Λάθη, παραλείψεις, πισωγυρίσματα, επιλογές, που πληγώνουν και ναρκοθετούν τη Δημοκρατία και τη Λαϊκή Συμμετοχή. Αρθρογραφεί για το ThessNews.gr η Δημητρα Φαντιδου, Ερευνήτρια και Υπεύθυνη Διαχείρισης Ευρωπαϊκών Προγραμμματων MSc. Συντονίστρια Νεανικής Συμμετοχής/ Αντιπροσώπευσης Δικτύου Νέας Γενιάς Κινήματος Αλλαγής.
Και να που η πηγή αυτής της Δημοκρατίας, μια Ελλάδα δυναμικών, μορφωμένων νέων, βρίσκεται ενώπιον ενός δίπολου. Από τη μια πλευρά, ο συντηρητισμός και οι ακροδεξιές κορώνες, που καλύπτονται κάτω από το ισχνό πέπλο του νεοφιλευθερισμού και της αποσύνθεσης κάθε σπέρματος κοινωνικής πολιτικής της υφιστάμενης κυβερνησης. Και από την άλλη τι; Στο όνομα του προοδευτισμού και της λαϊκότητας, που η Ελληνική Κοινωνία έχει ανάγκη να δεχθεί, να δημιουργήσει από την αρχή, η σύμπραξη με την ακραία Δεξιά και η “κάτω από το τραπέζι” συγκάλυψη της καταστροφικής 2004-2009 καραμανλικής διακυβέρνησης, που θα υπενθυμίζουν παντα τα αγκάθια.
Η Ελλάδα, χρόνια πριν γνώρισε και βίωσε πράγματα και κεκτημένα, που είναι σήμερα αυτονόητα και απειλούμενα ταυτόχρονα, αφού καταρρίπτονται ένα προς ένα.
- Παιδεία και υγεία για όλους.
- Ισότιμη συμμετοχή και αντιμετώπιση των γυναικών.
- Ο συνδικαλισμός σε όλα τα επίπεδα να έχει αντίκρισμα και αποτέλεσμα.
- Συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Τη στιγμή που η ανθρωπότητα ολόκληρη δοκιμάζεται και πειθαρχεί, η συντήρηση και η εμπορευματοποίηση της ουσίας της κοινωνίας, είναι καθ’ όλα έτοιμη να περικόψει εκ νέου τις κοινωνικές δαπάνες, να ευτελίσει δικαιώματα και ελευθερίες μας, και μαζί κι εμάς. Χωρίς καμία κοινωνική διάσταση στην επερχόμενη πολιτική της απέναντι σε φοιτητές/τρεις, εργαζομενους/ες, σε αγρότες, σε μικρομεσαίους, σε ανέργους/ες.
Πιστός στην πελατειακή Ελλάδα της δεξιάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο βωμό της σύνθεσης του νέου και του φιλελευθερισμού, επιδιώκει -και μέχρι στιγμής επιτυγχάνει- την παλινόρθωση της. Νομοσχέδιο, που «προσαρμόζει» το χρόνο εργασίας με ατομικές πλέον συμβάσεις, και ως εκ τούτου καθιερώνει, σε τομείς, την αναίσχυντη εργασία τα Σαββατοκύριακα προσδοκά και τελικά επιτυγχάνει την αύξηση των υπερωριών σε 150 ετησιως. Η Πολιτικη της Κυβερνησης, πιστη για ακόμη μια φορά στην ιδεολογική προμετωπίδα και αφετηρία της εισάγει την ευελιξία στην απασχόληση, τα απλήρωτα δεκάωρα, τις πολυπόθητες μειώσεις μισθών και τον ευτελισμό κάθε ιδέας προσωπικής, εκτός εργασίας, ζωής . Σε καιρούς που η ανθρωπότητα ολόκληρη δοκιμάζεται, στην Ελλάδα, πιστοί και πιστές σε νεοφιλελεύθερες ατζέντες, ανεχόμαστε 4 στους 10 εργαζόμενους/ες να υποχρεώνονται να εργαστούν από μία έως και δέκα -κατ´ ελαχιστον- εργατοώρες περισσότερες από το 40ωρο της εβδομάδας, δίχως φυσικά να πληρωθούν γι’ αυτές. Η εξόφθαλμη εργοδοτική αυθαιρεσία, που μέλλεται να αποκτήσει χαρακτηριστικά κανονικότητας, χοροστατούσης της πολιτικής εξουσίας επιδιώκει τη νομιμοποίηση, τυπικά αλλά και στον κοινό νου, εκείνων των ατομικών συμβάσεων, που θα καταργήσουν ουσιαστικά και καθ’ ολοκληριαν το αυτονόητο, μετά από αγώνες κεκτημένο, 8ωρο.
Οι χυδαίες κυβερνητικές αυθαιρεσίες, που πραγματώνονται με τη μορφή δηλώσεων όπως: «Η μεταρρυθμιστική πολιτική και πολιτική της ανάπτυξης μπορούν να έρθουν διαμέσου ελαστικοποίησης και μείωσης των μισθών» προσβάλλουν εργασιακά δικαιώματα, τη στιγμή, που θρασύδειλα θεσμοθετουν το δικαίωμα της ατομικής διαπραγμάτευσης εργοδότη/τριας και εργαζόμενου/ης, προκειμένου να παρακαμφθούν οριστικά τα συνδικαλιστικά σωματεία.
Κι απέναντι τους μια γενιά, που ταλαντεύεται για το αν και πως πρέπει πάρει θέση. μαζί.
Διότι τα εργασιακά δεν είναι τα μόνα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει.
Κι αυτό, διότι με την πολύτιμη βοήθεια στάσεων, που (αυτο)προβλήθηκαν ως μετανεωτερικές, οι σεξιστικές συμπεριφορές απενοχοποιήθηκαν, ενώ οι φεμινιστικές ενστάσεις ταυτίστηκαν καθ’ ολοκληρίαν με τις «υστερικές αγκυλώσεις» της πολιτικής ορθότητας, αλλά και ανισότητες, που (θα) διευρύνονται, ενόσω οι θετικές μεταβολές στα πεδία οργάνωσης της κοινής μας ζωής, αλλά και της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, επικαλύπτονται. Σεξιστικές κορώνες, μετωνυμικές ή κυριολεκτικές, μπολιασμένες στη μετανεωτερικότητα της «προόδου» διεκδικούν και κατακτούν επάξια μια ιδιάζουσα κοινοβουλευτική ασυλία και κοινωνική αποδοχή.
Aka έχουμε ανάγκη να αντιμετωπίσουμε το θεσμικό σεξισμό, τη συγκάλυψη του βιασμού, την ανοχή των εξουσιαστικών σχέσεων και παρενοχλήσεων, απέναντι στις γυναίκες και τις θηλυκότητες. Έχουμε ανάγκη να ξεπεράσουμε συλλήβδην μια ριζωμένη κοινωνική ανοχή της κουλτούρας του βιασμού, που συνιστά πια παγιωμένη πραγματικότητα, που υιοθετεί τη μαγκιά ως απελευθερωτικό, επομένως ανεκτό, σύννομο ιδίωμα κι εμείς αποχαυνωμένοι/ες παρατηρητές και παρατηρήτριες.
Έχουμε ανάγκη από μια κοινωνία, που δε μπορεί να προσδοκά καλύτερο μέλλον, χωρίς η γυναίκα να συμμετέχει και να αντιμετωπιζεται ισότιμα. Χωρίς εκδηλώσεις, καμπάνιες, συνέδρια και νομοσχέδια που θα αντιμετωπίζουν και θα προβάλλουν τη γυναίκα σαν ένα άβουλο μέσο αναπαραγωγής με μόνο και αποκλειστικό στόχο της τη μητρότητα και την εκπλήρωση επιθυμιών κάποιου ή κάποιας άλλης.
Πορευόμαστε με γνώμονα την ανάγκη αποφυγής της σύγκρουσης με ένα δομικά ανδροκρατούμενο περιβάλλον και πιστοί/ες στην ιεραρχία στην επιστημονική κονίστρα και τον πολιτικό στίβο, όπου, κατά τα λοιπά, αισθανόμαστε ενταγμένοι/ες, με μόνη προτεραιότητα μας να μην τεθεί σε κίνδυνο το δικό μας οικείο περιβάλλον.
Ενας 21ος αιώνας, με πληθαριθμα καταμετρημένες κακοποιήσεις και εξουσιαστικές σχεσεις, αυτοπροβαλλόμενες ως επιδείξεις κύρους μεταξύ ανωρίμων ανδρών, που, αφηγούμενοι τα «κατορθώματά» τους νομιμοποιούν μια αίγλη και ένα κύρος μονάχα μεταξύ ηλιθίων, που συμμετέχουν παθητικά και φιλήδονα αρρωστημένα, στις περιγραφές τους, ομόθυμα, γνωρίζοντας και συγκαλύπτοντας -αν όχι επικροτώντας- τες. Και πλάι, ένα υφιστάμενο ευρύ φάσμα δημόσιων ανδρών, που, αποτινάσσοντας την αυτολογοκρισία, νιώθει, συγκυριακά, την άνεση να υιοθετήσει τη «μαγκιά» ως απελευθερωτικό aka ανεκτό, σύννομο πολιτικό ιδίωμα.
Είναι αλήθεια, πως ανοχή της σάπιας κοινωνίας μας σε «αντρίκειες» κουβέντες, χαρίζει σε τέτοιους ανθρώπους, μέχρι και σήμερα, το απαιτούμενο βάρος του πολιτικού τους επιχειρήματος, προβάλλοντας, καταφανώς, τη σημερινή ημέρα σαν ένα κραυγαλέο σημάδι πως ο κόσμος μας διατηρείται στρεβλός.
Το μεγάλο των ημερών μας στοίχημα είναι να γίνει η υπόθεση αυτή της προοδευτικής αλλαγής υπόθεση όλων μας. Η αντίσταση στην συντήρηση, στην άνευ όρων παράδοση στα ανεξέλεγκτα χέρια και διαθέσεις, και η επιμονή στην πορεία προς ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος δικαίου χωρίς αστερίσκους, που θα σέβεται ομόθυμα όλους τους πολίτες του ανήκει, σε αυτούς κι εκείνες, που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, της ανανεωτικής κεντροαριστεράς, κι ενός κέντρου με πρόσωπο και πρόσημο κοινωνικό και προοδευτικό, που αυτό καθορίζεται και διεκδικεί.
Πράγματι, πιστεύω ακράδαντα πως το μέλλον της χώρας βρίσκεται στα χέρια της Κεντροαριστεράς, και των συνιστωσών της. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ο προοδευτικός δημοκρατικός σοσιαλισμός, που στην Ελλάδα του ‘80 εκφράστηκε ως αναγκαιότητα εθνική, σήμερα αποζητά ένα νέο αφήγημα. Είναι το αφήγημα εκείνο, που θα δημιουργήσει την δυνατότητα σε δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας να απασχοληθούν, να προσφέρουν, να διεκδικήσουν.
Οι άνθρωποι και οι ιδέες υπάρχουν. Τώρα λείπει το όραμα γι αυτήν τη δομική τομη, με πρόσημο και στόχο κοινωνικό που έχει η γενιά μας ανάγκη.
