συνέντευξη στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΥΡΜΑΤΣΗ || sirmatsis@gmail.com
Υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης με τον συνδυασμό «Υψίπολις» ο αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ, Γρηγόρης Ζαρωτιάδης.
Μιλά στην ThessNews για την υποψηφιότητα, τον διάλογο για ένα κοινό προοδευτικό μέτωπο, τάσσεται κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και κατά της ιδιωτικοποίησης της Καθαριότητας στον δήμο Θεσσαλονίκης.
Γιατί υποψήφιος δήμαρχος; Γιατί «Υψίπολις»;
Η σύγχρονη τραγωδία του ελληνικού πολιτικού γίγνεσθαι συνίσταται στο ότι πολλοί -ές δεν ανταποκρίθηκαν στην τιμή που τους επιφύλαξαν οι πολίτες αναδεικνύοντάς τους / τες. Ο τίτλος «Υψίπολις» σηματοδοτεί την επιδίωξή μας να ανατρέψουμε αυτήν τη γενικευόμενη αίσθηση που φαρμακώνει τη σκέψη του κάθε πολίτη και τον οδηγεί από την άρνηση έως και την υποστήριξη ακραίων,αντιδημοκρατικών απόψεων.
Αγαπώ αυτήν την Πόλη που με έθρεψε. Με κυριεύει η διαίσθηση του τι μπορεί να σηματοδοτήσει, πού μπορεί να φτάσει, ποια θέση της αναλογεί σε διεθνικό, περιφερειακό επίπεδο. Ταυτόχρονα όμως με θλίβει η αδυναμία μας να αντεπεξέλθουμε στον ρόλο που μας επιφυλάσσει η Ιστορία και η σύγχρονη πραγματικότητα.
Είναι λοιπόν υποχρέωσή μας να επιβάλουμε νέα ήθη, να εκφράσουμε την έννοια που επικαλείται ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη»: η «Υψίπολις» διεκδικεί να την τιμήσει η Πόλη μας, αλλά και να την τιμήσουμε εμείς, ανταποκρινόμενοι στην ευθύνη της διοίκησης του Δήμου της, οδηγώντας τη Θεσσαλονίκη στο προοδευτικό πεπρωμένο της.
Ποια τα χαρακτηριστικά της υποψηφιότητάς σας;
Αρχικά θέλω να επιμείνω στα χαρακτηριστικά της «Υψίπολις»: Θέλουμε και μπορούμε να πραγματώσουμε τις απαραίτητες ριζοσπαστικές ανατροπές που επιβάλλει η τεχνολογική εξέλιξη, οι κοινωνικές και περιβαλλοντικές αναγκαιότητες. Να τις κάνουμε πράξη και χειροπιαστό όφελος για τους πολίτες.
Επιδιώκουμε την πλατιά κοινωνική όσμωση και τις ευρύτερες συνεργασίες – όχι το «πολιτικό αλισβερίσι». Θα αναδείξουμε πρόσωπα που θα ενσαρκώσουν τα οράματα και τις θέσεις μας – όχι το αντίστροφο.
Προσωπικά, έχω σαφή, κατατεθειμένο στον δημόσιο διάλογο, πολιτικό προσδιορισμό. Την ίδια όμως στιγμή δεν οφείλω κομματικές διαπιστεύσεις. Μαζί με τους υποψηφίους και τα μέλη της Κίνησής μας θα πιέσουμε να επικεντρωθεί η προεκλογική, ελπίζω γόνιμη, αντιπαράθεση στην πολιτική για τον Δήμο και την Πόλη ευρύτερα, μακριά από τις κομματικές επιδιώξεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Όχι γιατί αυτές δεν είναι σημαντικές, αλλά γιατί το πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης και οι ανάγκες της τοπικής κοινωνίας τις υπερβαίνουν.
Πώς βλέπετε το προοδευτικό μέτωπο και την κοινή υποψηφιότητα της Κεντροαριστεράς; Θα συμμετέχετε;
Καταρχάς επιτρέψτε μου μια διευκρίνιση: εν γένει, θεωρώ λάθος να προσπαθούμε να προσδιορίσουμε με «χωρικούς» όρους (βλέπε «κεντροαριστερά») την πολιτική ταυτότητα. Τουναντίον οφείλουμε να μιλάμε με όρους συγκεκριμένων προτάσεων και λύσεων, οι οποίες, όσο πιο συγκεκριμένες είναι, τόσο καθαρότερα αποδίδουν το πολιτικό προφίλ αυτών που τις υποστηρίζουν.
Επιστρέφοντας όμως στην ουσία της ερώτησής σας: η «Υψίπολις», από τη σύστασή της, αναγνωρίζει την ανάγκη για συνεργασία και συνεννόηση. Ταυτόχρονα όμως αναγνωρίζει και την ανάγκη για ένα υπερβατικό, ριζοσπαστικό και διεκδικητικό αυτοδιοικητικό κίνημα, το οποίο, ενώ θα αξιοποιήσει ό,τι καλό και χρήσιμο περασμένων περιόδων διακυβέρνησης του Δήμου, δεν του πρέπει να αποτελεί απλώς τη συνέχεια προηγούμενων αφηγήσεων και παρεμβάσεων. Τουναντίον, οφείλει να συνιστά μια προοδευτική τομή, την αφετηρία μιας νέας πορείας.
Μεθερμηνευόμενο και για να είμαι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρος: η «Υψίπολις» δεν θα αποτελέσει τάση καμιάς από τις υφιστάμενες Κινήσεις και Παρατάξεις. Φιλοδοξούμε όμως να είμαστε από τους βασικούς τελεστές ενός νέου μετώπου για την προοδευτική προοπτική της Θεσσαλονίκης, για μια Πόλη ανοικτή και ανεκτική, έξυπνη και πράσινη, δημιουργική και τολμηρή, κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμα αναπτυσσόμενη. Στον βαθμό που αυτό το μέτωπο δεν καταστεί εφικτό να συγκροτηθεί, κάτι που απευχόμαστε, είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε εμείς την ευθύνη μιας προοδευτικής Θεσσαλονίκης.
Ποιο εκτιμάτε ότι θα είναι το διακύβευμα των επόμενων εκλογών; Η Συμφωνία των Πρεσπών ή η καθημερινότητα;
Θα ήταν προφανώς λάθος, αν η συζήτηση για τον χαρακτήρα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας κυρίευε τον διάλογο για το μέλλον της Πόλης μας. Ακριβώς γι’ αυτό, στον προγραμματικό μας λόγο επιλέγουμενα προτάξουμε το όραμά μας και τις χρονοπρογραμματισμένες πολιτικές μας για την πραγμάτωσή του, από τα ζητήματα της καθημερινότητας έως κι αυτά του αναπτυξιακού σχεδιασμού.
Όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι, μοιραία, δεδομένης της θέσης και της υπερτοπικής σημασίας της Θεσσαλονικής, η οποία ξεπερνά κι αυτά τα όρια του Ελληνικού Κράτους, οι εκλογές για τον Κεντρικό Δήμο θα έχουν σημείο αναφοράς και τις σχέσεις στην Χερσόνησο του Αίμου.
Επιπρόσθετα, υποστηρίζω με ζέση ότι το «πολιτεύεσθαι» θέλει τόλμη και ειλικρίνεια. Ως εκ τούτου, «σηκώνοντας το γάντι» της ερώτησής σας, επιτρέψτε μου να αναφερθώ, σύντομα στην άποψή μου για τη Συμφωνία των Πρεσπών: υποστηρίζω ότι τα διεθνή ζητήματα – διμερή ή ευρύτερα – πρέπει να λύνονται στο πλαίσιο λογικών, αμοιβαίων συνεννοήσεων, στο πνεύμα του σεβασμού και της ειλκρινούς διάθεσης για την ειρήνη και την πρόοδο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι «μια λύση (υπονοώντας προφανώς κάθε λύση) είναι προτιμότερη από καμία λύση». Η μακραίωνη ιστορική εμπειρία της ανθρωπότητας, ειδικότερα αν θέλετε στην περιοχή μας, έχει αποδείξει το αντίθετο: μια κακή λύση είναι χειρότερη από καμία λύση!
Ακριβώς επειδή είμαι υπέρμαχος της ειρήνης στα Βαλκάνια, της διεθνικής, διαπολιτισμικής συνεργασίας και του αλληλοσεβασμού, εκτιμώ ότι η Συμφωνια των Πρεσπών είναι μια κακή λύση. Αναγνωρίζω το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό του καθενός, το οποίο όμως δεν μπορεί παρά να συνυφίσταται με τον αναγκαίο σεβασμό στο ίδιο δικαίωμα όλων.
Συγκεκριμένα λοιπόν, θα με έβρισκε σύμφωνο ο γεωγραφικός προσδιορισμός του γειτονικού κράτους, αλλά είμαι κάθετα αντίθετος στη διατήρηση των επικίνδυνων για το κοινό μέλλον των Βαλκανίων αμφισημιών ως προς τη γλώσσα και τον εθνικό προσδιορισμο των γειτόνων μας. Πρόκειται λοιπόν για μια κακή συμφωνία, η οποία μάλιστα, το χειρότερο όλων, αποτελεί προϊόν ενός ιστορικά άνομου συνδυασμού αφενός εξωτερικών, αλλότριων συμφερόντων και αφετέρου μιας ενδοτικότητας που έγινε συνήθεια για την ελληνική διπλωματία, καλυμμένη πίσω από προοδευτικές (υποτίθεται) κενότητες.
Έχει ξεκινήσει κουβέντα για την ιδιωτικοποίηση στην Καθαριότητα. Ποια στάση θα κρατήσετε αν είστε εντός δημοτικού συμβουλίου μετά τις εκλογές;
Συνολικά, θα συγκρουστώ με τη λογική της «ανάθεσης»: από την ανάθεση του ψηφοφόρου στον εκλεγμένο αντιπρόσωπό του, έως την εύκολη λύση της ανάθεσης σε εργολάβους. Αλήθεια, δεν μας δίδαξαν τίποτα αντίστοιχες πρακτικές εντός κι εκτός των συνόρων που κατέληξαν σε βεβήλωση του δημοσίου συμφέροντος και σε διασπάθιση δημοσίων πόρων;
Οι πετυχημένοι Δήμοι στις ανεπτυγμένες, αστικά, κοινωνίες δεν αναθέτουν, δεν απεμπολούν τις ευθύνες τους. Παρεμβαίνουν, εμπλέκονται και διαχειρίζονται το δημόσιο συμφέρον. Διαχειρίζονται οι ίδιοι την παροχή αγαθών και υπηρεσιών που έχουν κοινωνικά, δημόσια χαρακτηριστικά, Δεν διατηρούν απλώς την ευθύνη της αποκομιδής των σκουπιδιών, αλλά εφαρμόζουν δημόσιο επιχειρείν και στα επόμενα στάδια της αξιοποίησής τους.
Βεβαίως, γνωρίζω τη μόνιμη επωδό των κύκλων που προωθούν την ιδιωτικοποίηση: μα το ελληνικό δημόσιο δεν είναι χρηστό, ούτε αποτελεσματικό. Δεν διαφωνώ. Όντως, αυτό είναι ίσως στις περισσότερες των περιπτώσεων μια πραγματικότητα. Αρνούμαι όμως να το δεχτώ ως κάτι το αναπόφευκτο. Η δημόσια διαχείριση μπορεί να είναι αλλιώς. Θα το κατακτήσουμε όσες συγκρούσεις, όσες ανατροπές, όσες δυσαρέσκειες κι αν πρέπει να διαχειριστούμε. Θα το επιβάλουμε, με ρήξεις με τις εσωτερικές αγκυλώσεις μιας αναποτελσματικής δημόσιας διοίκησης, με ολικό νοικοκύρεμα, με χρήση σύγχρονων μεθόδων και εργαλείων οργάνωσης και διοίκησης, διασφαλίζοντας τον δημόσιο – όχι κρατικό – χαρακτήρα των υπηρεσιών. Γιατί εντέλει έτσι είναι πιο αποτελεσματικά για την κοινωνία.
Από το φύλλο της THESSNEWS #136 (15/12/2018-16/12/2018)
