THESS-SKG STORIES
Με σπουδές στη Νομική και τα Οικονομικά, σκηνοθέτης, διακοσμητής, ταξιδευτής, διασκεδαστής, ο πολύπλευρος Ηρακλής Δούκας είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες extravagant προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης. Ιδιοκτήτης του θρυλικού μπαρ «Μπανάλ» στην Προξένου Κορομηλά, με τα drag queen show που άφησαν εποχή…
Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή;
Το πιο ωραίο και η καλύτερη εποχή για μένα στη Θεσσαλονίκη ήταν το «Μπανάλ». Όταν γυρνώντας από τα Παρίσια, τα Λονδίνα και τα Βερολίνα, που ρήμαξα τον τόπο και έμαθα βέβαια, μπήκα σε μια σκοτεινή Θεσσαλονίκη και μ’ έπιασε μια φρίκη. Και λέω αυτή δεν είναι πόλη, είναι χωριό. Το ’78 το ανοίγω με έναν καλό φίλο, τότε δεν υπήρχαν μπαρ, νέκρα τότε η Προξένου Κορομηλά, δεν υπήρχε όχι μπαρ, ούτε μαγαζί. Ήταν μόνο ο Δον Κιχώτης. Δεν θέλω να αρχίσω με «δεν». Δηλαδή δεν θα πω ότι δεν ήταν γκέι μπαρ και πραγματικά δεν ξεκίνησε σαν γκέι μπαρ και ούτε ποτέ έχω αυτή την αίσθηση του διαχωρισμού στη ζωή μου. Στις ερωτικές, πολιτικές και άλλες προτιμήσεις του ατόμου. Αλλά είχα ήδη έναν μεγάλο κύκλο από κόσμο, φίλους, καλλιτέχνες, που είναι όλοι διάσημοι σήμερα. Μέσα σε αυτά τα χρόνια εξελίχτηκε σαν μαγαζί κουλτούρας.
Ποιοι πέρασαν από το «Μπανάλ»;
Μεγάλες προσωπικότητες. Ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Αλέξανδρος Ιόλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, η Δήμητρα Γαλάνη, η Αλεξίου, ο Λιδάκης, όλο το θέατρο, η Άννα Παναγιωτοπούλου, η Μπαλανίκα. Αυτό ξεκίνησε σαν κουλτουρέ, με «καλό κόσμο», και εξελίχθηκε σε ένα πανδαιμόνιο άνευ προηγουμένου. Υπήρχε μια ανακατωσούρα, αλλά ήταν τέτοιο το μαγαζί. Ένα ζωντανό κύτταρο. Τα πρώτα τρία χρόνια καθόμουν εγώ στην πόρτα. Χτυπούσες κουδούνι, άνοιγα παραθυράκι, γούσταρα δε γούσταρα, ανάλογα έπραττα. Τότε δεν υπήρχαν μπόντιγκαρντς. Αλλά την έβγαλα καθαρή.
Τα drag show;
Είχα δει στο εξωτερικό και στην Αθήνα διάφορα πράγματα. Ο Ζαχαράτος με λέει δάσκαλο πάνω σε αυτόν τον τομέα. Εγώ βέβαια δεν έκανα μιμητική, έκανα κριτική. Όταν έκανα Ζωζώ Σαπουντζάκη, δεν κοιτούσα να κάνω τη Ζωζώ, έβλεπα άλλα πράγματα.
Θα κάνατε πάλι ένα «Μπανάλ»;
Μου το λένε όλοι. Έχω όρεξη. Τώρα ασχολούμαι με το θέατρο. Ανεβάζω «Κλυταιμνήστρες», ένα σύγχρονο έργο που αρχίζει το Πάσχα στο Αυλαία. Το «Μπανάλ» ήταν μαγαζί εποχής. Υπήρχε feeling, υπήρχε αίσθημα, υπήρχε φλερτ. Υπήρχε ανεξιθρησκεία σεξουαλική. Και εμφανισιακά. Εκτός από τα πρώτα χρόνια που κάναμε φιλτραρίσματα στην πόρτα, μετά άρχισε να διαμορφώνεται μια κάστα κόσμου που ήταν όλων των φύλων και όλων των φυλών. Ναύτες Αμερικάνοι, Ισπανοί. Για την εποχή ήμουν μπροστά.
Έχει εξελιχθεί η Θεσσαλονίκη από τότε;
Καθόλου, στο χειρότερο. Μια παραλία ανεκμετάλλευτη. Όλοι θα την έκαναν Βαρκελώνη, οι θάλασσες είναι αξιοθέατες. Εδώ βλέπουμε ένα νερό να κυματίζει. Μόνιμο πρόβλημα το παρκάρισμα και η κυκλοφορία. Δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ το πρόβλημα. Γράφει πρόστιμα ο Μπουτάρης χωρίς να υπάρχει όμως καμιά υποδομή.
Ο Μπουτάρης όμως είναι φίλος σας.
Είναι αξιόλογος άνθρωπος. Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην πολιτική παλαίστρα με κάλεσε, ήμουν συνυποψήφιός του μαζί με τον Σαχίνη στις τότε Δημοτικές εκλογές, μετά πήγα με την Αράπογλου. Τότε έκανα όλα τα show. Για μένα ήταν ένα πανηγύρι. Και τελευταία φορά πέρσι. Αλλά τι να πούμε, από την στιγμή που τον είδα με τον άλλο φίλο μου από τα παλιά, τον Ψινάκη, είπα ότι είμαστε η Ελλάδα του Ζαλόγγου.
Τι θα αλλάζατε στην πόλη;
Πρέπει να καλλιεργήσουμε την παιδεία, τον πολιτισμό μας και τις τέχνες. Γιατί υπάρχει μεγάλη αδικία σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν άτομα νέα που τρέχουν στα τηλεπαιχνίδια. Υπάρχουν άνθρωποι ηλικιωμένοι που έχουν πρόβλημα. Να αναπτύξουμε την παιδεία. Όχι να τη ρημάζει κάθε κυβέρνηση που ανεβαίνει και κατεβαίνει. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με την υγεία. Είναι στα χέρια ανίκανων ανθρώπων. Και να καταπολεμήσουμε τα μειονεκτήματα της φυλής μας. Στο DNA μας έχουμε και μερικά χαλασμένα πράγματα που πρέπει να τα διορθώσει κάποιος που κάνει ρεκτιφιέ. Γιατί είναι μηχανικό το πρόβλημα.
Από το φύλλο της THESSNEWS #46 (25/03/2017-26/03/2017)
