Τί ζήσαμε προχθές στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Όλη η σύγχρονη ιστορία του Άρη πέρασε από τα μάτια μας μέσα σε λίγα λεπτά…
Μοναδικό, ανεπανάληπτο, από αυτά που μένουν χαραγμένα σε μνήμη και καρδιά για μια ζωή….
Η κ. Μελίνα, μία βιοπαλαίστρια της ζωής, να κλαίει αρχικά από λύπη στο 0-2 του Λιβάι Γκαρσία και να ξεσπάει σε δάκρυα χαράς στο επικό 3-2 του Ματέο. Και αυτά τα παιδάκια, το νέο «αίμα» του Άρη μας, η ελπίδα για ακόμη 108 χρόνια ζωής αυτού του τεράστιου συλλόγου, να πανηγυρίζουν σαν τρελά, γεμίζοντας την ψυχή μας με συγκίνηση και αισιοδοξία.
Έναν τίτλο θέλει ο Άρης, πιστέψτε με! Έναν τίτλο, που αγνοεί επιτακτικά εδώ και 52 χρόνια. Και τότε θα αλλάξουν πολλά, να μου το θυμηθείτε. Πάρα πολλά! Πολλοί βολεμένοι… πισινοί σε καναπέδες θα ξεβολευτούν, πολλοί που θεωρούν δεδομένα κάποια πράγματα θα ταρακουνηθούν. Γιατί ξέρουν καλά – βλέπε μπάσκετ – ότι αν ο Άρης ξυπνήσει και στο ποδόσφαιρο, ο πάταγος θα είναι εκκωφαντικός.
Μέχρι τότε, απλά ονειρευόμαστε. Πεισμώνουμε διπλά και τριπλά, για να δικαιώσουμε τις προσδοκίες των ιδρυτών μας. «Άρης νικητής, προχωρεί πάντα μπρος…», λέει ο ύμνος. Αυτή είναι η ιερή μας υποχρέωση, αυτή είναι η κοσμοθεωρία μας, η ιδέα που μένει «σφηνωμένη» στο κεφάλι μας.
Κλάψαμε πολλές φορές για τον ποδοσφαιρικό Άρη, στο 90% από απογοήτευση και στενοχώρια. Το 1997 στον Βύρωνα, το 2005, το 2014. Φάγαμε πίκρες, υποστήκαμε εξευτελισμό, μάθαμε όλα τα… χωράφια της επαρχίας, δίναμε αγώνες ζωής ή θάνατου με Κοκκινοχώματα και Φιλώτες.
Είμαστε, εδώ, όμως. Πιο δυνατοί από ποτέ, πιο ενωμένοι από ποτέ. Έχοντας αποβάλλει τις εσωστρέφειες ετών, που μόνο «μαύρες» στιγμές χάρισαν στο σύλλογο.
Είμαστε εδώ… έχοντας σφραγίσει τέταρτο σερί ευρωπαϊκό εισιτήριο για πρώτη φορά στην ιστορία μας. Με ένα ολόκληρο σύστημα να έχει στραμμένη τη σκανδάλη προς το μέρος μας. Με -6 για έναν άσημο Σκοπιανό παίκτη, που δε φόρεσε ποτέ τη φανέλα της ομάδας, με απαγόρευση μεταγραφών για μία υπόθεση που δε «βαραίνει» πρώτιστα εμάς, με έναν ολόκληρο «στόλο» ΜΜΕ (συγκεκριμένης… απόχρωσης) να ψάχνει έστω και ένα… λάθος καρφί σε μία καρέκλα για να μας κάνει κακό και να μας τελειώσει.
Δεν ξέρετε, όμως, τι σημαίνει να είσαι Άρης. Δεν το ‘χετε. Μπλέξατε κύριοι… Μπλέξατε άσχημα και πρέπει να αρχίσετε να το συνηθίζετε.
Από εδώ και στο εξής, η κ. Μελίνα θα κλαίει μόνο από χαρά. Από εδώ και στο εξής, τα Αρειανάκια που θα πηγαίνουν περήφανα στο σχολείο θα διπλασιαστούν. Από εδώ και στο εξής, η ψυχή του Τόσκο και του Άλκη, του Κουκ και του Βρούσγου, του Τέο και όλων όσων έφυγαν νωρίς (είτε από ένα δρεπάνι… είτε επειδή έτσι ήταν γραπτό από… πάνω) θα αγαλλιάζει.
Μόνο προς τα πάνω μπορούμε να κοιτάμε. Με προίκα τα τρία τιμημένα πρωταθλήματα και το επικό Κύπελλο του ’70. Με συναίσθηση ότι έχει ίδια σημασία τόσο το Χαϊδάρι, όσο και η Μαδρίτη (όσο κι αν σε κάποιους φαίνεται περίεργο).
Τα καλύτερα έρχονται λοιπόν! Τα όνειρά μας θα πάρουν εκδίκηση σύντομα! Γιατί έτσι είναι γραμμένο, γιατί… δε γίνεται αλλιώς!
