Στάση 25ης Μαρτίου. Ο επιβάτης εγκαταλείπει το φρέσκο, λουστραρισμένο, στην αιχμή της τεχνολογίας Μετρό και αφ΄ενός θα πρέπει να φορέσει τις γαλότσες του, αφ΄ετέρου να προετοιμαστεί για μια ανώμαλη προσγείωση σε μια διαφορετική πραγματικότητα.
Σαν να μετακινείται από το ένα παράλληλο σύμπαν, σε ένα άλλο…
Πέρα από τα κλαδιά και τους κομμένους κορμούς δέντρων που άφησε πίσω της η κακοκαιρία, και κοντά μια εβδομάδα τώρα δεν περισυνελέχθησαν, οι δρόμοι, μικροί και μεγάλοι, που «αγκαλιάζουν» τον σταθμό του Μετρό, μοιάζουν λιγότερο ή περισσότερο, τριτοκοσμικοί.
Από την Χαλκιδικής προσπαθώντας να βγεις στη Δελφών πρέπει να περάσεις από ένα εγκαταλειμμένο χρόνια σπίτι που όχι μόνον δυσχεραίνει τους οδηγούς με το υποχρεωτικό ζιγκ ζαγκ σε ένα στενό πέρασμα -πιο στενό δε γίνεςται- αλλά και οι πεζοί θα πρέπει να πλατσουρίσουν σε μια βαθιά λίμνη λάσπης αν διανοηθούν πως από εκεί θα μπορέσουν να κόψουν δρόμο ή να το επιλέξουν για να φτάσουν στον προορισμό τους.
Το θέαμα στην οδό Σόλωνος δεν μπορεί να περιγραφεί. Οι λακκούβες και οι κακοτεχνίες στο οδόστρωμα είναι μόνον αυτό που αντικρύζει κανείς με την πρώτη ματιά. Στην διπλής κατευθύνσεως Κωνσταντίνου Σνωκ το διπλοπαρκάρισμα και μάλιστα στο αντίθετο ρεύμα αποτελεί τον κανόνα για τους κατοίκους.
Comments are closed.