Συνέντευξη στην Κατερίνα Νικολάου
Είναι ένας από τους πιο γνωστούς νέους συγγραφείς στην Ελλάδα και λόγω της παρουσίας του στα κοινωνικά δίκτυα τα μέσα ενημέρωσης ασχολούνται συχνά μαζί του, ακόμα και αν πρόκειται για fake news. Το φθινόπωρο, στη Θεσσαλονίκη, η παράσταση, βασισμένη στο βιβλίο που είχε γράψει για τη μητέρα του, έκανε το κοινό να δακρύσει.
Ο Αύγουστος Κορτώ επιστρέφει στην πατρίδα του αυτό το Σάββατο, για να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο με μία ακόμα γυναίκα ηρωίδα, τη «Ρένα». Έχοντας περάσει τα 100, γεννημένη σε πορνείο κι έχοντας ζήσει την πολυτάραχη ζωή μιας γυναίκας που ο έρωτας την εντάσσει στην αριστερά, η Ρένα αφηγείται τη ζωή της σε έναν νεαρό που είδε τυχαία τη φωτογραφία της σε μια εφημερίδα.
Πείτε μας δυο λόγια για τη “Ρένα”, έχετε πει πως την αγαπήσατε. Φαίνεται πως αγαπάτε τις γυναίκες και ειδικά τις ταλαιπωρημένες γυναίκες.
Είναι ίσως αναπόφευκτο για μένα (λόγω της περίπλοκης σχέσης που εξακολουθώ να έχω με τη μητέρα μου παρά τα δεκαπέντε σχεδόν χρόνια απ’ το φευγιό της) το κυνήγι της γυναικείας μορφής, όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από τη διαδοχή αγάπης και χαμού. Κι η Ρένα, έτσι καθώς αρνείται πεισματικά να παραδοθεί στην ήττα της πικρίας – της ξοδεμένης ζωής -, με παρέσυρε στην ιστορία της ώσπου πλέον ήμουν ανήμπορος να μην την καταγράψω. Και πλέον είναι για μένα σαν υπαρκτός άνθρωπος, που η σκέψη του μου προξενεί αισθήματα τρομερής στοργής.
Βλέπουμε όμως και έντονο το πολιτικό στοιχείο στο νέο σας βιβλίο.
Η αριστερά για τη Ρένα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πτυχή της λατρείας της για τον Μάρκο – γι’ αυτό κι εξακολουθεί να αγωνίζεται όταν πια τον έχει χάσει: ακόμα κι η θυσία της εξορίας είναι το καθρέφτισμα της λαχτάρας της να τον σφίξει για μια τελευταία φορά στην αγκαλιά της.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε τον παραλληλισμό Ρένα – Ελλάδα;
Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ τον οποιονδήποτε άνθρωπο ως εικόνα της πατρίδας του – στην πραγματικότητα, πιστεύω το ακριβώς αντίθετο: ότι όσοι αγαπάμε, μας περιέχουν σαν μικρές πατρίδες.
Είδαμε πρόσφατα ένα ακόμα έργο σας επί σκηνής. Πώς αποφασίσατε να γίνει παράσταση το έργο σας «Ρίτα & Ντύλαν & Φαίδρος & Φάμκε» χωρίς να έχει πρώτα κυκλοφορήσει ως βιβλίο; Μήπως μετά την επιτυχία της “Κατερίνας” κάνετε στροφή στην αμιγώς θεατρική γραφή;
Η δραματουργική γραφή μού είναι τελείως ξένη – έχω όλα τα κουσούρια του πεζογράφου. Η θεατρική απόδοση των κειμένων μου υπήρξε και παραμένει μια ευτυχής συγκυρία.
Έχετε έντονη παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα. Βλέπετε και διαβάζετε διάφορα εκεί…
Είναι, όπως και για πάρα πολύ κόσμο, μια μορφή παρέας – μια συναναστροφή που την αποδέχεσαι μ’ όλο το φορτίο της οργής ή της θλίψης που μπορεί να κουβαλά.
Πώς αντιμετωπίζετε τους haters;
Είναι απολύτως ανθρώπινη η αντίδραση και των πιο χολωμένων υβριστών μου – όταν λόγω των followers βλέπουν κάθε τόσο τη μουτράκλα μου ή τα όσα γράφω στο timeline τους, εξοργίζονται, όπως ακριβώς θα εξοργιζόμουν κι εγώ στη θέση τους. Απλώς στην προκειμένη περίπτωση προτιμώ το block απ’ την ψυχική οδύνη ενός ανούσιου, δημόσιου ξεμαλλιάσματος. Ούτε στους ίδιους κάνει καλό αυτή η φθορά.
Δεδομένου ότι τα κοινωνικά μέσα συμβάλλουν σε αυτό που λέμε σοφία της ατάκας, σύντομων αφηγημάτων, τι ρόλο παίζουν στην προώθηση της φιλαναγνωσίας ή την προώθηση ενός βιβλίου συγκεκριμένα;
Ο γραπτός λόγος, ακόμα κι ο πιο ατελής ή ακατέργαστος, είναι μακράν πιο αποκαλυπτικός απ’ τον προφορικό. Και θεωρώ πως κάθε φόρμα, όσο αναπάντεχη κι αν φαίνεται, μπορεί να γίνει πεδίο διατύπωσης γοητευτικού λόγου.
Δεν είναι αστείο σε έναν παγκόσμιο ιστό που μπορεί να έχει κανείς πρόσβαση σε απεριόριστη γνώση και τέχνη, εσείς ο ίδιος συχνά μοιράζατε δωρεάν έργα σας μέσω facebook, να «επιπλέει» η ανοησία, τα fake news, το μίσος, η εκμετάλλευση και οι θεωρίες συνωμοσίας;
Και η πιο μικρή απόκλιση της τύχης θα μπορούσε να είχε ως συνέπεια να κατέχω άλλη κριτική ικανότητα απέναντι στην καταφανή ανοησία, και άλλη τρωτότητα στη χολή – οπότε, παρά τη θλίψη και τον θυμό, προσπαθώ να καταλάβω τι διάλο πήγε στραβά με ορισμένους ανθρώπους και πετάνε τη ζωή τους στον σκουπιδοντενεκέ της χαμέρπειας.
Πόσο ανοιχτή είναι η Ελλάδα στο νέο;
Αυτό μου θυμίζει λίγο την περίφημη ‘ανετοιμότητα της κοινωνίας’ για το σύμφωνο συμβίωσης, τον γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών. Δεν θα της πάρουμε και τον σφυγμό της χώρας μην τυχόν και ταραχτεί.
Πιστεύετε στον έρωτα μέσω διαδικτύου;
Ο έρωτας τρυπώνει κι απ’ την πιο μικρή χαραμάδα – που μπροστά της το ίντερνετ είναι σαν εθνική οδός.
Δεδομένου ότι είστε ένας χείμαρρος δημιουργίας, ετοιμάζετε κάτι νέο αυτή την περίοδο συγγραφικά;
Γραφομανής είμαι, και πάντα με κάτι καταγίνομαι για να μην παλαβώσω απ’ τις λέξεις που μου τρώνε το μυαλό. Αυτό το διάστημα αλλάζω τα φώτα σ’ ένα παλιό μου βιβλίο και προσπαθώ να συγκρατηθώ απ’ το να αρχίσω το επόμενο, γιατί έχω και τη μετάφραση στη μέση, με τις προθεσμίες και το καθημερινό της μεροκάματο.
Από το φύλλο της THESSNEWS #58 (17/06/2017-18/06/2017)
