ΖΩΗ ΤΑΣΚΑ || zwitaska@gmail.com
Ο Θεσσαλονικιός δημοσιογράφος Δημήτρης Δραγώγιας έδωσε τον αγώνα της ζωής του, παλεύοντας με τον καρκίνο. Αν και ο αγώνας είχε εξαρχής φαβορί, σε έναν μεγάλης διάρκειας τελικό τα φαβορί δεν μετράνε. Ο ίδιος πάλεψε σκληρά, δεν παράτησε το «παιχνίδι» και τελικά αναδείχθηκε ο μεγάλος νικητής.
Όλα αυτά που ένιωσε και βίωσε εκείνη την περίοδο της ζωής του ο Δημήτρης Δραγώγιας τα έγραψε στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Επτά». Ουσιαστικά έκανε αυτό που του άρεζε πάντα, να βάζει λέξεις στη σειρά με το βιβλίο αυτό να αποτελεί ένα ξέσπασμα για τον ίδιο στέλνοντας ταυτόχρονα και το δικό του ηχηρό μήνυμα.
Το «Επτά» είχε την δική του ιστορία
Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Επτά». Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι απλά έναν νούμερο, για κάποιους ενδεχομένως και τυχερό για τον Δημήτρη όμως ήταν η αρχή της ιστορίας του. «Το «Επτά» είναι ο 7ος όροφος ενός αντικαρκινικού θεραπευτηρίου. Δεν υπάρχουν και πολλά ψηλά κτήρια στη Θεσσαλονίκη όποτε ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται και όταν μιλάμε για αντικαρκινικό. Δεν αναφέρεται μέσα αλλά είναι προφανές ότι πρόκειται για το Θεαγένειο. Το «Επτά» είναι ο 7ος όροφος γιατί εκεί είχα την ατυχία κατά την περσινή περίοδο να περάσω μερικούς μήνες της ζωής μου κάνοντας θεραπεία λόγω καρκίνου και εκεί ακριβώς είχα επίσης την τύχη να συναντήσω ανθρώπους και να καλλιεργήσω φιλίες με ανθρώπους με σε καμία περίπτωση στον πρότερο βίο μου πρόκειται να τους συναντήσω» δήλωσε στην ThessNews ο Δημήτρης Δραγώγιας.
Ο ίδιος εξηγεί μεταξύ άλλων και για ποιους λόγους έγραψε αυτό το βιβλίο.«Είναι ένα αφήγημα, μια μαρτυρία ουσιαστικά και το έγραψα για δυο λόγους. Κυρίως για να θυμίσω σε κάποιους ανθρώπους που έχουν βιώσει τον καρκίνο ως άμεσα εμπλεκόμενοι είτε ως έμμεσα εμπλεκόμενοι όχι για να τους το θυμίσω ως κάποια αποτρόπαια σκέψη γιατί προφανώς θα ήθελαν να το ξεχάσουν πολύ γρήγορα αλλά για να τους ωθήσω να μεταλαμπαδεύσουν αυτή την εμπειρία ως μια διδακτική εξωστρέφεια γιατί πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε εξωστρεφείς με τον καρκίνο γι αυτό και το αναφέρω ως καρκίνο και όχι ως επάρατη ή ως νόσο η ως τέρας. Ο δεύτερος λόγος ήταν η αλληλεγγύη δηλαδή εκείνο το στοιχείο που αποτελεί για μένα την πρώτη ύλη ίασης του ασθενούς έτσι ώστε να γεμίζει κουράγιο γιατί χρειάζεται κυρίως αυτό για να αντιμετωπίσει τον καρκίνο» είπε χαρακτηριστικά.
Η υπόθεση του βιβλίου
Ως υπόθεση δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από την ίδια την «περιπέτεια» του συγγραφέα δοσμένη με αρκετά βιωματικά χαρακτηριστικά και ελάχιστες πινελιές μυθοπλασίας καθώς «τα βιωματικά χαρακτηριστικά είναι αυτά που εμπνέουν έναν δημιουργό είτε πρόκειται για συγγραφέα είτε για καλλιτέχνη είτε για οτιδήποτε».
«Πρόκειται για έναν δημοσιογράφο σε ρόλο αφηγητή γι’ αυτό και αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο που είμαι εγώ -αν και δεν αναφέρω το όνομα μου θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε ο οποίος- πληροφορείται από τον γιατρό ότι έχει όγκο στα σπλάχνα του δηλαδή στο παχύ έντερο και στο συκώτι και την στιγμή που πηγαίνει και αρχίζει τις θεραπείες συναντάει ένα 10χρονο κορίτσι το οποίο νοσεί από λευχαιμία. Εκεί καλλιεργείται και φιλιά μεταξύ τους σταδιακά, του εκμυστηρεύεται το κορίτσι ότι γράφει ένα ημερολόγιο. Το κορίτσι είναι χαρισματικό είναι πανέξυπνο και γράφει ένα ημερολόγιο με όλα όσα διαδραματίζονται στον 7ο όροφο και πως περνάει. Του αποκαλύπτει ότι έχει τρεις επιθυμίες, η μία είναι να κάνει ιππασία με άλογο γιατί τα λατρεύει και δεν έχει ανεβεί ποτέ, η δεύτερη είναι επειδή της αρέσει η θάλασσα να κάνει βόλτα με ένα ιστιοπλοϊκό για να βλέπει την πόλη από το κόλπο και η τρίτη είναι ότι θα ήθελε να ερωτευτεί, να νιώσει δηλαδή τον έρωτα έτσι όπως το αντιλαμβάνεται η ίδια γιατί της αρέσουν οι ηθοποιοί που φιλούν. Δηλαδή βλέπει ταινίες να φιλιούνται οι ηθοποιοί και ήθελε να το ζήσει όλο αυτό. Ο αφηγητής σε συνεργασία με ανθρώπους του περιβάλλοντος της που είναι η δασκάλα είναι ο κοινός τους γιατρός είναι κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι που γνωρίζει εκεί συμμαθητές του κοριτσιού καταστρώνουν ένα σχέδιο έτσι ώστε να περάσει αυτό το διάστημα μέχρι να βρεθεί δότης μυελού των οστών γιατί πλέον το κορίτσι δεν ανταποκρίνεται στις χημειοθεραπείες και χρήζει άμεσης μεταμόσχευσης. Ο χρόνος περνάει και καταστρώνουν ένα σχέδιο από κοινού η οποία θα είναι μια θεατρική παράσταση η οποία θα είναι αφιερωμένη στην μικρή Ελευθερία. Εκεί εκτυλίσσονται όλα, είναι η ημέρα των γενεθλίων του κοριτσιού που είναι σε δύο μήνες, ο χρόνος όμως περνάει και εκεί περιγράφεται η αγωνιώδης προσπάθεια όλης αυτής της ομάδας που συμμαχεί προκειμένου να υλοποιήσει τις επιθυμίες της μικρής Ελευθερίας» τόνισε ο συγγραφέας συγκινημένος από τις σκέψεις και από τα γεγονότα που έζησε.
Τι κέρδισε από την γνωριμία του από την 10χρονη Ελευθερία
Ο ίδιος τονίζει πως η γνωριμία του με τον κορίτσι του άλλαξε την ζωή εν γένει όχι εν μέρει. «Νομίζω ότι αυτό το κορίτσι μου έδωσε να καταλάβω πως μπορείς να διαχειριστείς μια πολύ δύσκολη κατάσταση όπως είναι προκειμένω αυτή η ασθένεια και όπως οτιδήποτε άλλο μπορεί να σου τύχει στη ζωή ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή πάντα περιμένουμε ένα θαύμα που θα καταστήσει τη ζωή μας περισσότερο υποφερτή γιατί τα αδιέξοδα που μας τυγχάνουν είναι πολλά περισσότερα. Πρέπει να υποστείς ένα μεγάλο σοκ για να καταλάβεις ότι έχεις ασχοληθεί με πολύ ασήμαντα πράγματα στο παρελθόν και να αντιλαμβάνεσαι την κάθε μέρα που έρχεται σα να είναι η μοναδική και ανεπανάληπτη. Μετά από όλη αυτή την εμπειρία βάζω το ξυπνητήρι κάθε πρωί στις έξι και ξυπνάω για να αντιλαμβάνομαι ότι η ημέρα που έρχεται πρέπει να την υποδεχόμαστε ως δώρο, ως κάτι ανεπανάληπτο. Αυτή η μέρα που θα έρθει θα κάνουμε πράγματα που δεν έχουμε προγραμματίσει γιατί ότι και να προγραμματίσεις τα πράγματα έτσι όπως θα εξελιχθούν δεν είναι αυτά που περιμένεις να εξελιχθούν, πάντα υπάρχει το απροσδόκητο και η Ελευθερία μας το διδάσκει αυτό ποικιλοτρόπως γιατί αναφέρει ότι στο διάστημα της ασθένειας μου εγώ έζησα πράγματα που στην προηγούμενη ζωή μου δεν τα είχα ζήσει. Οπότε λέει ότι καμία φορά δεν είναι κακό να αρρωσταίνεις αρκεί αν γίνεται καλά στο τέλος».
«Έχω την αίσθηση ότι γίνεσαι καλύτερο άνθρωπος»
Μετά από όλη αυτή την περιπέτεια ο κ. Δραγώγιας τονίζει πως φυσικά αναθεωρείς τη ζωή. «Έχω την αίσθηση ότι γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, δεν ξέρω αν το πέτυχα αλλά μου το έχουν εκμυστηρευτεί και άλλοι καρκινοπαθείς. Αναθεωρείς πολλά πράγματα και αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να απολαμβάνεις τα πιο απλά πράγματα από το να νιώθεις την σταγόνα της βροχής στο μάγουλό σου έως το να αντικρίζεις ένα παιδικό χαμόγελο» είπε χαρακτηριστικά στην ThessNews.
Για την αντιμετώπιση του από την οικογένεια και από τους συναδέρφους του
Ο δημοσιογράφος επέλεξε εσκεμμένα να μην το πει στον πατέρα του γιατί η μητέρα του πέθανε από καρκίνο το 2014 παλεύοντας 16χρόνια νωρίτερα. «Δεν είχε μείνει μέρος σπλαχνικού ιστού που να μην είχε προσβληθεί από καρκίνο και το πάλευε όμως. Ο πατέρας μου της στάθηκε και δεν είχα δει άνθρωπο να συμπαραστέκεται σε άνθρωπο τόσο πολύ και έβλεπα πόσο υπέφερε ειδικά προς το τέλος. Αυτό δεν ήθελα να το ξαναζήσει γι’ αυτό του το έκρυψα» είπε χαρακτηριστικά.
«Είχα την ευλογία να διαθέτω ανθρώπους και επιστήθιους φίλους που με βοήθησαν σαν αδέρφια, έχω μια αδερφή η οποία ζει στην Αθήνα και ήταν μακριά. Επομένως αντιλαμβάνεσαι ότι η οικογένεια μου ήταν οι φίλοι μου. Και το περιβάλλον των συναδέλφων μου με στήριξη τόσο πολύ που όταν κάποια στιγμή είχαν πέσει τα μαλλιά μου, επειδή ως άνθρωπος της τηλεόρασης έπρεπε να βγω on camera και ενώ δεν θα έπρεπε είχα ντραπεί και λέω δεν θα βγω μερικές μέρες και εκεί παρενέβη ο φίλος μου και νυν προϊστάμενος του αθλητικού τμήματος και είπε όχι μόνο θα βγεις αλλά θα βγεις και συχνότερα χωρίς μαλλιά, ούτως η άλλως της μόδας είναι τώρα να ξυρίζονται. Και είπα γιατί όχι και βγήκα έτσι. Δεν πήρα ούτε μια μέρα αναρρωτική άδεια. Βεβαίως ήταν πολύ δύσκολο ειδικά τις δύο πρώτες μέρες μετά από κάθε χημειοθεραπεία δεν μπορούσα να δουλέψω εκ των πραγμάτων αλλά αμέσως πήγαινα στη δουλειά και η εργασιοθεραπεία με βοήθησε. Δεν έμεινα σπίτι ως ασθενής πιστεύοντας ότι αυτό το πράγμα λειτουργεί λυτρωτικά για εμένα. Με βοήθησαν και άνθρωποι που συνάντησα εκεί.
Η ιστορία που δεν θα ξεχάσει από την μνήμη
Ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε κάτι που δεν μπορεί να ξεχάσει από την μνήμη του. «Ήμουν ως συνοδός και όχι ως νοσηλευόμενος πριν τρία χρόνια λίγο προτού καταλήξει η μητέρα μου. Νοσηλευόταν σε έναν θάλαμο 6κλινο εκεί στον 7ο όροφο του θεραπευτηρίου και ήταν περίπου συνομήλικες της στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου και ήξεραν ότι θα κατέληγαν μέρα με την ημέρα. Όμως όσες είχαν διαύγεια πνεύματος μιλούσαν η μία στην άλλη όχι μόνο σα να μην υπάρχει αύριο αλλά λες και είχαν μπροστά τους μια ολόκληρη ζωή ή 7 ζωές και κατάστρωναν σχέδια και με ένα κοφτερό χιούμορ σα να είχαν αψηφήσει ότι σε λίγο καιρό θα φύγουν. Και αφού έφευγε η μια μετά την άλλη η επόμενη που ερχόταν ήταν αυτομάτως συνειδητοποιημένη και μυημένη σε αυτό το αφομοιωμένο τελετουργικό στο να μιλάει πάλι για τα ίδια πράγματα ενώ ήξεραν ότι σε μια δύο ημέρες τελείωνε. Πίστευαν όμως ακόμα μέσα τους. Είχαν τέτοια βαθιά πίστη ότι ο ψυχοπομπός Ερμής θα είναι ασυνεπής με το ραντεβού του με τις ψυχές για να τις μεταφέρει στην άλλη άκρη του Αχέροντα» τόνισε με βλέμμα αρκετά συγκινημένο.
«Ο κόσμος να μην φοβάται»
Κλείνοντας την συνέντευξη με τον Δημήτρη Δραγώγια έστειλε ένα τελευταίο μήνυμα προς τον κόσμο. «Θέλω να πω στον κόσμο να μην φοβάται, οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα μπορεί εύκολα ή δύσκολα να το ξεπεράσει. Την απόρριψη, την απελπισία, την λύπη, την στεναχώρια όλα μπορεί να τα ξεπεράσει με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων ή και μόνος του ακόμα. Το μόνο συναίσθημα που σε παραλύει είναι ο φόβος επειδή είναι κυριαρχικό, επειδή σε παραλύει προτού καν προσπαθήσεις. Γι’ αυτό ακόμα και την τελευταία στιγμή να μην φοβάται» είπε χαρακτηριστικά.
