Με σεβασμό και θλίψη, για τον χαμό του Πατριάρχη του Ειδικού Τύπου, Κώστα Καββαθά, προτίμησα να μην γράψω τίποτε καθώς διάβασα τα λόγια που δημοσίευσε ο αδερφός Άκης Τεμπερίδης, ο οποίος “προσφάτως” ολοκλήρωσε 2 φορές την διάσχιση της υφηλίου, έχοντας πάνω στα οχήματα, το αυτοκόλλητο των “4τροχών” το οποίο αποτελούσε “πνευματικό παιδί” του εκλιπόντος, ο οποίος έδωσε όχι μόνο την ευχή του στον Άκη αλλά και την υποστήριξή του, προκειμένου να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο τόλμημα της ζωής του!
Γράφει ο Άκης Τεμπερίδης:
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο Κώστας Καββαθάς ήθελε να πάει στο διάστημα. Εδώ και λίγες ώρες πλησίασε μάλλον στο όνειρό του…
Και το είχε πλησιάσει αρκετές φορές εν ζωή, όταν έκανε παραβολικές πτήσεις, πετούσε στα όρια της στρατόσφαιρας με MIG 25, πλανάριζε νωχελικά με το ανεμοπλάνο του ή τραβούσε 8-9 g με F16.
Θα ήθελα να είμαι σε μια γωνιά στις τελευταίες στιγμές του.
Τον φαντάζομαι να υποδέχεται τον θάνατο με φλεγματική ειρωνία και αυτοσαρκασμό, τέτοιος ήταν. Θεωρούσε τον θάνατο “μηχανικό λάθος” και είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε να τον ξεγελάσει με τη βοήθεια της τεχνολογίας που έρχεται καλπάζοντας.
Σε προσωπικό επίπεδο, μία στενοχώρια έχει διαποτίσει τη σημερινή μέρα. Όμως έπρεπε να φύγει ο άνθρωπος, δεν του άξιζε να ζει αναξιοπρεπώς λόγω “μηχανικών λαθών”. Μπορεί να έφυγε σχετικά μόνος και ανήμπορος, όμως έζησε τρεις ζωές και πήρε πολλή αγάπη, κυρίως από ανθρώπους που δεν είχε δει ποτέ από κοντά.
Για μένα, όπως και για χιλιάδες Έλληνες της γενιάς Χ, για baby boomers αλλά και για millennials, ο ΚΚ υπήρξε ίνδαλμα. Οδηγούσα, θυμάμαι, παράνομα το Fiat 125 του πατέρα μου στα δεκαπέντε και έλεγα “νάτανε εδώ ο Καββαθάς να δει πώς στρίβω”.
Λίγα χρόνια μετά, είχα την τιμή να τον γνωρίσω σε κάποια αποστολή στο εξωτερικό και από το ’93 να εργαστώ δίπλα του στους “τροχούς” και να νιώσω το ταλέντο, την αύρα, αλλά και τις αδυναμίες του.
Ήταν πράγματι ο “πατριάρχης” της ειδικής – και όχι μόνο – δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Έγραφε καλύτερα απ’ όλους μας και – πιστέψτε με – αυτό το γράψιμο έκανε τον Καββαθά, Καββαθά. Η πένα του – ή το πληκτρολόγιο, αν θέλετε – έσπαγε κόκκαλα. Έπλαθε εικόνες στο μυαλό σου. Μου είχε πει μια φορά ο Νίκος Δήμου “το κείμενο του Κώστα είναι κινηματογράφος, σε ταξιδεύει μακριά”.
Και πόσα ταξίδια δεν κάναμε μαζί του, μέσα σε Ferrari ή σε Mirage, πόσες διαδρομές δε γνωρίσαμε, με πόσους μηχανικούς, σχεδιαστές, οδηγούς δε συζητήσαμε κάποτε, χάρη στα “εν λευκώ” και τα άλλα κείμενα του ΚΚ.
Κάποιοι από εμάς, κάναμε περίπου τα ίδια λίγα χρόνια μετά. Και κάθε φορά που γράφαμε ένα κομμάτι, μπορεί να μην το διόρθωνε ο ίδιος, όμως ήταν σα να το γράφαμε γι’ αυτόν. Υποσυνείδητα ήταν πάντα αυτός ο αρχισυντάκτης.
Ο Κώστας Καββαθάς ήταν επίσης bigger than life άτομο. Out of the box συνήθως, κατακλυσμένο από ιδέες. Κάπως έτσι πέταξε την ιδέα να ονομάσουμε 40ό παράλληλο το ένθετο περιοδικάκι που σχεδιάζαμε για τη βόρεια Ελλάδα στα μέσα του ’90. Κανένας μας δεν το είχε σκεφτεί.
Όμως, αν τον γνώριζες από κοντά, ο Καββαθάς πάνω απ΄όλα ήταν ένα παιδί που κοιτούσε τ’ άστρα. Και ήθελε να τα φτάσει. Γι’ αυτό ίσως πρέπει να του συγχωρήσουμε τον όποιο ναρκισσισμό, ή το γεγονός ότι δεν απέκτησε παιδιά.
Και αυτό το τελευταίο ίσως του κόστισε προσωπικά, καθώς κατέληξε μόνος.
Μόνος στο σπίτι, αλλά με χιλιάδες followers τριγύρω που τον αποκαλούσαν δάσκαλο και κρέμονταν από τα χείλη του, παρότι εβδομηντάρηδες αρκετοί.
Ο Καββαθάς πέθανε, κυρίες και κύριοι, αλλά οι λέξεις, οι εικόνες και οι εμπειρίες του που ενέπνευσαν όλους εμάς, θα είναι ζωντανές για δεκαετίες μπροστά μας.
Οπότε rest in peace, boss.
Ή καλύτερα, godspeed 4Tpilot…
Comments are closed.