Και συνέχισε:
«Ας κάνουμε μία απλή σκέψη: Ποιο ήταν το ζητούμενο της οπτικής ταυτότητας του μετρό της Θεσσαλονίκης; Ο σχεδιασμός ενός σήματος στο οποίο το κεντρικό στοιχείο είναι ένα γράμμα, το Μ. Όσο απλό ακούγεται, τόσο περίπλοκο είναι. Δεν ζητείται να δημιουργηθεί το ένα εικοστό τέταρτο μίας γραμματοσειράς, ούτε μία ταυτότητα εν κενώ. Ούτε ένα σήμα που μπορεί να απέχει από την πολύ απλή υπόμνηση ότι σηματοδοτεί εγκατάσταση του μετρό.
Στην περίπτωση της ταυτότητας του μετρό της Θεσσαλονίκης, η σύλληψη ανατρέχει στην ιστορία της πόλης, στην ενδοξότερη περίοδό της ως Συμβασιλεύουσας του Βυζαντίου. Διερευνήθηκε η απόδοση του “μ” στα χειρόγραφα της εποχής και επελέγη η προσαρμογή της πεζής γραφής του σε μία πιο σύγχρονη μορφή, εύληπτη στον αποδέκτη της σήμανσης και συνάμα ελάχιστα φλύαρη.
Δημιουργήθηκε έτσι μία ταυτότητα που και το παρελθόν της πόλης υπαινίσσεται, χωρίς όμως να καθηλώνεται σε αυτό, και την απλουστευτική καταφυγή σε αναγνωρίσιμα τοπόσημα αποφεύγει, και χαρακτήρα διαθέτει, και κίνηση επιδεικνύει, και στην αρετή της λιτότητας υπακούει. Είναι μία εικόνα που υποδηλώνει και την ταυτότητα μίας πόλης, την ίδια που το έργο ξέθαψε από τα σπλάχνα της, αλλά και ένα σύγχρονο έργο της, το δικό της σούπερ μετρό. Είναι εν τέλει μία μοντέρνα εικόνα που ξεφεύγει από τα τετριμμένα.»
Comments are closed.