ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ || gkessopoulos@gmail.com
Ο τραγουδιστής Φώτης Θεοδωρίδης ηχογραφεί νέα τραγούδια και μιλά στην ThessNews
Τον Φώτη Θεοδωρίδη δεν τον γνώριζα, τον συνάντησα ένα βράδυ στο «Ξέφωτο», στη μουσική σκηνή στα Λαδάδικα, εγώ θαμών, εκείνος πάνω στη σκηνή με το χαρακτηριστικό «καβουράκι» του και μια φωνή με ιδιαίτερο πάθος, να ερμηνεύει παλιά λαϊκά τραγούδια. Μεγαλωμένος στις γειτονιές του Κορδελιού, έδινε προσοχή «στα τραγούδια που κουβάλησε η γιαγιά μου από τον Πόντο και τη Μικρασία», ενώ τον μάγευε «το θέαμα ανθρώπων που έπαιζαν ζωντανά μουσική σε πανηγύρια, σε γάμους, σε συναυλίες».
Έτσι, ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή να αρχίσει μαθήματα κιθάρας. Από εκεί κάπου ξεπήδησαν οι «Φυγάδες», τέσσερα παιδιά από τις ίδιες γειτονιές με αγάπη μεγάλη για τη μουσική, αργότερα ήρθαν οι «Απέναντι» με τη Μελίνα Ασλανίδου και «Τι σου ‘κανα και πίνεις», Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ και από το 2011 γίνεται επιχειρηματίας και ανοίγει τη μουσική σκηνή «Ξέφωτο». Αυτή την περίοδο ηχογραφεί νέα τραγούδια σε συνεργασία με τον Τούρκο δεξιοτέχνη Ορχάν Οσμάν αλλά και δικά του τραγούδια. Και τους δύο μαζί έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε για μία ακόμη Παρασκευή (16/6) στο «Ξέφωτο». Με αυτή την αφορμή μίλησε στην ΤhessΝews.
Φώτη Θεοδωρίδη, τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια στο Κορδελιό;
Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η γειτονιά, με όσα νοήματα κουβαλάει αυτή η λέξη. Τις αλάνες, τις παρέες, αδερφικοί φίλοι που παραμένουμε αγαπημένοι μέχρι και σήμερα, την αλληλεγγύη και την αγάπη μεταξύ των γειτόνων.Κι όλα αυτά κάτω απ’ τις καμινάδες των εργοστασίων, να μας θυμίζουν την προσφυγική και ταξική μας προέλευση.
Είσαι ένα αφεντικό που κάποιες στιγμές αρπάζει το μικρόφωνο και τα δίνει όλα στη σκηνή, εντυπωσιάζοντας με τις φωνητικές του ικανότητες. Θέλω να μου πεις για τα συναισθήματα, για το τι σκέφτεσαι εκείνη την ώρα…
Η αλήθεια είναι πως πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να μπορέσω να αποσυνδέσω τον επιχειρηματία από τον τραγουδιστή την ώρα της παράστασης. Τώρα πλέον μπορώ και απολαμβάνω κάθε στιγμή πάνω στη σκηνή, δίνοντας όσο περισσότερη ενέργεια μπορώ, μιας και «παίζω» εντός έδρας.
Βρισκόμαστε ενώπιον μιας νέας δισκογραφικής δουλειάς. Τι φέρνει η συνεργασία με τον Ορχάν Οσμάν;
Με τον Ορχάν μόλις ηχογραφήσαμε ένα δικό του τραγούδι, ένα ντουέτο με κεντρικό άξονα τη Θεσσαλονίκη, στην οποία ζει μόνιμα εδώ και τρία χρόνια. Από την άλλη, έχω μαζέψει υλικό για έναν ολοκληρωμένο δίσκο με δικά μου τραγούδια, τον οποίο ξεκινώ να ηχογραφώ μετά το κλείσιμο του «Ξέφωτου», στις 17 Ιουνίου.
Το 2011, εν μέσω κρίσης, ανοίγεις το «Ξέφωτο», μια τρέλα να δείξεις κάτι διαφορετικό καλλιτεχνικά. Ποιος είναι ο απολογισμός σήμερα του εγχειρήματος; Το μετάνιωσες;
Όπως συχνά λέω χαριτολογώντας, «καλλιτεχνικά διαπρέπουμε, οικονομικά αντέχουμε!» Κι ενώ – όπως πολύ σωστά είπες – ήταν μια τρέλα, όχι, δεν το μετάνιωσα.
Πώς αξιολογείς σήμερα τη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης; Έχει δυναμική;
Η μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης πάντα είχε μια δυναμική. Δεν μπορέσαμε όμως να φτιάξουμε μονάδες παραγωγής, βιομηχανία, όπως λέω. Οι προσπάθειες, απ’ τα τέλη του εβδομήντα κι έπειτα, του Σαββόπουλου, του Παπάζογλου, του Τσακαλίδη, έμειναν δυστυχώς μετέωρες με ευθύνη όλων μας.
Τι έχει να πει ένας καλλιτέχνης από σκηνής στον κόσμο που βρίσκεται σε οικονομική κρίση και αντιμετωπίζει πολλά αδιέξοδα;
Να βρει τη δική του αλήθεια και να τη μοιραστεί με τον άλλον. Πάντα αυτό μετρούσε και μόνο αυτό μετράει, σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο.
Τρεις συνεργασίες- πρόσωπα που αποτελούν σταθμό στη μακρά καλλιτεχνική σου πορεία;
Αν και δεν μπορείς να βάλεις σε σειρά τις καλλιτεχνικές συνεργασίες, θα έλεγα πως η συνεργασία μου με τον Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ ήταν ίσως η σημαντικότερη από άποψη ονόματος. Επίσης το ότι τραγούδησα στα εικοσιδύο μου με την Καίτη Χωματά στο ιστορικό «Λιόγερμα» είναι κάτι που το κρατάω βαθιά μέσα μου. Και τώρα, με τον Ορχάν Οσμάν, νομίζω πως είμαι έτοιμος να ανοίξω ακόμα πιο πολύ τους μουσικούς μου ορίζοντες.
Τι ήταν οι «Φυγάδες»; Ποιο ήταν το στοιχείο που τους έκανε να ξεχωρίσουν;
Οι «Φυγάδες» ήταν τέσσερα παιδιά απ’ το Κορδελιό, μεγαλωμένα στα ίδια σχολεία και στις ίδιες γειτονιές. Αυτό που μας έκανε ξεχωριστούς ήταν η κοινή αισθητική και οι καλλιτεχνικοί στόχοι. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και τώρα όλοι ζούμε απ’ τη μουσική και για τη μουσική.
Έχεις συνεργαστεί με πολλά μεγάλα ονόματα. Γιατί, λοιπόν, όχι Αθήνα; Δεν έτυχε; Ή ήταν επιλογή;
Η Αθήνα θα είναι πάντα ένας μόνιμος προορισμός. Ζούσα και δούλευα για μια δεκαετία, αλλά η απόφαση να φτιάξω το «Ξέφωτο» – σε συνδυασμό, βέβαια, και με την οικονομική κρίση – με κράτησαν για λίγο μακριά της. Εξάλλου το τραγούδι με τον Ορχάν το ηχογραφήσαμε στην Αθήνα, στο στούντιο Σιέρρα, με ηχολήπτη-παραγωγό τον μέγα Άκη Γκολφίδη.
Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του σήμερα; Αισιοδοξείς;
Η χώρα μας εξακολουθεί να λειτουργεί μέσα σε ένα χάος, το χάος που έχουμε μέσα μας. Λειτουργούμε σαν μια κοινωνία ανώριμων, ανυπόταχτων παιδιών, όχι απέναντι στον νόμο ή στον Θεό, αλλά σε ό,τι αφορά το γούστο. Αν σε αυτά προσθέσουμε και την παγκόσμια κατάσταση σήμερα, η αισιοδοξία δεν μπορεί παρά να είναι μια υπόθεση καθαρά προσωπική.
Θα έφευγες;
Δεν έχω βάλει σκοπό, σώνει και καλά, να πεθάνω εδώ. Όσο περνούν τα χρόνια νιώθω όλο και περισσότερο ένας περαστικός πολίτης του κόσμου.
Από το φύλλο της THESSNEWS #57 (10/06/2017-11/06/2017)
