συνέντευξη στον ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΥΡΜΑΤΣΗ || sirmatsis@gmail.com
Μια κουβέντα με τον Διογένη Δασκάλου δεν είναι ποτέ προβλέψιμη. Αφορμή ο «εκφύλιος πόλεμος» κάθε Σάββατο μέχρι την πρώτη του Δεκέμβρη στο CLUB του ΜΥΛΟΥ. Η συζήτηση περιελάμβανε «μία απ’ όλα». Κρίση, πολιτική, γέλιο, κοινό, reality show, δήμος Θεσσαλονίκης και βέβαια ΠΑΟΚ.
Τι θα ζήσουμε αν έρθουμε στον Μύλο;
Θα ζήσετε τα 25 χρόνια μαζεμένα – εβαπορέ – σε μια παράσταση που λέγεται εκφύλιος πόλεμος που είναι ένας εκφυλισμένος εμφύλιος πόλεμος που έχει να κάνει με το πόσο ακόμη μπορούμε να φαγωνόμαστε από την άρνηση αλόγου που έχουμε μπροστά στο εμπόδιο ότι «τελικά ρε παιδιά, χρωστάμε». Όπως και να το κάνουμε, χρωστάμε. Δεν θα μας σώσει ο Κυριάκος, δεν θα κάνει κάτι άλλο ο Αλέξης, δεν θα γίνει τίποτα διαφορετικό από το να ξυπνήσουμε Όμως εμείς προτιμούμε να είμαστε σε έναν συνεχή εμφύλιο πόλεμο που έχει την τάση να κακοφορμίζει και να γίνεται εκφύλιος.
Δεν χρειάζεται να λυσσάμε υπέρ του Ζακ έχοντας απέναντι τους ανθρώπους που λυσσάνε υπέρ του Κατσίφα. Είναι ένα πράγμα που διαιωνίζεται από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ σε όλα τα ζητήματα.
Μέσα σε μια απάντηση περιέλαβες όλες τις ερωτήσεις που έχω στο μυαλό μου. Πάμε να το ξεδιπλώσουμε. Χορεύουμε, τραγουδάμε, γελάμε στον Μύλο κάθε Σάββατο;
Δεν χορεύουμε. Τελευταία βλέπω ότι έχει μεταλλαχθεί ο κόσμος και το κοινό στο πως αντιμετωπίζει κάποια θεάματα σε σχέση με άλλα του παρελθόντος. Πλέον το κοινό έχει γίνει τηλεοπτικό. Έχει μεγαλώσει με το δεξί του χέρι να είναι προέκταση του σελφοκόνταρου που θέλει να βγαίνει φωτογραφία από το μέρος που βρίσκεται. Οπότε αλλάζουν και τα δεδομένα μιας παράστασης. Δεν είναι αυτό που προσερχόμασταν με αγαθή διάθεση να χορέψουμε με κάποια τραγούδια και αυτό συμβαίνει δυστυχώς και στα λαϊκά προγράμματα.
Άρα και εσείς μεταλλαχθήκατε από ακουστικό σε οπτικοακουστικό;
Επειδή τα τελευταία χρόνια ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Περρής και όλοι όσοι έκαναν τέτοιου τύπου σάτιρας στην τηλεόραση, έβαλαν το βίντεο στο μυαλό του τηλεθεατή, προσπάθησα να ακολουθήσω ένα ρυθμό όσο γίνεται αυτούς τους κανόνες. Περπατούσε, ήταν κάτι που άρεσε στον κόσμο γιατί το είχε μάθει από την τηλεόραση ως συνταγή.
Σταμάτησε όμως να μου αρέσει. Και δεν σταμάτησε απότομα. Με ενοχλούσε όλο αυτό το διάστημα το κατάτι παραπάνω στην εικόνα. Προσπάθησα τα φετινά βίντεο να τα έχω ασπρόμαυρα, γιατί θεωρώ ότι και το συναίσθημά μας έχει γίνει πιο ασπρόμαυρο, και να φροντίσω ακόμη περισσότερο τον λόγο αλλά και τις μουσικές.
Με αυτόν τον τρόπο είδα ότι ο κόσμος είναι αρχικά αμήχανος, ειδικά αν αργήσει να σερβιριστεί γιατί δεν έχει τη βοήθεια του αλκοόλ σε κάτι καινούριο, αλλά κάνοντας ένα ρεζουμέ είναι πιο θετικός σε κάτι φρέσκο. Και είμαι ικανοποιημένος από την εμπειρία της πρώτης παράστασης και θεωρώ ότι θα κερδίσουμε αυτό το στοίχημα να αλλάξουμε λίγο την φορμαλιτέ που υπάρχει ότι σάτιρα=βίντεο.
Τι είναι αυτό που σε ιντριγκάρει πάνω στην σκηνή;
Είναι η στιγμή που δεν μπορεί να με ενοχλήσει ούτε η γυναίκα μου, ούτε ο συνεργάτης μου, ούτε τα αφεντικά μου, οι υπάλληλοί μου, κανείς απολύτως. Η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας να κάνω ότι θέλω εγώ στα πλαίσια που έχω θέσει.
Είσαι ανεξέλεγκτος ή αυτοπεριορίζεσαι ή αυτολογοκρίνεσαι;
Δόξα τω Θεό είμαι από τους πιο χορτασμένους ανθρώπους του λόγου. Δεν θεώρησα ποτέ μα ποτέ ότι κάποιος με έφτασε στο απροχώρητο. Έχω νιώσει ενοχλήσεις, έχω νιώσει ανθρώπους να δυσαρεστούνται. Αλλά δεν έχω παράπονο, εκτός από δύο δικαστήρια που μου ζητούσαν δύο εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση όπου δεν μου συνέβη κάτι τραγικό γιατί αθωώθηκα και δεν τα έδωσα.
Αυτοπεριορίζεσαι ούτως η άλλως σαν νοήμων ον. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το τι σου επιτρέπεται όσο με τον τρόπο εκφοράς του λόγου που καλείσαι εσύ αρχικά να σεβαστείς τον εαυτό σου και κατ’ επέκταση το κοινό. Πέραν τούτου η αυτολογοκρισία στην σάτιρα θεωρώ ότι είναι μία κακή αρχή και συνήθως περισσότερο προσδίδεται στους δημοσιογράφους, γιατί εξαρτώνται άμεσα και απόλυτα κατανοητό οικονομικά με το πως βρίσκονται σε ένα πλαίσιο που είναι στην Ελλάδα αλλά θα μπορούσε να ήταν και στην Τουρκία ακόμα χειρότερα.
Πολιτικοί ή ανθρώπινες σχέσεις; τι σε εμπνέει περισσότερο;
Όσο προχωράμε μέσα σε αυτή την επαναλαμβανόμενη κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας ταυτόχρονα, το να προσπαθούμε να βρούμε ανθρώπους πολιτικούς, ιδιότητες να κατηγορήσουμε, τόσο νομίζω ότι περισσεύει η οργή και οδηγούμαστε στην αρχική σύσταση του κοινωνικού ιστού που είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.
Θεωρώ ότι αν σωθούμε τελικά, θα σωθούμε γιατί θα έχουμε την ενσυνείδηση της ανθρωπότητας και όχι την στόχευση του πλούτου, που είναι ένα εργαλείο τα κόμματα για αυτό και όχι μόνο τα κόμματα, οι ομάδες.
Ο κόσμος γελάει περισσότερο με τον Πολάκη και τον Άδωνι ή με το πώς κοιμάται ένα ζευγάρι;
Επειδή έχεις την οξύνεια να ρωτάς την μυστική συνταγή της σάτιρας, είναι αυτό που πρέπει να κάνει ο έξυπνος σατιρικός, να παντρέψει και τα δύο. Να κοιμήσει τον Πολάκη με την Ζωή Κωνσταντοπούλου για ένα βράδυ ας πούμε, εκεί έχει εφαρμογή η γνωστική φαγούρα που υπάρχει από την τηλεόραση με τα πρόσωπα με το θυμικό της οικογένειας που το έχουν όλοι οι θεατές.
Ο ΠΑΟΚ θα πάρει πρωτάθλημα;
Να αντεπιτεθώ με ένα μικρό ανέκδοτο όπου ο γιος ρωτάει τον μπαμπά τι είναι οφσάιντ και ο μπαμπάς απαντάει «τι εννοείς; Γενικά ή στον Καραϊσκάκη;»
Ρωτάω για τα αθλητικά γιατί έχουν «αγριέψει» λίγο τα πράγματα.
Έχεις δίκιο.
Καζούρα αθλητική συνεχίζεται; Αντιλαμβάνεσαι στο μαγαζί ότι ο κόσμος δεν γελάει σε αστεία για την ομάδα του;
Αυτή την παράσταση δεν την κάνει ένας αθλητικός ραδιοφωνικός παραγωγός. Την κάνει ένας παραγωγός πολιτικής κατεξοχήν σάτιρας στο Ράδιο Θεσσαλονίκη. Δεν μου προσδίδουν κακά κίνητρα. Ασχολούμαι περισσότερο με την συνθηματολογία και την συναισθηματική φόρτιση που έχουν οι οπαδοί οποιασδήποτε ομάδας που εν τέλει δεν διαφέρει και σε πολλά σημεία.
Όσον αφορά τα οικονομικά οφέλη, όλοι γνωρίζουν ότι είμαι ΠΑΟΚτσής αλλά δεν συμφωνώ με την λογική του δυνατού που μισούσαμε να βλέπουμε στο πρόσωπο του Ολυμπιακού. Γιατί έτσι κάνουμε μια άλλη δυναμική ψυχικού εφαλτηρίου. Εγώ είμαι πιο ρομαντικός. Τα βλέπω με την τέχνη του παλιού καλού βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου ή ένα μέσο θεάματος που πρέσβευε ο Χατζηπαναγής και άλλοι του είδους για να μην λέμε ονόματα.
Εσύ είσαι ρομαντικός. Το κοινό είναι;
Το κοινό άγεται και φέρεται ανάλογα με την κατάσταση, την παρέα και τους συνοδούς του. Δεν είναι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος, ο ίδιος άνθρωπος. Είναι λίγο περίεργο αλλά έτσι είναι. Για να είναι σε επαγρύπνηση οι νέοι άνθρωποι πιο πολύ από εμάς, πρέπει να αντιληφθούν ότι μαζί με εμάς πρέπει να ξεχάσουν και τις εμμονές και τα στεγανά που είχαμε εμείς ως τελευταία γενιά της μεταπολίτευσης. Τα πάντα δεν είναι δρόμος, τα πάντα στην Ελλάδα είναι ρόλος. Κανείς μα κανείς πλέον δεν πιστεύει ως τα μύχια της ψυχής του αυτό που φαίνεται ότι πρεσβεύει. Τα πάντα είναι ρόλος και ο σκοπός είναι οικονομικός σε όλα τα επίπεδα.
Πώς βλέπεις τις πολλές υποψηφιότητες στο Δήμο Θεσσαλονίκης;
«Γαμπροί να έρχονται και εμείς διαλέγουμε» που έλεγε η γιαγιά μου. Μόνο με χαρά το βλέπω. Δεν μπορώ να πω κάτι δυσάρεστο. Για ακόμη μια φορά, γιατί μου έδωσε ο Θεός να ζήσω όλο αυτό με συν και τα πλυν του Μπουτάρη, το πρώτο πράγμα που είχα πει και βγήκα εννοείται εκτός ευνοούμενου κύκλου, ήταν ότι δεν φοβάμαι τον Μπουτάρη, φοβάμαι τον κύκλο του Μπουτάρη. Γιατί σημασία δεν έχει ποιας ποιότητας είναι ο βασιλιάς αλλά η αυλή του βασιλιά.
Το ίδιο θα πω και τώρα. Σημασία δεν έχει αν βγει ένας άνθρωπος που θα έχει αγαθές προθέσεις αλλά από ποιους στελεχώνεται και το κύριο μέλημά τους πρέπει να είναι αυτοί οι άνθρωποι και μετά κατά μόνας τα σκουπίδια, το κυκλοφοριακό κλπ.
Για μένα έχουμε ξεχάσει ποιος είναι ο ρόλος του δημάρχου. Θεωρούμε ότι είναι περσόνα. Για αυτό λέω και επαναλαμβάνω ότι πάντα είναι ρόλος. Την ουσία που θα βρούμε.
Να κλείσω με μια κοινότυπη ερώτηση. Αν ήσουν τώρα 18 χρονών, θα πήγαινες σε reality;
Θεωρώ αφενός ότι ο άνθρωπος αλλάζει παντελώς ανά δεκαετία. Δεν είμαστε ο άνθρωπος που ήμασταν πριν δέκα χρόνια. Από την άλλη πάντα έχω στο νου μου ότι αν συναντούσα τώρα 53 χρονών, τον Διογένη που ήμουν στα δεκάεξι σίγουρα ο ένας δεν θα ήθελε να δει τον άλλον. Οπότε ναι μπορεί και να πήγαινα.
Άρα δεν σε ενοχλεί η τηλεόραση σήμερα.
Με ενοχλεί πολύ. Αλλά τώρα είμαι 53 (γέλια)
INFO
Ο «ΕΚΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» είναι εδώ
Για γέλιο μέχρι τελικής πτώσης.
Υπό τους νέους, φρέσκους ήχους της janabet brass band τους θρυλικούς
MONIE & MONIE CONNIENTE.
Νέα παράσταση, νέα συναισθήματα 17, 24 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου
στο CLUB του ΜΥΛΟΥ
Προλάβετε!
ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
MONIE & MONIE CONNIENTE OFF BROADWAY
Συντελεστές
Σωτήρης Δασκάλου: τενόρο σαξόφωνο
Λεωνίδας Βλάχος – Κώστας Δαμιανίδης: τρομπέτες
Φώτης Μίγγας: τρομπόνι
Βίκυ Βογιατζόγλου- Δημήτρης Κρανιδιώτης: φωνές
Παντελής Αμπατζής: ηχητικά
Παύλος Αζναουρίδης – Γιώργος Κοκκινάκης: ενορχήστρωση – επεξεργασία ήχων
Βαγγέλης Μολυβιάτης – Λάζαρος Γρεκός : video
Αλκμήνη Τριγωνάκη: ενδυματολογική επιμέλεια
Κείμενα: Διογένης Δασκάλου – Βάγια Ματζάρογλου. Φιλική συμμετοχή Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Δημιουργικό αφίσας : Δέσποινα Γεράκη
Photos : Ζήσης & Νίκος Μανδηλιώτης fotoklik
