Σαν χθες ο Νάσος θα έκλεινε τα 29 του χρόνια, σαν χθες ο Άλκης θα ετοιμαζόταν για ακόμα μία φοιτητική τσάρκα με τους φίλους του για να μιλήσουν για τον αγαπημένο τους Άρη, σαν χθες ο Τόσκο θα σκεφτόταν ακόμα μία μοναδική οργάνωση κερκίδας της Μπότεφ Πλόβντιβ για το κυριακάτικο ματς…
Δε θα το κάνουν όμως… Δε θα το κάνουν, γιατί κάποια «μπερδεμένα» μυαλά με ένστικτα ζούγκλας και «κιλά μαγκιάς» αποφάσισαν να πάρουν σαν Χάροι τη ζωή τους.
Δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο θα ακολουθεί τη δημοσιογραφική επιταγή του «αρχή, μέσος και τέλος». Δε με πολυνοιάζει, να σας πω την αλήθεια… Απλά θέλω να βγάλω τα εσώψυχά μου, να δηλώσω κι εγώ μια ειλικρινή συγγνώμη για τα λάθη που μπορεί να έχει κάνει το σινάφι μας και οδηγούν στην οπαδική βία, να ψελλίσω με αυτόν τον τρόπο ένα «Καλό Παράδεισο». Κι ευχαριστώ τον αρχισυντάκτη μου, τον Δημήτρη Συρμάτση, που όταν του ζήτησα την άδεια, απάντησε χωρίς περιστροφές «γράψε ό,τι θες».
Χθες πέρασα για δεύτερη φορά από το «μνημείο» στην οδό Γαζή στη Χαριλάου. Ναι, «μνημείο» θέλω να το αποκαλώ, γιατί ελπίζω ότι η «μνήμη» του Άλκη θα μας κάνει όλους καλύτερους ανθρώπους, πιο νουνεχείς, πιο ενωμένους, χωρίς ένστικτα μίσους και εκδίκησης για τον «απέναντι», τον «άλλον», τον «εχθρό».
Είναι αλήθεια ότι έχω πέσει πολλές φορές στο «τριπάκι» να γράψω ευχολόγια. Πιστέψτε με, δεν είναι κάτι συνειδητό ούτε ένα δημοσιογραφικό τρικ. Είναι απλά ένα δείγμα του καλοπροαίρετου του χαρακτήρα μου.
Ελπίζω, λοιπόν, κι εμείς οι δημοσιογράφοι, ειδικά οι του αθλητικού ρεπορτάζ, να «πάθαμε και να μάθαμε». Να μάθαμε ότι μπορεί να θέλουμε πολλές φορές να προστατεύσουμε το συμφέρον της ομάδας μας, αλλά με αυτή τη συμπεριφορά ίσως να ωθούμε «άρρωστα» μυαλά σε πράξεις ειδεχθείς. Να μάθαμε ότι μπορεί να αγαπάμε την ομάδα μας, αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να αγαπάμε τον άνθρωπο, τον κάθε – ισότιμο με εμάς – άνθρωπο που ζει σε μία ευνομούμενη δημοκρατία, με τις δικές του προτιμήσεις και τα δικά του «θέλω».
Δε θα μακρηγορήσω παραπάνω, δύο αιτήματα μόνο και κλείνω:
α) Ως Αρειανός, θέλω την παραδειγματική τιμωρία όλων όσων εμπλέκονται στο θάνατο του Άλκη, ΟΛΩΝ, φυσικών και ηθικών αυτουργών. Για να ηρεμήσει η ψυχούλα αυτού του παιδιού και οι δύο γονείς του – αυτές οι τραγικές φιγούρες – να νιώσουν έστω και 1% απάλυνση του πόνου τους.
β) Ως δημοσιογράφος, θέλω να ζητήσω από όλους εσάς τους αγαπητούς συναδέλφους να προχωρήσουμε σε μία σιωπηρή, αλλά ισχυρή δέσμευση: η πένα μας ποτέ ξανά να μην οπλίσει – έστω και έμμεσα – ένα χέρι με μαχαίρι.
Για τον Άλκη, τον Νάσο και τον Τόσκο…
