήριοΗ ιστορία του κτηρίου ξεκινάει το 1926-1928 λίγα χρόνια μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 στη Θεσσαλονίκη. Το οικόπεδο ανήκε στην πυρίκαυστη ζώνη και η επιλογή του από τον επιχειρηματία Ιωάννη Λόγγο δεν ήταν καθόλου τυχαία, μιας και βρισκόταν πάνω στο νέο ρυμοτομικό σχέδιο και απέναντι από τον Ι.Ν Αγίας Σοφίας, σύμβολο της πόλης.  Την κατασκευή του κτηρίου ανέλαβε η νεοϊδρυθείσα εταιρεία «Ανώνυμος Οικοδομική Εταιρειών Νέων Χωρών» με υπεύθυνο μηχανικό τον Π. Στάη, ενώ κατά άλλους τη μελέτη ανέλαβε ο Ιταλός αρχιτέκτονας L.Gennari.Το μεγαλοπρεπές κτήριο με τα κόκκινα τούβλα αναπτύσσεται σε 4 επίπεδα, 3 ορόφους και ισόγειο, με τον κάθε όροφο να χωρίζεται σε 2 διαμερίσματα. Πρόκειται για δείγμα εκλεκτικισμού με έντονα βυζαντινίζοντα στοιχεία και πλούσιο εσωτερικό ζωγραφικό και ανάγλυφο διάκοσμο. Έντονα τοξωτά ανοίγματα και πυργοειδή σχήματα χαρακτηρίζουν το Μέγαρο με βυζαντινού και κορινθιακού τύπου κιονόκρανα και επίκρανα, που σε συνδυασμό με τα διακοσμητικά εξωτερικά στοιχεία δημιουργούν έναν ιδιότυπο ζωηρό ρυθμό. Ο τελευταίος όροφος προοριζόταν για την κατοικία Λόγγου-Καραμπέρη, ενώ ο πρώτος και ο δεύτερος για εκμετάλλευση.  Ο τρίτος όροφος είναι ένα διαμέρισμα αρκετά ευρύχωρο με μεγάλη σαλοτραπεζαρία και 3 δωμάτια, ενώ υπήρχαν και βοηθητικοί χώροι και χώροι διαμονής του βοηθητικού προσωπικού. Χαρακτηριστικό είναι ότι εκείνη την εποχή το κτήριο διέθετε πλήρη ηλεκτρική εγκατάσταση και λεβητοστάσιο για κεντρική θέρμανση. Το οικόπεδο ανήκε στον τομέα 1 της πυρίκαυστης ζώνης, ο οποίος ήταν περιζήτητος και προοριζόταν για κατοικίες μεσαίου και υψηλού εισοδήματος. Οι ιδιοκτήτες και οι… ατυχίεςΤο Κόκκινο σπίτι ανήκε στον Ιωάννη Κωνσταντίνο Λόγγο και στη σύζυγό του, Θωμαή Καραμπέρη. Ο Λόγγος ήταν γόνος της μεγάλης οικογένειας κλωστοϋφαντουργών της Νάουσας και δραστήριο μέλος της βιομηχανικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης με ενεργή συμμετοχή στην πολιτική ζωή. Η Θωμαή Καραμπέρη ήταν κόρη καπνέμπορου με πολύ μεγάλη προίκα, την οποία διέθεσε για την κατασκευή του κτηρίου. Το ζεύγος δεν κατάφερε να χαρεί πολύ το σπίτι, διότι λίγα χρόνια μετά την αποπεράτωσή του ο Ιωάννης Λόγγος πέθανε στην Ελβετία και λίγο αργότερα και η σύζυγός του (ήταν ήδη και οι δύο σχετικά σε μεγάλη ηλικία). Παράλληλα, η εταιρεία που ανέλαβε την κατασκευή του κτηρίου χρεοκόπησε το 1931 λίγο μετά την ολοκλήρωση του μεγάρου και κάηκε ολοσχερώς η βιομηχανική μονάδα κλωστοϋφαντουργίας του Λόγγου στη Νάουσα. Το μέγαρο ήταν υποθηκευμένο στην Εθνική Κτηματική Τράπεζα και με αναγκαστικό πλειστηριασμό το 1934 πέρασε στα χέρια του κτηματία  Στέργιου Μίσσιου από το Νυμφαίο Φλώρινας. Το ακίνητο παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Μίσσιου ως το 2014, όταν και αγοράστηκε από τον ομογενή επιχειρηματία και μεγαλομέτοχο της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη. Σύμφωνα με πληροφορίες ο Σαββίδης κατέβαλε το ποσό των 4.700.000 ευρώ για την αγορά του μεγάρου και δαπάνησε αρκετά ακόμα εκατομμύρια για την αναστήλωση του κτηρίου. Λόγω της εγκατάλειψης, έπρεπε να γίνουν σοβαρές επεμβάσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και εξωτερικά του κτηρίου, οι οποίες είναι στο στάδιο της ολοκλήρωσης. ΙστορικόΤο 1983, με απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού το τριώροφο κτίσμα χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό διατηρητέο. Το 2007, ο υπουργός Πολιτισμού, Γεώργιος Βουλγαράκης, αποφάσισε την έγκριση της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης ή την απευθείας εξαγορά του διατηρητέου κτιρίου, «προκειμένου το υπουργείο Πολιτισμού να το προστατεύσει, να το αναδείξει και να το αποδώσει για πολιτιστικές χρήσεις» έπειτα από πρόταση της Εφορείας Νεοτέρων Μνημείων Κεντρικής Μακεδονίας την Διεύθυνση Νεότερης και Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς και του Κεντρικού Συμβούλιου Νεοτέρων Μνημείων. Ωστόσο το 2009 ο τότε υπουργός Πολιτισμού, Αντώνης Σαμαράς, ανακάλεσε την απόφαση του Γ. Βουλγαράκη λέγοντας ότι «δεν αιτιολογείται σήμερα ο σκοπός της δημόσιας ωφέλειας περί προστασίας του μνημείου».Για αρκετά χρόνια το Μέγαρο Λόγγου ήταν ακατοίκητο. Πριν την οριστική εγκατάλειψή του στον τελευταίο όροφο του κτηρίου διέμενε μια εκ των ιδιοκτητών. Στο ισόγειο του κτηρίου παραμένει η ταμπέλα από το καφενείο  «ΕΡΜΗΣ», ένα από τα πιο γνωστά της εποχής, που προσέλκυε δασκάλους και καθηγητές. Σχεδόν μέχρι πρόσφατα στο ισόγειο υπήρχε το εστιατόριο «Κουρδιστό Γουρούνι», ενώ μετά την πώληση του κτηρίου άνοιξε στο ισόγειο παράρτημα της boutique του ΠΑΟΚ. Από το φύλλο της THESSNEWS #133 (24/11/2018-25/11/2018) " ["post_title"]=> string(124) "Το κόκκινο σπίτι: Οι Θρύλοι και οι Μύθοι που «στοίχειωσαν» το οίκημα" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(68) "to-kokkino-spiti-oi-thryloi-kai-oi-mythoi-pou-stoicheiosan-to-oikima" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:10" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:10" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2391" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [3]=> object(WP_Post)#1550 (24) { ["ID"]=> int(2385) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-11-27 22:45:28" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-11-27 20:45:28" ["post_content"]=> string(11524) "Τα πιο σημαντικά εκθέματα του Μουσείου του Λούβρου, η Αφροδίτη της Μήλου και η Νίκη της Σαμοθράκης, προσελκύουν περισσότερους από 10 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως.Οι εθνικοί μας θησαυροί λεηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα από αρχαιοκάπηλους, που, με το ανάλογο «μπαξίσι» στην Υψηλή Πύλη, έκλεψαν και μετέφεραν τα δύο αγάλματα στη Γαλλία.Τα τελευταία δύο χρόνια γίνεται μια προσπάθεια επιστροφής της Αφροδίτης της Μήλου στο σπίτι της έπειτα από 200 χρόνια από τον δήμαρχο της Μήλου, Γεράσιμο Δαμουλάκη.«Με βασάνιζε πολλά χρόνια η ιδέα να γίνουν ενέργειες για να επιστραφεί η Αφροδίτη στο σπίτι της. Στις 8 Απριλίου 2016 ξεκινήσαμε την πρώτη προσπάθεια για να επαναπατριστεί με τη βοήθεια όλων των δήμων της Ελλάδας και των επιμελητηρίων.Στην αρχή ξεκινήσαμε τη συλλογή υπογραφών, μετά όμως τη σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι τα κράτη μέλη μπορούν να διεκδικήσουν τους εθνικούς θησαυρούς τους, ότι δηλαδή πλέον αν έχουν κλαπεί ή ακόμα και αν υπήρξε αγοραπωλησία, μπορούν να τους διεκδικήσουν, η συλλογή υπογραφών δεν ήταν απαραίτητη. Τα κράτη μελή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εφόσον τους ζητηθεί, μπορούν να επιστρέψουν τους εθνικούς θησαυρούς πίσω. Στηριζόμαστε σε αυτό το στοιχείο και σε διμερείς υπογραφές σχετικά με τον εθνικό θησαυρό της κάθε χώρας». Η οδηγία της Ε.Ε για τους εθνικούς θησαυρούςΗ  οδηγία 2014/60/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 15ης Μαΐου 2014 σχετικά με την επιστροφή πολιτιστικών αγαθών που έχουν απομακρυνθεί παράνομα από το έδαφος κράτους - μέλους ορίζει ότι «πολιτιστικό αγαθό» είναι ένα αγαθό το οποίο, πριν ή μετά την παράνομη απομάκρυνσή του από το έδαφος κράτους μέλους, έχει χαρακτηριστεί ή οριστεί από κράτος μέλος ως «εθνικός θησαυρός καλλιτεχνικής, ιστορικής ή αρχαιολογικής αξίας» κατ' εφαρμογή της εθνικής νομοθεσίας ή των εθνικών διοικητικών διαδικασιών κατά την έννοια του άρθρου 36 ΣΛΕΕ.Οι διατάξεις σύμφωνα με το ΦΕΚ (178) 4355/2015 εφαρμόζονται για τα πολιτιστικά αγαθά που απομακρύνθηκαν παράνομα από το έδαφος της Ελλάδας μετά την 1η Ιανουαρίου 1993, καθώς και στις αιτήσεις επιστροφής πολιτιστικών αγαθών, που απομακρύνθηκαν παράνομα από το έδαφος άλλων κρατών − μελών πριν από την 1η Ιανουαρίου 1993. Νέο μουσείο για την Αφροδίτη«Πριν από ενάμιση μήνα συναντήθηκα με τον διευθυντή του μουσείου του Λούβρου και του είπα ότι θέλω να το ακούσετε από τα δικά μου χείλη ότι εμείς ζητάμε την Αφροδίτη πίσω στη Μήλο. Στις 8 Απριλίου του 2019 θα εγκαινιαστεί νέος χώρος για την Αφροδίτη,  το παλιό σχολείο θηλέων του Τσίλερ, το οποίο ανακατασκευάστηκε με ευρωπαϊκό πρόγραμμα, θα γίνει μουσείο για να την στεγάσει. Τότε θα γίνει και η επίσημη έγγραφη αίτηση για την επιστροφή της Αφροδίτης, η οποία θα σταλεί στην Ευρώπη και στη Γαλλία. Το υπουργείο Πολιτισμού ακόμα δεν έχει πάρει θέση στο θέμα, μας υποστηρίζει όμως όλη ελληνική ομογένεια και οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Κάνω πολύ μικρά και σταθερά βήματα, γιατί όλη αυτή η προσπάθεια θέλει πολλή προσοχή. Μπροστά στην Ιστορία και στον πολιτισμό μας μπορούμε να πετύχουμε πολλά» συμπληρώνει στην ThessNews o δήμαρχος της Μήλου. Η κλοπή της ΑφροδίτηςΤο υπέροχο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου βρέθηκε το 1820 σε ένα χωράφι. Ο ιδιοκτήτης του χωραφιού με το όνομα Κεντρωτάς καθώς έσκαβε βρήκε το άγαλμα και προσπάθησε να το κρύψει, διότι στην περιοχή Γάλλοι αξιωματικοί έκαναν ανασκαφές  και φοβήθηκε ότι θα το «άρπαζαν».Παρ’ όλα αυτά οι Γάλλοι τον πίεσαν να σκάψουν όλοι μαζί και τότε βρέθηκε και δεύτερο τμήμα του αγάλματος. Ο Κεντρωτάς το μετέφερε  στη στάνη του για να το διαφυλάξει από τους Γάλλους και τότε άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την αγοραπωλησία της Αφροδίτης. Επικεφαλής των Γάλλων που έκαναν ανασκαφές ήταν ο αξιωματικός Ολιβιέ Βουτιέ, ο οποίος ειδοποίησε τους Γάλλους ότι μαζί με το άγαλμα βρέθηκαν δύο αφιερώσεις, μία ενός ηλικιωμένου και μία ενός νέου, όπως και βάση με επιγραφή που ανέφερε το όνομα του γλύπτη. Το άγαλμα βρέθηκε πιθανόν σε έξι κομμάτια μαζί με τις αφιερώσεις, κατά τη διάρκεια όμως της μεταφοράς κάποια κομμάτια καταστράφηκαν.Η περιζήτητη Αφροδίτη γίνεται αντικείμενο διαπραγματεύσεων και σκληρών παζαριών μεταξύ του σουλτάνου, των Γάλλων και των δημογερόντων του νησιού. Η Υψηλή Πύλη έδωσε εντολή να πάει το άγαλμα και τα άλλα ευρήματα στην Κωνσταντινούπολη, οι Γάλλοι πρόσφεραν 1.000 γρόσια και οι κάτοικοι του νησιού έπρεπε να αποφασίσουν αν θα το δώσουν ή αν θα το πουλήσουν.Τότε παρουσιάστηκε ο Νικόλαος Μουρούζης, διερμηνέας και αξιωματικός του οθωμανικού στόλου, και πείθει του Μηλίους να το πουλήσουν στον ίδιο. Οι Γάλλοι όμως δεν θα άφηναν έτσι εύκολα τη μάχη και ο εκπρόσωπός τους, υποκόμης Ντε Μαρκέλους, τελικά καταφέρνει να τους πάρει με το μέρος του, με το ανάλογο τίμημα.Τελικά το γλυπτό, ταλαιπωρημένο, βρέθηκε στο γαλλικό καράβι. Κάποιοι λένε ότι ήταν φορτωμένο στο πλοίο για Κωνσταντινούπολη και οι Γάλλοι ναύτες έκαναν γιουρούσι, δημιουργήθηκε έντονη συμπλοκή και κάποια κομμάτια έπεσαν στον βυθό της θάλασσας. Εν τέλει το άγαλμα της Αφροδίτης προσφέρθηκε στον βασιλιά Λουδοβίκο τον ΙΗ’, ο οποίος το δώρισε στο μουσείο του Λούβρου, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Το γλυπτόΗ Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα μαρμάρινο άγαλμα ύψους 2,11 μέτρων και βάρους περίπου 900 κιλών. Το έργο αναπαριστά μια νεαρή γυναικεία μορφή. Ο κορμός της είναι γυμνός, ενώ το ένδυμα καλύπτει τους γοφούς και τα πόδια της. Η μορφή στηρίζεται στο δεξί της πόδι, ενώ το αριστερό κάμπτεται προς τα εμπρός και αριστερά.Ο κορμός κάμπτεται και συστρέφεται, δίνοντας την εντύπωση της κίνησης, παρά τον στατικό χαρακτήρα του αγάλματος. Το πρόσωπο είναι απαθές, αυστηρό και ευγενικό. Το άγαλμα φιλοτεχνήθηκε στα τέλη του 2ου αι. π.Χ., ίσως από Μικρασιάτη γλύπτη, και εγγράφεται στο κίνημα της αναβίωσης των αξιών της κλασικής τέχνης στα τέλη της ελληνιστικής εποχής. Εικάζεται ότι στο αριστερό της χέρι κρατούσε μήλο ή καθρέπτη και μια σύγχρονη μελέτη σε αναπαράσταση 3D αναφέρει ότι κρατούσε αδράχτι, έκλωθε και ήταν εταίρα. Σήμερα ένα γύψινο αντίγραφο της Αφροδίτης βρίσκεται στην είσοδο του Αρχαιολογικού Μουσείου της Μήλου, ενώ το σημείο εύρεσης του αγάλματος μνημονεύεται από μια μαρμάρινη επιγραφή. Δήμαρχος Μήλου«Αφήστε την Αφροδίτη να έρθει στο νησί της, να ζήσει κάτω από τον ήλιο και τον χώρο που κοσμούσε και έδινε λάμψη σε όλο τον κόσμο». " ["post_title"]=> string(162) "Η Αφροδίτη της Μήλου - Οι προσπάθειες του δημάρχου να επαναπατριστεί ύστερα από 200 χρόνια" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(91) "i-afroditi-tis-milou-oi-prospatheies-tou-dimarchou-na-epanapatristei-ystera-apo-200-chronia" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:15" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:15" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2385" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [4]=> object(WP_Post)#4324 (24) { ["ID"]=> int(2381) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-11-17 22:43:14" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-11-17 20:43:14" ["post_content"]=> string(16152) "Η Θεσσαλονίκη αντιστάθηκε κατά της χούντας και είχε το δικό της Πολυτεχνείο. Χιλιάδες φοιτητές βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου μέσα στην Πολυτεχνική Σχολή της Θεσσαλονίκης, για να δώσουν τον δικό τους αγώνα ενάντια στη δικτατορία. Τα ξημερώματα του Σαββάτου  17 Νοεμβρίου 1973 εκατοντάδες φοιτητές αναγκάστηκαν με την απειλή των όπλων να εγκαταλείψουν την κατάληψη και βρέθηκαν για μέρες στα κρατητήρια και τα αστυνομικά τμήματα, ενώ άλλοι φυλακίστηκαν.Η Πολυτεχνική Σχολή της Θεσσαλονίκης  βρισκόταν τότε απομακρυσμένη από τον αστικό ιστό της πόλης. Γύρω από τη σχολή δεν υπήρχαν γραφεία, καταστήματα ή πολυκατοικίες, μόνο άλλες σχολές του πανεπιστημίου.Η πόλη ήταν αστυνομοκρατούμενη με σκληρούς ελέγχους, περισσότερο ακόμα και  από την Αθήνα, μια Θεσσαλονίκη που είχε ζήσει την ιστορία του παρακράτους με δολοφονίες και συλλήψεις. Παντού κυριαρχούσε ο φόβος, χωρίς να λείπουν οι οργανώσεις κατά της δικτατορίας.Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου έπειτα από την κατάληψη της Πολυτεχνικής στην Αθήνα, οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν να κάνουν κατάληψη στο Πολυτεχνείο. Από το απόγευμα άρχισαν να συρρέουν στη σχολή χιλιάδες φοιτητές και δημιουργήθηκαν ολιγομελείς επιτροπές, οι οποίες αποφάσιζαν για την πορεία των κινητοποιήσεων. 3.000 φοιτητές μέσα στο ΠολυτεχνείοΟ Ιωάννης Γκιργκούδης, συνταξιούχος μαθηματικός σήμερα, έζησε ως φοιτητής το ωμό και φασιστικό καθεστώς της δικτατορίας, φυλακίστηκε το 1968 σε ηλικία 24 χρονών ως μέλος των οργανώσεων Λαμπράκη και  Ρήγας Φεραίος και αποφυλακίστηκε το 1973. Έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και περιγράφει τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη. «Τον Νοέμβριο έχουμε την κατάληψη στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, πληροφορούμαστε τα γεγονότα και αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο και στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, τέτοιες κινήσεις έγιναν και στα Γιάννενα και στην Πάτρα.«Η απόφαση είχε παρθεί και εγώ πήγα το απόγευμα της Παρασκευής στο Πολυτεχνείο. Μας παρακολουθούσαν οι πάντες. Εγώ κάθε μέρα έξω από το σπίτι μου σε 24ωρη βάση είχα ασφαλίτες. Συγκροτήθηκαν επιτροπές κατά σχολή, όπως και επιτροπές φύλαξης των εργαστηρίων και επιτροπή Τύπου, που οι φοιτητές της Πολυτεχνικής έστησαν έναν ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος εξέπεμπε στους 1.450 χιλιοκύκλους και καλούσε τον κόσμο σε συμπαράσταση και κινητοποίηση. Μέσα στο Πολυτεχνείο υπήρχαν φοιτητές διαφόρων σχολών. Πρέπει να ήμασταν πάνω από 3.000 φοιτητές. Τα κύρια αιτήματα ήταν πολιτικά: «Να φύγει η δικτατορία», «ελεύθερες εκλογές», «αποκατάσταση της δημοκρατίας», «να φύγει η χώρα από το ΝΑΤΟ» κτλ. Κατά τις 6, 7 το απόγευμα εμφανίστηκαν και πολίτες που μας συμπαραστέκονταν. Το βράδυ γύρω στη 1 μετά τα μεσάνυχτα η αστυνομία και ο στρατός άρχισε να διώχνει το συγκεντρωμένο πλήθος, περικύκλωσαν το Πολυτεχνείο και δύο τανκς παρατάχθηκαν στην είσοδο. Παράλληλα, είχαμε επικοινωνία με την Αθήνα και μαθαίναμε τα γεγονότα που συνέβαιναν εκεί. Η αστυνομία μάς ζητάει να αποχωρήσουμε. Εμείς ζητάμε την παρέμβαση εισαγγελέα για να φύγουμε ασφαλείς. Ο εισαγγελέας ήρθε και υποσχέθηκε φωνάζοντας με την ντουντούκα ότι κανείς δεν θα πάθει τίποτα, κάτι το οποίο δεν συνέβη. Κατά τις 3 το ξημέρωμα αρχίσαμε να βγαίνουμε, μπήκαν μπροστά τα τανκς και οι ασφαλίτες διάλεγαν ποιους θα έπιαναν. Έγιναν πάρα πολλές συλλήψεις. Δεν χωρούσαμε στα κρατητήρια και στα αστυνομικά τμήματα. Ήταν όλα ασφυκτικά γεμάτα».Συλλήψεις και φυλακήΗ Ρία Καλφακάκου, καθηγήτρια της Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης « Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη», ήταν μέλος της πενταμελούς επιτροπής που συστάθηκε εκείνη τη μέρα στο Πολυτεχνείο μαζί με τον Μίμη Γρηγόρη, την Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου - η φωνή του Ραδιοφώνου- τον Γιώργο Σμυρνή και επικεφαλής τον Θωμά Βασιλειάδη.«Εκείνο το βράδυ μαζεύτηκαν πάνω από 3.000 άτομα στο Πολυτεχνείο. Γύρω στις 3 το ξημέρωμα του Σαββάτου, τα τανκς περικύκλωσαν το Πολυτεχνείο. Οι ασφαλίτες, η αστυνομία και οι στρατιώτες μάς έβγαλαν έξω. Ήρθε ο εισαγγελέας και μας υποσχέθηκε ότι αν φύγουμε ήσυχα, δεν θα γίνουν ούτε συλλήψεις ούτε ξυλοδαρμοί. Βγήκαμε ένας-ένας και αμέσως μετά οι ασφαλίτες ξεδιάλεγαν ποιον θα πιάσουν. Εγώ επειδή ήμουν στην επιτροπή, ήμουν γνωστή ως Ρία. Μέσα στη σχολή υπήρχαν και πολλοί δοτοί της χούντας. Βγαίνουμε έξω, μας συλλαμβάνουν και μας πηγαίνουν στην Ασφάλεια της Βαλαωρίτου στα υπόγεια. Εκεί μας έβαλαν σε 2 κελιά, δύο επί ενάμισι, 100 άτομα. Ήταν τρομερό. Την άλλη μέρα άρχισε το ξεκαθάρισμα, ώσπου μείναμε 36 άτομα. Μεταξύ αυτών ήμασταν πέντε γυναίκες, εγώ, η Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου, η Δήμητρα Λιοδάκη, η Ντόρις Σακλαμπάνη και η Μαρία Μαυραγάνη. Μείναμε στο κρατητήριο, μας ανεβοκατέβαζαν πάνω στα γραφεία, έπεφτε ξύλο και αγωνιούσαμε κάθε φορά τι θα συμβεί. Εγώ δέχτηκα ξύλο, αλλά δεν μου έκαναν φάλαγγα, όπως γινόταν στους άλλους και άλλα χειρότερα. Όταν κατάλαβαν ότι όλο αυτό ήταν αυθόρμητο και ότι δεν ανήκαμε οι περισσότεροι σε οργανώσεις και  σε παράνομα κόμματα της εποχής, βρέθηκαν σε αδιέξοδο και μετά από 20 μέρες μας μετέφεραν τους μισούς στο Μεταγωγών (εκεί μας πήγαν και όλες τις γυναίκες) και άλλους στο Γεντί Κουλέ, όπου και περιμέναμε τη δίκη. Βγήκαμε πολύ αργότερα, μετά από περίπου έναν μήνα με αμνηστία». Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ«Προσοχή, προσοχή. Εδώ ο Ραδιοσταθμός του ελεύθερου πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης».Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης λειτούργησε την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973. Στήθηκε στην πτέρυγα της Αρχιτεκτονικής και λειτούργησε με εξοπλισμό που έφεραν μαζί τους οι σπουδαστές του «Ευκλείδη» που συμμετείχαν στην κατάληψη. Οι φωνές του ραδιοφώνου ήταν η Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου, φοιτήτρια της Πολυτεχνικής, ο Ανδρέας Παπακωνσταντίνου, φοιτητής της Φυσικομαθηματικής, και οι δημοσιογράφοι Φώτης Σιούμπουρας και Κλέαρχος Τσαουσίδης.«Έλληνες, σας μιλά το ελεύθερο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μεταδίδουμε στους 1.450 χιλιοκύκλους ή 210 μ. περίπου. Για 24 ώρες κρατάμε στα χέρια μας το κτίριο του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης. Έλληνες, ενωθήτε μαζί μας στον κοινό αγώνα ενάντια στη φασιστική χούντα που οδήγησε τη χώρα μας στο γενικό ξεπούλημα. Η ώρα έφτασε για το γκρέμισμα της ξενοκίνητης χούντας, που αντιμετωπίζοντας την καθολική αντίθεση του λαού προσπαθεί να παρατείνει τη ζωή της με διάφορες γελοίες μεταμορφώσεις. ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ».Στο βιβλίο του Χρήστου Ζαφείρη «Αντεθνικώς δρώντες…», 1971-1974, Η Θεσσαλονίκη την περίοδο της χούντας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου της, εκδ. Επίκεντρο, 2011 διαβάζουμε: «Ο σταθμός μεταδίδει ειδήσεις από το μέτωπο των Αθηνών, αντιδικτατορικά συνθήματα, τις ιδεολογικές θέσεις της κατάληψης, προσωπικές θέσεις των εκφωνητών, που απηχούν το γενικότερο ιδεολογικό πλαίσιο και κλίμα, εκκλήσεις προς το κοινό να συνδράμουν ηθικά και υλικά (με τρόφιμα κλπ) τους καταληψίες και μετέδιδε μουσική κυρίως του Μίκη Θεοδωράκη». «Στον σταθμό τα λέγαμε όλα», επιβεβαιώνει η Κλεοπάτρα Παπαγεωργίου, που ήταν η κεντρική γυναικεία φωνή του ραδιοσταθμού του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης. «Λέγαμε και της επιτροπής τα μηνύματα και τα δικά μας και του καθενός που είχε άποψη για τα πράγματα και μας την έστελνε».«Είμαστε κυκλωμένοι από τον στρατό»Το τελευταίο μήνυμα του σταθμού μεταδόθηκε στις 05:10 το ξημέρωμα «Σας μιλάμε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του ελεύθερου πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης. Αν ο στρατός μας χτυπήση, αν πέση έστω και ένας πυροβολισμός, κανείς δεν μπορεί να είναι ανεύθυνος γι’ αυτό. Είμαστε κυκλωμένοι από το στρατό. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις. Απευθύνουμε έκκληση στον ελληνικό λαό και σ’ ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο να πάρη θέση. Ζητάμε από τους στρατιώτες να καταλάβουν ότι είμαστε αδέρφια, ότι ο εχθρός είναι ένας, πως είναι κοινός. Δεν θέλουμε να βγούμε πριν ξημερώση. Δεν θέλουμε να βγούμε όσο είναι σκοτάδι. Κάνουμε τελευταία έκκληση στον ελεύθερο κόσμο. Ζητάμε να πάρετε θέση. Ζητάμε να πάρετε θέση. Ζητάμε από τους στρατιώτες να μην υπακούσουν σε καμιά διαταγή για πυροβολισμό. Ζητάμε από τους γονιούς μας, τους καθηγητές μας, απ’ όλους τους ανθρώπους να πάρουν θέση…» .............. Ρία Καλφακάκου«Για μένα το Πολυτεχνείο είναι η παγκόσμια και διαχρονική ανάγκη των ανθρώπων για δημοκρατία και ελευθερία. Μπορεί να υπήρχαν διάφορες πολιτικές, ιδεολογικές και κομματικές διαφορές, αλλά αυτό που μας ένωνε ήταν να έχουμε την ελευθερία της διαφορετικής άποψης και της ελεύθερης γνώμης. Μας ένωσε η αφόρητη αίσθηση της καταπίεσης που δημιούργησε το τεράστιο κύμα των ανθρώπων που ακολούθησαν τις μικρές εξεγέρσεις της εποχής και αυτό διαχρονικά μπορεί να εμπνέει τη νέα γενιά». .......Ιωάννης Γκιργκούδης«Το Πολυτεχνείο ήταν μια δικαιολογημένη αντίδραση του φοιτητικού κινήματος ενάντια σε μια βάρβαρη δικτατορία, η οποία ισοπέδωσε τα πάντα και πήγε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω. Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία είναι οδυνηρό ξαφνικά να γίνεται δικτατορία και να ισοπεδώνονται τα πάντα. Αντιδράσαμε και νομίζω καλά κάναμε». " ["post_title"]=> string(73) "Η Θεσσαλονίκη τη νύχτα του Πολυτεχνείου" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(42) "i-thessaloniki-ti-nychta-tou-polytechneiou" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:19" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:19" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2381" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [5]=> object(WP_Post)#4321 (24) { ["ID"]=> int(2371) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-11-15 22:39:56" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-11-15 20:39:56" ["post_content"]=> string(14853) "Τα αυθεντικά αντίγραφα των Incantadas στην αυλή του Αρχαιολογικού ΜουσείουΣτο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης παραμένουν προσωρινά, μέχρι να βρουν μόνιμη στέγη, οι Μαγεμένες της Θεσσαλονίκης, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Ρωμαϊκής περιόδου.Οι Μαγεμένες, ή αλλιώς Las Incantadas, αποσπάστηκαν βίαια και εκλάπησαν από τη Στοά των Ειδώλων στη Θεσσαλονίκη το 1864 από τον Μίλερ και φυγαδεύτηκαν στη Γαλλία, όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα, στο μουσείο του Λούβρου. Το 2015 επέστρεψαν, όχι οι ίδιες αλλά τα αυθεντικά αντίγραφά τους, στην πόλη όπου «γεννήθηκαν».Αν και για την κατασκευή και μεταφορά των αντιγράφων  χρειάστηκε να καταβληθεί το ποσό των 150.000 ευρώ, οι υπεύθυνοι δεν κατάφεραν να τις βρουν «σπίτι». Οι τέσσερις αμφίπλευροι πεσσοί, που αναπαριστούν οχτώ αγάλματα τα οποία κοσμούσαν τη Στοά των Ειδώλων, βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στο προστώο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης και μάλλον εκεί θα μείνουν, διότι αν και γνωρίζουμε την πιθανή τους θέση από όπου λεηλατήθηκαν, ουδέποτε έγιναν ενέργειες για αρχαιολογική έρευνα, έτσι ώστε να τοποθετηθούν ξανά στο ίδιο σημείο ή έστω να αναδειχθεί το μνημείο που κάποτε ήταν σημείο αναφοράς της πόλης. Προσπάθειες «επαναπατρισμού»Οι πρώτοι ψίθυροι για να έρθουν οι Μαγεμένες στη Θεσσαλονίκη έγιναν το 1997 (μέχρι τότε ελάχιστοι γνώριζαν ή έγραψαν για αυτές) από τον τότε δήμαρχο Κωνσταντίνο Κοσμόπουλο, όταν η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Το 2012 με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, έγιναν οι πρώτες ενέργειες από τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, για να κατασκευαστούν τα αντίγραφα των Μαγεμένων και να επαναπατριστούν τα εκμαγεία στην πόλη, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τότε ανέλαβε την πρωτοβουλία της χρηματοδότησης των εκμαγείων η επιχειρηματίας Έλενα Αμβροσιάδου, η οποία θα έδινε το ποσό των 180.000 ευρώ, με την προϋπόθεση να έχει την εκμετάλλευση, δηλαδή την εμπορική χρήση της έκθεσης των εκμαγείων. Ο δήμαρχος τότε δεν συμφώνησε, με αποτέλεσμα και αυτή η ενέργεια να πέσει στο κενό.Κόστισαν 150.000Το 2015 με πρωτοβουλία της ΔΕΘ – Helexpo, τα αντίγραφα των περίφημων Μαγεμένων έρχονται στην 80η ΔΕΘ και εκτίθενται στο περίπτερο 3, έπειτα από 14 μήνες προσπαθειών, επαφών και διαπραγματεύσεων. «Το κόστος για την κατασκευή και μεταφορά των εκμαγείων ανήλθε στο ποσό των 150.000 ευρώ με χρηματοδότηση της ΔΕΘ-Helexpo, του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου, του ΟΛΘ Α.Ε και της ΕΥΑΘ Α.Ε. Είναι η καλύτερη ποιότητα αντιγράφων που φτιάχνει το Λούβρο με ειδικές ρητίνες για εξωτερικό χώρο. Στόχος της ΔΕΘ ήταν να αποδοθούν στο κοινό της Θεσσαλονίκης, αλλά μόλις τελείωσε και η παράταση της έκθεσης των Μαγεμένων, μπήκαν σε κουτιά, διότι δεν είχε αποφασιστεί από τον δήμο και την αρχαιολογική υπηρεσία πού θα τοποθετηθούν» τονίζει ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΘ, Κυριάκος Ποζρικίδης.Τον Σεπτέμβριο του 2017  έγιναν τα εγκαίνια της μόνιμης έκθεσης της στοάς των Ειδώλων στο προστώο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, όπου εκτίθενται πλέον οι τέσσερις αμφίγλυφοι πεσσοί.«Υπήρξε μια πρόταση να εκτεθούν στην αρχαία αγορά, αν και εφόσον γίνει ανασκαφική έρευνα και αποκαλυφθεί η αρχική μορφή του μνημείου, και να τοποθετηθούν στο σημείο. Υπάρχει η ευχή και η προσδοκία να βρεθούν τα κονδύλια και να ανασκαφεί η πλατεία Αριστοτέλους. Πρόκειται για ένα λαμπρό και πολυτελές κτήριο και αυτό φαίνεται από την ποιότητα των αγαλμάτων.Με βάση τις έρευνες που έχουν γίνει, διατυπώθηκε η άποψη ότι το μνημείο ήταν μεταξύ της Ρωμαϊκής αγοράς και των λουτρών Παράδεισος στη σημερινή πλατεία Αριστοτέλους, στο σημείο όπου βρίσκεται η παιδική χαρά» συμπληρώνει η Στυλιάνα Γκαλινίκη, αρχαιολόγος και προϊσταμένη του τμήματος λιθίων, τοιχογραφιών και ψηφιδωτών του Αρχαιολογικού Μουσείου.Η Στοά των ΕιδώλωνΗ γοητευτική ιστορία της Στοάς των Ειδώλων ξεκινάει στα τέλη του 2ου αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ. Ήταν τοποθετημένες πάνω σε ένα μνημείο που σχημάτιζε στοά, ανατολικά της Παναγίας Χαλκέων, βόρεια της οδού Εγνατίας, νότια της Ρωμαϊκής αγοράς και πολύ κοντά στην τότε εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Τρανού (κάηκε το 1917).Πρόκειται για οχτώ ανάγλυφες μαρμάρινες μυθολογικές μορφές που κοσμούν μια κορινθιακή κιονοστοιχεία. Το συνολικό ύψος της κιονοστοιχείας ήταν 12,69 μέτρα και το μήκος 20,465 μέτρα. Οι μορφές ήταν αμφίπλευρες πάνω σε 4 πεσσούς και αναπαριστούν μία Μαινάδα που παίζει φλάουτο, τον θεό Διόνυσο σε νεαρή ηλικία δίπλα σε έναν πάνθηρα, την Αριάδνη στεφανωμένη με τα φύλλα μιας κληματαριάς, τη Λήδα μαζί με τον κύκνο, τη Νίκη, την Αύρα με το πέπλο της, τον Διόσκουρο με ένα άλογο στα πόδια του και τον Γανυμήδη μαζί με τον Δία μεταμορφωμένο σε αετό. Σε ένα από τα επιστύλια υπήρχε τμήμα επιγραφής: …ΝΓΕΓΕΝΗΜΕΝΟΝΥΠΟ…Σε γκραβούρες του 1714 απεικονίζεται το μνημείο ενσωματωμένο σε ένα σπίτι στην εβραϊκή συνοικία Rogos. Οι περιγραφές των  περιηγητών της εποχής μιλούν για ένα μεγαλοπρεπές μνημείο που φαινόταν από πολύ μακριά.Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Τζεντίλ Κοέν (εφημερίδα Μακεδονία 1939), κάτοικο της Θεσσαλονίκης και γεννημένη περίπου το 1875, κάτω από τη στοά υπήρχε σπίτι που ανήκε στον υφασματέμπορο Λιάτσι Αρδίτι. Η Τζεντίλ θυμόταν ότι εκτός από τα αγάλματα τα οποία βρίσκονταν στον περίβολό του, υπήρχαν και άλλα στα υπόγειά του, στα οποία η κάθοδος ήταν δυνατή μέσα από ένα «ξεροπήγαδον εντός του οποίου επίσης υπήρχαν μάρμαρα».Στη μεγάλη φωτιά του 1917 κάηκε το σπίτι και όλη η συνοικία, στη συνέχεια κατεδαφίστηκαν τα ερείπια και το νέο σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία πλατείας και την ανέγερση δημόσιων κτηρίων.Η αρπαγή των «Μαγεμένων»Οι Μαγεμένες ή Είδωλα, Las Incantadas στα Ισπανοεβραϊκά, Sureth Maleh στα Τούρκικα, ήταν ένα μνημείο που κοσμούσε τη Θεσσαλονίκη και προσέλκυε πολλούς περιηγητές απ’ όλο τον κόσμο.Το 1864 έγινε ο βανδαλισμός του μνημείου από τον παλαιολόγο Εμμανουέλ Μίλερ, που βρισκόταν εκείνη την περίοδο στη Θεσσαλονίκη.Ο Μίλερ δωροδόκησε τον σουλτάνο και με την άδειά του απέσπασε βίαια τους αμφίπλευρους πεσσούς και διάφορα άλλα μέλη του μνημείου, τα οποία φυγάδευσε στη Γαλλία.Ο ίδιος σε επιστολές προς τη σύζυγό του αναφέρει: «O σουλτάνος, μέσω του μεγάλου βεζίρη Φουάντ Πασά, μου έδωσε την άδεια να αφαιρέσω και να μεταφέρω στη Γαλλία τα οκτώ αγάλματα της Θεσσαλονίκης που τόσο επιθυμούσα… Ο πληθυσμός έχει ήδη αρχίσει να εξάπτεται και να δυσανασχετεί. Είναι έξαλλοι που θα πάρω τα αγάλµατα…» Σε άλλη επιστολή κατηγορεί τον ιδιοκτήτη του σπιτιού ότι σπάει κομμάτια από το μνημείο και τα πουλάει στους τουρίστες.Η μεταφορά των μαρμάρων έγινε με βοϊδάμαξες που διέσχισαν τη Θεσσαλονίκη ως τους μύλους Αλλατίνη (υπήρχε λιμάνι μπροστά πριν γίνει η επιχωμάτωση), όπου τα φόρτωσε στο πλοίο με προορισμό τη Γαλλία.Τότε οι Θεσσαλονικείς ξεσηκώθηκαν και υπήρχαν έντονες διαμαρτυρίες για την κλοπή του μνημείου. Παρ’ όλα αυτά ο Μίλερ, που αποκαλούσε τα μάρμαρα «πέτρες», κατάφερε με τη βοήθεια της Οθωμανικής κυβέρνησης να ακρωτηριάσει ένα από τα πιο «γοητευτικά» μνημεία της πόλης, τμήματα του οποίου μαζί με τους αμφίπλευρους πεσσούς εκτίθενται στο μουσείο του Λούβρου. Ο παράνομος έρωτας και τα μάγιαΤην ιστορία των Μαγεμένων» ακολουθεί ένας λαϊκός μύθος του παράνομου έρωτα μεταξύ του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της γυναίκας του βασιλιά της Θράκης.Η γυναίκα του Θράκα βασιλιά φιλοξενούνταν στο παλάτι που υπήρχε εκεί και ερωτεύτηκε παράφορα τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο βασιλιάς μόλις αντιλήφθηκε το γεγονός, διατάζει να κάνουν μάγια στον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος το πληροφορείται και δεν βγαίνει εκείνο το βράδυ από το δωμάτιό του, η βασίλισσα όμως αποφασίζει να τον επισκεφθεί. Τότε τα μάγια «έπιασαν» την ίδια και τη συνοδεία της, με αποτέλεσμα να «μαρμαρώσουν». Από το φύλλο της THESSNEWS #131 (10/11/2018-11/11/2018) " ["post_title"]=> string(84) "ThessHistory: Άστεγες οι Μαγεμένες της Θεσσαλονίκης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(51) "thesshistory-asteges-oi-magemenes-tis-thessalonikis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:24" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:24" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2371" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [6]=> object(WP_Post)#4320 (24) { ["ID"]=> int(2351) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-11-07 22:34:31" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-11-07 20:34:31" ["post_content"]=> string(17493) "Ένα μνημείο θησαυρός της ελληνιστικής εποχής της Θεσσαλονίκης βρίσκεται στα αζήτητα στην πλατεία Αντιγονιδών, κάτω από πάρκινγκ αυτοκινήτων, ξεχασμένος από την πολιτεία δεκάδες χρόνια.Πρόκειται για αρχαϊκό ναό που αποκαλύφθηκε το 1936, μέλη του οποίου ανασυντέθηκαν τα Ρωμαϊκά χρόνια και δημιούργησαν αυτό το μοναδικό μνημείο αξεπέραστης αξίας.Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης δεν έχει προχωρήσει σε περαιτέρω έρευνα λόγω έλλειψης κονδυλίων, το ΑΠΘ έκανε μια προσπάθεια σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης και το Υπουργείο Πολιτισμού το 2012, η οποία κατέληξε στα συρτάρια παρά τις έντονες φωνές των αρχαιολόγων που μιλούν για μνημείο μοναδικό, μείζονος σημασίας. Παρά την απόφαση να απαλλοτριωθεί το οικόπεδο, η απαλλοτρίωση δεν έγινε ποτέ και οι ιδιοκτήτες του οικοπέδου το θέλουν πολυώροφο πάρκινγκ.Ο ναός είναι περίπτερος εν παραστάσι, ιωνικού ρυθμού. Στον κυρίως ναό περιτρέχει κιονοστοιχία και στην είσοδο, εσωτερικά της κιονοστοιχίας, υπάρχουν δύο κίονες ανάμεσα στις παραστάδες, στις προεκτάσεις του κυρίως ναού.  Το Πάνθεον της ΘεσσαλονίκηςΣύμφωνα με τον αρχιτέκτονα, μηχανικό και αρχαιολόγο Γιώργο Καραδέδο, πρόκειται για μνημείο της υστεροαρχαϊκής περιόδου, εξαιρετικά σημαντικό μνημείο για την πόλη της Θεσσαλονίκης και για ολόκληρο τον βορειοελλαδικό χώρο. «Η σπουδαιότητά του έγκειται στη σπανιότητά του, στην τεράστια ιστορική, αρχαιολογική και καλλιτεχνική αξία του, στον μεγάλο αριθμό των αρχιτεκτονικών μελών που διασώζει, γεγονός σπάνιο για αρχαϊκά μνημεία, και τέλος στην ιδιαιτερότητά του να αποτελεί ανασύνθεση αρχαϊκών αρχιτεκτονικών μελών, τα οποία ανήκουν σε δύο τουλάχιστον μεταφερμένα μνημεία»Σύμφωνα με τον καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας Γ. Μπακαλάκη, ίσως πρόκειται για τον ναό του Θερμαίου Διονύσου, ενώ σύμφωνα με πιο πρόσφατες απόψεις του καθηγητή Βουτυρά, πρόκειται μάλλον για τον αρχαϊκό ναό της Αφροδίτης, που βρισκόταν στην Αινεία (σημερινή Νέα Μηχανιώνα) και μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη στα Ρωμαϊκά χρόνια. Μία άλλη άποψη υποστηρίζει ότι ο υστεροαρχαϊκός ναός προϋπήρχε στην γωνία των οδών Καραολή&Δημητρίου και Αντιγονιδών ή στο εγγύς περιβάλλον τους και ανοικοδομήθηκε ξανά κατά τη ρωμαϊκή περίοδο με υλικά της εποχής και της περιοχής, για να μετατραπεί σε ναό αυτοκρατορικής λατρείας.Κάτοψη της πλατείας Αντιγονιδών. Υπάρχουσα κατάσταση. Με διακεκομμένη γραμμή φαίνονται οι μικροεπεμβάσεις που απαιτούνται για την αποκάλυψη του ναού χωρίς να θιγεί η λειτουργία της πλατείας. Πότε ανακαλύφθηκε ο ναόςΤο 1936, κατά τη διάρκεια εκσκαφής για την ανέγερση οικοδομής, αποκαλύφθηκαν τα αρχιτεκτονικά μέλη και τμήματα αγαλμάτων του ναού,  από τα οποία κάποια θάφτηκαν στον ανασκαμμένο χώρο και κάποια στην αυλή της Ροτόντας. Το 2000, μετά την κατεδάφιση της παλιάς διώροφης οικοδομής, έπειτα από αίτημα του ιδιοκτήτη για ανέγερση πολυκατοικίας, ήρθε ξανά στο φως ο ξεχασμένος ναός. Τότε, κατά τη διάρκεια της εκσκαφής του οικοπέδου και της αυλής, αποκαλύφθηκαν τα μέλη του ναού και σταμάτησε η εκσκαφή. Στο ανασκαμμένο μέρος του ναού (17μ μήκος και 13.50μ πλάτος) αποκαλύφθηκε ναός των Ρωμαϊκών χρόνων, μέσα στον οποίο βρέθηκε πλήθος κατακερματισμένων αρχιτεκτονικών μελών, τα οποία ταυτίζονται με τα τμήματα ενός υστεροαρχαϊκού ναού γύρω στο 500π.Χ. Το 2006 μεταφέρθηκαν τα μέλη του ναού στο αρχαιολογικό μουσείο και  έγινε αναστήλωση του ναού μέσα στο μουσείο.Γενική άποψη της αίθουσας με τα εκθέματα του αρχαϊκού ναού. Το 2009 επανέρχεται ο ιδιοκτήτης και ζητά άδεια για να γίνει πολυώροφο πάρκινγκ. Τότε ο δήμος Θεσσαλονίκης δίνει βεβαίωση ότι δεν θίγεται η λειτουργία της πλατείας. Το 2014, λόγω φόβου στατικότητας των όμορων πολυκατοικιών από τις ανασκαφές, αποφασίστηκε το μπάζωμα της αυλής, χωρίς αποτέλεσμα, γιατί οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν και σταμάτησαν τις εργασίες.Σήμερα μέρος του ναού βρίσκεται κάτω από τα θεμέλια όμορης πολυκατοικίας και εκτείνεται κάτω από την πλατεία Αντιγονιδών, που μέρος της χρησιμοποιείται ως παράνομο πάρκινγκ.Προοπτικό της αίθουσας στο οποίο φαίνεται ο τρόπος έκθεσης των αρχιτεκτονικών μελών του αρχαϊκού ναού στο αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης.  Μέρος του ναού στο αρχαιολογικό μουσείοΜετά την ανασκαφή του 2000, όπου αποκαλύφθηκε μέρος του αρχαϊκού ναού, αποφασίστηκε τα ταυτισμένα αρχιτεκτονικά μέλη του να εκτεθούν  στο αρχαιολογικό μουσείο. Τότε, με επικεφαλής τον κ. Καραδέδο, αναστηλώθηκε τμήμα του ναού σε πραγματικές διαστάσεις σε κάτοψη, έτσι ώστε ο επισκέπτης του μουσείου να αντιλαμβάνεται το μνημείο με συνθήκες όσο γίνεται πιο κοντινές σε αυτές που αντιλαμβανόταν ο αρχαίος επισκέπτης του ναού. Στο μουσείο εκτίθεται το ανατολικό τμήμα του ναού, το οποίο ταυτίζεται με το ανασκαμμένο και περιλαμβάνει μέρος του πτερού, τη θύρα εισόδου και τους δύο κίονες εν παραστάσι μπροστά από τη θύρα. Το πραγματικό ύψος των κιόνων ξεπερνούσε τα 7 μέτρα, λόγω όμως του χαμηλού ύψους της αίθουσας, 4,5μέτρα, οι κίονες παρουσιάζονται κομμένοι χωρίς να αλλοιώνεται η αίσθηση του ναού. Τα αγάλματα της θεάς Ρώμης, του Διός Αιγίοχου και των αυτοκρατόρων που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της εκσκαφής, τοποθετήθηκαν στον πτερό του ναού.Το ανατολικό τμήμα του ναού που αποκαλύφθηκε το 2000 Η μεγάλη περιπέτειαΟ περιπλανώμενος ναός της Αντιγονιδών συνεχίζει να βρίσκεται θαμμένος κάτω από την πλατεία και παρ’ όλο που ένα τμήμα του αποκαλύφθηκε φανερώνοντας σύμφωνα με τους αρχαιολόγους ότι πρόκειται για το Πάνθεον της Θεσσαλονίκης, εντούτοις ποτέ δεν έγινε ολοκληρωμένη αρχαιολογική έρευνα.Η αρχική απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου ήταν να απαλλοτριωθεί το οικόπεδο και να προχωρήσει η ανάδειξή του. Αργότερα η απόφαση αυτή αναθεωρήθηκε και αποφασίστηκε να διατηρηθεί στο υπόγειο της υπό ανέγερση πολυκατοικίας. Έπειτα από καταθέσεις φακέλων στο ΚΑΣ και διάφορες άλλες ενέργειες, υπήρξε νέα γνωμοδότηση, που τάχθηκε υπέρ της απαλλοτρίωσης, η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ.Τα αγάλματα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της εκσκαφής.  Το 2012 ετοιμάστηκε προγραμματική σύμβαση μεταξύ του τμήματος αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, του Δήμου Θεσσαλονίκης και του Υπουργείου Πολιτισμού, έτσι ώστε να αναλάβει ο καθείς από έναν τομέα, να γίνει έρευνα και να υλοποιηθεί η αποκάλυψη του ναού. Η προγραμματική σύμβαση δεν υπογράφτηκε ποτέ.Ενώ υπάρχει ολοκληρωμένη μελέτη από το 2006, για αποκάλυψη και αναστήλωση του μνημείου χωρίς να θίγεται η λειτουργία της πλατείας και παρά την ομόφωνη απόφαση να υιοθετηθεί η πρόταση, δεν εφαρμόσθηκε ποτέ.Τα κτερίσματα του ναού  Η πρόταση-πρωτοβουλία αναστήλωσης του ναούΜε πρωτοβουλία του αρχιτέκτονα- αρχαιολόγου Γιώργου Καραδέδου έγινε έρευνα για την ανάδειξη του μνημείου, η οποία κατατέθηκε το 2006 χωρίς να θίγει καθόλου τη λειτουργία της πλατείας Αντιγονιδών.Σύμφωνα με τη μελέτη, η πλατεία Αντιγονιδών διαμορφώνεται σε δύο επίπεδα, το σημερινό και το αρχαίο. Μικρό τμήμα της οδού Διοικητηρίου και της πλατείας Αντιγονιδών μπορεί να διαμορφωθεί σε αερογέφυρα για να δοθεί η δυνατότητα να παραμείνει ο ναός ορατός στο σύνολό του και να αναστηλωθεί. Στα σόκορα των όμορων στο υπό απαλλοτρίωση οικόπεδο πολυκατοικιών, μπορούν να τοποθετηθούν γιγαντοαφίσες με πληροφόρηση για το μνημείο, η ολοκλήρωση της μορφής του οποίου, εκτός από την αναστήλωση, μπορεί να επιτυγχάνεται με ολογράμματα. Η λύση αυτή, σύμφωνα με τον Γ. Καραδέδο, «είναι άκρως ενδιαφέρουσα, καθώς δίνεται η δυνατότητα στην καρδιά της ελληνιστικής, ρωμαϊκής και βυζαντινής Θεσσαλονίκης να ξεπροβάλλει αναστηλωμένος ένας αρχαϊκός ναός, του οποίου οι διαστάσεις και οι αξίες μπορούν άνετα να ανταγωνισθούν το μέγεθος και το πλήθος των σύγχρονων πολυκατοικιών».Τα κτερίσματα βρέθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης. Ένα κιονόκρανο χρησιμοποιήθηκε ως γούρνα σε βρύση εκκλησίας. Αφού πρόκειται για ένα στολίδι της πόλης, το οποίο αν αναδειχθεί θα αναβαθμίσει όχι μόνο την πλατεία Αντιγονιδών, αλλά θα γίνει και τόπος έλξης παγκόσμιου ενδιαφέροντος – κατ’ επέκταση θα φέρει έσοδα στην πόλη-, γιατί όλοι κλείνουν τα μάτια;Γιατί ο Δήμος Θεσσαλονίκης αδιαφορεί για ένα σημαντικό μνημείο της πόλης, που τείνει να καταχωθεί στα υπόγεια των πολυκατοικιών;Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης γνωρίζει τη σημαντικότητα του μνημείου. Έχει αποδείξει ότι με τις κατάλληλες ενέργειες μπορεί να εξασφαλίσει τα κονδύλια για την ανασκαφή και ανάδειξή του.Η πλούσια σε Ιστορία Θεσσαλονίκη έχει υποχρέωση να αφήσει κληρονομιά στις επόμενες γενιές αναδεικνύοντας τους θησαυρούς της. Οι ενέργειες για ανασκαφική έρευνα και αναστήλωση θα έχουν συμπαραστάτες όλους τους πολίτες της Θεσσαλονίκης. Είναι χρέος μας. Από το φύλλο της THESSNEWS #130 (03/11/2018-04/11/2018) " ["post_title"]=> string(178) "ThessHistory: Στα αζήτητα ο αρχαϊκός ναός της Αντιγονιδών - Η περιπέτεια του Παρθενώνα της Θεσσαλονίκης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(103) "thesshistory-sta-azitita-o-archaikos-naos-tis-antigonidon-i-peripeteia-tou-parthenona-tis-thessalonikis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:28" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:28" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2351" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [7]=> object(WP_Post)#4319 (24) { ["ID"]=> int(2343) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-11-01 22:30:36" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-11-01 20:30:36" ["post_content"]=> string(10211) "Ήταν 9 Απριλίου του 1941, όταν ο στρατός του Γ’ Ράιχ μπαίνει στη Θεσσαλονίκη και την καταλαμβάνει.Η κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, η αριθμητική και εξοπλιστική υπεροχή των γερμανικών δυνάμεων, ο εγκλωβισμός των συμμαχικών στρατευμάτων στην Κλεισούρα, η κατάρρευση των οχυρών του Ρούπελ και μια σειρά λαθών στην πολεμική τακτική, οδηγούν τη 2η τεθωρακισμένη μεραρχία «Panzer» από τη Γιουγκοσλαβία στο Πολύκαστρο.Οι μεραρχίες περνούν από τη λίμνη Δοϊράνη, βρίσκουν αφύλακτη την κοιλάδα του Αξιού, μιας και οι Βρετανοί οπισθοχωρώντας δεν πρόλαβαν να ανατινάξουν τις γέφυρες, και στις 8 Απριλίου 1941 βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη. Η παράδοση της πόληςΟι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν μεταξύ του στρατιωτικού διοικητή της Θεσσαλονίκης, αντιστράτηγου Ραγκαβή, και του Γερμανού διοικητή της 29ης μεραρχίας αρμάτων, στρατηγού Φάιελ, κατέληξαν στην παύση των εχθροπραξιών και στην παράδοση της πόλης άνευ όρων.Στις 8 το πρωί της 9ης Απριλίου 1941, οι μηχανοκίνητες μονάδες με επικεφαλής τον ταξίαρχο Βερστ, μπαίνουν στην πλατεία Βαρδαρίου, όπου τους υποδέχεται ελληνική αντιπροσωπία, και παραδίδουν την πόλη. Παρόντες ήταν ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Μερκουρίου, και ο στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης, Νικόλαος Ραγκαβής, ενώ χρέη «διερμηνέα» άσκησε ο γερμανομαθής καθηγητής της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Περικλής Βιζουκίδης. Τα γερμανικά τανκ παρελαύνουν στη ΘεσσαλονίκηΑμέσως μετά, τα γερμανικά τανκ παρελαύνουν στην πόλη σε Εγνατία και Λεωφόρο Νίκης,  με λιγοστό κόσμο να τους χειροκροτεί και κάποιοι να τους προσφέρουν ανθοδέσμες. Η πόλη ερήμωσε, οι Θεσσαλονικείς κλείστηκαν στα σπίτια τους και ο τότε δήμαρχος Κωνσταντίνος  Μερκουρίου κάλεσε με διάγγελμα τον λαό να επιστρέψει στις ασχολίες του και «να επιδείξει εμπιστοσύνην προς τον Στρατόν της Γερμανίας, όστις από της πρώτης εισόδου του εις την πόλιν ετήρησεν έναντι ημών στάσιν γενναιόφρονα και ιπποτικήν…»  Από το ξενοδοχείο «Ριτζ» της πλατείας Ελευθερίας, που είχαν επιτάξει οι Γερμανοί προσωρινά για στρατηγείο τους, ο Γερμανός διοικητής της Θεσσαλονίκης εξέδωσε διαταγή:«Εφ’ όσον ο πληθυσμός θα παραμείνη ειρηνικός, θα τον μεταχειρισθή ο στρατός καλώς και θα σεβασθεί την περιουσίαν του. Εφόσον αι τοπικαί αρχαί θα συνεργασθούν αδόλως και ειλικρινώς, θα παραμείνουν εις την αρχήν…» Η πείνα θερίζει την πόληΗ Θεσσαλονίκη της κατοχής έρχεται αντιμέτωπη με την ανεργία και την τεράστια έλλειψη τροφίμων. Η οικονομική ύφεση του μεσοπολέμου επιδεινώνει την κατάσταση και σε αυτό έρχεται να προστεθεί ο ερχομός 48.000 προσφύγων από τη Βουλγαρία. Τον Οκτώβριο του 1940, περίπου 50.000 τρέφονταν από τα λαϊκά συσσίτια και έναν χρόνο αργότερα ο αριθμός διπλασιάστηκε. Οι Γερμανοί επίταξαν τις σοδειές, ο πληθωρισμός εκτινάχθηκε στα ύψη και η μαύρη αγορά κυριαρχούσε σε μια πόλη που πεινούσε. Μαρτυρίες της κατοχήςΟι μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν την κατοχή είναι συγκλονιστικές. «Η μάνα μου πουλούσε κάθε τόσο ό,τι πολύτιμο είχαμε. Γέμιζαν οι δρόμοι και τα μονοπάτια που οδηγούσαν στα χωράφια με κόσμο που έρχονταν από τις πόλεις να δώσει χρυσαφικά, ρούχα, αλάτι, σαπούνι, άδεια σακιά, κρύσταλλα, πορσελάνες, κάδρα, χαλιά, ραπτομηχανές, για να πάρει κάτι φαγώσιμο και προπαντός αλεύρι για να κάνει ψωμί» (Δροσάκη Ελευθερία, Εν Θεσσαλονίκη, 2000, Εντός).«Η σύζυγος του Ελβετού πρόξενου, επιστρέφοντας στην πατρίδα της στα τέλη του 1941, μετέφερε μια ζοφερή εικόνα για τη ζωή στην πόλη. Λιπόσαρκοι ενήλικες σωριάζονταν στα πεζοδρόμια, τα πτώματά τους απομακρύνονταν αργότερα με κάρα που τα τραβούν κοκαλιάρικα άλογα, τα οποία παραπατούν από την πείνα. Οι ταφές γίνονται χωρίς φέρετρο, λόγω έλλειψης ξυλείας» (Mark Mazower, Θεσσαλονίκη, η πόλη των φαντασμάτων, 2004, εκδ. Αλεξάνδρεια). Τα κτήρια, τα βασανιστήρια και οι φυλακέςΗ σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό βρίσκεται σε πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτήρια της πόλης, σε μέγαρα και σπίτια που οι Γερμανοί τα επιτάσσουν για να στεγάσουν τις διοικητικές υπηρεσίες τους. Άλλα τα χρησιμοποιούν ως κατοικίες και άλλα για τα βασανιστήρια των αντιστασιακών. Μεταξύ αυτών των κτηρίων είναι το Φρουραρχείο της πόλης, το νεοκλασικό κτήριο της Ιονικής τράπεζας στην πλατεία Ελευθερίας, το μέγαρο «Κόφα» στην Τσιμισκή με Βενιζέλου, το μέγαρο Κονιόρδου στην παραλία της Θεσσαλονίκης, το εγκαταλελειμμένο σήμερα κτήριο στη Β. Όλγας με Γραβιάς 25, που έγινε τόπος βασανιστηρίων της Γκεστάπο, το ξενοδοχείο «Βιέννη» στην περιοχή Κολόμπου, το ξενοδοχείο «Ματζέστικ» στη γωνία λεωφόρου Νίκης με Αγίας Σοφίας, που σήμερα δεν υπάρχει, το «Κόκκινο σπίτι» στην Αγίας Σοφίας με Ερμού κ.ά. Το στρατόπεδο «Παύλου Μελά» και το Επταπύργιο χρησιμοποιούνται από τους Γερμανούς ως χώροι συγκέντρωσης και φυλάκισης των αντιστασιακών και αργότερα ως χώροι εξόντωσης και βασανιστηρίων. Μεταξύ των κτηρίων επιτάσσονται και  νοσοκομεία  όπως το «Γεώργιος Γεννηματάς», στο υπόγειο του οποίου προσφάτως ανακαλύφθηκε νοσοκομείο με χειρουργεία και αίθουσες ασθενών που λειτουργούσε σε έκτακτες καταστάσεις.Η πλατεία Ελευθερίας υπήρξε ο χώρος «ταπείνωσης» και «εξευτελισμού» των Εβραίων Θεσσαλονικέων, που αναγκάστηκαν να βιώσουν τη μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρωπότητας στα κρεματόρια του Άουσβιτς –Μπίρκεναου. Το καλοκαίρι του 1942 η ελονοσία και η πείνα θέριζαν τη Θεσσαλονίκη. Περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι πέθαναν από την πείνα, τα βασανιστήρια, τις ασθένειες, τις εκτελέσεις και την καταναγκαστική εργασία κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Από το φύλλο της THESSNEWS #129 (26/10/2018) " ["post_title"]=> string(162) "ThessHistory: Η Θεσσαλονίκη στην κατοχή - Η πείνα, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις και οι φυλακές" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(93) "thesshistory-i-thessaloniki-stin-katochi-i-peina-ta-vasanistiria-oi-ekteleseis-kai-oi-fylakes" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:33" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:33" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2343" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [8]=> object(WP_Post)#4318 (24) { ["ID"]=> int(2324) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-10-25 22:24:21" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-10-25 19:24:21" ["post_content"]=> string(11297) "Ήταν 17 Οκτωβρίου 1941, όταν στα Άνω και Κάτω Κερδύλια διαδραματίστηκε η πρώτη μεγάλη ομαδική εκτέλεση αμάχων από τα στρατεύματα κατοχής στη Βόρεια Ελλάδα.Μόλις μερικούς μήνες μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, οι Ναζί δείχνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις διαθέσεις τους και εκτελούν ως αντίποινα 230 άντρες, εφήβους και ηλικιωμένους, και πυρπολούν τα δύο χωριά.Τα Άνω και Κάτω Κερδύλια βρίσκονται στην περιοχή της Αμφίπολης Σερρών, κοντά στις ακτές του Στρυμόνα. Πρόκειται για ορεινά χωριά που  λόγω της γεωγραφικής τους θέσης αναπτύχθηκε το αντάρτικο στη γύρω περιοχή των Σερρών και του Κιλκίς. Οι κάτοικοι, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, ασχολούνταν ως επί το πλείστον με τη γεωργία και την υλοτομία, ζώντας ήσυχα στην περιοχή. Οι επιθέσεις των ανταρτώνΗ ναζιστική κατοχή δίνει το έναυσμα για τις πρώτες αντάρτικες ομάδες που άρχισαν να δημιουργούνται τον Ιούλιο του 1941, τις ομάδες Οδυσσέας Ανδρούτσος στη Νιγρίτα και Αθανάσιος Διάκος στο Κιλκίς.Τα πρώτα σαμποτάζ των ανταρτών έχουν μικρές απώλειες και συνεχίζουν τις επιθέσεις σε Μαυροθάλασσα, Ευκαρπία και Δάφνη, αφαιρώντας όλα τα όπλα από τους σταθμούς χωροφυλακής για να χρησιμοποιηθούν στην αντίσταση. Οι Γερμανοί, ανήσυχοι για το αντάρτικο, έστησαν φρουραρχείο στην περιοχή του Σταυρού και  με τον φόβο ότι οι επιθέσεις των ανταρτών θα αυξηθούν, πραγματοποιείται σύσκεψη στη Θεσσαλονίκη στις 25 Σεπτεμβρίου, για τη δημιουργία ενός δικτύου πληροφοριοδοτών με την ονομασία V-Mann (άνθρωποι εμπιστοσύνης), για να μαθαίνουν οι Γερμανοί για τις κινήσεις των ανταρτών, ποιοι τους βοηθούν και πού κρύβουν τα όπλα τους.Στις 27 Σεπτεμβρίου η ομάδα Οδυσσέας Ανδρούτσος επιτίθεται στον σταθμό χωροφυλακής της Ευκαρπίας Σερρών και εξαγριώνει τους Γερμανούς, που πίστευαν ότι οι χωρικοί συμμετέχουν στο αντάρτικο, τροφοδοτώντας τους με τρόφιμα. Στις 12 Οκτωβρίου οι Γερμανοί ελέγχουν τα δυο χωριά ψάχνοντας για τους βοηθούς τους. Οι χωρικοί τότε  ζητούν από τον Μέρτεν να σταματήσει τις εφόδους λέγοντας ότι δεν συμφωνούν με το αντάρτικο.Η προδοσία που οδήγησε στο ολοκαύτωμαΟ προδότης Δημήτριος Κίκηρας είναι η αφορμή για τη σφαγή που θα ακολουθήσει λίγο αργότερα. Ο Κίκηρας, κάτοικος των Κάτω Κερδυλίων, παίρνει χρήματα από έναν από τους αρχηγούς των ανταρτών, τον Μιχάλη Μπογατσόπουλο, για να τους αγοράσει τρόφιμα. Ο Κίκηρας ούτε τρόφιμα αγόρασε ούτε τα χρήματα επέστρεψε, με αποτέλεσμα να δεχτεί απειλές. Για να βρει τα χρήματα, επιτίθεται στον καλόγερο του μοναστηριού Άγιος Δημήτριος για να τον ληστέψει, με αποτέλεσμα να σκοτώσει τον βοηθό του καλόγερου και να τραυματιστεί ο ίδιος. Ο καλόγερος, Γρηγόριος Καρακαλινός, καταγγέλλει το γεγονός και την επόμενη μέρα ο Κίκηρας συλλαμβάνεται στην Ευκαρπία και κατά την ανάκριση καταδίδει τα ονόματα των ανταρτών και όσων τους τροφοδοτούσαν από το χωριό. Η Βέρμαχτ βρήκε την αφορμή για να εφαρμόσει για πρώτη φορά τα αντίποινα. Η μεγάλη σφαγήΤο ξημερώματα της Παρασκευής 17 Οκτωβρίου 1941, οι Γερμανοί περικυκλώνουν τα δυο χωριά, αφήνοντας μακριά τα αυτοκίνητά τους για να αιφνιδιάσουν τους κατοίκους.Οι δύο λόχοι του 220ου Τάγματος Σκαπανέων της Βερμαχτ με 250 άντρες υπό την καθοδήγηση των λοχαγών Βέντλερ και Σράινερ συγκεντρώνουν τους άντρες ηλικίας από 15 ως 60 ετών στη θέση Αλώνια και Κούτρες αφήνοντας τις γυναίκες και τα παιδιά να φύγουν και κλειδώνουν 23 υπερήλικες στο κοινοτικό κατάστημα.Στις 9 το πρωί με το σύνθημα μιας φωτοβολίδας συντελείται η πρώτη ομαδική εκτέλεση αμάχων από τους Γερμανούς. Ακολούθησε η πυρπόληση του χωριού, κατά την οποία οι Γερμανοί έκαψαν τα πάντα, σπίτια, αποθήκες, κτήρια, εκτός από τις εκκλησίες. Τα δυο χωριά καταστράφηκαν τελείως.Πίσω έμειναν μόνο 17 άτομα άνω των εξήντα ετών στα Άνω Κερδύλια και 10 υπερήλικες στα Κάτω Κερδύλια, που επωμίστηκαν το βαρύ φορτίο της ταφής των νεκρών. «Δεν σεβάστηκαν τίποτα»Στο βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη «Η Ελλάδα φλέγεται», 2016, εκδόσεις Μεταίχμιο, η 28χρονη τότε Ζωγράφου Κουτλούδη από τα Κάτω Κερδύλια περιγράφει τις τραγικές στιγμές :[…] Οι Γερμανοί ήρθαν στις τρεις τη νύχτα περίπου. Κύκλωσαν το χωριό μας, βάλανε φρουρές στα σταυροδρόμια που φεύγαμε για τα χωράφια. Ύστερα μάζεψαν τους άνδρες από τα σπίτια. Μάλιστα όταν ήρθαν στο δικό μου, ο άντρας μου ήθελε να πάρει μαζί του και τη μικρή μας κόρη και του λέει ένας Γερμανός: «Νιξ μαντάμες και παιδιά!» Και τον έσπρωξε. Πήρε μονάχα το παλτό του και όταν κατέβαινε από τη σκάλα, προσπάθησε να το ρίξει στην πλάτη του γιατί είχε ψύχρα, αλλά ένας Γερμανός τον χτύπησε στο πόδι με την ξιφολόγχη και τον τραυμάτισε. Τον άκουσα που έκανε «ωχ» κι ύστερα να μου φωνάζει: Σ΄ αφήνω γυναίκα, τα παιδιά και τα μάτια σου! Εκείνη τη στιγμή έξω από την πόρτα μας περνούσε ένα παλικάρι καμιά τριανταριά χρονών, αλλά κι εκείνον ο Γερμανός του έδωσε μια με τον υποκόπανο του όπλου του. Δεν σεβάστηκαν τίποτα και κανέναν. Λίγο παρακάτω ο ίδιος Γερμανός χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου του έναν άλλο συγχωριανό μας, τον Σαμαρά. Εγώ γύρισα πίσω για να δω τα παιδιά, γιατί τα άκουσα που έκλαιγαν[…] Τελικά αφού τους μάζεψαν, τους έβγαλαν πάνω στο ύψωμα σ΄ ένα αλώνι και τους έβαλαν να καθίσουν κάτω κι εμάς τις γυναίκες με τα παιδιά μας πήγαν αλλού. Τους βλέπαμε που γέμιζαν με ταινίες τα πολυβόλα τους και ήμασταν όλες τρομοκρατημένες».Ο τραγικός απολογισμόςΟ αριθμός των εκτελεσθέντων διαφέρει, οι αστυνομικές αρχές έκαναν λόγο για 212, οι Γερμανοί για 207 και οι μεταπολεμικές λίστες για 214.Σύμφωνα με το Ελληνικό Εθνικό Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου οι νεκροί ήταν 222, ενώ αργότερα η κοινότητα Νέων Κερδυλίων συντάσσει λίστα με 230 νεκρούς, που περιλαμβάνει και τους ετεροδημότες.Μετά τη σφαγή των Κερδυλίων τα χωριά δεν ξανακατοικήθηκαν ποτέ και οι κάτοικοι μετακινήθηκαν προς τη θάλασσα φτιάχνοντας νέο οικισμό, τα Νέα Κερδύλια. Με προεδρικό διάταγμα το 1998, αναγνωρίστηκε η σφαγή των Κερδυλίων και η κοινότητα ως μαρτυρική. Από το φύλλο της THESSNEWS #128 (20/10/2018-21/10/2018) " ["post_title"]=> string(150) "ThessHistory: Η σφαγή των Κερδυλίων - Η πρώτη ομαδική εκτέλεση των Ναζί στη Βόρεια Ελλάδα" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(86) "thesshistory-i-sfagi-ton-kerdylion-i-proti-omadiki-ektelesi-ton-nazi-sti-voreia-ellada" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:42" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:42" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2324" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [9]=> object(WP_Post)#4317 (24) { ["ID"]=> int(2309) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-10-24 22:20:47" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-10-24 19:20:47" ["post_content"]=> string(8212) "Ήταν Οκτώβριος του 1915 όταν  Βρετανοί και Γάλλοι, μαζί με στρατό από τις αποικίες τους Ινδία, Ινδοκίνα και Σενεγάλη, στρατοπεδεύουν στη Θεσσαλονίκη μαζί με Σέρβους, Ιταλούς και Ρώσους συμμάχους.Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος συμπληρώνει ήδη έναν χρόνο και οι «Κηπουροί της Θεσσαλονίκης», όπως τους ονόμασαν, βρίσκονται στα μετόπισθεν κάνοντας διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στην πολυπολιτισμική τότε Θεσσαλονίκη.Η πόλη πλημμυρίζει με στρατό και ανάμεσα στη στρατιά της Ανατολής βρίσκονται Ινδοί στρατιώτες που κλήθηκαν από τους Βρετανούς κατακτητές τους να πολεμήσουν σε μια χώρα που ίσως ποτέ δεν άκουσαν το όνομά της ή δεν γνώριζαν τίποτα γι’ αυτήν.Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται θαμμένοι 520 Ινδοί στρατιωτικοί και βοηθητικοί, μέλη του εκστρατευτικού σώματος των Άγγλων που στρατολογήθηκαν στο Μακεδονικό Μέτωπο.Το Ινδικό ΝεκροταφείοΤο Ινδικό Κοιμητήριο βρίσκεται στη Δυτική Θεσσαλονίκη, τότε η περιοχή ονομαζόταν Χαρμάνκιοϊ, δίπλα στον συνοικισμό του Δενδροποτάμου και στο στρατόπεδο Ζιάκα, περιφραγμένο με χαμηλό πέτρινο τοίχο και  με πολλά κυπαρίσσια. Ο χώρος είναι δωρεά της ελληνικής Πολιτείας, «μνήμης χάριν» των νεκρών του συμμαχικού στρατού.Στο νεκροταφείο βρίσκονται θαμμένοι 384 Ινδουιστές, 107 Μουσουλμάνοι, 26 Σιχ και 1-3 χριστιανοί. Οι 71 ήταν μάχιμοι στρατιώτες, οι 17 χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί και οι υπόλοιποι υπηρετούσαν σε βοηθητικές μονάδες. Σύμφωνα με τη θρησκεία τους, οι Ινδουιστές δεν θάβονται αλλά καίγονται και η στάχτη τους τοποθετείται σε τεφροδόχο.Μέσα σε μια έκταση περίπου 5,5 στρεμμάτων βρίσκονται περίπου 105 μεμονωμένοι τάφοι με μικρές κάθετες μαρμάρινες εγχάρακτες ταφόπετρες, που αναγράφουν το όνομα, το σήμα, τη μονάδα και την ημερομηνία θανάτου αλλά και μία ευχή όπως  «Hua gafur, Allah gafur talihi», δηλαδή «Συγχωρεί ο Αλλάχ, στο τέλος συγχωρεί».Υπάρχει επίσης ένα μνημείο για τους πεσόντες, όπου πάνω σε μαρμάρινο γρανίτη αναγράφονται τα ονόματα 163 στρατιωτών, τα οστά των οποίων δεν βρέθηκαν ή είναι θαμμένα σε ανώνυμους τάφους. Μέσα στο κοιμητήριο ξεχωρίζει η τεφροδόχος, ένα οκτάγωνο κτίσμα ύψους 2,80μ κατασκευασμένο με πελεκητή πέτρα, μέσα στο οποίο εναπόθεσαν τις στάχτες των πεσόντων, ενώ σε μαρμάρινη πλάκα αναγράφονται τα ονόματα 220 στρατιωτών. Στα βορειοδυτικά υπάρχει ξεχωριστά ένας και μοναδικός τάφος-μνημείο, που ανήκει σε αρχιλοχία μονάδας μεταγωγικών, ο οποίος φέρει μεγάλη ταφόπετρα. Οι Ινδοί στρατιώτεςΟι περισσότεροι Ινδοί στρατιώτες προέρχονταν από χαμηλές κάστες και η πλειοψηφία των θανόντων(83%), σύμφωνα με την έρευνα της καθηγήτριας Ελένης Αμπατζή, έπεσαν άμαχοι (οι περισσότεροι πέθαναν από ελονοσία που τότε θέριζε τη Θεσσαλονίκη) και υπηρετούσαν ως βοηθητικό προσωπικό, εργάτες, νερουλάδες, νοσοκόμοι, σιδεράδες, ιπποκόμοι, βοηθοί κουζίνας, μάγειρες, καθαριστές, σαμαράδες κ.ά, ενώ ελάχιστοι καταλάμβαναν τα κατώτερα κλιμάκια της στρατιωτικής ιεραρχίας, όπως δεκανείς, λοχίες, οπλίτες, στρατιώτες, οδηγοί και μερικοί ναύτες. Παράλληλα με τους Ινδούς που αποτελούσαν μέρος του σώματος των υπόλοιπων στρατιωτικών μονάδων, υπήρχαν και ξεχωριστές αποκλειστικές μονάδες, όπως η 24η Punjabis, η 10η Jats, η 6η Gygkha τυφεκιοφόρων και η 80η Carnatic πεζικού.  Η κεντρική υπηρεσία του Commonwealth War Graves Commission – CWGC διαθέτει πληθώρα στοιχείων με τα ονόματα, τις ειδικότητες, τις μονάδες και πολλές πληροφορίες για την παρουσία των Ινδών στο Μακεδονικό Μέτωπο.Στις κολώνες της εισόδου δεξιά και αριστερά υπάρχουν ενεπίγραφες πλάκες γραμμένες στα Ελληνικά και στα Αγγλικά «Η γη όπου κείνται τα κοιμητήρια ταύτα φόρος ευγνωμοσύνης του Ελληνικού λαού εδόθη προς αιώνιαν ανάπαυσιν των κατά τον πόλεμον 1914-1918 ενδόξως πεσόντων μαχητών των συμμαχικών στρατών, τιμή και δόξας εις αυτούς».Το Ινδικό Κοιμητήριο βρίσκεται υπό την εποπτεία και επιμέλεια της Κοινοπολιτειακής Επιτροπής Στρατιωτικών Ταφών –CWGC και η μελέτη και κατασκευή των μνημείων έγινε από τον Sir Robert Lorimer. Από το φύλλο της THESSNEWS #127 (13/10/2018-14/10/2018) " ["post_title"]=> string(123) "ThessHistory: Ινδικά Νεκροταφεία - Η στρατιά της Ανατολής στη Θεσσαλονίκη" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(71) "thesshistory-indika-nekrotafeia-i-stratia-tis-anatolis-sti-thessaloniki" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:47" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:47" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2309" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [10]=> object(WP_Post)#4316 (24) { ["ID"]=> int(2292) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-10-03 22:15:38" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-10-03 19:15:38" ["post_content"]=> string(13576) "Η μεγάλη νεκρόπολη της Θεσσαλονίκης, τα συμμαχικά νεκροταφεία Ζέιτενλικ, δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να ενταφιάσει στα σπλάχνα της τους νεκρούς στρατιώτες που έπεσαν μαχόμενοι κατά την περίοδο 1915 - 1918.Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και διοργανώνονται μια σειρά από εκδηλώσεις, παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη  Βαρθολομαίου, ο οποίος θα τελέσει πατριαρχικό συλλείτουργο στον υπαίθριο χώρο των συμμαχικών νεκροταφείων, μπροστά στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου.Τα Βρετανικά κοιμητήρια Τα Συμμαχικά Νεκροταφεία Ζέιτενλικ βρίσκονται στην περιοχή των Αμπελοκήπων, στην οδό Λαγκαδά, και πήραν το όνομά τους από τους πολλούς ελαιώνες που υπήρχαν στην περιοχή (Zeytin στα τουρκικά είναι η ελιά).Η μεγαλύτερη νεκρόπολη της Ελλάδας χωρίζεται σε 5 τομείς ανάλογα με την εθνότητα των πεσόντων και εκεί κείτονται 21.068 στρατιώτες: • 8.310 Γάλλοι (οι 208 σε οστεοφυλάκια) πεσόντες στο Μακεδονικό μέτωπο • 7.440 Σέρβοι (οι 5.580 σε οστεοφυλάκια) από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και 129 από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. • 3.000 Ιταλοί που έπεσαν κυρίως στο μέτωπο της Αλβανίας • 1.648 Βρετανοί (Κοινοπολιτειακό Κοιμητήριο), ανάμεσά τους και 45 Βούλγαροι αιχμάλωτοι πολέμου • 496 Ρώσοι Αξιωματικοί και στρατιώτες του Μακεδονικού ΑγώναΤο εσωτερικό του καθολικού ναού με τα αφιερώματα Η απόβαση των στρατιωτών στη ΘεσσαλονίκηΣτις αρχές του 20ού αιώνα η Θεσσαλονίκη είναι μια πολυπολιτισμική πόλη με 120.000 κατοίκους, Εβραίους, Έλληνες, Τούρκους, Βούλγαρους, Λεβαντίνους, Φράγκους, και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η αποβίβαση εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών των δυνάμεων της Αντάντ μεταμορφώνουν την πόλη σε ένα μεγάλο στρατόπεδο που προστατεύεται από τα χαρακώματα.Η  συγκέντρωση των οστών στο Ζέιτενλικ ξεκίνησε το 1921 και ολοκληρώθηκε το 1923. Τον Νοέμβριο του 1920 υπογράφηκε συμφωνία για την ίδρυση του νεκροταφείου μεταξύ του Γενικού Διοικητή Θεσσαλονίκης Αδοσίδη και, εκ μέρους των συμμάχων, του Γάλλου στρατηγού Μπουσέ, του Άγγλου στρατηγού Μιλν, του Σέρβου στρατηγού Μίσιτς και του Ιταλού αντισυνταγματάρχη Τζιανμπερίνι. Η επικαρπία της γης δόθηκε στους συμμάχους της Αντάντ, οι οποίοι μέχρι και σήμερα είναι οι υπεύθυνοι για τη φροντίδα των κοιμητηρίων τους.Τα συμμαχικά νεκροταφεία εκτείνονται σε μια περιοχή 350 στρεμμάτων δίπλα στα κοιμητήρια της Αγίας Παρασκευής, του καθολικού νεκροταφείου Αγίου Βικεντίου του Παύλου, που δημιουργήθηκε μεταξύ του 1860 και του 1867, και δίπλα στο πρώτο στρατιωτικό νοσοκομείο της εποχής στη Μονή Λαζαριστών.Οι τοιχογραφίες του καθολικού παρεκκλησιού με τους αγγέλους Τα γαλλικά κοιμητήριαΣτην είσοδο του Γαλλικού Τομέα υπάρχει το καινούργιο μουσείο, πρώην κατοικία του φύλακα, που διαμόρφωσε το Γαλλικό Προξενείο στην Ελλάδα στο πλαίσιο της ολικής ανακαίνισης του γαλλικού τμήματος (2011-2013).  Στις αίθουσες του μουσείου υπάρχει αρχειακό υλικό με κείμενα και φωτογραφίες στα ελληνικά, στα γαλλικά και στα σερβικά, με διαδραστική πρόσβαση σε βίντεο με προβολή ντοκιμαντέρ.Οι γαλλικοί τάφοι κοσμούνται με έναν σταυρό και είναι χαλικόστρωτοι, ενώ σε κάποιους υπάρχουν διακριτικά, όπως m για τους πεσόντες από τη Μαδαγασκάρη και την Ινδοκίνα (398), s από την αποικιοκρατία της Σενεγάλης (1.222), Α για τους τάφους των Βορειοαφρικανών (343) και  αστέρι για τους τάφους των Εβραίων.Περίπου στο κέντρο του Γαλλικού Τομέα υπάρχει ένα καθολικό παρεκκλήσι γοτθικού ρυθμού, που χτίστηκε τον Νοέμβριο του 1921. Μέσα υπάρχουν διάφορα ενθύμια, πλακέτες, αναμνηστικά αφιερώματα και φωτογραφίες, ενώ έκπληξη προκαλούν οι τοιχογραφίες που απεικονίζουν αγγέλους.Οι Σέρβικοι τάφοι Το κενοτάφιο - μνημείο των ΣέρβωνΣτον Σερβικό Τομέα είναι χαρακτηριστικό το μεγαλοπρεπές μνημείο, όπου σε σκευοφυλάκια βρίσκονται 5.580 στρατιώτες, ενώ στο υπόλοιπο εσωτερικό υπάρχουν φωτογραφίες, σημαίες, αναμνηστικά, πηλίκια και αφιερώματα. Πρόκειται στην ουσία για ένα παρεκκλήσι που αποτελεί προσκύνημα για τους εκατοντάδες Σέρβους που το επισκέπτονται, ενώ κατεβαίνοντας τη σκάλα του μνημείου βρίσκεται το κενοτάφιο με τα αφιερώματα και τα σκευοφυλάκια, που σε κάποια από αυτά υπάρχουν και φωτογραφίες των νεκρών.Τα Ρώσικα κοιμητήρια με τις πλάκες Ο φύλακας του μνημείουΠαρών εκεί σχεδόν πάντα είναι ο 90χρονος Γιώργος, κατά κόσμον Djordie Mihailovic, εγγονός του πρώτου φύλακα του μνημείου που πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την παράδοση συνέχισε ο πατέρας του και  έπειτα  ο κος Γιώργος, που μέχρι σήμερα ξεναγεί τους Σέρβους επισκέπτες. Τα βρετανικά κοιμητήριαΟι τάφοι της Βρετανικής Κοινοπολιτείας ξεχωρίζουν με τη διαμόρφωση του χώρου που είναι στρωμένος με γρασίδι και εκατέρωθεν των πλακών υπάρχουν λουλούδια φυτεμένα με ιδιαίτερη φροντίδα. Πάνω σε κάθε πλάκα αναγράφεται το όνομα του στρατιώτη, η ηλικία του και το τάγμα στο οποίο ανήκε. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι περισσότεροι στρατιώτες και στα 5 νεκροταφεία είχαν πολύ μικρή ηλικία όταν σκοτώθηκαν στη μάχη (18 -33 χρόνων). Στα βρετανικά νεκροταφεία ξεχωρίζει ο τάφος της νοσοκόμας Katharine Mary Harley (1855-1917), που σκοτώθηκε στον βομβαρδισμό του Μοναστηρίου στις 17 Μαρτίου 1917. Οι Σέρβοι τίμησαν την Harley με μια επιγραφή στον τάφο της που γράφει: «Αντί για λουλούδια η ευγνωμοσύνη των Σέρβων θα ανθίζει για να θυμίζει τις πράξεις αγάπης αυτής της γυναίκας. Το όνομά σας θα μείνει αθάνατο από γενιά σε γενιά».Τα Ιταλικά κοιμητήρια με την μεταλλική πλακέτα Η περιπέτεια του ρωσικού νεκροταφείουΟ Ρωσικός Τομέας αποτελείται από λίθινους σταυρούς γραμμένους στο κυριλλικό αλφάβητο σε ένα τμήμα του, ενώ σε άλλο υπάρχουν πλάκες εγκάρσια στο έδαφος.Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί κατέστρεψαν το ρωσικό νεκροταφείο και στη θέση του έθαψαν τους δικούς τους νεκρούς. Την δεκαετία του ’50 υπεγράφη συμφωνία και τα λείψανα των Γερμανών μεταφέρθηκαν στην πατρίδα τους και αποκαταστάθηκαν οι ρωσικοί τάφοι. Το 2000 τοποθετήθηκε ένα μνημείο από μαύρο γρανίτη, για να τιμηθούν όλοι οι ρωσικής καταγωγής νεκροί του Μεγάλου Πολέμου, έργο του γλύπτη Γιώργου Κικότη. Οι ΙταλοίΤα ιταλικά κοιμητήρια είναι περιφραγμένα με κάγκελα σε μια έκταση με πολλά κυπαρίσσια. Οι λίθινοι σταυροί ξεχωρίζουν με τη μεταλλική πλακέτα στο κέντρο, όπου αναγράφεται το όνομα του στρατιώτη. Στον χώρο υπάρχουν 3 μνημεία, με τον ένστολο στρατιώτη να ξεχωρίζει, ενώ απέναντί του βρίσκεται ένα μαρμάρινο ανοιχτό παρεκκλήσι που στο κέντρο του υπάρχει μαρμάρινη τράπεζα (βωμός).Το Ζέιτενλικ αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο της Μακεδονίας, αλλά και όλης της ανθρωπότητας. Η Θεσσαλονίκη σήμερα τιμά τους νεκρούς που έπεσαν στις μάχες των χαρακωμάτων, με την ευχή ποτέ ξανά η ανθρωπότητα να μη ζήσει την αγριότητα του πολέμου.  Από το φύλλο της THESSNEWS #125 (29/09/2018-30/09/2018) " ["post_title"]=> string(149) "ThessHistory: Κοιμητήρια Ζέιτενλικ - Οι τάφοι του Ελαιώνα - Η νεκρόπολη της Θεσσαλονίκης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(84) "thesshistory-koimitiria-zeitenlik-oi-tafoi-tou-elaiona-i-nekropoli-tis-thessalonikis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:51" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:51" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2292" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [11]=> object(WP_Post)#4315 (24) { ["ID"]=> int(2286) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-09-26 22:14:05" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-09-26 19:14:05" ["post_content"]=> string(9410) "Η ιστορία της έπαυλης - Η χλιδή και τα υπέρογκα ποσά για την κατασκευή της - Το μαρμάρινο στολίδι της περιοχής των ΕξοχώνΗ βίλα Μορντώχ αποτελεί δείγμα εκλεκτικισμού, στην περιοχή των «Πύργων» της Ανατολικής Θεσσαλονίκης.Ένα από τα λίγα αρχοντικά που «σώθηκαν» και διατηρούνται μέχρι και σήμερα σε άριστη κατάσταση, φέρνοντας το άρωμα του παρελθόντος της πάλαι ποτέ περίφημης περιοχής των «εξοχών», η οποία εκτεινόταν έξω από τα ανατολικά τείχη της πόλης.Η βίλα βρίσκεται στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Όλγας με Μαρτίου και καμαρώνει μέσα στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της πόλης, απαστράπτουσα με τα λευκά μάρμαρα και την αρχοντιά της. «Τι ωραίο που είναι»Δεν είναι τυχαία η επιγραφή στην αετωματική απόληξη στην πρόσοψη του κτηρίου, όπου στον κεντρικό μαρμάρινο ομφαλό υπάρχει γραμμένη στα αραβικά η ευχή «Masallah» δηλαδή (Τι ωραίο που είναι ή ό,τι θέλει ο θεός).Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του Γ. Αθανασιάδη στην εφημερίδα «Ακρόπολις»: «….Μια σπατάλη μαρμάρου παρατηρείται επάνω της, είναι δε γνωστό πόσον σπάνια είναι εις την Θεσσαλονίκην τα μάρμαρα. Αι ωραίαι στοαί της με τους μαρμάρινους στύλους, αι τρεις μαρμάριναι κλίμακες, οι κομψοί εξώσται, ο γραφικώτατος πυργίσκος της, την καθιστούν μοναδικήν δια την Θεσσαλονίκην. Έχει ακόμη ωραίον κήπον, εκτεταμένας σέρρας, μεγάλους σταύλους, ωραίαν θέα και… κάποιαν ιστορίαν». Οικία Σεϊφουλάχ ΠασάΗ μεγαλοπρεπής έπαυλη χτίστηκε το 1905 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη έπειτα από επιθυμία της Χατιτζέ Ναφιά, κόρης του Λουτφή Μπέη και συζύγου του υπασπιστή του σουλτάνου και διοικητή της περιφέρειας Σκοπίων, Σεϊφουλάχ Πασά. Για την κατασκευή της βίλας δαπανήθηκαν υπέρογκα ποσά για την εποχή, με το στοιχείο της χλιδής να είναι εμφανές στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους. « Τόσον διά την εξωτερικήν της διακόσμησιν όσον και διά την εσωτερικήν εδαπανήθησαν γενναία ποσά. Η εσωτερική της χλιδή και μεγαλοπρέπεια ήτο ονειρώδης. Τας δαπάνας τας είχεν εξοικονομήση καθώς φαίνεται ο Σειφουλάχ Πασάς κατά την εκστρατεία της Θεσσαλίας, πλην δεν επρόφθασε να χαρή το Ανάκτορόν του». Μόνο μια νύχτα έμεινε στη βίλαΟ Σεϊφουλαχ Πασάς κατάφερε να κοιμηθεί στην έπαυλη μόνο μια νύχτα, διότι διατάχθηκε την επόμενη να αναχωρήσει εσπευσμένα στην Αλβανία.Παράλληλα του ζητήθηκε από την Κυβέρνηση «πόθεν έσχες» για τα έξοδα της έπαυλης. Ο πασάς, μην μπορώντας να  τα δικαιολογήσει, αυτοκτόνησε και η βίλα πέρασε στα χέρια της συζύγου του, η οποία αναγκάστηκε να την ξεπουλήσει στο ευκαταφρόνητο ποσό των 7 χιλιάδων λιρών.Η έπαυλη αγοράστηκε το 1907 από την εύπορη οικογένεια Σαλώμ (τα αδέρφια Ισαάκ και Μαρκ Αβραάμ Σαλώμ) και αργότερα το 1923 πωλήθηκε στη Νέλλη, σύζυγο του Σαμουήλ Μορδώχ. Εκλεκτικισμός και αναγέννησηΗ βίλα συνδυάζει νεοκλασικά, αναγενησιακά, μπαρόκ και art-nouveaux στοιχεία, τα οποία διαφοροποιούνται στις όψεις δίνοντας ένα πληθωρικό χαρακτήρα στο κτήριο.Χαρακτηριστικός είναι ο πυργοειδής κρεμμυδόσχημος τρούλος που του δίνει άλλη ιδιαιτερότητα. Ιδιαίτερος είναι και ο εσωτερικός διάκοσμος του κτηρίου που επαναλαμβάνεται στις οροφές των δωματίων, ο οποίος περιλαμβάνει φυτικά θέματα, μπορντούρες, ροζέτες, μενταγιόν και συμπλέγματα. Οι τοιχογραφίες που συναντάμε στα δωμάτια είναι επηρεασμένες από κλασικιστικά πρότυπα με έντονες χρωματικές αντιθέσεις που φέρουν την τέχνη της Ανατολής. Οι τοιχογραφίες, όπως διαβάζουμε, είναι του Τούρκου καλλιτέχνη Νουρεντίν και ολοκληρώθηκαν το 1905. Η «περιπέτεια» της βίλαςΑπό την κατοχή και έπειτα ξεκινάει η ταλαιπωρία της βίλας. Τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το κτήριο και μετά την απελευθέρωση εγκαθίστανται τα γραφεία του ΕΛΑΣ. Το 1947 επιτάσσεται από την Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, η οποία το παραδίδει στο Γ’ Σώμα Στρατού. Τότε ξεκίνησε και η δικαστική διαμάχη της Νέλλης Μορντώχ, διότι το κτήριο αυθαίρετα είχε καταληφθεί και το 1952 εκκενώνεται. Την ίδια χρονιά πωλείται το κτήριο με τον περιβάλλοντα χώρο στο Ι.Κ.Α, ενώ παράλληλα εγκαταστάθηκαν  σε αυτό αυθαίρετα οι υπηρεσίες του ΝΑΤΟ. Η εγκατάλειψη και οι λεηλασίεςΑπό το 1955 ως το 1972, το κτήριο λειτουργεί ως πολυιατρείο του ΙΚΑ και έπειτα εγκαταλείπεται τελείως. Αν και το 1976 χαρακτηρίσθηκε διατηρητέο μνημείο, κατά τη διάρκεια της εγκατάλειψης, ως το 1980, υπέστη σοβαρές ζημιές  και γίνεται καταφύγιο διάφορων ατόμων, που το λεηλατούν και το καταστρέφουν. Εκείνη την περίοδο καταστράφηκαν σημαντικά στοιχεία της διακόσμησης, χάθηκαν ξυλόγλυπτα των εσωτερικών υπέρυθρων, σιδεριές, το μεγαλύτερο μέρος του μαρμάρινου τζακιού, ξυλόγλυπτες πόρτες, ακόμα και όλα τα μπρούτζινα χερούλια.Τη δεκαετία του ’80 η βίλα επισκευάζεται και δαπανώνται περίπου 12.000.000 δρχ για την αποκατάστασή της, που περιλάμβανε  συντήρηση και αποκάλυψη των τοιχογραφιών, αποκατάσταση του τζακιού και του τρούλου, βάψιμο του κτηρίου, αποκατάσταση όλων των ξύλινων κουφωμάτων και πατωμάτων.Η βίλα Μορντώχ φιλοξένησε για αρκετά χρόνια τη δημοτική πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, ενώ σήμερα στεγάζει τις υπηρεσίες του Ε’ Δημοτικού Διαμερίσματος  της Θεσσαλονίκης και τον Οργανισμό Ρυθμιστικού. Από το φύλλο της THESSNEWS #124 (22/09/2018-23/09/2018) " ["post_title"]=> string(78) "ThessHistory: Βίλα Μορντώχ - Οικία Σεϊφουλάχ Πασά" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(48) "thesshistory-vila-morntoch-oikia-seifoulach-pasa" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:56" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:56" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2286" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [12]=> object(WP_Post)#4314 (24) { ["ID"]=> int(2225) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-09-07 21:11:41" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-09-07 18:11:41" ["post_content"]=> string(15670) "Το κόπκιτ, οι πύραυλοι, τεχνολογίες και καινοτομίες Ο Άντονι Κουίν, η Miss USA 1964, οι αστροναύτες και η τιμώμενη χώραΑστροναύτες, πύραυλοι, μαγικά σπίτια, αεροσκάφη, πυρηνική ενέργεια και νέες τεχνολογίες ξαφνιάζουν τους επισκέπτες της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, σε μια περίοδο που η Ελλάδα βγαίνει από τον εμφύλιο και μαζεύει τα κομμάτια της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.Η παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στη μεταπολεμική ΔΕΘ φαντάζει σαν ταινία του Hollywood, καθώς έχει να επιδείξει καινοτομίες για την καθημερινή ζωή των Αμερικανών, που η Ελλάδα τότε ούτε που μπορούσε να φανταστεί.Το όραμα του εμπνευστή της ΔΕΘ, Νικόλαου Γερμανού, το 1925, φαίνεται στη διάρκεια των χρόνων να διαμορφώνει τη Θεσσαλονίκη σε παγκόσμια πόλη που συγκεντρώνει κάθε χρόνο το ενδιαφέρον όλου του κόσμου όχι μόνο σε νέες τεχνολογίες και προϊόντα, αλλά και σε σημαντικές προσωπικότητες. Η «χρυσή» εποχή: Η συμμετοχή των ΗΠΑ σηματοδοτεί τη χρυσή περίοδο για τη ΔΕΘ 1951 -1974.Η Ελλάδα αδύναμη, σε μια ασταθή πολιτική περίοδο, κατά τη διάρκεια της 17ης ΔΕΘ το 1952, παρακολουθεί σε έναν τεράστιο εκθετήριο χώρο περίπου 1200 τ.μ, στο νότιο τμήμα του εκθεσιακού κέντρου μέσα σε 4 ρυμουλκούμενα βαγόνια, την κινητή έκθεση του ΝΑΤΟ. Με τη μεγάλη επιγραφή στην είσοδο του περιπτέρου «Η Ελλάς στο Ατλαντικό Σύμφωνο», το ΝΑΤΟ είχε στόχο να παρουσιάσει τη θέληση των κρατών της ατλαντικής κοινότητας για ειρήνη, ελευθερία και ανεξαρτησία.Προηγήθηκε το 1951 η συμμετοχή της Υπηρεσίας Πληροφοριών παρά την εν Ελλάδι Αμερικανική Αποστολή της Διοικήσεως Οικονομικής Συνεργασίας, που με κινηματογραφικές προβολές, διανομή εντύπων  και διοργάνωση μουσικών προγραμμάτων, παρουσίασε στους επισκέπτες το έργο που συντελούσε στην Ελλάδα. Εκείνη τη χρονιά ο αρχηγός της εν Ελλάδι αποστολής του σχεδίου Μάρσαλ, Ρότζερ Λαπάμ, μίλησε σε εκπροσώπους βιομηχάνων, εργατών και αγροτών στο αμερικανικό θέατρο εντός της ΔΕΘ. Η «μαγική χείρα», το «μαγικό σπίτι» και ο Αμερικανός αγρότηςΗ «μαγική χείρα» το 1954 παρουσιάζει στη ΔΕΘ, σε ειδικό περίπτερο για τα είδη της ατομικής ενέργειας, τον τρόπο που οι επιστήμονες κάνουν πειράματα από μακριά χωρίς να έχουν επαφή με τη ραδιενέργεια. Η αμερικανική κουζίνα στο ίδιο περίπτερο τίθεται σε πλήρη λειτουργία, ενώ το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να δουν για πρώτη φορά τον εαυτό τους στην οθόνη.Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να ξαφνιάζουν ευχάριστα τους επισκέπτες και η παρουσία τους στη ΔΕΘ προκαλεί τον θαυμασμό με τις καινοτομίες και τις νέες τεχνολογίες. Το 1955 παρουσιάστηκε συσκευή τηλεόρασης για διδασκαλία εκτός χειρουργείου στους φοιτητές, οι οποίοι μπορούσαν να παρακολουθήσουν με κάθε λεπτομέρεια και την παραμικρή κίνηση. Παράλληλα, η ζωή του Αμερικανού αγρότη επιδεικνύει πρότυπα αγροκτήματα σε μικρογραφία αλλά και την πρόοδο της Αμερικής στην πυρηνική επιστήμη και τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Την ίδια χρονιά στις 4 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται στο αμερικανικό περίπτερο η «Αμερικανική Ημέρα Εργασίας», με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, να αναφέρει «…χαρακτηρίζοντας τα εκθέματά μας “Καρποί της Ελευθερίας”, αναγνωρίζουμε μετ΄ ευγνωμοσύνης την προς την Ελλάδα οφειλήν μας δια το δώρον της Δημοκρατίας».Το «μαγικό σπίτι» έρχεται στη ΔΕΘ το 1957, παρουσιάζοντας αυτοματισμούς που λειτουργούν με φωνητική εντολή, ενώ τα κύρια εκθέματα στην ειδική πρωτότυπη κατασκευή περιπτέρου από μεταλλικό σκελετό και πλαστική στέγη, παρουσιάζουν το υψηλό επίπεδο της καθημερινής αμερικάνικης ζωής, με συστήματα ηλιακής ενέργειας και οικιακής θέρμανσης.Σε ένα περίπτερο έκτασης 5.000 τ.μ, το 1959, με τίτλο «Θεματική Αντίληψη», οι Αμερικανοί παρουσιάζουν θεματικά πεδία που αφορούσαν τον τουρισμό, τον αθλητισμό, την κηπουρική, την κτηνοτροφία και την ψυχαγωγία. Ταξίδι στο διάστημαΗ δεκαετία του ’60 ταξιδεύει τη ΔΕΘ στο διάστημα. Οι Αμερικανοί αστροναύτες Gordon Cooper και Charles Conrad, που ταξίδεψαν στο διάστημα με το διαστημόπλοιο “Gemini”, επισκέπτονται την 30η ΔΕΘ, ενώ παράλληλα Σοβιετικοί αστροναύτες δίνουν και αυτοί δυναμική παρουσία.Τα βλέμματα των επισκεπτών τραβούν το ομοίωμα του δορυφόρου «SYNKOM 2», ο θαλαμίσκος του διαστημοπλοίου «Σίγμα 7», με το οποίο ο αστροναύτης Ουόλτερ Σιρά πραγματοποίησε πτήση στην τροχιά της Γης στις 3 Οκτωβρίου του 1962, εκθέματα πυραύλων, διαστημόπλοιων καθώς και η διαστημική τροφή. Το πιο εντυπωσιακό όμως όλων ήταν το δείγμα σεληνιακού πετρώματος που συλλέχτηκε από το «Απόλλων 11» στην περιοχή της «Θαλάσσης της Ηρεμίας» τον Ιούλιο του 1969. Νέες τεχνολογίες και προϊόνταΗ διαστημική εποχή της έκθεσης τελειώνει στην αρχή της δεκαετίας του ’70 και τη θέση της παίρνουν οι νέες τεχνολογίες και τα προϊόντα αιχμής, όπως όταν το 1975 παρουσιάζονται τα αεροσκάφη «Ντάγκλας», «Μπόινγκ» και «Λόκχιντ».  Οι τεχνολογίες στον τομέα της ιατρικής και των ηλεκτρονικών υπολογιστών κυριαρχούν ως το 1977, που το περίπτερο των ΗΠΑ στεγάζεται σε χώρο 1.300τ.μ, στον οποίο συμμετέχουν 51 επιχειρήσεις. Τότε στο μήνυμά του ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, σημείωνε: «Η έκθεσή σας, της Θεσσαλονίκης, έχει γίνει ξακουστή για την αρτιότητά της και συμβολίζει τον ρόλο της Ελλάδος στο διεθνές εμπόριο».Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να λαμβάνουν μέρος στην έκθεση ως το 2008. Στην 73η ΔΕΘ για πρώτη φορά μετά από παρουσία πολλών ετών, οι ΗΠΑ δεν συμμετέχουν μέσω του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, δηλώνοντας ότι πλέον έχει μειωμένο εμπορικό ενδιαφέρον. Οι ΗΠΑ τιμώμενη χώρα στην 83η ΔΕΘΦέτος στην 83η ΔΕΘ, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής επιστρέφουν δυναμικά και η ΔΕΘ –Helexpo τούς υποδέχεται ως τιμώμενη χώρα. Στο επίκεντρο της αμερικανικής παρουσίας θα βρεθεί η υψηλή τεχνολογία, ενώ κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης θα παρουσιαστούν καινοτομίες επιχειρήσεων από τις ΗΠΑ, που εκτίθενται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ίσως και στην Ευρώπη. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις που θα συμμετάσχουν θα προέρχονται από τους κλάδους της τεχνολογίας, της υγείας, της εκπαίδευσης, της ενέργειας κ.ά.Τη συμμετοχή των ΗΠΑ θα πλαισιώσουν σειρά παράλληλων εκδηλώσεων, μεταξύ των οποίων επιχειρηματικά fora καθώς και πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις.Ήδη έχουν ανταποκριθεί και θα είναι παρόντες στην έκθεση αμερικανικοί επιχειρηματικοί κολοσσοί, όπως η Microsoft, η Coca-Cola, η Google και η Cisco, ενώ και άλλοι ισχυροί βιομηχανικοί όμιλοι, όπως η Lockheed Martin, καθώς και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις όπως η Intralot, έχουν ανταποκριθεί στην πρόσκληση για συμμετοχή στην 83η ΔΕΘ στο πλαίσιο της Τιμώμενης Χώρας. Παρών θα είναι ο υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ, Wilbur Ross.«Η παρουσία των ΗΠΑ για πολλά χρόνια υπήρξε πολύ σημαντική, φέρνοντας την τεχνολογία και την καινοτομία στη ΔΕΘ. Κάτι αντίστοιχο θα γίνει και φέτος, που εστιάζει και πάλι στην τεχνολογία, προβάλλοντάς την στο μέλλον. Θα δούμε πράγματα που δεν τα έχουμε συναντήσει μέχρι σήμερα, ούτε εμείς αλλά ούτε και η Ευρώπη» επισημαίνει ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΘ –HELEXPO, Κυριάκος Ποζρικίδης, και συγγραφέας του βιβλίου «Ιστορίες της ΔΕΘ», 2013, εκδότης ΔΕΘ-HelexpoA.E, στο οποίο και βασίστηκε το αφιέρωμα του ThessHistory στη διαχρονική παρουσία των ΗΠΑ στη ΔΕΘ. Δείτε φωτογραφικό αφιέρωμα:1952: η Ελλάς στο Ατλαντικό Σύμφωνο1955: Το περίπτερο των ΗΠΑ στη ΔΕΘ1963 : Έκθεση αυτοκινήτου1963: Το κόπκιτ του διαστημικού αεροσκάφους «Σίγμα 7»1964: Η Μις USA το 1964 στη ΔΕΘ 1965: Οι αστροναύτες Cooper και Conrad επισκέφθηκαν τη ΔΕΘ το 19651985: Το περίπτερο των ΗΠΑ τη χρονιά του 1985Lyndon Johnson: ο 36ος πρόεδρος των ΗΠΑ, Lyndon Johnson, συνομιλεί με τους επισκέπτες της ΔΕΘQuinn: Ο υπέροχος Άντονι Κουίν, ο κινηματογραφικός Ζορμπάς, με την παρέα του " ["post_title"]=> string(179) "Οι ΗΠΑ στη ΔΕΘ: Η παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Έκθεση από τη μεταπολεμική περίοδο και μετά" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(99) "oi-ipa-sti-deth-i-parousia-ton-inomenon-politeion-stin-ekthesi-apo-ti-metapolemiki-periodo-kai-meta" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:46:03" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:46:03" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2225" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [13]=> object(WP_Post)#4313 (24) { ["ID"]=> int(2205) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-08-28 20:38:33" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-08-28 17:38:33" ["post_content"]=> string(13833) "Ο Παρθενώνας, χαρακτηρισμένος ως παραδοσιακός οικισμός, είναι ένα από τα πιο παλιά χωριά της Χαλκιδικής με μεγάλη ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων.Χτισμένος σε υψόμετρο περίπου 350 μέτρων στους πρόποδες του όρους Ίταμος και μόλις 5 χιλιόμετρα από τον Νέο Μαρμαρά, δεσπόζει μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή με πεύκα, πλατάνια, κυπαρίσσια, πικροδάφνες, ροδιές και πολλές συκιές. Ακριβώς απέναντι από το μεγάλο μπαλκόνι του Παρθενώνα το βλέμμα χάνεται στο Αιγαίο και στον Τορωναίο κόλπο, με τον Όλυμπο απέναντι να ρίχνει τη σκιά του στο μικρό νησάκι Χελώνα.[embed]https://www.youtube.com/watch?v=czrjRdBV3gs[/embed]Ο πιο παλιός οικισμός της ΧαλκιδικήςΗ ιστορία του χωριού ξεκινάει 100.000 χρόνια πριν, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Άγγελο Σμάγα, ενώ πηγές αναφέρουν ότι στοιχεία ανθρώπινης παρουσίας εντοπίζονται από την Παλαιολιθική Εποχή. Τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες τις έχουμε από τον Βυζαντινό Γεωγράφο Στέφανο Βυζάντιο (5ος αιώνας), ο οποίος αναφέρει στα «Εθνικά»: «Παρθενόπολις, Μακεδονίας πόλις, από των θυγατέρων Γραστού του Μύγδονος παιδός, ως Θεαγένης εν Μακεδονικοίς από δε των θυγατέρων δια το άγροικον αυτών της διαίτης και το άμικτον έκτισε πόλιν…».Στην κορυφή Κώστα του Ίταμου αρχαιολογικές ανασκαφές έφεραν στο φως προϊστορικό ιερό, πιθανότατα της θεάς Αθηνάς και του Δία, με τα ευρήματα από κεραμίδια να μαρτυρούν ότι οι επισκέπτες έρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας.Οι κάτοικοι του χωριού επέλεξαν την ορεινή περιοχή για να αποφύγουν τους πειρατές και εγκαταστάθηκαν εκεί χτίζοντας πέτρινα σπίτια, ερείπια από τα οποία βλέπουμε ακόμα και σήμερα.Ακόμα και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το χωριό δεν άλλαξε όνομα, ενώ οι κάτοικοί του συμμετείχαν στις επαναστάσεις του 1821, του 1854 και στον Μακεδονικό Αγώνα.Μακεδονική αρχιτεκτονικήΗ σπάνια αρχιτεκτονική και η οικιστική συγκρότηση του Παρθενώνα διατηρεί μέχρι και σήμερα ατόφια τη φυσιογνωμία του χωριού του περασμένου αιώνα. Η μακεδονική αρχιτεκτονική του με τα πετρόχτιστα διώροφα σπίτια, τις μεγάλες αυλές και τις χαρακτηριστικές στρόγγυλες καμινάδες, χτισμένα στην πλαγιά του βουνού, θαρρείς πως ξεπηδούν από πίνακα του Μαλέα, αφήνοντας τον επισκέπτη να ξεναγηθεί στην ιστορία μέσα από τα λιθόστρωτα καλντερίμια του χωριού.Στο χωριό σήμερα υπάρχουν 53 σπίτια -μόνο 4 άτομα  ζουν μόνιμα στο χωριό- 3 ξενώνες, 2 ταβέρνες και 3 καφέ που ακολουθούν την παραδοσιακή τυπολογία, μιας και το 1978 ο Παρθενώνας χαρακτηρίστηκε με προεδρικό διάταγμα παραδοσιακός οικισμός. «Μετά το 1984 άρχισε και πάλι το χωριό να παίρνει ζωή. Το 1974 έφυγε και ο τελευταίος κάτοικος και το χωριό ερημώθηκε τελείως. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ένας δημοσιογράφος, ο Χριστοδούλου, ήρθε στο χωριό και το ανέδειξε. Το 1985 ο Paul, κατά κόσμον Πολυχρόνης, έφτιαξε την ταβέρνα “Paul” και έπειτα δημιούργησα και εγώ τη δική μου, “Το στέκι του Μένιου”» περιγράφει ο Δημήτρης Αναγνωστούδης, που μαζί με τη σύζυγό του, Μαρία, διατηρούν τα τελευταία 22 χρόνια παραδοσιακή ταβέρνα στην πλατεία του χωριού.Ο θρύλος της βασίλισσαςΤο χωριό Παρθενώνας αναφέρεται και ως Παρθένι ή Παρθενιώνας ή Παρθενόπολις και το ακολουθεί ο μύθος της βασίλισσας Παρθενόπης από όπου πήρε το όνομά του.Ο θρύλος λέει ότι στην κορυφή Κώστα, του όρους Δραγουντέλι, είχε η βασίλισσα τα ανάκτορά της. Όταν έρχονταν στο λιμάνι έμποροι κατέβαινε στη θάλασσα από μια μυστική σήραγγα. Όμως για να μη χαθεί, ξεδίπλωνε πίσω της ένα κουβάρι και επιστρέφοντας το μάζευε. Μια μέρα ξέχασε να το μαζέψει, την ακολούθησαν οι πειρατές, λεηλάτησαν το βασίλειο παίρνοντας μαζί τους αιχμάλωτη και τη βασίλισσα. Εκείνη φεύγοντας φώναξε: «Παρθένα φεύγω, Παρθενών να ονομαστεί το χωριό». Η εγκατάλειψηΤο χωριό στο πέρασμα του χρόνου άλλαξε τρεις τοποθεσίες και ερημώθηκε τελείως στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την εκτροφή μεταξοσκώληκα και την υλοτομία, ενώ πολλοί εξ αυτών  εργάζονταν στο Άγιο Όρος μεταφέροντας ξυλεία. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι κάτοικοι δούλευαν πάροικοι στα μοναστήρια του Αγίου Όρους και οι μονές πλήρωναν τους φόρους. Στην  περιοχή Τριπόταμος λίγο πριν ξεκινήσει η ανηφόρα για το χωριό υπάρχουν ακόμα τα ερείπια από το μετόχι της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους. Από το 1957 έως το 1978, το χωριό ερημώθηκε, οι κάτοικοι δεν είχαν δουλειά, κατέβηκαν στον Μαρμαρά και βρήκαν δουλειά στο Πόρτο Καρράς, που άρχισε τότε να δημιουργείται.Ο ιστορικός ναός του Αγίου ΣτεφάνουΟ ιστορικός οικισμός του Μαρμαρά γιορτάζει κάθε χρόνο τον Άγιο Παντελεήμονα, ερείπια του ναού υπάρχουν μέχρι σήμερα στην ανατολική πλευρά, όπου εικάζεται ότι ήταν μια από τις τρεις τοποθεσίες του χωριού.Σήμερα η μοναδική μικρή εκκλησία του χωριού είναι η τυπική τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Στεφάνου, που χρονολογείται την εποχή της Τουρκοκρατίας. Έξω από την ανατολική πλευρά του ναού υπάρχει λιθανάγραφη επιγραφή που αναγράφει «1837» και δηλώνει το έτος που ξαναχτίστηκε ο ναός μετά τις καταστροφές που υπέστη το 1821 και το 1854, ενώ το καμπαναριό με τις τρεις καμπάνες χτίστηκε το 1925.Εξωτερικά ο ναός έχει ξυλόγλυπτη διακόσμηση, ενώ εσωτερικά ξεχωρίζει η περίτεχνη ξύλινη οροφή, το ξυλόγλυπτο τέμπλο, το δεσποτικό και ο άμβωνας, όπου διακρίνονται στις τέσσερις πλευρές του οι μορφές των τεσσάρων Ευαγγελιστών με την αναγραφή 1868. Χαρακτηριστικό του ναού είναι η κτιστή κολυμβήθρα που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για τη βάπτιση των παιδιών. Μέχρι και το 1930 στον περίβολο του ναού υπήρχε νεκροταφείο. Ο ναός σήμερα ανοίγει μόνο σε μεγάλες αργίες και γιορτές.Το παλιό σχολείοΑκριβώς πίσω από την εκκλησία του χωριού υπάρχει το σχολείο που χτίστηκε το 1908 σε σχέδια του Χαλκιδικιώτη αρχιτέκτονα Ξενοφών Παιονίδη. Το σχολείο λειτούργησε μέχρι και το 1970, ενώ σήμερα το κτήριο στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο. Πρόκειται για ένα διώροφο πετρόχτιστο κτίσμα κλασικής μακεδονικής αρχιτεκτονικής, όπου ο επισκέπτης μπορεί να μάθει για την ιστορία του ιστορικού Παρθενώνα, η οποία ξετυλίγεται στις αίθουσες του ισογείου και του πρώτου ορόφου. Το μουσείο άρχισε να λειτουργεί φέτος έπειτα από έργα αναστήλωσης που ξεκίνησαν το 1985 και ολοκληρώθηκαν το 2005 με πρόγραμμα ΕΣΠΑ και το λειτουργεί ο Πολιτιστικός Σύλλογος Παρθενώνα με είσοδο ένα ευρώ.Σήμερα οι δύο πολιτιστικοί σύλλογοι του Παρθενώνα δραστηριοποιούνται στην περιοχή με υπέροχες δράσεις και εκδηλώσεις αξιοποιώντας τα μοναδικά μονοπάτια στο Δραγουντέλη κάθε Οκτώβριο με περιπάτους, ποδηλατάδες και ιππασία, ενώ το καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια λαμβάνει χώρα στην πλατεία του χωριού φεστιβάλ κινηματογράφου. Από το φύλλο της THESSNEWS #120 (25/08/2018-26/08/2018) " ["post_title"]=> string(127) "Ο Παρθενώνας του Μαρμαρά - Το ωραιότερο χωριό της Χαλκιδικής (ΦΩΤΟ+VIDEO)" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(71) "o-parthenonas-tou-marmara-to-oraiotero-chorio-tis-chalkidikis-fotovideo" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:46:07" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:46:07" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2205" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [14]=> object(WP_Post)#4312 (24) { ["ID"]=> int(2198) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-08-23 20:35:27" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-08-23 17:35:27" ["post_content"]=> string(10195) "Η γη της Καππαδοκίας, φτιαγμένη από φωτιά και πέτρα, βρίσκεται στην καρδιά της Μικράς Ασίας, περιτριγυρισμένη από την οροσειρά του Ταύρου, του Αντίταυρου, το Δίδυμο όρος και το σβησμένο ηφαίστειο Αργαίον με ύψος 3.916 μέτρα.Η μοναδική Καππαδοκία υπήρξε σταυροδρόμι των πολιτισμών που ένωσε διαφορετικούς λαούς και θρησκείες και σε αυτό το υπέροχο σημείο του κόσμου η λάβα των ηφαιστείων Αργαίον, Χασάν Νταγ και Μελεντίζ Νταγ δημιούργησαν ένα φυσικό υπαίθριο μουσείο απαράμιλλης ομορφιάς.Πολλές δοξασίες και θρύλοι συνοδεύουν την ιστορία αυτής ιδιαίτερης περιοχής όπως τα Μαρμαρένια Αλώνια του Διγενή Ακρίτα, οι Αμαζόνες και ο Θερμώδων παραπόταμος του Άλυ με τις υπερφυσικές ιδιότητες αλλά και η μεγάλη καππαδοκική θεά Μα, η Κυβέλη, η μητέρα των Θεών.Πάνω από όλα όμως στην μοναδικού κάλους Καππαδοκία άνθισε ο ελληνισμός και ο ασκητισμός. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν δεκάδες λαξευτά μοναστήρια και εκκλησίες, εκατοντάδες πέτρινα σπίτια με ελληνικές επιγραφές και κτήρια που παραμένουν στον χρόνο θυμίζοντας τον πολιτισμό που δημιούργησαν οι ελληνικές κοινότητες στα βάθη των χρόνων.  Οι υπόγειες πολιτείεςΟι αλλεπάλληλες εχθρικές επιδρομές αλλά και η προστασία των κατοίκων από τον πολύ βαρύ χειμώνα και το πολύ ζεστό καλοκαίρι, οδήγησαν τους Καππαδόκες να αναζητήσουν τον τρωγλοδυτικό τρόπο ζωής σκάβοντας το έδαφος και λαξεύοντας την πέτρα. Το πορώδες έδαφος αλλά και οι βράχοι που δημιούργησε η λάβα ήταν εύκολα λαξεύσιμοι με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν υπόσκαφες κατοικίες και υπόγειες πολιτείες.Στα έγκατα της καππαδοκικής γης δημιούργησαν πολιτείες, όπου εκεί ζούσαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ειδικά όταν υπήρχε μεγάλος κίνδυνος από τους επιδρομείς που λεηλατούσαν τα πάντα στο πέρασμά τους.Έφτιαξαν τρύπες στο έδαφος και πέτρινα σκαλιά, που οδηγούσαν σε λαξευτά δωμάτια ακόμα και 8 ορόφους κάτω από την γη ή και περισσότερους. Εκεί έφτιαξαν λατρευτικούς χώρους, αποθήκες όπου συντηρούσαν τρόφιμα για πολύ καιρό, πατητήρια για την παραγωγή κρασιού, κελάρια, εργαστήρια, στάβλους ακόμα και εκκλησίες.Δημιούργησαν επίσης μεγάλες δεξαμενές για την αποθήκευση νερού και συγχρόνως ένα πολύ καλό σύστημα εξαερισμού. Μεγάλοι κάθετοι αεραγωγοί διαμέτρου ως και 5 μέτρων ξεκινούσαν από την επιφάνεια του εδάφους και κατέληγαν στον τελευταίο όροφο όπου περνούσε ο αέρας απ όλα τα επίπεδα και διοχετευόταν σε όλα τα δωμάτια. Φρόντιζαν οι αεραγωγοί να μην είναι ορατοί από την επιφάνεια της γης για να μην φανερώνουν την «μυστική» κρυψώνα στους επιδρομείς.Η άμυνα από τους επιδρομείςΜε μεγάλες μαρμάρινες μυλόπετρες που ζύγιζαν περίπου 200 με 500 κιλά θωράκιζαν την είσοδο κάθε δωματίου σε περίπτωση εισβολής από εχθρούς. Η κάθε μυλόπετρα είχε μια οπή στο κέντρο και από εκεί εκτόξευαν τα βέλη τους για να εξουδετερώσουν τους εχθρούς. Σε περίπτωση που κατάφερνε ο εχθρός να διαπεράσει την σήραγγα, τον περίμενε μια άλλη μυλόπετρα με περισσότερες οπές.  Η υπόγεια πολιτεία της ΜαλακοπήςΗ μεγαλύτερη και επισκέψιμη υπόγεια πολιτεία σήμερα είναι αυτή της Μαλακοπής (DerinKuyu=Βαθύ πηγάδι) η οποία ανακαλύφθηκε από ένα τυχαίο γεγονός. Το 1962 ένας κάτοικος της περιοχής ήθελε να ανοίξει πηγάδι, και τότε συνειδητοποίησε ότι όσο βαθιά και αν πήγαινε, από κάτω το έδαφος είναι κούφιο. Αυτό το γεγονός ήταν η αφορμή να ξεκινήσουν οι αρχαιολόγοι τις ανασκαφές το 1969.Η υπόγεια πολιτεία της Μαλακοπής βρίσκεται σε βάθος 85 μέτρων και ανακαλύφθηκαν 11 επίπεδα από τα οποία μόνο τα 8 είναι επισκέψιμα. Πρόκειται για την μεγαλύτερη πολιτεία που καλύπτει έκταση περίπου 650 τμ και ενώνεται με σήραγγες με άλλες υπόγειες πολιτείες πολλών χιλιομέτρων. Χαρακτηριστικό της είναι ότι στο 2ο επίπεδο υπάρχει ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μια μεγάλη θολωτή οροφή που μάλλον χρησιμοποιούνταν ως θρησκευτική σχολή ενώ τα πλαϊνά δωμάτια προοριζόταν για μελέτη. Μεταξύ του 3ου και 4ου επιπέδου υπάρχει σταυροειδής εκκλησία ενώ στην διπλανή αίθουσα υπάρχει μια μεγάλη σκαμμένη δεξαμενή και δίπλα μια πιο μικρή όπου ήταν το βαπτιστήριο.Οι ειδικοί θεωρούν ότι στην πολιτεία της Μαλακοπής μπορούσαν να φιλοξενηθούν από 3 ως 50 χιλιάδες άτομα μαζί με τα ζώα τους.Δεν έχουν ανακαλυφθεί όλεςΕικάζεται ότι υπάρχουν περίπου 200 υπόγειες πολιτείες με δύο επίπεδα και 40 με τρία επίπεδα και πάνω στο ΚαΪμακλί, στη Δήλα, στην Καρβάλη, στην Ντογκάλα, στο Τατλαρίν, στο Σογκανλί, στο Ατσιγκιόλ, στο Οζκονάκ και αλλού.Οι πρώτες τρωγλοδύτικες πολιτείες κτίστηκαν από τους Χετταίους που εμφανιστήκαν στην περιοχή κατά την περίοδο 2000-1200π.χ και ονομάζοταν κελέρια, ουράνια, ίνια, καταφύδια, καπάγκια, ορένια, κατσάκια κ.αΟ Ξενοφώντας στην «Κύρου Ανάβαση» αναφέρεται σε ένα υπόγειο χωριό βορειοανατολικά της Καππαδοκίας: « Τα σπίτια ήταν υπόγεια, οι δε πόρτες τους έμοιαζαν με στόμιο πηγαδιού, στο οποίο όταν κάποιος κατέβαινε κι έμπαινε μέσα, ο χώρος ήταν μεγάλος. Τα υποζύγια έμπαιναν μέσα από ορύγματα ενώ οι άνθρωποι κατέβαιναν από σκάλες. Μέσα σε αυτές τις οικίες εκτρέφονταν γίδες, βόδια και κότες. Για ώρες ανάγκης είχαν αποθηκευμένα σιτάρι, κριθάρι, όσπρια καθώς και κρασί κατασκευασμένο από κριθάρι μέσα σε κρατήρες…»  Από το φύλλο της THESSNEWS #119 (18/08/2018-19/08/2018) " ["post_title"]=> string(84) "ThessHistory: Οι υπόγειες πολιτείες της Καππαδοκίας" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(50) "thesshistory-oi-ypogeies-politeies-tis-kappadokias" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:46:11" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:46:11" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2198" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [15]=> object(WP_Post)#4330 (24) { ["ID"]=> int(2192) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-08-21 20:32:16" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-08-21 17:32:16" ["post_content"]=> string(10557) "Σε μια απόκρημνη τοποθεσία, μέσα σε μια κατάφυτη δασώδη περιοχή, πάνω από το φαράγγι του ποταμού Παναγία, σε ύψος  περίπου 1.000 μέτρων, βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο.Το μοναστήρι «κρέμεται» πάνω στη δυτική πλευρά του όρους  Μελά (Στου Μελά =Σου Μελά =Σουμελά) και βρίσκεται 40 χιλιόμετρα νότια της Τραπεζούντας, κοντά στη Ματσούκα.Η Σταυροπηγιακή μονή ιδρύθηκε σύμφωνα με την παράδοση κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τον 10ο  αιώνα, από δύο Αθηναίους μοναχούς, τον Σωφρόνιο και τον Βαρνάβα, έπειτα από κάποιο όραμα που είδαν. Ταξίδεψαν ως το όρος Μελά και σε κάποιο σπήλαιο βρήκαν την εικόνα της Παναγίας, που αποδίδεται στον όσιο Λουκά. Στην αρχή οι δύο μοναχοί έκτισαν κελί και αργότερα εκκλησία μέσα στο σπήλαιο όπου θαυματουργικά βρέθηκε η εικόνα.Με θαυματουργικό τρόπο λύθηκε και το πρόβλημα υδροδότησης της μονής, μιας και μέσα από έναν γρανιτένιο βράχο άρχισε να αναβλύζει αγίασμα. Η μεγάλη άνθησηΤα χρόνια των Μεγαλοκομνηνών της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1241-1461) το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά γνώρισε μεγάλη ακμή.Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Γ’  έπειτα από ένα ναυάγιο από το οποίο σώθηκε απέδωσε τη σωτηρία του στη χάρη της Παναγίας και το 1364 εξέδωσε χρυσόβουλο με το οποίο ανανέωσε όλα τα προνόμια που απολάμβανε η μονή τα προηγούμενα χρόνια και ανέλαβε την οικοδόμησή της. Οχύρωσε το συγκρότημα του μοναστηριού με τείχη και πύργους, έφτιαξε καινούρια κελιά, διαμόρφωσε τον χώρο του ναού στη μορφή που σώζεται μέχρι σήμερα και δώρισε στο μοναστήρι μια εικόνα της Θεοτόκου. Με βάση το χρυσόβουλο, μεταξύ άλλων προνομίων κτήσης γης, το έγγραφο όριζε τις υποχρεώσεις και τα προνόμια που απολάμβαναν οι πάροικοι που εργάζονταν στην καλλιέργεια γης της μονής και παράλληλα το έγγραφο όριζε την απαλλαγή από φόρους και από στρατιωτικές υποχρεώσεις. Η μονή υποχρεούνταν μόνο να καταβάλει στον αυτοκράτορα φόρο για την έγγειο ιδιοκτησία δυο φορές τον χρόνο.Κατά τη διάρκεια της κατάλυσης του κράτους των Μεγαλοκομνηνών από τον Μωάμεθ Β’ το 1461, τα περισσότερα μοναστήρια του Πόντου, μαζί με αυτά και οι Σταυροπηγιακές μονές του Βαζελώνα και του Περιστερεώτα,  έμειναν ανέπαφα.Η μονή της Παναγίας Σουμελά γνώρισε και νέα άνθηση κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα. Ο σουλτάνος Σελίμ Α’, εξέδωσε φιρμάνι που αναγνώριζε τα προνόμια της μονής, ενώ παράλληλα λόγω της καλής σχέσης της μονής με τους αρχιεπισκόπους Χαλδίας, που έλεγχαν τα μεταλλεία αργύρου στην περιοχή, το μοναστήρι απολάμβανε μεγάλες και σημαντικές δωρεές.Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα η μονή ανακαινίζεται ριζικά και από τότε είναι οι εξαιρετικές τοιχογραφίες που σώζονται μέχρι σήμερα, τα παρεκκλήσια και οι βοηθητικοί χώροι.Με την άρση των περιοριστικών μέτρων εναντίον των κρυπτοχριστιανών το 1860, η μονή γνώρισε νέα άνθηση. Τότε κτίστηκε το υδραγωγείο, η βιβλιοθήκη και διαμορφώθηκε η πρόσβαση στο μοναστήρι που υπάρχει μέχρι σήμερα.Η μεγάλη καταστροφήΚατά τη διάρκεια των χρόνων το μοναστήρι υπέστη πολλές λεηλασίες και φθορές από κλέφτες και αλλόθρησκους.Η μεγαλύτερη όμως καταστροφή συντελέστηκε το 1922. Αφού πρώτα λήστεψαν τα πολύτιμα έγγραφα, χειρόγραφα και αντικείμενα, κατέκαψαν ό,τι υπήρχε. Οι μοναχοί εγκαταλείπουν το μοναστήρι και έκτοτε ακολούθησαν βανδαλισμοί και καταστροφές ως και τη δεκαετία του 1970.Οι μοναχοί κατάφεραν να γλυτώσουν από την καταστροφή την εικόνα της Παναγίας Σουμελά μαζί με τον Σταυρό του Μανουήλ Κομνηνού και το Ευαγγέλιο του οσίου Χριστοφόρου, τα οποία ενταφίασαν  σε μια μυστική κρύπτη μέσα σε ένα σιδερένιο κιβώτιο στην είσοδο του παρεκκλησίου της Αγίας Βαρβάρας που βρισκόταν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τη μονή.Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του μητροπολίτη Τραπεζούντας, Χρύσανθου : «Τα χειρόγραφα και τα λοιπά ιερά κειμήλια της μονής διηρπάγησαν υπό των Τούρκων μη επιτραπέντος τοις μοναχοίς να παραλάβωσι τι μεθ’ εαυτών, η δε μονή ηρειπώθη. Οι Τούρκοι αφήρεσαν από της στέγης τας κεράμους και εν τη αναζητήσει κεκρυμμένων  θησαυρών διέρρηξαν τους ορόφους και ανέσκαψαν τα δάπεδα, …….Μόνον τον ναό δεν ηδυνήθησαν να καταστρέψωσι καθ’ ολοκληρίαν οι Τούρκοι και τούτο διότι είναι λαξευμένος εντός βράχου».Η εικόνα της Παναγίας ΣουμελάΤα τρία κειμήλια - σύμβολα του ποντιακού ελληνισμού επαναπατρίστηκαν το 1931 και σήμερα βρίσκονται στη μονή της Παναγίας Σουμελά στην Καστανιά Ημαθίας.Τότε στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής φιλίας επισκέφθηκε την Ελλάδα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ισμέτ Ινονού. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ζητάει από τον υπουργό Λεωνίδα Ιασωνίδη, που παρίστατο, να προσφωνήσει τον Τούρκο πρωθυπουργό στην τουρκική γλώσσα. Ο Ιασωνίδης εκφωνεί σε άπταιστα τουρκικά έναν υπέροχο λόγο και καταγοητεύει τον Ινονού. Τότε ο Τούρκος πρωθυπουργός ρωτάει τον Ιασωνίδη αν έχει καμιά επιθυμία από την πατρίδα του για να την ικανοποιήσει. Τότε ήταν που ο Ιασωνίδης ζήτησε την άδεια για μεταφορά της ιστορικής εικόνας της Παναγίας Σουμελά από τον Πόντο στην Ελλάδα.Η μονή επαναλειτούργησε στις 15 Αυγούστου 2010, όπου χοροστατούντος  του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και παρουσία χιλιάδων Ελλήνων ποντιακής καταγωγής τελέστηκε Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι της «Κυράς του Πόντου» 87 χρόνια μετά την εγκατάλειψη.Από το 2015 μέχρι σήμερα δεν τελέστηκε ξανά Θεία Λειτουργία ανήμερα του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, διότι η τουρκική κυβέρνηση κάνει έργα αναστήλωσης στο μοναστήρι, τα οποία αναμένεται να ολοκληρωθούν το 2019. Από το φύλλο της THESSNEWS #119 (18/08/2018-19/08/2018) " ["post_title"]=> string(184) "ThessHistory: Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα - Το λίκνο του ποντιακού ελληνισμού (ΦΩΤΟ)" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(102) "thesshistory-to-monastiri-tis-panagias-soumela-stin-trapezounta-to-likno-tou-pontiakou-ellinismou-foto" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:46:16" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:46:16" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2192" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [16]=> object(WP_Post)#4331 (24) { ["ID"]=> int(2186) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-08-11 20:29:23" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-08-11 17:29:23" ["post_content"]=> string(9420) "Ο Λευκός Πύργος είναι από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία της Θεσσαλονίκης. Όταν αναφερόμαστε στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, ο Λευκός Πύργος είναι το σήμα κατατεθέν, αιώνιο σύμβολο της πόλης, που σηματοδοτεί την άλωσή της από τους Οθωμανούς.Η πόλη περιστοιχιζόταν από βυζαντινά τείχη τα οποία έφταναν ως το θαλάσσιο μέτωπο. Ο Λευκός Πύργος, που χτίστηκε μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης το 1430, βρισκόταν στο ανατολικό άκρο του θαλάσσιου τείχους, ενώ υπήρχε άλλος ένας στο δυτικό άκρο και ένας στη μέση. Στο σημείο όπου κτίστηκε ο πύργος, υπήρχε παλαιότερος πύργος που αποτελούσε τμήμα του βυζαντινού τείχους.Τόπος εκτελέσεων και βασανιστηρίωνΣτο πέρασμα των χρόνων ο πύργος πήρε διάφορες ονομασίες ανάλογα με τη χρήση του, όπως «Πύργος του Λέοντος» κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα και «Πύργος της Καλαμαριάς» τον 18ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ο Πύργος έγινε φυλακή,  τόπος βασανιστηρίων και εκτέλεσης καταδίκων, γι’ αυτό και μετονομάστηκε σε «Πύργο των Γενίτσαρων» και «Πύργο του αίματος» (Κανλή Κουλέ).Από τους ιστορικούς ο Λευκός Πύργος αποκαλείται  η «Βαστίλη  της Θεσσαλονίκης», μιας και οι τοίχοι του πύργου βάφονταν με αίμα από τα βασανιστήρια των θανατοποινιτών και από εκεί ακούγονταν βολές από την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Από τα μέσα του 19ου αιώνα και  μετά η Οθωμανική αυτοκρατορία προσπαθεί να δείξει ένα πρόσωπο εκσυγχρονισμού. Τότε είναι που εφαρμόζεται το Τανζιμάτ, μια σειρά από συνταγματικές μεταρρυθμίσεις της κυβερνήσεως. Μεταξύ άλλων αποφασίζεται η κατεδάφιση των τειχών και η επέκταση της πόλης με διάνοιξη νέων δρόμων.Ο κατάδικος που άσπρισε τον ΠύργοΟ αέρας του εκσυγχρονισμού αλλάζει και το όνομα του πύργου, που  δεν μπορεί πλέον να ονομάζεται «Πύργος του αίματος». Το 1883 με φιρμάνι του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’, αποφασίζεται να ασπριστεί ο τοίχος και αναλαμβάνει αυτή τη δουλειά ο εβραίος κατάδικος Νάθαν Γκουελεντί με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Τότε δόθηκε στον πύργο η ονομασία Μπεγιάζ Κουλέ, δηλαδή Λευκός Πύργος. Ο οκταγωνικός περίβολοςΣτην κατεδάφιση των τειχών ο Λευκός Πύργος παρέμεινε στη θέση του, όχι όμως και η περίβολός του. Ο πύργος περιβαλλόταν από χαμηλό οκταγωνικό περιτείχισμα που σε τρεις από τις γωνίες του είχε οκταγωνικούς πυργίσκους. Πιθανολογείται ότι το περιτείχισμα κατασκευάστηκε το 1535/36 και κατεδαφίστηκε το 1911.Με πέτρες και πλίνθουςΟ Λευκός Πύργος είναι χτισμένος με πέτρες, κονίαμα και πλίνθους και έχει ύψος 33,90 μέτρα και διάμετρο 21,70 μέτρα. Αποτελείται από ισόγειο και έξι ορόφους που επικοινωνούν με εσωτερικό κλιμακοστάσιο μήκους 120 μέτρων, το οποίο ελίσσεται κοχλιωτά σε επαφή με τον εξωτερικό τοίχο, αφήνοντας στο κέντρο έναν κυκλικό πυρήνα διαμέτρου 8,50 μέτρων.  Γύρω από τον κεντρικό πυρήνα αναπτύσσονται μικρά δωμάτια με χαμηλά ανοίγματα, ενώ τα ενενήντα δύο σκαλοπάτια οδηγούν στον τελευταίο όροφο, όπου εκεί υπάρχει δώμα το οποίο οδηγεί στις πολεμίστρες και προσφέρει στον επισκέπτη  πανοραμική θέα της πόλης. Ο φωτισμός του πύργου γίνεται από τα σαράντα παράθυρα που επιτρέπουν στο φως της μέρας να εισέλθει στο εσωτερικό του. Ο ιστός, το κατάρτι -λάφυροΗ εικόνα του Λευκού Πύργου με την ελληνική σημαία υψωμένη στον ιστό, ξεκινάει από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 και μετά. Ο ιστός στον οποίο βρίσκεται η σημαία, είναι το κατάρτι από το βυθισμένο τουρκικό θωρηκτό «Φετίχ –Μπουλέν». Το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 1912 ο Ναύαρχος Νικόλαος Βότσης επιτέθηκε με το τορπιλοβόλο Τ-11, κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, στο τούρκικο θωρηκτό, το οποίο βυθίστηκε στον Θερμαϊκό.Χώρος φύλαξης  αρχαιοτήτωνΑπό το 1912 και μετά ο πύργος άλλαξε διάφορες χρήσεις. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκε για τη φύλαξη των αρχαιοτήτων από τις ανασκαφές που έκανε η αρχαιολογική υπηρεσία της Στρατιάς Ανατολής και συγχρόνως στέγαζε το κέντρο διαβιβάσεων των συμμάχων. Μέχρι και το 1983 στον Λευκό Πύργο φιλοξενήθηκαν η αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο Μετεωρολογίας του ΑΠΘ και συστήματα Ναυτοπροσκόπων.Εκθεσιακός χώροςΤο 1983 παραχωρήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού και ακολούθησε η αναστήλωσή του, ενώ από το 1985 λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος.Στις 5 Σεπτεμβρίου 2008 εγκαινιάστηκε η μόνιμη έκθεση που αφορά τη Θεσσαλονίκη από την εποχή της ίδρυσής της το 316/15 π.Χ. μέχρι σήμερα.Αξίζει κανείς να επισκεφθεί την έκθεση, η οποία είναι οργανωμένη θεματικά και αναπτύσσεται σε όλους τους ορόφους.Σε κάθε όροφο παρουσιάζεται ένα θέμα το οποίο αναπτύσσεται διαχρονικά. Συνοπτική παρουσίαση του θέματος γίνεται στον κεντρικό χώρο του ορόφου, ενώ στα περιμετρικά δωμάτια γίνεται αναλυτικότερη διαπραγμάτευση.Επίσης στο προαύλιο του Πύργου μπορεί να πληροφορηθεί για το μνημείο, τις ώρες λειτουργίας και το περιεχόμενο της έκθεσης.  Από το φύλλο της THESSNEWS #117 (04/08/2018-05/08/2018) " ["post_title"]=> string(146) "Λευκός Πύργος: Το σύμβολο της Θεσσαλονίκης - Τόπος βασανιστηρίων και εκτελέσεων" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(77) "lefkos-pyrgos-to-symvolo-tis-thessalonikis-topos-vasanistirion-kai-ekteleseon" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:46:42" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:46:42" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2186" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [17]=> object(WP_Post)#4525 (24) { ["ID"]=> int(2180) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-08-07 20:26:00" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-08-07 17:26:00" ["post_content"]=> string(10527) "Το ξενοδοχείο Βιέννη υπήρξε ένα από τα πολυτελή ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.Στα τέλη του 19ου αιώνα η αγορά της πόλης με τα εμπορικά καταστήματα και τα εργαστήρια άρχισε να αναπτύσσεται στα δυτικά της πόλης γύρω από τον Βαρδάρη και την Εγνατία οδό και ο σιδηρόδρομος καθιστά την περιοχή κέντρο εισόδου της πόλης.Το ξενοδοχείο χτίστηκε στην καρδιά της πυρίκαυστης ζώνης της Θεσσαλονίκης, μετά από τη μεγάλη φωτιά του 1917 που κατέκαψε 9.500 σπίτια και κτήρια, άφησε περισσότερους από 70.000 άστεγους και άλλαξε την εικόνα της για πάντα.Μέχρι και το 1930 στο κέντρο της πόλης υπήρχαν 80 ξενοδοχεία και μετά την καταστροφική πυρκαγιά κάποια συνεχίζουν να λειτουργούν στην ίδια θέση, ενώ παράλληλα στη δυτική είσοδο της πόλης λειτουργούν καινούργια που ακολουθούν την παραδοσιακή τυπολογία.Το σχέδιο Εμπράρ- που δεν εφαρμόστηκε πλήρως ποτέ – διαμορφώνει ένα από τα πιο σημαντικά σημεία στην καρδιά της πόλης και δίπλα στο λιμάνι. Η πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη εκσυγχρονίζεται και γίνεται μητροπολιτικό κέντρο των Βαλκανίων. Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ιδρύεται το Γραφείο Ξένων και Εκθέσεων, το οποίο αναλαμβάνει την εποπτεία των ξενοδοχείων, τη φροντίδα για τον εξωραϊσμό των πόλεων και των αρχαιολογικών χώρων, την ευθύνη και τη λειτουργία των λουτροπόλεων, μεριμνεί για τις συγκοινωνίες, οργανώνει και εποπτεύει γιορτές και παραστάσεις και διαφημίζει τη χώρα στο εξωτερικό. Το 1935 ιδρύεται το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο και το Γραφείο Ξένων και Εκθέσεων αναβαθμίζεται σε Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού.Ξενοδοχεία και χάνιαΠριν τη φωτιά του 1917 υπολογίζεται ότι στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν 50 χάνια χωρητικότητας 100 ανθρώπων και 600 αλόγων, ενώ με την κατασκευή της προκυμαίας ύστερα από την κατεδάφιση του θαλάσσιου τείχους, αρχίζουν να χτίζονται παραλιακά ξενοδοχεία, με τα πιο σημαντικά το Imperial, το Royal, το Olympos Palace και το Grand Hotel d’ Angleterre αλλά και το ιστορικό Splendid Palace (στη σημερινή πλατεία Ελευθερίας), που κάηκαν στη φωτιά του 1917. Η ιστορία του «Βιέννη»Το κτήριο «Βιέννη», που σήμερα βρίσκεται στην οδό Εγνατία 2-4, περιοχή Κολόμπο, χτίστηκε στη θέση του ναού της Αγίας Κυριακής, την περίοδο 1929-1931 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Γεώργιου Καμπανέλλου και ιδιοκτήτης ήταν ο Κώστας Μανωλάς. Η Αγία Κυριακή ήταν βυζαντινός ναός, που μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς, μετατράπηκε σε τέμενος με την ονομασία Μπουρμαλί Τζαμί. Μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912 ξαναλειτούργησε σαν εκκλησία και κάηκε ολοσχερώς στη μεγάλη πυρκαγιά.Πάνω στα αποκαΐδια του ναού χτίστηκε το ξενοδοχείο «Βιέννη», το οποίο αποτελούνταν αρχικά από 3 ορόφους και 55 δωμάτια. Σύμφωνα με τις τότε πολεοδομικές διατάξεις, έπρεπε το ένα τρίτο της επιφάνειας του οικοπέδου να μείνει ελεύθερο και γι’ αυτό υπάρχει το ελεύθερο τμήμα που περιλαμβάνεται μεταξύ του κτηρίου και της Εγνατίας, κάτι που σήμερα δεν βλέπουμε να συμβαίνει με τις όμορες πολυκατοικίες του ξενοδοχείου. Φρουραρχείο των ΓερμανώνΤο κτήριο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα εκλεκτικισμού, υπήρξε από τα πιο δημοφιλή ξενοδοχεία της εποχής και φιλοξένησε κατά καιρούς σημαντικές προσωπικότητες, υπουργούς και καλλιτέχνες όπως ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης. Λέγεται ότι οι πολιτικοί επέλεγαν το συγκεκριμένο ξενοδοχείο για τις προεκλογικές ομιλίες τους, με πλήθος κόσμου να συγκεντρώνεται κάτω από τα μπαλκόνια του.Κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το κτήριο επιτάχθηκε από τους Γερμανούς και στεγάστηκε εκεί η Κομαντατούρ, ενώ τα υπόγεια του κτηρίου έγιναν τόπος βασανιστηρίων. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, την αμέσως επόμενη μέρα, το κτήριο καταλήφθηκε για λίγο καιρό από τον ΕΛΑΣ, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως αρχηγείο. Η εγκατάλειψηΜέχρι και το 1965 συνεχίστηκε η λειτουργία τ ου ξενοδοχείου, ώσπου μετά εγκαταλείφθηκε τελείως. Τότε έγιναν κάποιες ατυχείς ενέργειες από τους 20 πλέον ιδιοκτήτες του να πουληθεί στο δημόσιο. Το 1973 σφραγίστηκαν όλοι οι όροφοι εκτός από το ισόγειο, όπου συνέχισαν να λειτουργούν καταστήματα.Το 1994 το κτήριο αγοράζεται από τον Αθ. Μαντά και ανακαινίζεται στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 1997. Εκλεκιστική αρχιτεκτονικήΕνώ το αρχικό σχέδιο περιλάμβανε ακόμη έναν όροφο, αυτό εφαρμόσθηκε μόνο κατά την ανακαίνισή του, που προστέθηκε και 4ος όροφος. Το νεοκλασικό κτήριο χαρακτηρίζεται από απόλυτη συμμετρία στους άξονες και τα ανοίγματα, με ψευδοπαραστάδες που χωρίζουν το κτήριο οπτικά σε ζώνες και ιωνικά επίκρανα.Ακολουθεί τις εκλεκιστικές τάσεις της εποχής, με έντονα ροκοκό μενταγιόν να τονίζουν τον κεντρικό άξονα της εισόδου και ανάγλυφη  διακόσμηση. Επιμήκη κτιστά φουρούσια στηρίζουν το γείσο πάνω από το οποίο υπάρχουν κτιστά τμήματα και μπαλαούστρες. Στο ισόγειο εκτός από τα καταστήματα υπάρχει και μια στοά που οδηγεί σε βοηθητικούς χώρους. Το θέλουν ΙσραηλινοίΣτο κτήριο φιλοξενήθηκαν για αρκετά χρόνια η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία για την ανασυγκρότηση των Βαλκανίων και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Πλέον από το 2012 ως σήμερα στο εμβληματικό κτήριο στεγάζεται το Mediterranean College.Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχει επενδυτικό ενδιαφέρον από Ισραηλινούς επιχειρηματίες για την αγορά του ιστορικού κτηρίου, που παραμένει ένα στολίδι της Θεσσαλονίκης ανάμεσα σε πολυώροφες μονότονες πολυκατοικίες, σε μια περιοχή που συνδέει τη δυτική είσοδο με το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Από το φύλλο της THESSNEWS #116 (28/07/2018-29/07/2018)  " ["post_title"]=> string(111) "Ξενοδοχείο «Βιέννη»: Το εμβληματικό κτήριο της Θεσσαλονίκης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(58) "xenodocheio-vienni-to-emvlimatiko-ktirio-tis-thessalonikis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:46:46" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:46:46" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2180" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } } ["post_count"]=> int(18) ["current_post"]=> int(-1) ["before_loop"]=> bool(true) ["in_the_loop"]=> bool(false) ["post"]=> object(WP_Post)#4327 (24) { ["ID"]=> int(2404) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-12-14 22:54:02" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-12-14 20:54:02" ["post_content"]=> string(13547) "Στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης, στο Tekirdag, εγκαινιάστηκε το προηγούμενο Σάββατο το Μουσείο Φωτογραφίας στην οικία Μαυρίδη.Στα εγκαίνια παραβρέθηκε και ο Δημήτρης Μαυρίδης εγγονός του Δημήτρη Μαυρίδη ιδιοκτήτη του σπιτιού, ο οποίος δώρισε στο μουσείο 1500 φωτογραφίες της παλιάς Ραιδεστού που αποτυπώνουν την ιστορία της από το προσωπικό του αρχείο.Η ιδέα για να στεγαστεί το μουσείο φωτογραφίας στην οικία Μαυρίδη προήλθε από τον ιστοριοδίφη της Ραιδεστού Mehmet Serez και έπειτα από απόφαση του δημάρχου της πόλης ξεκίνησαν πριν ένα χρόνο οι εργασίες επισκευής και ανακαίνισης.Ο Δημήτρης Μαυρίδης μέσα στο αρχοντικό του παππού του στα εγκαίνιά του ως Μουσείο Φωτογραφίας Το αρχοντικό ΜαυρίδηΠρόκειται για ένα διώροφο ξύλινο αρχοντικό στην περιοχή Ερτουγκρούλ, ένα από τα λιγοστά που άντεξαν στο χρόνο και θυμίζουν μέχρι σήμερα τις ελληνικές γειτονιές της περιοχής. Το σπίτι οικοδομήθηκε το 1908 και αποτελείται από 4 δωμάτια, δύο σαχνισί (προεξοχές στηριγμένες σε ξύλινα δοκάρια οι οποίες εξέχουν των ορίων της τοιχοποιίας), ένα μεγάλο μπαλκόνι και ακολουθεί την τυπολογία της κεραμοσκεπής.Η οικία Μαυρίδη στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης Η παλιά ξεχασμένη φωτογραφίαΟ Δημήτρης Μαυρίδης, τρίτη γενιά της οικογένειας, κατάφερε μετά από πολλά ταξίδια στην περιοχή να εντοπίσει το σπίτι από μια παλιά φωτογραφία που τράβηξε ο ξάδερφός του όταν οι δικοί του εγκατέλειπαν το 1922 τις εστίες του. Η φωτογραφία έμεινε ξεχασμένη στο οικογενειακό άλμπουμ και το 1999 έπειτα από πολλές επισκέψεις στην Ραιδεστό, ο Δημήτρης Μαυρίδης κατάφερε να βρει το σπίτι το οποίο τότε κατοικούνταν από μια οικογένεια προσφύγων από την Μακεδονία.«Ξεκίνησα τα ταξίδια στην Ραιδεστό πριν από 45 χρόνια. Με μια παλιά φωτογραφία από το οικογενειακό άλμπουμ σύγκρινα τα σπίτια της περιοχής και το βρήκα διότι ήταν πανομοιότυπο. Όταν έφυγαν οι δικοί μου το 1922, εγκαταστάθηκε στο σπίτι μια οικογένεια Τούρκων εμπόρων όπου μετέπειτα ο γιος τους έγινε ο δήμαρχος της Ραιδεστού. Ο τότε δήμαρχος έμεινε για αρκετά χρόνια στο αρχοντικό και έτσι κατάφερε να διατηρηθεί σε καλή σχετικά κατάσταση» περιγράφει στην ThessNews ο 76χρονος Δημήτρης Μαυρίδης, μηχανολόγος και επίτιμος  Διδάκτορας του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του ΔΠΘ.Τα εγκαίνια του Μουσείου Φωτογραφίας Η οικογένεια Μαυρίδη και η ζωή τους στην ΡαιδεστόΗ οικογένεια Μαυρίδη προέρχεται από την Μάνη και κατά την διάρκεια των βενετοτουρκικών πολέμων, τον 17ο αιώνα, ακολούθησε το κύμα προσφύγων για την Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκε αρχικά στο Σχολάρι που τότε ήταν κεφαλοχώρι της περιοχής. Ένα αιώνα αργότερα, το 1890, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ραιδεστό. «Ο παππούς μου Δημήτρης Μαυρίδης εμπορευόταν αγροτικά προϊόντα της Θράκης.Ήταν ευκατάστατη οικογένεια και μαζί με την γιαγιά μου Χριστίνα Μαυρίδη απέκτησαν 7 παιδιά. Μετά την ανταλλαγή εγκαταστάθηκαν στην Καβάλα και έμεναν στην περιοχή του Αη Γιάννη. Όταν έφυγαν από τη Ραιδεστό, ο πατέρας μου ήταν 22 χρονών και ο παππούς μου γύρω στα 60. Εγώ γεννήθηκα στην Φλώρινα και έχω ακούσει πολλές διηγήσεις και ιστορίες για την πατρίδα τους από τον πατέρα μου και τους θείους μου.Μου μιλούσαν για μια ευτυχισμένη ζωή η οποία κόπηκε απότομα, ήταν αξέχαστη για τους δικούς μου και άφησε μια νοσταλγία την οποία μετέφεραν σε μένα και έτσι άρχισα να συλλέγω φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Ήταν μια πόλη παραθαλάσσια με ξύλινα σπίτια τα οποία σχημάτιζαν μια μορφή δάσους και όταν πλησίαζε κανείς από την θάλασσα από την Προποντίδα τα σπίτια φαίνονταν σαν δέντρα. Μου παρουσίαζαν την περιοχή με θαυμασμό και μου έλεγαν ότι ήταν ένα μέρος όπου καλλιεργούνταν οι επιστήμες και οι τέχνες και ζούσαν ευτυχισμένοι. Έμεινα έκπληκτος και είμαι τρισευτυχισμένος που επιτέλους βρήκα το σπίτι».«Ήταν μια πόλη παραθαλάσσια με ξύλινα σπίτια τα οποία σχημάτιζαν μια μορφή δάσους και όταν πλησίαζε κανείς από την θάλασσα από την Προποντίδα τα σπίτια φαίνονταν σαν δέντρα»  Η παλιά ΡαιδεστόςΤο Τεκιρνταγ, Tekirdag, η παλιά Ραιδεστός είναι μια πόλη της Ανατολικής Θράκης χτισμένη στις όχθες της θάλασσας του Μαρμαρά με πληθυσμό σήμερα περίπου 176.000 κατοίκους.Η ιστορία της ξεκινάει τον 6ο π.Χ αιώνα όταν εγκαταστάθηκαν εκεί Σάμιοι άποικοι και ίδρυσαν την πόλη η οποία ονομάσθηκε Βισάνθη. Κατά τον 5ο μ.Χ. αιώνα κατά την Βυζαντινή αυτοκρατορία ονομάστηκε Rodoscuk και αργότερα κατά την Οθωμανική κυριαρχία Tekfurdagi. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η περιοχή με έδρα την Ηράκλεια και λόγω της εγγύτητας με την Κωνσταντινούπολη ήταν μια πλούσια περιοχή και πηγή μεγάλων εσόδων.Αναμνηστική φωτογραφία της «Θεοδωρίδειος Σχολή στη Ραιδεστό Κατά των 17ο αιώνα η Ραιδεστός αναδεικνύεται κέντρο συγκέντρωσης και εξαγωγής γεωργικών προϊόντων, σιτηρών, κριθαριού, σίκαλης, γαλακτοκομικών προϊόντων και υφασμάτων. Όλοι οι παραγωγοί από την Θράκη, Βιζύη, Σαράντα εκκλησιές, Ανδριανούπολη, Κεσσάνη, Γανόχωρα, Μακρά Γέφυρα μετέφεραν με βοϊδάμαξες τα προϊόντα τους στη Ραιδεστό και από εκεί φορτώνονταν στα πλοία στο λιμάνι της πόλης για τα νησιά του Αιγαίου. Στη Ραιδεστό ιδρύθηκε το 1871 «Ο θρακικός φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Ραιδεστού» και με την αρωγή των συντεχνιών και των εμπόρων δημιουργήθηκαν βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια και εκπαιδευτήρια όπως η «Θεοδωρίδειος Σχολή» αρρένων και το «Γεωργιάδειον παρθεναγωγείο» . Η πόλη είχε τέσσερις εκκλησίες που πλέον δεν υπάρχουν, του Αγίου Γεωργίου (1841), ο μητροπολιτικός ναός της Παναγίας της Φανερωμένης (1840), της Παναγίας της Ρευματοκράτειρας (1896) και του Αγίου Αθανασίου. Η Παναγία η Ρευματοκράτειρα βρισκόταν στο δυτικό τμήμα του «Φραγκομαχαλά» και ήταν η πολιούχος της πόλης. Το εικόνισμά της μεταφέρθηκε από Ρωμιούς στη Βασιλική Αχειροποιήτου στη Θεσσαλονίκη.Πριν την ανταλλαγή στην περιοχή ζούσαν αρμονικά Έλληνες, Αρμένιοι και Μουσουλμάνοι.Η Ραιδεστός υπήρξε και τόπος εξορίας των επίσημων προσώπων. Το 1720 ο Ούγγρος επαναστάτης Φραγκίσκος Β’ Ρακότσι, εξορίσθηκε στην Ραιδεστό μετά την  Συνθήκη του Κάρλοβιτς(1669) και έμεινε εκεί ως τον θάνατό του το 1735. Μαζί με τον πρίγκιπα ακολούθησε και πλήθος αυλικών μεταξύ αυτών και ο συγγραφέας Κελεμέν Μίκες ό οποίος περιγράφει το 1720 την πόλη: «ευχάριστη, γραφική, πολύ μεγάλη και εξευγενισμένη με τα γύρω χωράφια καλλιεργημένα έτσι που μοιάζουν με φροντισμένους κήπους… πολύ ευχάριστη η θέα της και τέρπει το βλέμμα… κτισμένη στην παραλία με αμπέλια γύρω–γύρω… το φαγητό άφθονο και καλό». Παλιά ελληνικά σπίτια στην Ραιδεστό με το χαρακτηριστικό σαχνισί Ο 76χρονος Δημήτρης Μαυρίδης εγγονός του Δημήτρη Μαυρίδη ενώ στο βάθος φαίνεται το αρχοντικό  Από το φύλλο της THESSNEWS #135 (08/12/2018-09/12/2018) " ["post_title"]=> string(165) "Η οικία Μαυρίδη και το Μουσείο Φωτογραφίας - Η ιστορία της Ραιδεστού της Ανατολικής Θράκης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(89) "i-oikia-mavridi-kai-to-mouseio-fotografias-i-istoria-tis-raidestou-tis-anatolikis-thrakis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-28 12:45:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-28 09:45:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2404" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } ["comment_count"]=> int(0) ["current_comment"]=> int(-1) ["found_posts"]=> int(61711) ["max_num_pages"]=> int(3429) ["max_num_comment_pages"]=> int(0) ["is_single"]=> bool(false) ["is_preview"]=> bool(false) ["is_page"]=> bool(false) ["is_archive"]=> bool(true) ["is_date"]=> bool(false) ["is_year"]=> bool(false) ["is_month"]=> bool(false) ["is_day"]=> bool(false) ["is_time"]=> bool(false) ["is_author"]=> bool(false) ["is_category"]=> bool(true) ["is_tag"]=> bool(false) ["is_tax"]=> bool(false) ["is_search"]=> bool(false) ["is_feed"]=> bool(false) ["is_comment_feed"]=> bool(false) ["is_trackback"]=> bool(false) ["is_home"]=> bool(false) ["is_privacy_policy"]=> bool(false) ["is_404"]=> bool(false) ["is_embed"]=> bool(false) ["is_paged"]=> bool(true) ["is_admin"]=> bool(false) ["is_attachment"]=> bool(false) ["is_singular"]=> bool(false) ["is_robots"]=> bool(false) ["is_favicon"]=> bool(false) ["is_posts_page"]=> bool(false) ["is_post_type_archive"]=> bool(false) ["query_vars_hash":"WP_Query":private]=> string(32) "8552cccf55b4f86b34fca1cf4b780e4d" ["query_vars_changed":"WP_Query":private]=> bool(false) ["thumbnails_cached"]=> bool(false) ["allow_query_attachment_by_filename":protected]=> bool(false) ["stopwords":"WP_Query":private]=> NULL ["compat_fields":"WP_Query":private]=> array(2) { [0]=> string(15) "query_vars_hash" [1]=> string(18) "query_vars_changed" } ["compat_methods":"WP_Query":private]=> array(2) { [0]=> string(16) "init_query_flags" [1]=> string(15) "parse_tax_query" } ["tribe_is_event"]=> bool(false) ["tribe_is_multi_posttype"]=> bool(false) ["tribe_is_event_category"]=> bool(false) ["tribe_is_event_venue"]=> bool(false) ["tribe_is_event_organizer"]=> bool(false) ["tribe_is_event_query"]=> bool(false) ["tribe_is_past"]=> bool(false) ["tribe_controller"]=> object(Tribe\Events\Views\V2\Query\Event_Query_Controller)#3370 (1) { ["filtering_query":"Tribe\Events\Views\V2\Query\Event_Query_Controller":private]=> *RECURSION* } }