Συνέντευξη στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΦΩΤΙΑΔΗ || fotiadesa@gmail.com
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε σε ένα σπίτι που ακούγονταν δίσκοι από Νανά Μούσχουρη, Σταύρο Ξαρχάκο και… hip – hop! Σε ηλικία 7 ετών ανακαλύπτει την κλίση του στη μουσική και παίρνει -οριστικά, μέχρι και σήμερα- διαζύγιο απ’ το ποδόσφαιρο.
Πολύ γρήγορα ξεκινά μαθήματα πιάνου και φωνητική για να καταλήξει, λίγα χρόνια αργότερα, αριστούχος απόφοιτος της Νομικής Α.Π.Θ και νέος μουσικός. Αποφασίζει -προς έκπληξη λίγων- να ακολουθήσει το όνειρο αντί της λογικής κι έκτοτε τραγουδά στις μεγαλύτερες σκηνές της χώρας.
Ο λόγος για τον Θοδωρή Βουτσικάκη, τον 29χρόνο ταλαντούχο καλλιτέχνη από την Καλαμαριά, που έχει βαλθεί τα τελευταία χρόνια να κατακτήσει τον κόσμο με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και την αισθαντικότητα της φωνής του.
Σε συνέντευξη του στη ThessNews, o Θοδωρής περιγράφει τα παιδικά βιώματα και τις μουσικές «αγάπες» που τον οδήγησαν στο τραγούδι, τα μεγάλα του όνειρα και τα επόμενα επαγγελματικά του βήματα ενώ καταθέτει την άποψη του για τα talent shows, τη διαφορά ανάμεσα στην ποιοτική και εμπορική σύνθεση και τα όρια που θέτει ο ίδιος στον εαυτό του.
Ποιος σε ενέπνευσε να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο τραγούδι και από ποια ηλικία ανακάλυψες το ταλέντο σου;
Τραγουδάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι πότε ονόμασα και τυπικά αυτή την κλίση ταλέντο αλλά ούτε και πότε αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφραστώ μέσα από το τραγούδι. Θυμάμαι, ωστόσο, ότι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού συμμετείχα σε θεατρικές παραστάσεις και δράσεις. Τότε περίπου ανακάλυψα ότι αυτό με πήγαινε κάπου αλλού. Εκ των υστέρων, αντιλαμβάνομαι ότι τότε προσπαθούσα να μεταφέρω τα συναισθήματα στη φωνή μου.
Όσον αφορά την αγάπη μου για τη μουσική, την οφείλω στους γονείς και την πρώτη μου δασκάλα και οικογενειακή φίλη Γιάννα Ακριβοπούλου που επέμεινε να ασχοληθώ με το τραγούδι και με βοήθησε να ανακαλύψω τον εαυτό μου μέσα από τη μουσική.
Ήσουν το μικρό παιδί που στεκόταν μπροστά στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο για να θαυμάσει τον αγαπημένο του καλλιτέχνη;
Όχι, δεν ήμουν ακριβώς αυτό το παιδί. Από πολύ μικρός δοκίμαζα με την φωνή μου ήχους, που άκουγα σε χροιές τραγουδιστών και μουσικές που με γοήτευαν. Στο σπίτι είχαμε δίσκους αρκετών καλλιτεχνών, όπως του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Νανάς Μούσχουρη. Στεκόμουν μπροστά στο ράδιο ή την τηλεόραση για χάρη όσων μου κέντριζαν την περιέργεια ή το ενδιαφέρον και για τα παιδικά της Disney! Μου άρεσε τόσο να ακούω όσο και να τραγουδάω.
Ποιά ήταν η πρώτη μουσική σου αγάπη;
Πάντα «σκάλωνα» σε οτιδήποτε είχε έντονη μελωδικότητα. Ξεχώριζα, δηλαδή, από μικρό παιδί τη μελωδία σε ένα τραγούδι ή μία μουσική σύνθεση και αυτό με συγκινούσε. Καλλιτεχνικές δημιουργίες που ξεχώριζαν στα αυτιά μου: η «Ρωμαϊκή Αγορά» του Χατζιδάκι, η «Ενδεκάτη εντολή» με την Μούσχουρη, ο Ξαρχάκος, το Νέο Κύμα που άρεσε στην οικογένεια μου αλλά και η Μονσεράτ Καμπαγιέ που ήταν η αγάπη του μπαμπά μου.
Η οικογένεια σου είχε, με έναν λόγο, ιδιαίτερα μουσικά ακούσματα;
Δεν ξέρω αν ήταν απαραίτητα ιδιαίτερα αλλά σίγουρα ήταν πολλά και διαφορετικά. Από την αδερφή μου έμαθα την ραπ και το hip hop ενώ είχα διαφορετικά ακούσματα από τους γονείς και τη γιαγιά μου.
Ευαίσθητος άνθρωπος με αισθαντική φωνή μα και απόφοιτος της Νομικής που δεν φοβάται να εκτεθεί μπροστά στο κοινό. Ποιος είναι πραγματικά ο Θοδωρής;
Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος είναι πολλά πράγματα. Αν αποδεχτούμε ότι όλα αυτά ισχύουν, τότε όλα αυτά είναι ο Θοδωρής και μαζί πολλά ακόμη.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο;
Δεν πιστεύω ότι ιεραρχούνται τα όνειρα.
Ποιο είναι, τότε, το όνειρο που σε κρατούσε ξύπνιο σαν μικρό παιδί;
Δεν ήταν μόνο ένα, ήταν αρκετά. Πολλά από αυτά έχουν ήδη πραγματοποιηθεί: τραγούδησα στο Ηρώδειο, γνώρισα τη Λίνα Νικολακοπούλου, τραγούδησα με την Ντούτσε Πόντες και συνεργάστηκα με τον Δημήτρη Μαραμή και τον Μάριο Φραγκούλη. Τώρα, σε ό,τι αφορά τα όνειρα που δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμη, θα ήθελα πάρα πολύ να τραγουδήσω στο Royal Albert Hall.
Sky is the limit?
Ναι, ξεκάθαρα!
Όπως έχεις αποκαλύψει, σε ενδιαφέρει περισσότερο η ερμηνεία παρά η συγγραφή μουσικής και στίχων. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια τραγούδια που ερμήνευσες και αισθάνεσαι ότι σε αντιπροσωπεύουν απόλυτα;
Με ενδιαφέρει περισσότερο η ερμηνεία γιατί εκεί κρύβεται η πιο δημιουργική μου βάση. Στα περισσότερα τραγούδια βρίσκω σημεία που είναι και βιώματα μου. Αν αισθανόμουν ότι μπορώ εξίσου καλά να γράψω μουσική ή στίχους, θα το έκανα. Έχω δικές μου μελωδίες στο συρτάρι και θα μπορούσα κάποια στιγμή να τις δημοσιεύσω, αλλά βρίσκω τον εαυτό μου στο τραγούδι. Ο Μάνος Ελευθερίου γράφει στη «Μπαλάντα του οδοιπόρου» του Χατζιδάκι τον στίχο: «Την αγάπη πέταξα σ’ ένα βυθό / και το φόβο μου έστρωσα να κοιμηθώ». Κρατάω τον δεύτερο στίχο και ταυτίζομαι για όλους εκείνους τους φόβους που δεν έχουμε ξεπεράσει.
Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος του Θοδωρή Βουτσικάκη;
(γέλια) Εδώ θα μου επιτρέψεις να μην απαντήσω συγκεκριμένα αλλά να πω απλά ότι έχει αρκετούς.
Ας αλλάξω τότε τη θεματολογία. Αποκλείεις το ενδεχόμενο να σε δούμε κάποια στιγμή ως στιχουργό;
Ναι, αποκλείω σίγουρα να γίνω στιχουργός ή συνθέτης. Μπορεί, όμως, να δούμε ένα τραγούδι που υπογράφω εγώ τη μουσική.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο ποιοτικό και το εμπορικό τραγούδι και ποια τα μουσικά «όρια» που θέτεις εσύ στον εαυτό σου;
Δεν θεωρώ ότι οι δύο όροι είναι απαραίτητα αντικρουόμενοι. Ένα ποιοτικό τραγούδι μπορεί να είναι εμπορικό και αντίστροφα. Ο δίσκος «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου έκανε πάνω από 200.000 πωλήσεις αλλά ήταν ποιοτικός. Αν όμως ένα τραγούδι παράγεται μαζικά και με μοναδικό στόχο την επιτυχία, τότε δε συνάδει με την ποιότητα. Η ποιότητα ξεκινά από την ουσία της δημιουργίας και είναι το πρώτο ερέθισμα που «τσιγκλά» το συναίσθημα μας και ταυτίζει δημιουργό και θεατή.
Η τέχνη για την κοινωνία ή η τέχνη για την τέχνη;
Η τέχνη για τον άνθρωπο.
Θα επιχειρούσες να ερμηνεύσεις ένα λαϊκό τραγούδι;
Λαϊκό είναι το τραγούδι που γίνεται για τον λαό, για τους ανθρώπους. Ως είδος μουσικής έχει ιδιαιτερότητα στο άκουσμα και τον στίχο. Δεν θα περνούσα όλη μου την πορεία στο φάσμα ενός λαϊκού τραγουδιστή γιατί θεωρώ ότι είναι διαφορετικό από «εμένα». Ωστόσο, έχω τραγουδήσει αρκετά κι αγαπώ ακόμη περισσότερα: Σταύρος Ξαρχάκος, Χρήστος Λεοντής και Δήμος Μούτσης, ειδικά το «Μην μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα».
Δε μ’ αρέσει να βάζω στεγανά γιατί το ελληνικό τραγούδι έχει πάρα πολλά διαμάντια που ακροβατούν ανάμεσα σε διάφορες κατηγορίες μουσικής. Θα πρέπει να μας νοιάζει το καλό τραγούδι από άποψη αισθητικής και δημιουργίας κι όχι το είδος της μουσικής.
Μίλησες για διαμάντια στο ελληνικό τραγούδι. Εγώ θέλω να σε ρωτήσω για τα διαμάντια ως ανθρώπους. Θεωρείς ότι ένα εμπορικό talent show, όπως αυτά που παίζει διαρκώς η τηλεόραση, μπορεί να αναδείξει ποιοτικούς καλλιτέχνες;
Δεν επέλεξα να κάνω καριέρα μέσα από talent show αλλά δεν τα βάζω σε διαφορετικό στρατόπεδό – απλά τα θεώρησα ασύμβατα με την πορεία μου. Καμία παραγωγή δεν με έχει πείσει ότι στοχεύει στην ανάδειξη ενός ποιοτικού καλλιτέχνη. Νομίζω ότι ο στόχος τους περιορίζεται στην εύκολη και προσωρινή δόξα και γι’ αυτό ελάχιστοι άνθρωποι, από τους χιλιάδες που μετείχαν σε talent show, παρέμειναν για καιρό στο προσκήνιο. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να προκύψει κάποιος αξιόλογος καλλιτέχνης από μία αντίστοιχη διαδικασία. Απλά τα talent shows δεν είναι μονόδρομος για την καριέρα στο τραγούδι.
Μπαίνω στον πειρασμό να αξιοποιήσω τον στίχο του Λάζαρου Αντωνιάδη που ερμηνεύεις «θα έρθει ο καιρός που όλα θα είναι αλλιώς» και να σε ρωτήσω: Θα έρθει ο καιρός να ξαναζήσουμε την Ελλάδα όπως την αφήσαμε μία δεκαετία πίσω;
Ο στόχος είναι «να έρθει ο καιρός…» που η Ελλάδα θα είναι καλύτερη από αυτό που ήταν πριν από δέκα χρόνια γιατί, μπορεί να είχε το ένδυμα μίας ευνομούμενης κοινωνίας, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν.
Τι θα ακούσουμε στη νέα σου δισκογραφική προσπάθεια;
Μιλάμε για μία τελείως καινούργια δισκογραφική συνεργασία. Το πρώτο άκουσμα θα κυκλοφορήσει στο προσεχές διάστημα με στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική του Νικολά Πιοβάνι. Αυτή η δισκογραφική συνάντηση είναι κάτι που περίμενα χρόνια να συμβεί στη ζωή μου και πιστεύω ειλικρινά ότι θα με «στιγματίσει» ως καλλιτέχνη. Η συνεργασία αυτή είναι για μένα ένα συναισθηματικό «διαβατήριο» αλλά και ένα διαβατήριο ώστε να με γνωρίσει καλύτερα ο κόσμος.
Ο προηγούμενος δίσκος σου βγήκε πριν από δυόμιση χρόνια. Γιατί άφησες να περάσει τόσος χρόνος;
Όταν όλα τα σημάδια δείχνουν προς μία κατεύθυνση, είναι σκόπιμο να μην πηγαίνουμε αντίθετα. Έμαθα να είμαι υπομονετικός και να καταφέρνω, μ’ αυτό τον τρόπο, να κερδίζω όλες τις προκλήσεις.
Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα;
Πέρα από τη νέα δισκογραφική μου δουλειά και τον Ερωτόκριτο, ο επόμενος στόχος μου είναι να ξεκινήσω τις προσωπικές μου εμφανίσεις στην Αθήνα. Έχω εμφανιστεί μόνος και στο εξωτερικό αλλά και στην περιφέρεια. Οι εμφανίσεις θα ξεκινήσουν από τον Μάρτιο. Εξετάζω ακόμη όλες τις λεπτομέρειες γιατί θέλω όλα τα πράγματα να αντιπροσωπεύουν τα «θέλω», τους στόχους και την αισθητική μου.
