Η Κάζα Μπιάνκα, η Βίλα Καπαντζή, ο παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός, αλλά και η σημερινή Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, το Διοικητήριο και η Βίλλα Αλλατίνι είναι κάποια από τα εμβληματικά κτήρια που κοσμούν τη Θεσσαλονίκη.
Τα πρόσωπα των δύο αρχιτεκτόνων που τα υπογράφουν, αποτυπωμένα με τον χρωστήρα του ζωγράφου Λάζαρου Πάντου, δωρίζονται στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, σε ειδική εκδήλωση.
Οι δύο Ιταλοί αρχιτέκτονες έβαλαν τη σφραγίδα τους στην αισθητική της Θεσσαλονίκης, η οποία είχε την τύχη να την κοσμήσουν αξιόλογοι αρχιτέκτονες με απαράμιλλου κάλλους κτήρια κατά την περίοδο της αρχιτεκτονικής άνθισης της πόλης που συμπίπτει με το τέλος της Οθωμανικής περιόδου.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση του δήμου Θεσσαλονίκης η φιλόλογος Αικατερίνη Κουμλίδου, «χάρη στη προνομιακή θέση της πόλης με το θαλάσσιο μέτωπο, στο μυχό του Θερμαϊκού, είχε αποκτήσει μεγάλη οικονομική δύναμη, αλλά και μια πολυπολιτισμική κοινωνία, στην οποία συνυπήρχαν αρμονικά Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι και άλλοι Βαλκάνιοι και ήταν η βασική αιτία που την έκανε ιδιαίτερα ελκυστική. Από το 1870, όταν γκρεμίστηκαν τα βυζαντινά τείχη, άρχισε η διαμόρφωση της παραλίας και η περιοχή ανατολικά του Λευκού Πύργου γνώρισε οικιστική ανάπτυξη. Επώνυμοι αρχιτέκτονες σχεδίασαν επαύλεις με ιδιαίτερο στιλ. Πρόκειται για τη συνοικία Χαμιδιέ, που για τον ελληνικό πληθυσμό ήταν η περιοχή των Εξοχών ή των Πύργων, όπου υπήρχαν πολλές εξοχικές κατοικίες. Τα αρχοντικά αυτά αποτελούν τεκμήρια της νεότερης Ιστορίας της πόλης. Στην ακμαία πολυεθνική Θεσσαλονίκη του τέλους του 19ου αιώνα ανθεί μια αρχιτεκτονική που χρησιμοποιεί στοιχεία από διαφορετικούς ρυθμούς και αφήνει τη σφραγίδα της σε δημόσια και ιδιωτικά κτήρια. Μια περιήγηση στους δρόμους και τα κτίσματα της εποχής, φανερώνουν το άρωμα μιας άλλης εποχής. Κάποια από αυτά έχουν καταφέρει να παραμένουν αναλλοίωτα, για να θυμίζουν κάτι από την παλιά τους αίγλη, ενώ κάποια αφέθηκαν αναξιοποίητα».
πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Comments are closed.