Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι… λέει μία λαϊκή παροιμία και το «χούι« του Άρη να αγνοεί την επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα (μέσα στο 2022) τείνει να μετατραπεί σε «μάστιγα».
Είναι πολύ δύσκολο να κόψεις μια συνήθεια και μάλιστα όσο περισσότερο τη διατηρείς, τόσο περισσότερο κακοφορμίζει. Συμβουλεύουν πολλοί τους καπνιστές να το «κόψουν μαχαίρι», αλλιώς πάντα θα προσπαθούν. Έτσι, λοιπόν, και στον Άρη, αυτό το… ανέκδοτο με την αδυναμία τελειώματος των φάσεων πρέπει να «κοπεί μαχαίρι».
Το πώς… δε θα το πω εγώ. Υπάρχουν τρεις ισότιμα υπεύθυνοι παράγοντες: α) η διοίκηση, β) ο προπονητής, γ) οι παίκτες.
Η μεν διοίκηση πρέπει να δει άμεσα ότι ο Άρης έχει αυτή τη στιγμή στο ρόστερ του τέσσερις παίκτες που λογίζονται ως σέντερ φορ και αποδίδει μόνο ο… μισός. Ναι, τον Καμαρά εννοώ, που επαναλαμβάνω – για εκατομμυριοστή φορά – ότι δεν είναι κλασικό φορ. Ούτε οι αριθμοί του παραπέμπουν σε κάτι τέτοιο, ούτε οι τοποθετήσεις του μέσα στο γήπεδο. Ο Μήτρογλου είναι… στον κόσμο του (και το λέω πολύ επιεικώς), ο Λόπεθ προέρχεται από σοβαρό τραυματισμό και ο Μάνος αποτελεί έναν παίκτη συγκεκριμένων δυνατοτήτων, ο οποίος παράλληλα έχει περάσει φέτος σε δεύτερη μοίρα από τον Μάντζιο. Αν, λοιπόν, δεν είναι πρώτιστη ανάγκη η απόκτηση σέντερ φορ στην τρέχουσα μεταγραφική περίοδο, τότε ποια είναι;
Πάμε και στον προπονητή. Αποτελεί ευθύνη του Μάντζιου η «δυσκοιλιότητα» του Άρη στην τροφοδοσία του εκάστοτε φορ. Τί είδαμε χθες; Κάποιες σέντρες που κόντραραν στους αντιπάλους αμυντικούς, τον Μάνο να παίρνει την μπάλα στα πόδια του και να μπουρδουκλώνεται (δείγμα της κακής ψυχολογίας) και κάτι κοντινές πασούλες, λες και είμαστε η Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα και ο… Τσάβι θα βγάλει την κάθετη στον Μέσι. Έχω την αίσθηση ότι ο οξυδερκής και «ζωντανός» Άρης της περσινής σεζόν μοιάζει πλέον με μακρινή ανάμνηση και αυτό το λογίζω στον κόουτς.
Και τελειώνω με τους παίκτες. Ο κ. Μπερτόγλιο (που ακούγεται ότι ζητάει πάνω από τα διπλά λεφτά του νυν συμβολαίου για να ανανεώσει) είναι ευχαριστημένος με τις επιδόσεις του; Ας κοιταχτεί στον καθρέφτη, ας αναρωτηθεί τί φταίει και ας δώσει την απάντηση στον εαυτό του. Δε χρειάζεται να το πει σε εμάς, που καλύπτουμε το ρεπορτάζ. Μου αρκεί να «τα βρει» με τον εαυτό του. Ο κ. Ματέο Γκαρσία θυμάται καθόλου την παικτάρα που μας χάριζε στιγμές χαράς τη σεζόν 2018-2019 ή έπαθε αμνησία στα 25 του; Για τον κ. Γκάμα θα είμαι πιο επιεικής, καθώς πλησιάζει τα 35 και είναι εμφανές ότι δύσκολα πλέον μπορεί να βγάλει 90λεπτο. Ο κ. Σάσα, που αποτελούσε το πλέον πολύτιμο «πολυεργαλείο», με συμβολή και στην άμυνα και στην επίθεση, ξέχασε να παίζει;
Συγνώμη που μιλάω με ονόματα, αλλά δεν το κάνω ελαφρά τη καρδία. Το σκέφτηκα πολύ, ζύγισα όλα τα δεδομένα και έκρινα ότι μόνο έτσι θα πάμε μπροστά.
Αν κοιταχτούμε όλοι μεταξύ μας, πούμε ξεκάθαρα τα λάθη μας, και συμφωνήσουμε ότι βαδίζουμε για ένα ηχηρό restart.
Κι επειδή το «πουλάκι» για την Ευρώπη μέσω πρωταθλήματος πάει να πετάξει (σ.σ. θυμίζω ότι δεν αρκεί η είσοδος στα πλέι οφ, πρέπει να βρίσκεσαι στην 4άδα για να πάρεις ευρωπαϊκό εισιτήριο και φυσικά, μιλάω μιλάω με δεδομένη την ισχύ του -6), χρειάζεται να δοθεί ξεκάθαρη έμφαση στο Κύπελλο.
Πρώτο βήμα… η πρόκριση στα ημιτελικά. Δώστε τα όλα, δε με νοιάζει το πώς, περάστε τη Λαμία κι εδώ είμαστε να σας στηρίξουμε για να «πετάξετε εκτός» στη συνέχεια τον Παναθηναϊκό.
Κι επειδή κι εγώ στο πέταλο της Θύρας 3 γαλουχήθηκα, άσχετα αν η αγάπη για τη δουλειά μου είναι ισότιμη με την αγάπη μου για τον Άρη, θα το πω λιανά, ξεκάθαρα και όπως μου έχουν μάθει να εκφράζομαι: Άρη παίξε την μπάλα της ζωής σου…
