«Ονομάζομαι Κάρολαιν. Είμαι 20 χρονών και έχω ένα μικρό μωρό, την Λυδία μας Επίσης έχω ένα σκυλί. Έχουμε μια οικογένεια, αλλά είμαι ευτυχισμένη;»
Αρθρογραφεί στην ThessNews o Νίκος Ναούμ, Μελος του Δικτύου Νέας Γενιάς του Κινήματος Αλλαγής στον Τομέα Περιβάλλοντος.
Μπορείτε να μου δώσετε όλα τα ονόματα γυναικών και ανδρών που βίωσαν τη μεγαλύτερη ανθρώπινη απαξίωση. Τόσες γυναίκες που βίωσαν την μεγαλύτερη προδοσία από έναν άνθρωπο που θεωρούσαν ότι θα είναι μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα. Μόνο που στα δύσκολα αποδείχτηκε ότι ήταν μόνες. Μόνες χωρίς βοήθεια.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, στην Ελλάδα τα τελευταία 11 χρόνια είχαν δηλωθεί 1.781 βιασμοί και 792 απόπειρες. Περίπου το 89% των θυμάτων ήταν γυναίκες. Αυτά, όμως δεν μας ενοχλούν ιδιαίτερα, διότι είναι απλά νούμερα.
Τι θα λέγαμε όμως αν ήταν η δική μας μητέρα, η δική μας αδερφή ή κάποια από το οικογενειακό μας περιβάλλον;
Τι θα λέγαμε αν μαθαίναμε ότι αυτό που συνέβη στην Κάρολαιν συνέβη και σε δικό μας φιλικό πρόσωπο;
Πίσω από όλα αυτά τα ποσοστά υπάρχουν άλλες τόσες οικογένειες, γονείς που χάνουν άδοξα το παιδί τους. Παιδιά που χάνουν τη μητέρα τους. Αδέρφια και η λίστα είναι μεγάλη.
Κάθε φορά που βγαίνουν στη δημοσιότητα, κάθε λογής βίας περιστατικά, εντυπωσιαζόμαστε. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον λόγο, την αιτία που ο άντρας θα προχώρησε σε τέτοια πράξη. Συγκινούμαστε με το Θύμα γιατί ήταν κρίμα. Είμαστε όμως πραγματικά με το θύμα? Ή μήπως είμαστε με τον θύτη;
Μια κοινωνία, στα θεμέλια της οποίας υπάρχει αρρώστια. Υπάρχει δηλητήριο. Όλοι οπλίζουμε το χέρι του θύτη και όλοι το αφοπλίζουμε. Πως; Όταν θα δυναμώσουμε την τηλεόραση όταν θα ακούσουμε τους διπλανούς μας να φωνάζουν. Όταν θα γυρίσουμε το κεφάλι μας από την άλλη όταν στον καφέ μας θα δούμε τον άντρα να χτυπάει την γυναίκα. Θέτουμε πάντα ταμπέλες. «Ερωτικό καβγαδάκι». «Άντρας είναι». Έτσι καταλήγουμε να περιμένουμε το επόμενο θύμα ώστε να εντυπωσιαστούμε και πάλι. Πόσες ζωές έχουμε για να σοκαριστούμε ακόμα; Η Καρολάιν, και όλες όσες και όσοι έχασαν τη ζωή τους με τέτοιο βίαιο τρόπο, πόσες ευκαιρίες είχαν?
Το θέμα της Βίας και της Γυναικοκτονίας δεν είναι θέμα γυναικείο. Πρωτίστως είναι θέμα αντρικό. Ο σωστός ο άντρας, «ο παλαιών» αρχών (όπως είναι της μόδας να λέγεται τελευταία) είναι αυτός που αγαπάει τη γυναίκα του στα εύκολα και στα δύσκολα. Είναι αυτός που μέσα σε έναν ουρανό με άστρα θα ξεχωρίζει πάντα τη γυναίκα του. Για αυτόν θα λάμπει πιο δυνατά.
Όλο αυτό όμως σε μια εποχή που επιλέγουμε την ποσότητα από την ποιότητα, πόσο εύκολο να βρεθεί. Όλα έχουν πλέον να κάνουν με το εύκολο, με το γρήγορο.
Οπότε ας αρχίσουμε να δίνουμε λόγους ως κοινωνία να δίνουμε περισσότερη αγάπη. Νομίζω αυτό λείπει στην εποχή μας. Ας μάθουμε στις νεότερες γενιές την σημασία της ευτυχίας, της αγάπης, της εμπιστοσύνης και της δημιουργίας. Να δημιουργήσουμε νέες γενιές οι οποίες θα σέβονται και θα εκτιμούν.
Είμαστε εδώ για τις γυναίκες.
Είμαστε μέρος τους προβλήματος. Ας γίνουμε μέρος της λύσης.
Φωτογραφία από Stefan Keller από το Pixabay
