Πόσα μετάλλια πρέπει να φέρουν για να τους προσέξουμε;

«Τι ζούμε στο φετινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου στο Μόναχο» είναι η ατάκα που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στα στόματα όλων των Ελλήνων.

Εκτός από την τεράστια επιτυχία του πάντα απίστευτου Μίλτου Τεντόγλου που βρίσκει τον τρόπο να κερδίζει κάθε μάχη, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έγινε ένα ακόμη παράδειγμα δύναμης και θέλησης.

Όταν ο αθλητισμός σε αυτή τη χώρα είναι παραγκωνισμένος. Οι αθλητές αυτοί που τώρα αποθεώνουμε προπονούνται σε στάδιο με χαλίκια, τρέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα στις 12 τα μεσάνυχτα, μετά από δουλειά στην ταβέρνα των γονιών τους, δεν έχουν κοντάρια να πραγματοποιήσουν τα άλματα τους.

Σε πιάνει μια θλίψη αν μη τι άλλο για την κατάντια του ελληνικού αθλητισμού, που «τρώει» κυριολεκτικά τα παιδιά της, που δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να φέρουν μια διάκριση για την πατρίδα τους.

Την πατρίδα που δεν τους έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο, τους θεωρεί ξοφλημένους στα 38 τους. Η Αντιγόνη έδωσε την ψυχή της, χάρισε άπλετο χαμόγελο και όραμα σε όλους μας και μας έπεισε πως εάν το πιστεύεις μπορείς να το καταφέρεις.

Η πίστη στον εαυτό σου είναι το πιο σημαντικό και αυτό που θα σε καθοδηγήσει για να φτάσεις όσο πιο ψηλά μπορείς, άλλωστε δεν πρέπει να έχουν ταβάνι τα όνειρα σου.

Αυτά τα παιδιά που συμμετέχουν αυτές τις μέρες με τα χρώματα της εθνικής στο Μόναχο έχουν εκτός από ταλέντο και όραμα.

Ένα άλλο μεγάλο παράδειγμα δύναμης είναι ο Εμμανουήλ Καραλής που μίλησε για το θέμα που αντιμετωπίζει με την κατάθλιψη, τον «κακό του δαίμονα» που αφήνει στην σκιά τον πραγματικό Μανόλο και δεν τον αφήνει να πετάξει όσο ψηλά μπορεί να φτάσει.

Όλα αυτά τα παιδιά φωνάζουν δυνατά παρών και αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού, ας συνεχίσουν να μας κάνουν υπερήφανους και επιτέλους να δούμε την πολιτεία να στέκεται ουσιαστικά στο πλευρό τους.