Στις σύγχρονες δημοκρατίες υπάρχουν πολλών ειδών πολίτες, καθώς άλλοι είναι αδιάφοροι για τα κοινωνικά δρώμενα, άλλοι είναι ενεργητικοί και άλλοι μονίμως με την γκρίνια και το παράπονο στα χείλη.
Η τελευταία «συνομοταξία» αριθμεί πολλούς στην ελληνική κοινωνία, οι οποίοι προέκυψαν όχι μόνο κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της κρίσης, αλλά υφίστανται παλαιόθεν.
Πρόκειται για ένα είδος πολίτη κατά βάση ανεύθυνου για τα πάντα, με ένα μόνιμο χαμόγελο ειρωνείας και κουτοπόνηρης εξυπνάδας, ο οποίος κατηγορεί συνέχεια ή το κράτος ή τον διπλανό του για οτιδήποτε του συμβαίνει.
Πλημμύρισε το σπίτι του; Φταίει ο δήμος, γιατί δεν καθάρισε τα φρεάτια (αλλά όχι ο ίδιος που έχτισε πάνω σε ρέμα).
Ενοχλούνται τα παιδιά στο σχολείο από εξωσχολικά στοιχεία; Ευθύνεται το κράτος (αλλά όχι ο ίδιος ως γονέας, που πάει στο σχολείο του υιού του μόνο για να πάρει τους βαθμούς).
Είναι ξεχειλισμένοι από σκουπίδια οι κάδοι κάτω από το σπίτι του; Και πάλι φταίει ο δήμος (αλλά όχι οι όνοι γείτονες που έριξαν μέσα στον κάδο τα υλικά από την ανακαίνιση του σπιτιού τους).
Σε απόλυτη αντιστοιχία με τις «τοπικού χαρακτήρα ανησυχίες» των «ανεύθυνων πολιτών» είναι και οι ευρύτερες απόψεις τους για την πορεία του τόπου.
Ποιος είναι ο υπεύθυνος για τη μείωση των συντάξεων; Η κυβέρνηση απαντούν (που βέβαια είναι δημοκρατικά εκλεγμένη από την πλειοψηφία και έχει εντολή τετραετούς διακυβέρνησης της χώρας).
Ποιος εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να αυξάνει τους φόρους; Κανείς λένε οι «ανεύθυνοι πολίτες», αν και γνωρίζουν ότι οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται από μόνες τους.
Με αυτούς τους συμπολίτες μας δυστυχώς έχουμε την υποχρέωση να συνυπάρξουμε.
Ασχέτως εάν κάποιοι ή και πολλοί από αυτούς πρέπει να βρίσκονται υπό ψυχιατρική παρακολούθηση…
Από το φύλλο της THESSNEWS #115 (21/07/2018-22/07/2018)
