Στο κεντρικό τμήμα του παρεκκλησίου – ασκητηρίου έχουν έρθει στο φως υπολείμματα τοιχογραφιών που χρονολογούνται από την περίοδο των Παλαιολόγων, με χαρακτηριστικές παραστάσεις της ένθρονης Παναγίας και του Χριστού.
Όπως λένε οι ντόπιοι, την περίοδο της Τουρκοκρατίας το μικρό σπήλαιο ήταν κρησφύγετο των κυνηγημένων χριστιανών.
Στην κορυφή του γρανιτένιου βράχου, στις πλαγιές του οποίου είναι το σπήλαιο της Αγίας Μαρίνας, διασώζονται ερείπια βυζαντινής οχύρωσης.
Πρόκειται για τον λεγόμενο πύργο της Αγίας Μαρίνας, με 14 περιμετρικές αντηρίδες, ενσωματωμένες στο τοίχος.
Ο πύργος –που δεν σώζεται σε καλή κατάσταση- χρονολογείται το πρώτο μισό του 14ου αιώνα και πιθανόν να αποτελούσε ιδιοκτησία της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους.
Σε απόσταση 3 χλμ ΝΔ της Δάφνης, σε δασώδη περιοχή του Κερδύλλιου όρους, διασώζεται επίσης τμήμα τοίχους μήκους 15 μ. (ύψος 4,5 μ. και πάχος 1,80 μ.) το οποίο είναι γνωστό ως «Κάστρο των Εζεβών».
Φέρεται πως ήταν κέντρο στρατιωτικής και εκκλησιαστικής οργάνωσης του βυζαντινού οικισμού – «Χωρίο των Εζεβών» όπως αναφέρεται σε χειρόγραφο του 1602 της Μονής Ιβήρων
Δείτε το video από την Wind Up Team
Η Εζιόβα αποτελούσε το κέντρο της περιοχής πριν αναπτυχθεί η Νιγρίτα και γίνει διοικητικό και θρησκευτικό κέντρο. Μάλιστα υπήρχε και επισκοπή Εζεβών που υπαγόταν στη Μητρόπολη Σερρών.
Ο επίσκοπος Εζεβών Ιωαννίκιος (1290-1300 μ.Χ.) ήταν και πρώτος κτήτορας της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών.
Η ακμάζουσα κοινότητα των Εζεβών με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό παραχωρήθηκε από το σουλτάνο Μουράτ Β’ μαζί με τα γύρω χωριά και τα κτήματα στη μητριά του, η οποία ήταν η δεύτερη σύζυγο του Μωάμεθ του Πορθητή, Μάρω, η οποία ήταν κόρη του δεσπότη της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης, θυγατέρας του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Ματθαίου Καντακουζηνού, για την εγκατάσταση της.
Η κυρά Μάρω στην εποχή της ήταν ένα πανίσχυρο πρόσωπο που ανεβοκατέβαζε Πατριάρχες και γλύτωνε από το θάνατο πολλούς χριστιανούς.
Μετά το θάνατο της άφησε όλη την περιουσία της τα κτήματα κυρίως στη Μονή Χιλανδαρίου.
Στο κέντρο του χωριού Δάφνη σήμερα, στέκεται μισοερειπωμένος ο λεγόμενος Πύργος της Μάρως, κτισμένος με ποταμίσιες πέτρες και κονίαμα για συνδετικό κρίκο.
Ο πύργος, με σωζόμενο ύψος 14 μ., ήταν τριώροφος και ήταν σε χρήση έως τον 18ο αιώνα.
Ερείπια πύργου ένα χιλιόμετρο βορειοδυτικά από το χωριό Δάφνη του νομού Σερρών, κοντά στον οικισμό Ορέσκεια. Ο πύργος βρίσκεται σε χαμηλό λόφο στη βόρεια πλευρά του Εζοβίτη ποταμού. Σε απογραφή του 11ου αιώνα το μέρος περιγράφεται ως προάστειων (οικισμός) με την ονομασία Άγιος Στέφανος.
Στον ίδιο λόφο, κάτω από τον πύργο υπάρχει λαξευμένο στο βράχο το ασκητήριο της Αγίας Μαρίνας.
Σε αγιορείτικα έγγραφα του 11ου αιώνα αναφέρεται η ύπαρξη του ασκητηρίου ως «Θεοτόκος του Σπηλαίου» και ως Μετοχίου της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους.
Οπότε είναι πιθανό ο πύργος να ήταν μοναστηριακός πύργος της Μονής Ιβήρων.
Θα προσθέσουμε και έναν μύθο που ακούσαμε από ντόπιους
Ο μύθος λέει ότι ένα τουρκάκι μια μέρα που έπιασε δυνατή βροχή και αυτό έβοσκε τα πρόβατα, πήγε να προφυλαχτεί μέσα στην σπηλιά που ήταν εκκλησιά και η εκκλησιά ήρθε ανάποδα.
Λένε ότι αυτά που φαίνονται πέτρες στο δάπεδο, είναι η σκεπή.
Ακόμα θα πούμε ότι μέσα στο σπηλαίο βλέπετε στρωμένο κάτω με διαδρόμους χαλιά.
Κάτω από τους διαδρόμους στο τέλος του σπηλαίου υπάρχει ένα τούνελ και λένε ότι βγάζει στον πύργο της Μάρως στην Δάφνη.
Βέβαια κανείς δεν έχει τολμήσει να περάσει μέσα από εκεί και παραμένει σκεπασμένο με σανίδια.
Comments are closed.