ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΑΡΑΚΙΟΥΛΑΧ || karakioulach@gmail.com
Πάνω από 10.000 πρόσφυγες και μετανάστες είναι εγκλωβισμένοι στον άτυπο καταυλισμό της Ειδομένης. Αναζητούν την ευκαιρία για νέα ζωή και καινούριο ξεκίνημα, με τις πληγές από τον πόλεμο νωπές στις ψυχές τους.
Σύριοι, Κούρδοι, Αφγανοί, Πακιστανοί, πρόσφυγες και μετανάστες κάθε ηλικίας, οι περισσότεροι νέοι με μικρά παιδιά, ακολούθησαν τον μακρύ δρόμο της προσφυγιάς για έναν τόπο δίχως πόλεμο, δίχως βομβαρδισμούς και νεκρούς, αλλά για έναν τόπο με ειρήνη και ελπίδα για αυτούς και τα παιδιά τους.
Τις τελευταίες μέρες, η αστυνομία έχει εντείνει τους ελέγχους στο εθνικό οδικό δίκτυο και επιστρέφει πίσω όσους δεν έχουν τα κατάλληλα έγγραφα για την διαμονή τους στην Ειδομένη.
Οι υποσχέσεις για διέξοδο στον βαλκανικό διάδρομο πολλές, οι απόπειρες για να τον ακολουθήσουν άλλες τόσες. Επιστρέφουν στην ίδια κόλαση, με εμφανή τα σημάδια βίας από τις αστυνομικές δυνάμεις των Σκοπίων.
Οι διαδηλώσεις για το άνοιγμα των συνόρων σχεδόν καθημερινές. Σκηνές πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές που παραμένουν κλειστές σχεδόν δύο μήνες, χαρτόνια με συνθήματα «open the borders», βλέμματα που ψάχνουν κάτι καινούριο στο «βούρκο» της προσωρινής τους διαμονής.
Οι συνθήκες διαβίωσης άθλιες. Σκηνές δίπλα σε σωρούς σκουπιδιών, που όταν βρέχει γίνονται ποτάμια μόλυνσης. Ελάχιστες χημικές τουαλέτες και ντουζ με κρύο νερό. Το φαγητό δεν επαρκεί για όλους. Μικροπωλητές (πρόσφυγες και μετανάστες) εμπορεύονται λίγο ρύζι, λάδι, ζάχαρη, αλεύρι για τις καθημερινές ανάγκες.
Φασαρίες και τσακωμοί για ασήμαντους λόγους που στην δικιά τους μικρή κοινωνία μεγεθύνονται.
Η αυτοδιαχείριση της Ειδομένης συνεχίζεται απαλλαγμένη από την παρουσία του κράτους.
Μόνο παιδιά, πολλά παιδιά
Φτάνοντας κανείς στον άτυπο καταυλισμό της Ειδομένης αντικρίζει αμέτρητες σκηνές πάνω στα χωράφια και τις λάσπες, μικρά παιδιά στις αγκαλιές των μανάδων τους περιμένοντας σε ατέλειωτες ουρές για το συσσίτιο.
Αυτοσχέδιες φωτιές θαμπώνουν την ατμόσφαιρα σέρνοντας στον ουρανό στάχτες από λασπωμένες κουβέρτες, παπούτσια δίχως σόλες, κουρέλια από ρούχα, πλαστικά και ξύλα, που έγιναν προσάναμμα για λίγο ζέστη.
Μόνο παιδιά. Παιδιά σε ένα αυτοσχέδιο τραμπολίνο -από κουβέρτες πάνω σε παλέτες- με μια μπάλα ή χάρτινα καραβάκια, καταφέρνουν με την αθωότητά τους να σκορπούν χαμόγελα. Με φθαρμένα ρούχα, τα περισσότερα ξυπόλητα και άπλυτα. Η χτένα για τα μαλλιά γίνεται μικρόφωνο για μια παρέα μικρών κοριτσιών που τραγουδούν δυνατά ένα παιδικό τραγούδι της χώρας τους.
Περνώντας έξω από τις σκηνές, δεν μπορείς να μην σκαλώσεις στο κλάμα του βρέφους που οι πρώτες εικόνες της ζωής του είναι μια σκηνή που κρύβει το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, μπροστά στον φράχτη των Σκοπίων, μπροστά στα κλειστά σύνορα.
Μπασάμ, Δαμασκός
«Έφτασα στη Μυτιλήνη με μια βάρκα που έμπαζε νερά. Ήμασταν 50 άτομα, γυναίκες, άντρες και παιδιά σε μια βάρκα που χωρούσε μόλις 20. Στη βάρκα γνώρισα τον φίλο μου, τον Μοχάμεντ από το Χαλέπι, που έχασε το δεξί του χέρι όταν βομβαρδίστηκε το σπίτι του. Από τότε ήμαστε συνέχεια μαζί…»
Μπεσίμ, Χαλέπι
«Σήμερα δεν τα κατάφερα, τις επόμενες μέρες όμως σχεδιάζουμε 7 άτομα να περάσουμε τα σύνορα από άλλο σημείο… Δεν μας νοιάζει… Και εδώ χειρότερα είναι», λέει ο 23χρονος Μπεσίμ. «Δεν έχω να χάσω κάτι… Αν γυρίσω στην πατρίδα μου ή θα σκοτώσω ή θα σκοτωθώ»
Σουάζε, Ιράκ
«Η Ειδομένη είναι μια κόλαση! Γιατί δεν ανοίγουν τα σύνορα; Δεν θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα», λέει ο 37χρονος Σουάζε, που παραμένει στην Ειδομένη με την 5μελή οικογένεια του.
Αμίνα, Συρία
«Με λένε Αμίνα, η Ροντίν, το μωρό που κρατώ στην αγκαλιά μου, γεννήθηκε 6 Απριλίου μέσα στη σκηνή εδώ στην Ειδομένη. Με βοήθησε η αδερφή μου στη γέννα…»
Ζαριφιέ, Συρία
«Στο Κομπάνι ήμουν δασκάλα και ο άντρας μου δικηγόρος. Είχαμε το σπίτι μας, την δουλειά μας, την ζωή μας. Τώρα…;»
Αϊσέ, Κομπάνι
«Κάθε μέρα έρχομαι στην Ειδομένη από το καμπ της Νέας Καβάλας. Θέλω να πάω στη Γερμανία να δω τον άντρα μου και το παιδί μου»
Από το φύλλο της THESSNEWS #01 (14-15/05/2016)
Comments are closed.