Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποια είναι τα πραγματικά ενδιαφέροντα των Θεσσαλονικέων. Είναι τα τραπεζοκαθίσματα στη νέα παραλία, οι πεζοδρομήσεις στο κέντρο της πόλης, η αξιοποίηση των στρατοπέδων σε διάφορους δήμους ή η καθαριότητα και η ευνομία;
Όλα τα παραπάνω απασχολούν κάποιους, αλλά δυστυχώς είναι πολύ λίγοι.
Ακόμη λιγότεροι είναι όσοι συζητούν και ενημερώνονται για ζητήματα, όπως η ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου και του λιμένα της Θεσσαλονίκης ή η περάτωση της βασικής γραμμής του Μετρό και της επέκτασης προς Καλαμαριά.
Πολύ περισσότερους όμως απασχολούν οι εξελίξεις στις ποδοσφαιρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης.
Είναι κάτι σαν μαζική «ψύχωση» που για να είμαστε ακριβοδίκαιοι δεν τη συναντάς μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας, όπως η Αθήνα.
Τι είναι αυτό που σε ωθεί να ασχολείσαι περισσότερο με το ποδόσφαιρο από τη θέση του οπαδού και όχι με την προσωπική σου ανέλιξη, είτε κοινωνικά είτε επαγγελματικά;
Η προσωπική ανέλιξη εμπεριέχει κόπο, ρίσκο, σχέδιο, δουλειά και αφοσίωση.
Κοινώς στην Ελλάδα του 2018 χρειάζεται να το λέει η καρδιά σου για να πετύχεις στον ιδιωτικό τομέα, ακόμη και εάν είσαι μισθωτός.
Έχει γίνει τόσο δύσκολη η ζωή για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, που η ποδοσφαιρική εντρύφηση φαντάζει ως καταφύγιο.
Δεν αντιλέγω ότι είναι ένας τρόπος να ξεδώσεις και ενδεχομένως να περάσεις και καλά.
Σε όλα τα πράγματα όμως υπάρχουν και όρια!
Τα όρια του καθενός είναι διαφορετικά, αλλά όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα το ποδόσφαιρο δεν θα σου δώσει ούτε καν σομπρέρο για να μην αποκτήσεις ηλιακά εγκαύματα!
Από το φύλλο της THESSNEWS #97 (17/03/2018-18/03/2018)
