ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ || gkessopoulos@gmail.com
Ο Γιώργος Καύκας είναι ηθοποιός. Είναι ο Άγγελος στους «Επτά επί Θήβας». Είναι δάσκαλος στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Δε χρειάζεται να ξέρεις περισσότερα για εκείνον. Αρκεί να τον ακούς να μιλά. Εξαιρετικός στη σκηνή, σπάνιος στη σκέψη.
«Ήρθα κάποτε με μια μικρή βαλίτσα για πέντε μήνες να παίξω στην παράσταση «Η μοιρασιά του διαβόλου» του Fabrice Melquiot και από τότε πέρασαν 15 χρόνια. Μου δόθηκαν ευκαιρίες, πίστεψαν άνθρωποι σε μένα, με εμπιστεύτηκαν, συνεργάστηκα και εξακολουθώ να συνεργάζομαι με καλούς και σπουδαίους σκηνοθέτες και να κάνω όσο καλύτερα μπορώ τη δουλειά μου. Και αυτό είναι κάτι που δεν το διαπραγματεύομαι» λέει, ενώ δεν φείδεται να πει «χρωστάω την εξέλιξή μου και την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου στα παιδιά της δραματικής σχολής. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω σήμερα ένα κρατικό θέατρο να γίνεται πιο εξωστρεφές και να δίνει βήμα σε νέους ταλαντούχους ανθρώπους να πραγματοποιούν τα όνειρά τους». Μίλησε στην ΤhessΝews…
Κύριε Καύκα, δεύτερη χρονιά «Επτά επί Θήβας». Είχε πολλά-πολλά χρόνια να συμβεί αυτό. Πώς σας φαίνεται;
Τα τελευταία χρόνια τα οικονομικά του ΚΘΒΕ δεν ήταν και τόσο ανθηρά. Γι’ αυτό πιστεύω πως η επιλογή αυτή είναι ένας καλός και έξυπνος συνδυασμός μιας σωστής διαχείρισης και μιας πολύ επιτυχημένης παράστασης. Άρα το όφελος είναι διπλό.
Ερμηνεύετε τον Άγγελο. Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο σας; Τι θέλετε να δώσετε στον θεατή;
Ο αγγελιαφόρος είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει, που έχει δει με τα ίδια του τα μάτια όλα όσα διαδραματίζονται εκεί έξω και έχει απόλυτη επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί στην πόλη. Ένας άνθρωπος που ασκεί επιρροή και έναν βαθμό εξουσίας που του επιτρέπει να λέει τη γνώμη του χωρίς να φοβάται. Με μια μυστηριώδη, υφέρπουσα ειρωνεία και με φαινομενικά παγερή απόσταση, προετοιμάζει, στήνει το σκηνικό, σκηνοθετεί σχεδόν μια παράσταση που οδηγεί τα πράγματα στο μοιραίο τέλος. Πρέπει να εκπληρωθεί η προφητεία και να τιμωρηθούν όσοι διέπραξαν ύβρη, για να σωθεί η πόλη. Ο ρόλος του είναι να κάνει μια ακριβή, σαφή, ρεαλιστική, περιγραφή της κατάστασης, χωρίς όμως να προτείνει λύσεις. Θέτει μόνο ερωτήματα – συμπεριλαμβάνει και το κοινό ανάμεσα στους πολίτες της Θήβας. Θα διαιωνίζεται για πολύ ακόμα η παλιά πληγή; Γιατί επικαλούμαστε τους θεούς; Γιατί δεν ζητάμε από τον εαυτό μας να πράξει το σωστό, δηλαδή το δίκαιο; Ποιος ευθύνεται; Γιατί απορούμε; Έχουν συνέπειες οι πράξεις μας.
Ο Ετεοκλής με τη στάση του μας θυμίζει ότι στην πολιτική, ιδιαίτερα στη χώρα μας, οι υποσχέσεις δεν τηρούνται. Τι σκέφτεστε επ’ αυτού;
Είναι σύνηθες πιά στην Ελλάδα το να μην ταυτίζεται το «νοείν με το πράττειν». Θα ήθελα οι πολιτικοί μας να είχαν την ευθιξία να παραιτούνται κάπου κάπου και όχι να γαντζώνονται όλο και περισσότερο σε μια καρέκλα. Όταν δεν υπάρχει σε μια σχέση αξιοπιστία, εμπιστοσύνη, δικαιοσύνη, τότε η σχέση είναι σε βαθιά κρίση, αυτή είναι πλέον η σχέση πολίτη – πολιτικής. Η πολιτική σκέψη έχει γίνει λογιστική σκέψη, δηλαδή ποιος θα μας φέρει το καλύτερο πρόγραμμα για να βγούμε από την κρίση, αλλά με αριθμούς δεν κοιτάμε την ουσία. Η ουσία είναι ότι υπάρχει κρίση του πολιτισμού, παγκόσμια κρίση των θεσμών, κρίση στη σκέψη των ανθρώπων.
Τι νιώθει ένας ηθοποιός στον «ναό» της αρχαίας τραγωδίας, στην Επίδαυρο;
Εκείνο που σκέφτομαι κάθε φορά (και που δεν είναι πάνω από 5-6 φορές που έχω βρεθεί στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου) είναι ότι από αυτόν τον χώρο έχουν περάσει χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι δεν υπάρχουν πια. Αυτό με κάνει να νιώθω ένας ακόμη άνθρωπος που περνάει αυτήν την πύλη – για να πάει κάπου – δεν ξέρω πού. Και αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο. Αυτό δηλαδή που συντελείται ανάμεσα στον δημιουργό και στο δημιούργημα – στον λόγο και στον χώρο – σε αυτήν τη μετατόπιση του εγώ στο εμείς. Όλοι οι ηθοποιοί ονειρευόμαστε να παίξουμε στην Επίδαυρο αλλά το σημαντικότερο είναι να συμμετέχεις σε μια καλή παράσταση και να έχεις την τύχη αυτή η παράσταση να παίζεται και στην Επίδαυρο. Τότε ενσαρκώνονται όλες οι προσδοκίες και οι πόθοι σου παίρνουν σάρκα και οστά σε έναν χώρο που αιώνες τώρα τον δονεί ο λόγος και η σκέψη των ανθρώπων. Αυτό είναι το σημαντικό. Ούτε σκηνικά, ούτε κοστούμια, ούτε μόδα, ούτε lifestyle, ούτε ναρκισσισμός, ούτε ματαιοδοξία, ούτε σταριλίκια, τίποτε από όλα αυτά. Η κοινή μας αγωνία για το επέκεινα. Να έρθουμε σε επαφή με αυτό που μας φοβίζει περισσότερο από όλα, τον βαθύτερο εαυτό μας. Να ζήσουμε την προσωπική μας τραγωδία.
«Η απώλεια του μέτρου μάς οδήγησε στην καταστροφή»
«Χρειαζόμαστε μια τραγωδία, προκειμένου να ανακαλύψουμε ξανά ότι είμαστε άνθρωποι και ότι μας ενώνει η κοινή ανθρώπινη μοίρα» σημειώνει ο σκηνοθέτης Τ. Γκραουζίνις για την παράσταση. Πιστεύετε ότι έχει αναφορά στη χώρα μας και στην περιπέτεια της οικονομικής κρίσης;
Μου αρέσει αυτή η τοποθέτηση του Τ. Γκραουζίνις. Θα απομονώσω τη φράση «Χρειαζόμαστε μια τραγωδία» και την έχουμε. Τι είναι αυτό που δημιούργησε αυτήν την τραγωδία στη χώρα μας; Ποια είναι η αντιστοιχία της αρχαίας τραγωδίας με τη σημερινή μας εποχή; Υπάρχει μια κοινή απώλεια του μέτρου σε όλα τα επίπεδα, το ρεαλιστικό, το πραγματικό… σε επίπεδο αρχών εννοώ. Η απώλεια του μέτρου μάς οδήγησε στην καταστροφή, στο μη περαιτέρω. Σαν να έχουμε υποστεί παράλυση, μια κοινωνία που έχει κλειστεί στον εαυτό της. Ο Άνθρωπος έχει χάσει την έννοια του πολίτη και την αυτενέργειά του. Επίσης το σημαντικότερο για μένα είναι ότι χάθηκαν οι συλλογικότητες, έχουμε περάσει στις ατομικότητες και δεν υπάρχει πολιτική σκέψη με την ευρεία έννοια, με αποτέλεσμα να μας φοβίζει ο διπλανός που είναι διαφορετικός από μας, να μας φοβίζει οτιδήποτε θα μας ξεβολέψει και που είναι έξω από την κανονικότητά μας. Γιατί η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ο κόσμος είναι μουδιασμένος, γιατί ξέρει μέσα του βαθιά πως δεν υπάρχει πραγματική επιθυμία για λύση, γιατί η πραγματική λύση είναι να αλλάξει ο καθένας τον εαυτό του και αυτούς που τον εξουσιάζουν. Το σπουδαίο δεν είναι σε αυτά τα κείμενα μόνο η πολιτική προέκταση, που ούτως ή άλλως υπάρχει, αλλά να συνειδητοποιήσουμε τη σκοτεινή φύση του ανθρώπου να ρέπει και να προκαλεί δυστυχία και πόνο και πώς αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε. Νιώθω ανυπεράσπιστος μπροστά σε αυτή τη θανάσιμη αγκαλιά της αδελφοκτονίας. Γιατί περί αδελφοκτονίας πρόκειται όταν σκοτώνουμε, πληγώνουμε, τρομοκρατούμε ο ένας τον άλλο σε αυτήν τη γη.
Από το φύλλο της THESSNEWS #64 (29/07/2017-30/07/2017)
