Η πρώτη γυναικοκτονία για το 2024 δεν άργησε. Το όνομά της, Γεωργία. Να γράψω να είναι η τελευταία; Να προσευχηθώ;
Δεν είναι στο δικό μου χέρι.
Γράφω, γράφω κάθε μέρα. Για βιασμούς και δολοφονίες. Ξυλοδαρμούς, κακοποιήσεις. Στην Ελλάδα, στο εξωτερικό, ακόμη και στη γειτονιά μου δυο σπίτια παραπέρα. Με ρωτάνε οι φίλοι μου, διάβασες για τον αστυνομικό που δολοφονήθηκε; Ποιον από τους δύο, απαντώ. «Είναι φυσιολογικό αυτό που ξεστόμισα;» σκέφτομαι. Σιωπή εκατέρωθεν. Το είδα ναι. Το έγραψα. Μούσκεψα το γραφείο μου.
Ήταν όμως στο δικό του χέρι…
Σε εκείνο το χέρι που σηκώθηκε και κάρφωσε τα σπλάχνα της. Μαζί και ένα μέρος από τα δικά του. Διαβάζουμε και θέλουμε να μάθουμε τον λόγο. Τι συνέβη ανάμεσα στο ζευγάρι; Έχει καμία σημασία; Ξαναρωτώ, έχει καμία σημασία;
Και όλοι οι υπόλοιποι, εμείς, έξω από τον χορό, να πάρουμε οπωσδήποτε κάποια πλευρά. «Έφταιγε και εκείνη». «Να σαπίσει στη φυλακή». Και το ξεχνάμε…
Βλέπω τη μαμά μου, μαθημένη πιο πολλά χρόνια από εμένα στις ειδήσεις. Στα εγκλήματα. Μαμά, την ρωτάω όταν την βλέπω μπροστά από την τηλεόραση με στεγνά τα μάγουλα, δεν στεναχωριέσαι;
Συνήθισε η μαμά μου; Δεν την αγγίζουν πλέον; Λες να σταματήσω και εγώ κάποτε να μουσκεύω το γραφείο μου;
