Θεοδώρα Καρακιουλάχ

object(WP_Query)#692 (63) { ["query"]=> array(2) { ["paged"]=> string(2) "18" ["author_name"]=> string(12) "karakioulach" } ["query_vars"]=> array(65) { ["paged"]=> int(18) ["author_name"]=> string(12) "karakioulach" ["error"]=> string(0) "" ["m"]=> string(0) "" ["p"]=> int(0) ["post_parent"]=> string(0) "" ["subpost"]=> string(0) "" ["subpost_id"]=> string(0) "" ["attachment"]=> string(0) "" ["attachment_id"]=> int(0) ["name"]=> string(0) "" ["pagename"]=> string(0) "" ["page_id"]=> int(0) ["second"]=> string(0) "" ["minute"]=> string(0) "" ["hour"]=> string(0) "" ["day"]=> int(0) ["monthnum"]=> int(0) ["year"]=> int(0) ["w"]=> int(0) ["category_name"]=> string(0) "" ["tag"]=> string(0) "" ["cat"]=> string(0) "" ["tag_id"]=> string(0) "" ["author"]=> int(29) ["feed"]=> string(0) "" ["tb"]=> string(0) "" ["meta_key"]=> string(0) "" ["meta_value"]=> string(0) "" ["preview"]=> string(0) "" ["s"]=> string(0) "" ["sentence"]=> string(0) "" ["title"]=> string(0) "" ["fields"]=> string(0) "" ["menu_order"]=> string(0) "" ["embed"]=> string(0) "" ["category__in"]=> array(0) { } ["category__not_in"]=> array(0) { } ["category__and"]=> array(0) { } ["post__in"]=> array(0) { } ["post__not_in"]=> array(0) { } ["post_name__in"]=> array(0) { } ["tag__in"]=> array(0) { } ["tag__not_in"]=> array(0) { } ["tag__and"]=> array(0) { } ["tag_slug__in"]=> array(0) { } ["tag_slug__and"]=> array(0) { } ["post_parent__in"]=> array(0) { } ["post_parent__not_in"]=> array(0) { } ["author__in"]=> array(0) { } ["author__not_in"]=> array(0) { } ["search_columns"]=> array(0) { } ["ignore_sticky_posts"]=> bool(false) ["suppress_filters"]=> bool(false) ["cache_results"]=> bool(true) ["update_post_term_cache"]=> bool(true) ["update_menu_item_cache"]=> bool(false) ["lazy_load_term_meta"]=> bool(true) ["update_post_meta_cache"]=> bool(true) ["post_type"]=> string(0) "" ["posts_per_page"]=> int(18) ["nopaging"]=> bool(false) ["comments_per_page"]=> string(2) "50" ["no_found_rows"]=> bool(false) ["order"]=> string(4) "DESC" } ["tax_query"]=> object(WP_Tax_Query)#4328 (6) { ["queries"]=> array(0) { } ["relation"]=> string(3) "AND" ["table_aliases":protected]=> array(0) { } ["queried_terms"]=> array(0) { } ["primary_table"]=> string(10) "wpds_posts" ["primary_id_column"]=> string(2) "ID" } ["meta_query"]=> object(WP_Meta_Query)#4329 (9) { ["queries"]=> array(0) { } ["relation"]=> NULL ["meta_table"]=> NULL ["meta_id_column"]=> NULL ["primary_table"]=> NULL ["primary_id_column"]=> NULL ["table_aliases":protected]=> array(0) { } ["clauses":protected]=> array(0) { } ["has_or_relation":protected]=> bool(false) } ["date_query"]=> bool(false) ["queried_object"]=> object(WP_User)#4467 (8) { ["data"]=> object(stdClass)#4466 (10) { ["ID"]=> string(2) "29" ["user_login"]=> string(12) "karakioulach" ["user_pass"]=> string(34) "$P$B5T/GBQpS83cn7mk7mLlaE70Delvqy/" ["user_nicename"]=> string(12) "karakioulach" ["user_email"]=> string(22) "karakioulach@gmail.com" ["user_url"]=> string(0) "" ["user_registered"]=> string(19) "2021-07-17 14:49:33" ["user_activation_key"]=> string(0) "" ["user_status"]=> string(1) "0" ["display_name"]=> string(37) "Θεοδώρα Καρακιουλάχ" } ["ID"]=> int(29) ["caps"]=> array(1) { ["editor"]=> bool(true) } ["cap_key"]=> string(17) "wpds_capabilities" ["roles"]=> array(1) { [0]=> string(6) "editor" } ["allcaps"]=> array(77) { ["moderate_comments"]=> bool(true) ["manage_categories"]=> bool(true) ["manage_links"]=> bool(true) ["upload_files"]=> bool(true) ["unfiltered_html"]=> bool(true) ["edit_posts"]=> bool(true) ["edit_others_posts"]=> bool(true) ["edit_published_posts"]=> bool(true) ["publish_posts"]=> bool(true) ["edit_pages"]=> bool(true) ["read"]=> bool(true) ["level_7"]=> bool(true) ["level_6"]=> bool(true) ["level_5"]=> bool(true) ["level_4"]=> bool(true) ["level_3"]=> bool(true) ["level_2"]=> bool(true) ["level_1"]=> bool(true) ["level_0"]=> bool(true) ["edit_others_pages"]=> bool(true) ["edit_published_pages"]=> bool(true) ["publish_pages"]=> bool(true) ["delete_pages"]=> bool(true) ["delete_others_pages"]=> bool(true) ["delete_published_pages"]=> bool(true) ["delete_posts"]=> bool(true) ["delete_others_posts"]=> bool(true) ["delete_published_posts"]=> bool(true) ["delete_private_posts"]=> bool(true) ["edit_private_posts"]=> bool(true) ["read_private_posts"]=> bool(true) ["delete_private_pages"]=> bool(true) ["edit_private_pages"]=> bool(true) ["read_private_pages"]=> bool(true) ["wpseo_bulk_edit"]=> bool(true) ["wpseo_edit_advanced_metadata"]=> bool(true) ["read_private_aggregator-records"]=> bool(true) ["edit_aggregator-records"]=> bool(true) ["edit_others_aggregator-records"]=> bool(true) ["edit_private_aggregator-records"]=> bool(true) ["edit_published_aggregator-records"]=> bool(true) ["delete_aggregator-records"]=> bool(true) ["delete_others_aggregator-records"]=> bool(true) ["delete_private_aggregator-records"]=> bool(true) ["delete_published_aggregator-records"]=> bool(true) ["publish_aggregator-records"]=> bool(true) ["read_private_tribe_events"]=> bool(true) ["edit_tribe_events"]=> bool(true) ["edit_others_tribe_events"]=> bool(true) ["edit_private_tribe_events"]=> bool(true) ["edit_published_tribe_events"]=> bool(true) ["delete_tribe_events"]=> bool(true) ["delete_others_tribe_events"]=> bool(true) ["delete_private_tribe_events"]=> bool(true) ["delete_published_tribe_events"]=> bool(true) ["publish_tribe_events"]=> bool(true) ["read_private_tribe_venues"]=> bool(true) ["edit_tribe_venues"]=> bool(true) ["edit_others_tribe_venues"]=> bool(true) ["edit_private_tribe_venues"]=> bool(true) ["edit_published_tribe_venues"]=> bool(true) ["delete_tribe_venues"]=> bool(true) ["delete_others_tribe_venues"]=> bool(true) ["delete_private_tribe_venues"]=> bool(true) ["delete_published_tribe_venues"]=> bool(true) ["publish_tribe_venues"]=> bool(true) ["read_private_tribe_organizers"]=> bool(true) ["edit_tribe_organizers"]=> bool(true) ["edit_others_tribe_organizers"]=> bool(true) ["edit_private_tribe_organizers"]=> bool(true) ["edit_published_tribe_organizers"]=> bool(true) ["delete_tribe_organizers"]=> bool(true) ["delete_others_tribe_organizers"]=> bool(true) ["delete_private_tribe_organizers"]=> bool(true) ["delete_published_tribe_organizers"]=> bool(true) ["publish_tribe_organizers"]=> bool(true) ["editor"]=> bool(true) } ["filter"]=> NULL ["site_id":"WP_User":private]=> int(1) } ["queried_object_id"]=> int(29) ["request"]=> string(538) "SELECT SQL_CALC_FOUND_ROWS wpds_posts.ID FROM wpds_posts WHERE 1=1 AND (wpds_posts.post_author = 29) AND ((wpds_posts.post_type = 'post' AND (wpds_posts.post_status = 'publish' OR wpds_posts.post_status = 'acf-disabled' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-success' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-failed' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-schedule' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-pending' OR wpds_posts.post_status = 'tribe-ea-draft'))) ORDER BY wpds_posts.post_date DESC LIMIT 306, 18" ["posts"]=> &array(14) { [0]=> object(WP_Post)#4345 (24) { ["ID"]=> int(2017) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-03-31 18:49:15" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-03-31 15:49:15" ["post_content"]=> string(9531) "Ο Τάσος Καρατάσος υπήρξε οπλαρχηγός της επανάστασης του 1821 και εμβληματική μορφή της Μακεδονίας, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα συγκλονιστικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην «ηρωική Νάουσα».Ο Γέρο- Καρατάσος γεννήθηκε το 1764 στη Δόμβρα της Βέροιας και μεγάλωσε στο Διχαλεύρι της Νάουσας.Πολύ νέος σε ηλικία, μόλις 18 χρονών, αφήνει την οικογένειά του και φεύγει στα βουνά, όπου κατατάσσεται στο σώμα του καπετάν Ρομφέη. Ο Βασίλης Ρομφέης υπήρξε ένας από τους πιο πεπειραμένους «κλέφτες» και με υπαρχηγό τον Καρατάσο ήταν επικεφαλής 2.000 Ναουσαίων που απέκρουσαν τα στρατεύματα του Τεπελενλή στο Βέρμιο. Δίπλα στον καπετάν Ρομφέη, ο Καρατάσος εκπαιδεύτηκε και απέκτησε μεγάλη πείρα στη σκοποβολή και στις πολεμικές τέχνες. Ο Καρατάσος ήταν παντρεμένος με τη Μαρία, κόρη ιερέα, και μαζί της απέκτησε πέντε παιδιά. Μαζί με τον μεγαλύτερο γιο του, Γιαννάκη, πολέμησε δίπλα σε σπουδαίους οπλαρχηγούς της επανάστασης, όπως τον Καραμήτσο, τον Ζαφειράκη και τον Αργύρη Καραμπατάκη.Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και μαζί με τον Γάτσο και τον Θεοδόση Ζαφειράκη οργάνωσαν την επανάσταση στην περιοχή της Μακεδονίας. Το 1822 η Νάουσα επαναστατεί και ομόφωνα αναλαμβάνει την αρχηγία ο 57άχρονος τότε Γέρο–Καρατάσος. Η σφαγή της ΝάουσαςΗ επανάσταση έχει ξεσπάσει στις περισσότερες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Νάουσα, παρ’ όλο που απολαμβάνει ειδικά προνόμια λόγω της παρουσίας της Βαλιντέ Σουλτάνας, ξεσηκώνεται για να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Ο βαλής της Θεσσαλονίκης, Εμπού Λουμπούτ, με 20.000 άνδρες οργανώνει την επίθεση εναντίον της Νάουσας και στις αρχές Απριλίου αρχίζει την πολιορκία. Μετά από πολλές εφόδους και την απώλεια αρκετών Τούρκων στρατιωτών, καταφέρνουν ρήγμα στη θέση Αλώνια και μπαίνουν στην πόλη. Ο Καρατάσος μαζί με τον Ζαφειράκη και 500 συντρόφους αμύνθηκαν σκληρά για 3 μέρες, κλεισμένοι σε έναν πύργο νοτιοδυτικά της πόλης. Οι κάτοικοι αντιστάθηκαν ηρωικά, αλλά παρ’ όλες τις σκληρές μάχες η Νάουσα πολιορκήθηκε από τα στρατεύματα του Εμπού Λουμπούτ την επόμενη μέρα και ο Καρατάσος με τους υπόλοιπους κατέφυγαν στο Βέρμιο. Χιλιάδες νεκροί και τραυματίεςΑκολούθησαν σφαγές, λεηλασίες και εξανδραποδισμοί. Οι κάτοικοι της Νάουσας έζησαν την κόλαση, με αρκετές γυναίκες να πέφτουν με τα παιδιά τους στα νερά του καταρράκτη της Αραπίτσας, στους «Στουμπάνους», για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Οι νεκροί από τις μάχες και τις σφαγές, σύμφωνα με τον ιστορικό Σπυρίδωνα Τρικούπη, έφτασαν τους 5.000 και για άλλους τους 2.000. Σε έγγραφό του ο Λουμπούτ πιστοποιεί τις βαρβαρότητες και αναφέρει ότι σφαγιάσθηκαν ή απαγχονίστηκαν όλοι  οι άντρες αιχμάλωτοι και πουλήθηκαν ως σκλάβοι οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Τα βασανιστήρια του Εμπού ΛουμπούτΗ γυναίκα του Καρατάσου πιάστηκε αιχμάλωτη και οδηγήθηκε στη Θεσσαλονίκη μαζί  με τις δύο κόρες της και τα δυο μικρότερα αγόρια. Μαζί με τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστησαν, η μάνα είδε να αποκεφαλίζουν τον έναν γιο της και να το βάζουν επιδεικτικά ανάμεσα στα πόδια της. Ο άλλος εξισλαμίστηκε και έγινε αργότερα πασάς στην Αίγυπτο με το όνομα Καρατάς Πασάς. Ο πρωτότοκος γιος της, Γιαννάκης Καρατάσος, σκοτώθηκε μαζί με τον Ζαφειράκη και οι Τούρκοι έστειλαν τα κεφάλια τους πεσκέσι στον Λουπούτ πασά. Η Μαρία αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει και γι’ αυτό ο Εμπού Λουμπούτ την έκλεισε σε έναν σάκο με θανατηφόρα φίδια. Ο ιστοριογράφος Ευστάθιος Στουγιαννάκης γράφει: «Το εκ των δηγμάτων όμως εις τας φλέβας της μάρτυρος διαχυθέν οξύ δηλητήριον, εφόνευσεν αυτήν εν γλυκεία ληθαργία, μέχρι της εσχάτης στιγμής δεομένην υπέρ των δημίων της και επικαλούμενην τον Ύψιστον και την Παρθένον».Η «ηρωική» ΝάουσαΜετά την καταστροφή της Νάουσας, η επανάσταση στην περιοχή της Μακεδονίας αποδυναμώθηκε. Οι Τούρκοι έκαψαν και λεηλάτησαν δεκάδες χωριά και κωμοπόλεις της Δυτικής Μακεδονίας και με σουλτανικό φιρμάνι πέρασαν στα χέρια των Τούρκων όλες οι αγροτικές ιδιοκτησίες και τα τσιφλίκια. Η Νάουσα συνέβαλε σημαντικά στην απελευθέρωση του έθνους και γι’ αυτό, με Βασιλικό Διάταγμα του 1955, φέρει τον τίτλο «ηρωική». Ο Καρατάσος έπειτα από αυτήν την εξέλιξη συνεχίζει την προσφορά του στον αγώνα και μαζί με τους γιους του Δημήτριο (Τσάμης) και Κωνσταντίνο (Κωτούλα) καταφεύγουν στη Νότια Ελλάδα.Ο Καρατάσος αγωνίστηκε μέχρι το τέλοςΟ Καρατάσος, ακούραστος και με το πάθος για την ελευθερία να μεγαλώνει περισσότερο μέσα του, δίνει σημαντικές μάχες σε Μεσολόγγι, Άρτα, Εύβοια, Σκιάθο και Αλόννησο. Μια από τις μεγαλύτερες μάχες ήταν αυτή ενάντια στον πασά της Αιγύπτου Ιμπραήμ, το 1824, που κατάφερε να του χαλάσει τα σχέδια για την κατάληψη της Ύδρας, αλλά και αργότερα, μαζί με τον γιο του Τσάμη, καταφέρνει να τρέψει σε φυγή τον στρατό του Ιμπραήμ μετά από φονική μάχη στο Σχοινόλακο της Μεσσηνίας. Τα λάφυρα από το πεδίο της μάχης τα έστειλε στο Ναύπλιο, στην προσωρινή τότε κυβέρνηση, «ως πρώτο τρόπαιο της ελληνικής ανδρείας κατά των Αράβων». Ο Τάσος Καρατάσος πέθανε σε ηλικία 64 ετών, στη Ναύπακτο, στις 30 Ιανουαρίου 1830. Μερικά χρόνια πριν ο Καποδίστριας τον διόρισε χιλίαρχο της 7ης χιλιαρχίας. Το Διχαλεύρι, το χωριό στο οποίο μεγάλωσε, μετά την καταστροφή του δεν ξανακατοικήθηκε ποτέ. Από το φύλλο της THESSNEWS #98 (24/03/2018-25/03/2018) " ["post_title"]=> string(74) "Τάσος Καρατάσος: Ο ήρωας της επανάστασης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(39) "tasos-karatasos-o-iroas-tis-epanastasis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2017" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [1]=> object(WP_Post)#4344 (24) { ["ID"]=> int(2010) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-03-22 18:45:55" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-03-22 16:45:55" ["post_content"]=> string(5148) "Στην οδό Αρχαιολογικού Μουσείου 30, κρυμμένο ανάμεσα στις ψηλές πολυκατοικίες, μέσα σε μια δεντρόφυτη αυλή, προβάλλει  το Γενί Τζαμί.Το Γενί Τζαμί (νέο τζαμί) ιδρύθηκε από τους Ντονμέδες, εξισλαμισμένους Εβραίους, και ως εμπνευστής φαίνεται να είναι ο διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού, Μεχμέτ Χαϊρί πασάς, ο οποίος διέμενε στην απέναντι έπαυλη που σήμερα στεγάζει την Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ.Σύμφωνα με την επιγραφή στην πρόσοψη, θεμελιώθηκε το 1900 και εγκαινιάσθηκε το 1902, σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι.Δείγμα πολυτέλειαςΤο τζαμί είναι το τελευταίο που ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη και το μοναδικό στην περιοχή των Εξοχών. Ως λατρευτικός χώρος ξεχωρίζει για το εκλεκιστικό στυλ, το οποίο συνδυάζει ισλαμικά στοιχεία με δυτικοευρωπαϊκές επιρροές. Το κτίσμα θεωρείται αντίγραφο του τεμένους της Βαλιντέ Περτεβνιγιάλ στο Ακσαράι της Κωνσταντινούπολης με πιο λιτά χαρακτηριστικά. Εσωτερικά στηρίζεται σε κίονες, με τους εξώστες να ακολουθούν περιμετρικά.  Χαρακτηριστικός ήταν ο μιναρές του αλλά και οι κρήνες στον αύλειο χώρο που πλέον δεν υπάρχουν. Στο Γενί τζαμί υπερέχει η πολυτέλεια, δείγμα προσπάθειας των Ντονμέδων να αναγνωριστεί η κοινότητά τους και να αναδείξουν το κοσμοπολίτικο πνεύμα τους. Άλλωστε οι εξισλαμισμένοι Εβραίοι ανήκαν στην πλειοψηφία τους σε υψηλά εισοδηματικά στρώματα και κατείχαν σημαντικά κυβερνητικά αξιώματα. Έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση των παιδιών τους και είχαν δικά τους σχολεία, φιλανθρωπικά ιδρύματα και τζαμιά.Εκθεσιακός χώροςΜε τη συνθήκη της Λωζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών οι Ντονμέδες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη και το 1923 το τζαμί χρησιμοποιείται ως προσωρινός προσφυγικός καταυλισμός. Από το 1925 ως το 1963 λειτούργησε σε αυτό το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Το 1986 περιέρχεται στην πολιτιστική υπηρεσία του Δήμου Θεσσαλονίκης και χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος.Διατηρητέο μνημείοΑν και το 1938 ανακηρύχτηκε διατηρητέο μνημείο,  κατεδαφίστηκε ο μιναρές και οι κρήνες της αυλής. Σημαντικές αλλοιώσεις δέχθηκε και ο περιβάλλων χώρος για τις ανάγκες διάνοιξης της οδού Αρχαιολογικού Μουσείου. Σήμερα, στον ιδιαίτερα ήρεμο και καταπράσινο αύλειο χώρο, φυλάσσεται πλούσια συλλογή μαρμάρινων γλυπτών της ρωμαϊκής εποχής και των προχριστιανικών χρόνων.Από το φύλλο της THESSNEWS #97 (17/03/2018-18/03/2018)  " ["post_title"]=> string(38) "THESSHISTORY: Το Γενί Τζαμί" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(26) "thesshistory-to-geni-tzami" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2010" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [2]=> object(WP_Post)#4343 (24) { ["ID"]=> int(2006) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-03-21 18:39:20" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-03-21 16:39:20" ["post_content"]=> string(9568) "Υπήρξε προστάτης για τους Πόντιους πρόσφυγες, οραματιστής, πολυπράγμων και πολιτικός με έντονη δράση. Ήταν αυτός που κατάφερε να φέρει την εικόνα της Παναγίας Σουμελά στην Ελλάδα και εξαιτίας της προσπάθειάς του να συσπειρώσει τους Έλληνες του Πόντου, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο.«Εν Ελλάδι υπήρχαν οι Πόντιοι, αλλά δεν υπήρχεν ο Πόντος. Με την εικόνα της Παναγίας Σουμελά ήλθε και ο Πόντος».Ο αγώνας του για τον ποντιακό ελληνισμό δεν σταμάτησε ούτε τη δύσκολη περίοδο του 1922, που με τη στήριξη του Ελευθέριου Βενιζέλου βοήθησε τους πρόσφυγες να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και να επιστραφούν οι περιουσίες τους.Χαρακτηριστικός ήταν ο λόγος που εκφώνησε για τους σφαγιασθέντες Ποντίους 24 Απριλίου 1922 στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης: «Οι Πόντιοι εζήτησαν άρτον και έλαβον πέτραν, εζήτησαν ιχθύν και έλαβον όφιν, εζήτησαν την ζωή και έλαβον τον θάνατον, εζήτησαν την ελευθερίαν και έλαβον την δουλείαν».Ο Πόντιος από την ΟρντούΟ Λεωνίδας Ιασωνίδης γεννήθηκε το 1884 στην Ορντού, αν και ο ίδιος αναφέρει ότι πατρίδα του είναι η Πουλαντζάκη. Αποφοίτησε από το Φροντιστήριον Τραπεζούντος το 1902 και συνέχισε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη, όπου τελείωσε τη Νομική Σχολή το 1912, και το 1914 μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου πτυχιούχος πλέον πολιτικών και κοινωνικών επιστημών άρχισε να ασχολείται με τα κοινά.Η δράση τουΚατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου φεύγει από τη Γαλλία για το Ροστόβ της Ρωσίας και ιδρύει την «Ευξεινοπόντειον Ένωσιν» για να εμψυχώσει τις ελληνικές κοινότητες του Καυκάσου που αναζητούν καταφύγιο από τις διώξεις των Τούρκων. Παράλληλα το 1918 ιδρύει στο Αικατερινοντάρ την «Κεντρική Ένωση Ποντίων». Ο Ιασωνίδης ήταν ο τελευταίος πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης των Ποντίων που έλαβε χώρα στο Βατούμ με σκοπό την αποκατάσταση του Πόντου και τη δημιουργία ανεξάρτητης – αυτόνομης Δημοκρατίας. Το 1920 συμμετέχει στην κυβέρνηση Βενιζέλου και τίθεται επικεφαλής της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια για την ανεξαρτησία του Πόντου και στις 20 Σεπτεμβρίου 1921 καταδικάζεται ερήμην «εις θάνατον δια απαγχονισμόν» από το κεμαλικό στρατοδικείο της Αμάσειας.Πρόσφυγας στην ΕλλάδαΤον Σεπτέμβριο του 1922 έρχεται στην Ελλάδα και γίνεται ο υποστηρικτής όλων των προσφύγων που βίωσαν τον βίαιο ξεριζωμό. Το 1924 ορκίζεται πληρεξούσιος βουλευτής Θεσσαλονίκης στην Δ’ Συντακτική Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων και το 1927 ιδρύει μαζί με άλλους την «Επιτροπή Ποντιακών Μελετών». Εργάζεται στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας και χρηματίζει Υπουργός Πρόνοιας επί κυβερνήσεως των Φιλελευθέρων την περίοδο 1930-32.Η εικόνα της Παναγίας Σουμελά στην ΕλλάδαΗ επίσκεψη του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ισμετ Ινονού το 1931 στην Αθήνα είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές για τον ορθόδοξο ποντιακό ελληνισμό. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ζητάει από τον Ιασωνίδη να προσφωνήσει τον Τούρκο πρωθυπουργό στην τουρκική γλώσσα. Ο Ιασωνίδης εκφωνεί σε άπταιστα τουρκικά έναν υπέροχο λόγο και καταγοητεύει τον Ινονού. Τότε ο Τούρκος πρωθυπουργός ρωτάει τον Ιασωνίδη αν έχει καμιά επιθυμία από την πατρίδα του για να την ικανοποιήσει. Τότε ήταν που ο Ιασωνίδης ζήτησε την άδεια για μεταφορά της ιστορικής εικόνας της Παναγίας Σουμελά από τον Πόντο στην Ελλάδα.Στη δικτατορία του Μεταξά αυτοεξορίσθηκε στην Αγγλία και άρχισε να αρθρογραφεί σε διάφορες εφημερίδες εμψυχώνοντας τους Έλληνες στον αγώνα τους κατά των δυνάμεων της Κατοχής. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην Ελλάδα, επανεκλέχθηκε βουλευτής και διετέλεσε υπουργός Βορείου Ελλάδος.«Θα αποθάνω πρόσφυξ, θα αποθάνω Πόντιος»Ο Ιασωνίδης υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα του ποντιακού  και προσφυγικού Ελληνισμού. Έντονα φιλελεύθερος και δημοκρατικός, υπερασπίστηκε τα αιτήματα των προσφύγων καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Σε άρθρο του με τίτλο «Πόντος», στην Ποντιακή Εστία το 1954, έγραφε : Ουδέποτε λησμονώ τον Πόντον του οποίου είμαι γέννημα θρέμμα και όπως έλεγα κάποτε από του βήματος της Βουλής, θα αποθάνω νοσταλγός, θα αποθάνω πρόσφυξ, θα αποθάνω Πόντιος». Χαρακτηριστική είναι η φράση του σε ομιλία του το 1946: «Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ εάν επιλαθώμεθά σου, ω πάτριος Πόντια γη». Ο Λεωνίδας Ιασωνίδης απεβίωσε 29 Ιουλίου 1959 ταπεινός και ολιγαρκής, χωρίς ποτέ να αποκτήσει κινητή ή ακίνητη περιουσία. Τον Δεκαπενταύγουστο 2017, έπειτα από επιθυμία του, μεταφέρθηκαν τα οστά του από το νεκροταφείο Ευαγγελίστριας, στο Ιερό προσκύνημα Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, έπειτα από απόφαση των δύο σωματείων Παναγίας Σουμελά. Αναμένεται στον ίδιο χώρο να φιλοτεχνηθεί και η προτομή του μεγάλου Πόντιου ευπατρίδη.Ευγλωττία και οξυδέρκειαΗ ευγλωττία και οξυδέρκεια του Λ. Ιασωνίδη ήταν χαρακτηριστική. Σε ομιλία του στη Θεσσαλονίκη έδωσε την πιο περιγραφική απάντηση στην ερώτηση τι είναι δίλημμα.«Ακούστε να λέγω σας ντο εν τω δίλημμα. Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ΄α ας σο στόμαν και βγάλουμ΄ατό ας σον κώλον. Σ’ εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν. Σ΄απίς΄πα το μέρος, ΄δενομεν έναν αγγουρ΄. Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ ας σον κώλο΄ς, έμπέν το σκατόν ‘σο στομα΄ς. Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας ‘σο στόμα ‘ς έμπεν το αγγούρ΄σονκώλο΄ς. Αρ άτό εν τω δίλημμα!» Από το φύλλο της THESSNEWS #96 (10/03/2018-11/03/2018) " ["post_title"]=> string(107) "Λεωνίδας Ιασωνίδης: Ο Πόντιος πρόσφυγας υπερασπιστής όλων" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(56) "leonidas-iasonidis-o-pontios-prosfygas-yperaspistis-olon" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2006" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [3]=> object(WP_Post)#4342 (24) { ["ID"]=> int(2002) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-03-08 18:34:18" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-03-08 16:34:18" ["post_content"]=> string(8949) "Στην ανατολική περιοχή των «εξοχών», κρυμμένη πίσω από τον ψηλό μαντρότοιχο και τις φυλλωσιές των δέντρων, βρίσκεται για περισσότερο από έναν αιώνα η Villa Morpurgo ή αλλιώς η οικία Ζαρντινίδη.Το πανέμορφο αρχοντικό φαίνεται να μην ακολουθεί τη μοίρα των περισσότερων διατηρητέων της Θεσσαλονίκης, που είτε είναι παρατημένα και εγκαταλειμμένα είτε ρημάζουν από την αδιαφορία της πολιτείας, η οποία αδυνατεί να προστατεύσει και να διαφυλάξει  τα στολίδια της που φέρουν ιστορία χρόνων.Πλέον… βίλα ΣαββίδηΗ βίλα Ζαρντινίδη (πρώην Morpurgo), βρίσκεται στην οδό Χαιρώνειας 16, αποτελεί συνέχεια της βίλας Αλλατίνι και παράλληλα συνδέεται με τη γειτονική συνοικία «Ουζιέλ», στην κοσμοπολίτικη περιοχή των εξοχών. Στα χρόνια που πέρασαν, στο εμβληματικό διατηρητέο φιλοξενήθηκαν μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο «αυτοκράτορας» της μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας FIAT, Τζιάνι Ανιέλι. Το κτήριο εγκαταλείφτηκε πριν περίπου 8 χρόνια και από το 2013 πέρασε στα χέρια του ισχυρού άντρα της πόλης Ιβάν Σαββίδη, έναντι 2,7 εκατ. ευρώ. Πριν έναν χρόνο, η Γενική Διεύθυνση Αναστήλωσης Μουσείων και Τεχνικών έργων ενέκρινε την αρχιτεκτονική μελέτη για την αποκατάσταση και εκ νέου χρήση της βίλας ως ιδιωτική λέσχη καθώς επίσης και τη διαμόρφωση του προστατευόμενου περιβάλλοντος χώρου.Η ιστορίαΤο πανέμορφο αρχοντικό χτίστηκε πριν το 1906 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Vitaliano Poselli, πίσω από την αποθήκη τροχιοδρομικών, πλησίον της βίλας Αλλατίνη, στη συμβολή των οδών Χαιρώνειας και Πλούτωνος. Ιδιοκτήτρια της βίλας ήταν η Εβραία Ιταλίδα υπήκοος Φανή Ουζιέλ, σύζυγος του διευθυντή των μύλων Αλλατίνη, Moise Morpurgo. Το 1948, μετά τον θάνατο της ιδιοκτήτριας, το ακίνητο περιέρχεται στον γιο της, Γεώργιο Morpurgo, έπειτα από απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών, αφού είχε «τεθεί υπό τη μεσεγγύηση του ελληνικού δημοσίου ως εχθρική περιουσία». Το 1952 αγοράζει το κτήριο ο Νικόλαος Ζαρντινίδης, πολιτικός, υπουργός Δημοσίων έργων επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή 1977-1980 και αντιπρόσωπος της μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας Fiat στη Βόρεια Ελλάδα. Μέχρι το 1952 στεγαζόταν στη βίλα το ΠΙΚΠΑ και τα τελευταία χρόνια πριν την εγκατάλειψή του παραχωρήθηκε στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος και  ανακαινίστηκε το κτήριο και ο περιβάλλον χώρος. Για δυο χρόνια λειτούργησε σε χώρους του κτηρίου bar–εστιατόριο. Το κτήριο εγκαταλείφθηκε τελείως το 2011, με τα σημάδια της φθοράς να γίνονται εμφανή τόσο εξωτερικά του κτίσματος, όσο και στον αύλειο χώρο. Το 1984 η βίλα Morpurgo και η γειτονική συνοικία Ουζιέλ χαρακτηρίζονται με υπουργική απόφαση ως έργα τέχνης που χρειάζονται ειδική κρατική προστασία.Η πρώτη ανακαίνιση 1951Αν και ο τελευταίος ιδιοκτήτης, Ν. Ζαρντινίδης, το 1951 έκανε πολλές αλλαγές στην αρχική μορφή και κάτοψη του κτηρίου, η βίλα δεσπόζει με το εκλεκτιστικό της στυλ. Σύμφωνα με το σχέδιο κάτοψης του 1951, η βίλα χαρακτηρίζεται ως ημιτριώροφο πλινθόκτιστο κτίσμα, με υπόγειο, μεγάλη κεραμοσκεπή και μεγάλο κήπο. Στο υπόγειο διαθέτει μαγειρείο, πλυντήριο, 5 δωμάτια και χωλ. Στον πρώτο όροφο υπάρχουν 2 χωλ, 6 δωμάτια, αίθουσα λουτρού και «αποχωρητηρίου» και ο δεύτερος όροφος διαμορφώνεται με 3 δωμάτια, χωλ και λουτρό-αποχωρητήριο, ενώ στο υπερώο υπάρχει σοφίτα.Έργο τέχνηςΤο αρχοντικό ακολουθεί το τυπικό σχέδιο των αστών της εποχής, με τον κεντρικό επιμήκη χώρο γύρω από τον οποίο τοποθετούνται όλα τα δωμάτια. Οι παρεμβάσεις ανακαίνισης αλλοίωσαν τους εξώστες των ορόφων στις δυο πλαϊνές πλευρές του κτίσματος, οι οποίοι έκλεισαν με νέες κατασκευές. Το μπαλκόνι που προστέθηκε και στους δύο ορόφους, το οποίο υποστυλώνεται με μπετόν, φαίνεται να αλλοιώνει την όψη προς την οδό Θέρμης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα διακοσμητικά στοιχεία της βίλας, με εμφανείς επιρροές από την Art Nouveau. Αυτό παρατηρείται στα φυτικά κοσμήματα από σουβά που παρατηρούνται στα πλαίσια των παραθύρων, στα κιγκλιδώματα του εξώστη και στην κύρια όψη προς την οδό Χαιρώνειας. Αντίστοιχα τα φυτικά κοσμήματα διαμορφώνουν  τις πόρτες και τις κάσες στο εσωτερικό του σπιτιού. Περιμετρικά του κτίσματος παρατηρείται περίτεχνη ξύλινη διακοσμητική κορνίζα που έχει υποστεί σοβαρές φθορές.Η αποκατάσταση της βίλαςΗ εταιρεία συμφερόντων του νέου ιδιοκτήτη Ιβάν Σαββίδη, Dimera Land & Property Investments, ανέλαβε το έργο αποκατάστασης και αξιοποίησης με κόστος 2,5 – 3 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με την απόφαση της ΓΔΑΜΤΕ  και τη σύμφωνη γνώμη του Τοπικού Συμβουλίου Μνημείων Κεντρικής Μακεδονίας, οι εργασίες αποκατάστασης και αξιοποίησης της βίλας δεν θα αλλοιώσουν τη μορφή του διατηρητέου κτηρίου και του περιβάλλοντα χώρου, αντιθέτως θα διασφαλιστεί η προστασία τους και θα αναδειχθούν τόσο τα παρακείμενα διατηρητέα κτίσματα της Βίλας Αλλατίνι αλλά και του οικιστικού συγκροτήματος «Ουζιέλ».Υποσημείωση: Πληροφορίες από το βιβλίο «Νεώτερα μνημεία της Θεσσαλονίκης», ΥΠ και ΥΠ.Β.Ε, 2003 Από το φύλλο της THESSNEWS #95 (03/03/2018-04/03/2018) " ["post_title"]=> string(92) "Οικία Ζαρντινίδη – Villa Morpurgo: Ευτυχώς η βίλα σώθηκε!" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(55) "oikia-zarntinidi-villa-morpurgo-eftychos-i-vila-sothike" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2002" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [4]=> object(WP_Post)#4341 (24) { ["ID"]=> int(1531) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-03-05 23:14:58" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-03-05 21:14:58" ["post_content"]=> string(6623) "Ο Ξενοφών Παιονίδης σχεδίασε και διαμόρφωσε ένα πολύ μεγάλο τμήμα εντός και εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης.Θεωρείται από τους πρωτοπόρους αρχιτέκτονες που διαμόρφωσαν και επηρέασαν την αρχιτεκτονική μορφή της πόλης και δημιούργησαν το νέο πρόσωπό της, με κυρίαρχα στοιχεία τον νεοκλασικισμό και τον εκλεκτικισμό, επηρεασμένα από την παραδοσιακή και βυζαντινή αρχιτεκτονική της Θεσσαλονίκης.Είναι ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε σημαντικά δημόσια και ιδιωτικά κτήρια, μεταξύ αυτών το Παπάφειο ορφανοτροφείο και το νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος», που ολοκληρώθηκαν το 1905.Ο Ξενοφών Παιονίδης γεννήθηκε το 1863 στη Φούρκα Χαλκιδικής.  Είχε καταγωγή από την Έδεσσα, σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και έπειτα συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Ο πατέρας του ήταν γιατρός με σπουδές στην Πάδοβα της Ιταλίας. Στη Θεσσαλονίκη εγκαταστάθηκε το 1892 και συνεργάστηκε αποκλειστικά με την ελληνική κοινότητα της πόλης στην εποπτεία και ανέγερση κτηρίων ελληνικού ενδιαφέροντος. Τα έργα τουΟ Παιονίδης, μέσα από το έργο του, θεωρείται ο εκπρόσωπος της  ελληνικής αρχιτεκτονικής στη Μακεδονία.Πολλοί ευγενείς και μεγαλέμποροι της εποχής τού ανέθεσαν τη σχεδίαση των μεγαλοπρεπών επαύλεών τους στην περιοχή εντός των τειχών αλλά ιδιαίτερα στην περιοχή της κοσμοπολίτικης περιοχής των «εξοχών». Τα πιο χαρακτηριστικά κομψοτεχνήματα στην περιοχή των εξοχών που σχεδίασε ο Παιονίδης είναι η Βίλα Μορντώχ (πρώην ΙΚΑ της Μαρτίου, 1905), η νυν Σχολή Τυφλών (πρώην οικία του Χαφίζ Μπέη, 1879), η έπαυλη Χατζηλαζάρου- Σιάγα (Π. Συνδίκα με Β. Όλγας, 1890), η βίλα Σαλέμ (πρώην Ιταλικό προξενείο, 1878).Εντός των τειχών, η Αγιορειτική Εστία στην οδό Εγνατία, η Ιωαννίδειος Αστική Σχολή στην περιοχή Ιπποδρομίου, όπου σήμερα στεγάζεται το 40ο Δημοτικό Σχολείο, η Αστική Σχολή στην περιοχή της Ανάληψης, η κεντρική Αστική Σχολή στην Ιασωνίδου, η οποία κατεδαφίστηκε, το παλιό ταχυδρομείο, η στοά Πελοσώφ στην Τσιμισκή και η στοά Αγίου Μηνά.Κομψοτεχνήματα της ΜακεδονίαςΟ Παιονίδης διετέλεσε τεχνικός σύμβουλος της ελληνικής κοινότητας και του ελληνικού προξενείου και το έργο του επεκτάθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Σημαντικά κομψοτεχνήματα σε σχέδια του Παιονίδη βρίσκονται στην περιοχή της Χαλκιδικής, όπως το  Γυμνάσιο Πολυγύρου και τα Δημοτικά Σχολεία Ορμύλιας, Νικήτης, Κασσανδρείας, Παρθενώνα και Συκιάς. Επίσης τα σχολεία Βασιλικών, Επανομής, και Σοχού. Μεταξύ άλλων σχεδίασε την Εκκλησιαστική Σχολή της Μονής Αγίας Αναστασίας. Έργα του Παιονίδη βλέπουμε και στη Βέροια, όπως η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, αλλά και στις Σέρρες το διοικητήριο.Ο Παιονίδης διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος στις θητείες των δημάρχων Οσμάν Σαΐτ Μπέη και Κωνσταντίνου Αγγελάκη. Εκλέχτηκε γερουσιαστής Χαλκιδικής και έφορος των σχολείων Θεσσαλονίκης και του Παπάφειου Ορφανοτροφείου.Πέθανε από καρδιακή προσβολή τον Μάιο του 1933, στη Μονή Αγίας Αναστασίας κατά τη διάρκεια γεύματος με τους μοναχούς. Ο τάφος του σώζεται στο κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας.Από το φύλλο της THESSNEWS #94 (24/02/2018-25/02/2018) " ["post_title"]=> string(106) "Ξενοφών Παιονίδης: Ο αρχιτέκτονας που διαμόρφωσε την πόλη" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(57) "xenofon-paionidis-o-architektonas-pou-diamorfose-tin-poli" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1531" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [5]=> object(WP_Post)#4340 (24) { ["ID"]=> int(1508) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-03-03 23:06:17" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-03-03 21:06:17" ["post_content"]=> string(19608) "Τα εντυπωσιακά ψηφιδωτά στον σταθμό Αγίας Σοφίας, οι θησαυροί του 4ου και 7ου αιώνα και τα συγκλονιστικά ευρήματα από τις εργασίες του μετρό  στην Θεσσαλονίκη σε ένα πλούσιο φωτορεπορτάζ.Μοναδικού κάλλους ψηφιδωτά έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στη νότια είσοδο του μετρό Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη.Τα ψηφιδωτά βρέθηκαν κάτω από τη μαρμαρόστρωτη ημικυκλική πλατεία του 6ου αιώνα μ.Χ., που αφαιρέθηκε για να επανατοποθετηθεί στη συνέχεια. Κάτω από την πλατεία αποκαλύπτεται η προγενέστερη φάση κατοίκησης της πόλης, με τα υπέροχα ψηφιδωτά να διατηρούνται σε αρκετά καλή κατάσταση. Τα μοναδικά μωσαϊκά κοσμούσαν μάλλον αστική κατοικία – Villa Urbana-, χαρακτηριστικό των μεγαλόπρεπων κατοικιών των Ρωμαίων αξιωματούχων που μετοίκησαν στη Θεσσαλονίκη, κέντρο τότε της τετραρχίας Δοκλητιανού- Γαλέριου- Μαξιμιανού- Κωνστάντιου Χλωρού. Τα ευρήματαΤα εντυπωσιακά ψηφιδωτά ανάγονται στις αρχές του 4ου αιώνα και φέρουν γεωμετρικά σχέδια, πολύχρωμα μοτίβα και  ένα μετάλλιο που αναπαριστά μια γυναίκα καθιστή - το πρόσωπό της έχει καταστραφεί - να κρατά στα χέρια της ένα μωρό. Μεταξύ αυτών η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως και πολλά κινητά ευρήματα της καθημερινής ζωής της αρχαίας Θεσσαλονίκης.Μια πόλη κάτω από την πόληΗ Πολυξένη Αδάμ –Βελένη , προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων πόλης, τόνισε στο Ράδιο Θεσσαλονίκη τη σημαντικότητα των ευρημάτων και στις 2 εισόδους του μετρό Αγίας Σοφίας.«Το 168 μ.Χ. μπορεί η Ελλάδα να κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, κατακτήθηκαν όμως οι Ρωμαίοι από το πνεύμα του Ελληνισμού. Οι Ρωμαίοι εξελληνίστηκαν και αυτό διαπιστώνεται από τα χιλιάδες ευρήματα εκείνης της περιόδου. Η Θεσσαλονίκη στο τέλος του 3ου αιώνα, αρχές του 4ου, γίνεται πρωτεύουσα ενός τμήματος της τετραρχίας. Το ελληνικό κομμάτι ήταν όλα τα βαλκάνια μαζί με τη Μικρά Ασία και έδρα αυτού του κομματιού της τετραρχίας είναι η Θεσσαλονίκη. Τότε η πόλη αποκτά υποδομές, δημόσια κτήρια και ένα τεράστιο ανάκτορο που ξεκινάει από τη Ροτόντα και φτάνει ως την πλατεία Ναυαρίνου, το γνωστό Γαλεριανό ανάκτορο, το οποίο δεν ήταν μόνο ενδιαίτημα του αυτοκράτορα, αλλά και διοικητήριο. Τα ευρήματα που έχουν βρεθεί δείχνουν ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια λαμπρή πόλη και παρατηρείται μια μεγάλη πολεοδομική ανασυγκρότηση που αποκαλύπτεται στους δύο σταθμούς, Αγίας Σοφίας και Βενιζέλου. Τα ψηφιδωτά που αποκαλύφθηκαν στον σταθμό Αγίας Σοφίας πιθανόν είναι από μεγάλη πολυτελή κατοικία, ή πολύ πιθανόν να πρόκειται για δημόσιο κτήριο».Το κρηναίο οικοδόμημαΛίγο πιο βόρεια από τα εκπληκτικά ευρήματα του νότιου σταθμού Αγίας Σοφίας, αποκαλύφθηκε το μνημειώδες κρηναίο οικοδόμημα (δεξαμενή).Το κρηναίο οικοδόμημα βρίσκεται στη βόρεια είσοδο και βρίσκεται σε επαφή με τη βόρεια οικοδομική γραμμή Decumanus Maximus (σημερινή Εγνατία οδός) και στα ανατολικά της στοάς της μαρμαρόστρωτης σιγμοειδούς πλατείας. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα σημαντικό μνημείο που ανήκει στον τύπο νυμφαίου (τύπος ρωμαϊκού κτίσματος).Το μνημειακό οικοδόμημα δέσποζε σε κομβικό σημείο της πόλης, ήταν διώροφο και στολισμένο με κόγχες που φιλοξενούσαν αγάλματα όπως και τα σημαντικά νυμφαία της Κωνσταντινούπολης και της Αντιόχειας και φαίνεται ότι ήταν η κύρια κρήνη στην καρδιά της πόλης.Τοπόσημο Πρόκειται για ένα μνημείο που δέχτηκε αλλεπάλληλες κατασκευαστικές φάσεις από τον 4ο έως τον 7ο αιώνα μ.Χ,  διαστάσεων 15,45 Χ 1,80μ. και ύψους 2,84μ. Αρχικά το οικοδόμημα είχε ευθύγραμμη πρόσοψη και αργότερα πήρε τη μορφή Π με ορθοστάτες αποτελούμενους από εντυπωσιακά ανάγλυφα φατνώματα. Το νυμφαίο αποκαλύφθηκε μερικώς ως προς το ύψος, διότι είναι εγκλωβισμένο μέσα σε μεταγενέστερες βυζαντινές τοιχοποιίες.Στο ίδιο σημείο οι εργασίες για τον σταθμό του μετρό έφεραν στο φως και ένα ακέφαλο αγαλματίδιο μικρών διαστάσεων.Ύστερα από γνωμοδότηση του ΚΑΣ, το κρηναίο οικοδόμημα θα αποσπαστεί και θα επανατοποθετηθεί στην ίδια θέση, θα είναι ορατό από τους επισκέπτες του σταθμού, έτσι ώστε να αποτελέσει τοπόσημο για την πόλη της Θεσσαλονίκης.  Θησαυρός για το αύριο της ΘεσσαλονίκηςΣε ημερίδα που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης και η ΑΤΤΙΚΟ Μετρό Α.Ε με θέμα «Και Αρχαία και Μετρό», παρουσιάστηκαν τα εξαιρετικά ευρήματα από τις ανασκαφές κατά τη διάρκεια των εργασιών του μετρό στους σταθμούς της Θεσσαλονίκης. Άγνωστος οικισμόςΣτο αμαξοστάσιο της Πυλαίας στον σταθμό Φλέμινγκ, αποκαλύφθηκε το 2012, κατά τη διάρκεια των εκσκαφών, το προκασσάνδρειο πόλισμα του 4ου αιώνα π.Χ. Σε έκταση 31 στρεμμάτων αποκαλύφθηκε τμήμα της πόλης, η οποία ήταν οργανωμένη με το ιπποδάμειο πολεοδομικό σύστημα στα πρότυπα των μεγάλων πόλεων της Μακεδονίας, Ολύνθου και Πέλλας.Σημαντικό εύρημα αποτελεί και το νεκροταφείο ρωμαϊκών χρόνων (2ος -4ος αιώνας μ.Χ.) που ερευνήθηκε στα όρια του σταθμού Φλέμινγκ και αποκαλύπτει πτυχές ενός άγνωστου μέχρι τώρα οικισμού στις παρυφές της αρχαίας Θεσσαλονίκης.Αμαξοστάσιο Πυλαίας, τμήμα της προκασσάνδρειας πόλης, 5ος-4ος αι. π.Χ.Σταθμός Φλέμινγκ, τμήμα νεκροταφείου ρωμαϊκών χρόνων. Ταφικά μνημείαΚατά τις εργασίες του μετρό Θεσσαλονίκης στους σταθμούς Σιντριβάνι, Διασταύρωση Τροχιογραμμών και Πανεπιστήμιο, η αρχαιολογική έρευνα αποκάλυψε μεγάλο τμήμα του ανατολικού νεκροταφείου της πόλης, όπως επίσης και τρίκλιτη κοιμητηριακή Βασιλική στη θέση παλαιότερου κτηρίου με ψηφιδωτά δάπεδα. Συγκεκριμένα έφερε στο φως χιλιάδες ταφικά μνημεία (3000), τα οποία ήρθαν να εμπλουτίσουν τη μέχρι τώρα γνώση μας για την οργάνωση και τη συνεχή χρήση του χώρου από την ελληνιστική περίοδο έως και την ύστερη αρχαιότητα.Σταθμός Σιντριβάνι. Βασιλική και τετράπλευρο κτίσμα  Σταθμός Σιντριβάνι. Χρυσό στεφάνι από τάφο, τέλη 4ου -αρχές 3ου αι π.Χ.  Decumamus - CardoΣτον σταθμό Αγίας Σοφίας και στον σταθμό Βενιζέλου αποκαλύφθηκε η οργάνωση του αστικού χώρου από την ίδρυση της Θεσσαλονίκης ως το τέλος της όψιμης αρχαιότητας.  Δρόμοι, κάθετοι μεταξύ τους, διαμορφώνουν οικοδομικές νησίδες με κτίσματα οικιστικής και εργαστηριακής χρήσης.Σταθμός Αγίας Σοφίας. Οικοδομική νησίδα ελληνιστικών χρόνωνΣταθμός Αγίας Σοφίας, Βόρεια Είσοδος. Κρηναίο οικοδόμημα/ΝυμφαίοΣταθμός Αγίας Σοφίας, Νότια Είσοδος. Μαρμαρόστρωτη πλατείαΣταθμός Βενιζέλου. Ο decumanus maximus Βυζαντινή περίοδοςΣτους ίδιους σταθμούς, Αγίας Σοφίας και Βενιζέλου, αποκαλύφθηκε η κεντρική χαλικόστρωτη οδός των βυζαντινών χρόνων, στο ίχνος του παλαιότερου decumanus maximus με μέσο πλάτος 5,5 έως 6,5μ. Οι νησίδες από λασπόκτιστα κτήρια κατέλαβαν τον δημόσιο χώρο, τα πεζοδρόμια και τις στοές της ύστερης αρχαιότητας.Πρόκειται για εργαστήρια και καταστήματα μιας αγοράς όπου παράγονταν κοσμήματα, είδη μεταλλοτεχνίας, υαλουργίας, κεραμικά κ.ά.  Πλινθόκτιστες κατασκευές, κλίβανοι, πάγκοι εργασίας μαζί με εργαλεία, μήτρες κατασκευής κοσμημάτων, ημιτελή κεραμικά, τριποδίσκους πιστοποιούν την παραγωγική χρήση των χώρων σε όλη τη διάρκεια της βυζαντινής περιόδου.Σταθμός Αγίας Σοφίας_βόρειο κέλυφος,_βυζαντινή αγοράΣταθμός Βενιζέλου_αεροφωτογραφία,_η διασταύρωση της οθωμανικής περιόδουΣταθμός Αγίας Σοφίας, μπουκαλάκια φαρμακείου από το στρώμα της πυρκαγιάς του 1917 Η νεκρόποληΗ δυτική νεκρόπολη της Θεσσαλονίκης και ο περιαστικός χώρος έρχονται στο φως από τις εργασίες του μετρό στον σταθμό Δημοκρατίας, στη διακλάδωση Σταυρούπολης και στον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό.Η ανασκαφή στον σταθμό και τις εισόδους της Πλατείας Δημοκρατίας, στις παρυφές της νεκρόπολης, λίγα μόλις μέτρα έξω από τα δυτικά τείχη, έφερε στο φως, εκατέρωθεν του δρόμου που οδηγούσε από την ύπαιθρο χώρα στη Χρυσή Πύλη, μεγάλα συγκροτήματα κρατικών αποθηκών κρασιού και λαδιού (πιθεώνας) και εργαστηρίων της ύστερης αρχαιότητας. Πάνω στα ερείπια του πιθεώνα, ιδρύθηκε τον 5ο αι. ναός τετράγωνης κάτοψης με ταφικό πρόσκτισμα, αποθήκες και εργαστήρια.Σταθμός Νέου Σιδηροδρομικού Σταθμού. Κτερίσματα (ειδώλια, κοσμήματα, πήλινα και χάλκινα αγγεία) ελληνιστικής ταφής. Σταθμός Δημοκρατίας, Βόρειο και Νότιο Ήμισυ. Γενική άποψη. Ο ναός του 5ου αι. με τα προσκτίσματα και τις βοηθητικές εγκαταστάσεις του και στα δυτικά ταφικά σύνολα σε πυκνή διάταξη.Σταθμός Δημοκρατίας, Βόρεια και Νότια Είσοδος, Αεροφωτογραφία. Ερείπια αποθηκών και εργαστηρίων της ύστερης αρχαιότητας, εκατέρωθεν του δρόμου που οδηγούσε στη Χρυσή Πύλη.  Από το φύλλο της THESSNEWS #94 (24/02/2018-25/02/2018) " ["post_title"]=> string(192) "Και Αρχαία και Μετρό! Θησαυρός για το αύριο της Θεσσαλονίκης - Οι συγκλονιστικές ανασκαφές (ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ)" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(103) "kai-archaia-kai-metro-thisavros-gia-to-avrio-tis-thessalonikis-oi-sygklonistikes-anaskafes-fotoreportaz" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1508" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [6]=> object(WP_Post)#4339 (24) { ["ID"]=> int(1505) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-02-21 23:03:22" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-02-21 21:03:22" ["post_content"]=> string(9128) "Η βίλα Ελί Μοδιάνο βρίσκεται στο ωραιότερο σημείο του θαλάσσιου μετώπου της Ανατολικής Θεσσαλονίκης. Η πολύβουη οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου σιωπά μπροστά στη θέα του μπαλκονιού της, με ορίζοντα που απλώνεται στον Θερμαϊκό και σκαλώνει στον επιβλητικό Όλυμπο.Η έπαυλη, πλέον Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας - Θράκης, χτίστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το 1906, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ελί Μοδιάνο από τον Ισραηλίτη τραπεζίτη Γιάκο Μοδιάνο.Η περιοχή των «εξοχών» με τα μεγαλοπρεπή αρχοντικά και τους τεράστιους καταπράσινους κήπους, ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των κτηρίων. Η έπαυλη με το εκλεκτιστικό ύφος χτίστηκε σε παραθαλάσσιο οικόπεδο και είχε όριο από την ανατολική πλευρά την οδό Παραλιακών Αρχοντικών και από τη νότια πλευρά και μέχρι το ρεύμα Aslan Deresi μια σειρά από οικόπεδα που ανήκαν στον Ελληνομαλτέζο Κάρολο Ασλάν.Σύμφωνα με διηγήσεις, ο Ιταλός υπήκοος τραπεζίτης Γιάκο Μοδιάνο αγόρασε από τον Ασλάν οικόπεδα κατά μήκος του ομώνυμου ρέματος και πήρε την άδεια για τη συνένωση δύο οικοπέδων και την ανέγερση μιας κατοικίας. Στο σημείο όπου χτίστηκε η έπαυλη υπήρχε η κατοικία της οικογένειας Ασλάν και απομεινάρια της είναι τα δυο λιοντάρια που βρίσκονται στον κήπο του μουσείου.To παλιό ΚυβερνείοΤο κτήριο με το πέρασμα των χρόνων άλλαξε πολλές χρήσεις. Το 1913 η έπαυλη αγοράζεται από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και προσφέρεται ως ανάκτορο στον βασιλιά Κωνσταντίνο. Το 1916 γίνεται η έδρα της τριανδρίας Βενιζέλου – Δαγκλή – Κουντουριώτη και αργότερα χρησιμοποιείται ως κατοικία του εκάστοτε Γενικού Διοικητή της Μακεδονίας. Το 1937-38, ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ προκειμένου να το κατοικήσει, κάνει διάφορες μετατροπές στο κτήριο και κατασκευάζει το φυλάκιο στην κύρια όψη προς τη Β. Όλγας δίπλα στην κύρια είσοδο και σε τμήμα του ανοιχτού εξώστη. Αργότερα στην έπαυλη στεγάζεται η Στρατιωτική Ιατρική Σχολή και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας έμεινε ο στρατηγός Πατίλης. Οι διάφορες χρήσεις του κτηρίου απαιτούσαν και προσαρμογές στον εσωτερικό χώρο, με αποτέλεσμα ο εσωτερικός ζωγραφικός διάκοσμος των ορόφων να καταστραφεί.Διατηρητέο μνημείοΤο 1970 παραχωρείται από το Δημόσιο στο Εθνολογικό και Λαογραφικό Μουσείο Μακεδονίας «…παραχωρείται κατά χρήση και άνευ ανταλλάγματος το εν Θεσσαλονίκη και επί της οδού Β. Όλγας 84 ακίνητο του Δημοσίου, γνωστόν υπό το όνομα «παλαιόν Κυβερνείον». Το 1980 κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο και την περίοδο 1995-2000, σύμφωνα με τη μελέτη της 4ης Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων, επιστεγάστηκε το αίθριο του 3ου ορόφου και κατασκευάστηκε ο πύργος με το κλιμακοστάσιο διαφυγής στον ακάλυπτο. Μόλις πρόσφατα, το 2008, αποκαταστάθηκαν οι οροφογραφίες και κατασκευάστηκε το νέο κτήριο περιοδικών εκθέσεων στον αύλειο χώρο του κτηρίου.Art NouveauΟ αρχιτέκτονας του κτηρίου, ο Ελί Μοδιάνο, σχεδιάζει το κτήριο επηρεασμένος από την art nouveau που φέρνει μαζί του από το Παρίσι, όπου τελείωσε τις σπουδές του. Το ρεύμα του εκλεκτισμού  φανερώνεται έντονα στα κιγκλιδώματα και τα μεταλλικά θυρόφυλλα της κεντρικής εισόδου. Τα τέσσερα επίπεδα του κτηρίου συνολικής επιφάνειας 1200τμ, ακολουθούν την τυπική τραπεζοειδή στέγαση, καλυμμένη με ειδικές φολίδες. Κάθε επίπεδο περιέχει έναν μεγάλο κεντρικό οκταγωνικό χώρο, γύρω από τον οποίο ακτινωτά αναπτύσσονται τα δωμάτια της έπαυλης. Ιδιαίτερο και εντυπωσιακό στοιχείο είναι ο διώροφος σκεπαστός εξώστης της δυτικής γωνίας του κτηρίου (loggia) (στοά) που έχει θέα προς τη θάλασσα. Η ασυμμετρία που παρατηρείται στις όψεις του κτηρίου είναι χαρακτηριστικό του εκλεκτιστικού ρεύματος που συναντάται στις μεγαλοαστικές κατοικίες της περιοχής των «εξοχών».Ο ΠαράδεισοςΣτην κεντρική σάλα του πρώτου ορόφου, στο μέσο της σκάλας που οδηγεί στον πάνω όροφο, υπάρχει μεγάλο υαλογράφημα (vitraille) που εξυπηρετεί τις ανάγκες του φωτισμού με  θέμα τον Παράδεισο, εμπνευσμένο από τη Βίβλο. «Το βιτρώ αποτελεί μοναδικό σωζόμενο δείγμα κατοικίας της Θεσσαλονίκης του προηγούμενου αιώνα. Ο Γιάκο Μοδιάνο το ενέταξε στην κατοικία του και σώθηκε μέχρι σήμερα. Το 1972 ο Σαράντης Πεντζίκης αποκατέστησε τις φθορές που δημιουργήθηκαν με τα χρόνια» τονίζει στην ThessNews ο αρχιτέκτων, Προϊστάμενος Διεύθυνσης ΛΕΜΜ-Θ, Ζήσης Σκαμπάλης. Το κτήριο αρχικά είχε μεγάλο κήπο που έφτανε ως τη θάλασσα. Πλέον, με τις διάφορες διανοίξεις των οδών που έγιναν κατά καιρούς μειώθηκε η έκτασή του, παραμένει όμως ένας μεγάλος κήπος, που τους καλοκαιρινούς μήνες λειτουργεί ως αναψυκτήριο.Οι εκθέσεις του μουσείουΣήμερα το Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας –Θράκης στεγάζει δύο μόνιμες εκθέσεις, «Στους Μύλους της Μακεδονίας και της Θράκης» και την έκθεση με «Παραδοσιακές Ενδυμασίες της Μακεδονίας και της Θράκης, 1860 -1960». Επίσης δύο περιοδικές εκθέσεις «Το ηχοτόπιο της πυρκαγιάς: απόηχοι από τη Θεσσαλονίκη του 1917» και την έκθεση «Θεσσαλονίκη, πόλις εύξεινος-πολύξενος». Το μουσείο διαθέτει συλλογές και αρχεία, ενώ πραγματοποιούνται και εκπαιδευτικά προγράμματα για τα σχολεία. Από το φύλλο της THESSNEWS #93 (17/02/2018-18/02/2018) " ["post_title"]=> string(104) "Βίλα Ελί Μοδιάνο: Το ωραιότερο μπαλκόνι της Θεσσαλονίκης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(55) "vila-eli-modiano-to-oraiotero-balkoni-tis-thessalonikis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1505" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [7]=> object(WP_Post)#4338 (24) { ["ID"]=> int(1498) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-02-20 23:00:03" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-02-20 21:00:03" ["post_content"]=> string(6847) "Ανατολικά της πλατείας Ρομφέη, στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, βρίσκεται το μοναδικό δημόσιο βυζαντινό λουτρό που σώζεται μέχρι σήμερα.Σε μια από τις πιο όμορφες πλατείες, την Κουλέ καφέ, μεταξύ των οδών Κρίσπου, Θεοτοκοπούλου, Φιλοκτήτου και Χρυσοστόμου, το βυζαντινό λουτρό, πνιγμένο πλέον μέσα στις πολυκατοικίες που άλλαξαν την περιοχή, κατάφερε να παραμείνει 800 και πλέον χρόνια, υπενθυμίζοντας στους επισκέπτες την ιστορία της πόλης.Η 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων έπειτα από αναστηλώσεις και επεμβάσεις κατάφερε να το αναδείξει και πλέον είναι επισκέψιμο για το κοινό, ενώ η Unesco το ανακήρυξε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, από τα ελάχιστα εναπομείναντα κοσμικά κτίσματα του Βυζαντίου. Μοναδικό βυζαντινό μνημείοΤο βυζαντινό λουτρό στην οδό Θεοτοκοπούλου, γνωστό και ως Κουλέ Χαμάμ (πλατεία Κουλέ καφέ), χτίστηκε γύρω στο 1300μ.Χ. και λειτούργησε ως το 1940 αδιαλείπτως.Είναι το μοναδικό βυζαντινό λουτρό στη Θεσσαλονίκη που σώζεται ως σήμερα, αν και έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις. Το 1952 ανακηρύχτηκε διατηρητέο μνημείο και μετά από εργασίες που έγιναν το 2010,  κατάφερε να υποδεχτεί τους επισκέπτες μόλις το 2015. Στο κτίριο έγιναν πολλές επεμβάσεις λόγω των φθορών από την εγκατάλειψη και τις ρωγμές από τον σεισμό το 1978.Η αρχιτεκτονικήΤο Λουτρό πιθανότατα ανήκε σε μοναστήρι και διατηρεί την τυπική τριμερή του διάταξη, αποδυτήρια (frigidarium), χώρος προετοιμασίας με χλιαρό νερό (tepidarium), θερμά διαμερίσματα (caldarium) και το υπόκαυστο, δηλαδή χαμηλό υπόγειο με χτιστούς χαμηλούς κίονες στο οποίο κυκλοφορούσε ο θερμός αέρας που θέρμαινε το δάπεδο.Το ένα από τα δύο δωμάτια του θερμού χώρου φέρει  χαμηλό τρούλο, ενώ το άλλο καλύπτεται από ημισφαιρική οροφή. Υπάρχει δεξαμενή στη βόρεια πλευρά, όπου εκεί θερμαινόταν νερό και διοχετευόταν στη συνέχεια στο εσωτερικό του λουτρού με πήλινους σωλήνες.Διασώζονται μέχρι και σήμερα οι μαρμάρινοι λουτήρες, που μπορεί να μην τρέχουν νερό, αλλά η εσωτερική ατμόσφαιρα του κτίσματος αφηγείται την ιστορία της πόλης και τη λουτρική παράδοση ανά τους αιώνες.Οι ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι στην αρχή το λουτρό ήταν μόνο για άντρες ή μόνο για γυναίκες και κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας έγινε διπλό.Το μνημείο αποτελεί το μεγαλύτερο και πληρέστερα σωζόμενο βυζαντινό λουτρό, από τα λιγοστά που διατηρήθηκαν στον ελλαδικό χώρο και το μοναδικό που διασώθηκε από τα πολυάριθμα λουτρά της Θεσσαλονίκης που αναφέρονται σε βυζαντινά κείμενα. Τα τελευταία χρόνια το αναστηλωμένο βυζαντινό λουτρό φιλοξενεί στους χώρους του συναυλίες με περιορισμένο αριθμό θεατών.Η βυζαντινή κινστέρναΛίγο πιο νότια από το βυζαντινό λουτρό, στην οδό Ολυμπιάδος, βρίσκεται η βυζαντινή κινστέρνα (δεξαμενή). Πρόκειται για ένα ορθογώνιο κτίσμα με χοντρούς τοίχους και με εσωτερική επίχριση από υδραυλικό κονίαμα. Αποτελούνταν από τέσσερα ζευγάρια θόλων στηριγμένα στους τοίχους και σε τρεις κίονες. Τα μαρμάρινα στοιχεία του ανήκουν σε παλαιοχριστιανικά μνημεία. Ένας χτιστός αγωγός μετέφερε το νερό στη βυζαντινή κινστέρνα. Αυτό το μνημείο βρίσκεται κάτω ακριβώς από την οδό Ολυμπιάδος, διέρχεται κάθετα τον δρόμο στην οδό Θεοτοκοπούλου πολύ κοντά με το βυζαντινό λουτρό. Δυστυχώς ακόμα δεν έχει εγκριθεί η χρηματοδότηση για την ανάδειξή του, που ίσως φανερώσει καλά κρυμμένες ιστορίες της πόλης από τις συγκλονιστικές διαδρομές του νερού.Από το φύλλο της THESSNEWS #92 (10/02/2018-11/02/2018)  " ["post_title"]=> string(101) "Η βυζαντινή κινστέρνα και το λουτρό της Άνω Πόλης (ΦΩΤΟ)" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(54) "i-vyzantini-kinsterna-kai-to-loutro-tis-ano-polis-foto" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1498" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [8]=> object(WP_Post)#4337 (24) { ["ID"]=> int(1490) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-02-13 22:53:48" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-02-13 20:53:48" ["post_content"]=> string(9190) "Η Αψίδα του Γαλερίου, ή αλλιώς Καμάρα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μνημεία της Θεσσαλονίκης.Η Καμάρα είναι σημείο συνάντησης σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.Η Καμάρα αποτελεί σύμβολο θριάμβου, χτίστηκε μετά το 297/298 μ.χ για να τιμηθεί ο Ρωμαίο Αυτοκράτορας Γαλέριος, όταν επέστρεψε νικητής από τον πόλεμο κατά των Περσών.Η αψίδα βρίσκεται στο πάνω μέρος της Εγνατία και αποτελεί τμήμα του Γαλεριανού συγκροτήματος, δηλαδή των Ρωμαϊκών ανακτόρων, που συνέδεε την Ροτόντα με τον Ιππόδρομο. Από την αψίδα διερχόταν η πομπική οδός με κιονοστοιχίες η οποία ξεκινούσε από την βόρεια όψη και κατέληγε στη νότια πύλη της περιβόλου της Ροτόντας αλλά από εκεί διερχόταν και ο σημαντικός άξονας της Εγνατία που περνούσε ανάμεσα από τους κεντρικούς πεσσούς και κατέληγε στο ύψος της πλατείας σιντριβανίου. Το μνημείοΗ Καμάρα αποτελούνταν από οχτώ πύλες με τέσσερις κεντρικούς πεσσούς, τέσσερις δευτερεύοντες πλαϊνοί και τέσσερα τόξα με χαμηλό σφαιροειδή θόλο. Σήμερα σώζεται το δυτικό τμήμα του μνημείου που αποτελείται από δύο μεγάλους κεντρικούς πεσσούς και ένα μικρότερο καθώς και τα δύο ανοίγματά του. Το μεγάλο κεντρικό τόξο έχει ύψος 12,5 μέτρα και πλάτος 9,6 μέτρα. Από το ΝΔ μέρος, διακρίνεται η αρχή της καμπύλης του τόξου, και λείπει ο  τέταρτος πεσσός που  εφάπτονταν πάνω στην σημερινή Εγνατία. Αφιέρωμα στις νίκες του ΓαλερίουΗ διακόσμηση της Αψίδας αποτελεί ένα αφήγημα της νίκης του Γαλερίου εναντίον των Περσών.Οι μεγάλες μαρμάρινες πλάκες που καλύπτουν τους δυο πεσσούς και σώζονται μέχρι σήμερα, είναι διακοσμημένες με ανάγλυφες παραστάσεις και χωρίζονται σε τέσσερις ζώνες. Στον βορειοδυτικό πεσσό παριστάνονται σκηνές από μάχες ενώ στον βορειοανατολικό παριστάνονται σκηνές μετά την μάχη.Η κάθε ζώνη έχει διαφορετικό πλάτος και χωρίζεται από ζωνάρια με ανάγλυφα κοσμήματα από φύλλα άκανθας, ρόδακες, δαφνόφυλλα και αστραγάλους και στο επάνω μέρος τελειώνει με «κοσμήτη» (γείσο).Διασώζονται συνολικά 28 ζώνες, στις οποίες αποδίδονται τόσο ιστορικά γεγονότα, όσο και συμβολικές σκηνές, χαρακτηριστικές στις θριαμβικές παραστάσεις της ρωμαικής τέχνης: μάχες ανάμεσα σε Ρωμαίους και Πέρσες, η πορεία του Γαλέριου με το στρατό του, δήλωση υποταγής των αιχμαλώτων μπροστά στον Καίσαρα και λάφυρα φορτωμένα σε καμήλες, η άφιξη της πρεσβείας των Περσών με δώρα στον Γαλέριο.Τα ανάγλυφα - Η θυσίαΑπό τα ανάγλυφα του νοτιοδυτικού πεσσού, παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον η δεύτερη ζώνη της νοτιοανατολικής πλευράς που είναι η σκηνή της θυσίας (προς Συντριβάνι). Στο κέντρο της σκηνής υπάρχει ένας βωμός στον οποίο ο αυτοκράτορας Δοκλητιανός, με πολιτική ενδυμασία και  ο Γαλέριος, με στρατιωτική στολή, προσφέρουν θυσία. Διακρίνεται κεφάλι ταύρου που προσφέρεται για την θυσία ενώ δεξιά και αριστερά τους διακρίνονται θεοί και άλλες αλληγορικές μορφές. Η δημηγορία του ΚαίσαραΣτον ίδιο πεσσό στο πάνω μέρος, είναι η σκηνή της δημηγορίας του Καίσαρα Γαλέριου προς τους στρατιώτες του. Ο Καίσαρας παριστάνεται στο κέντρο πάνω σε ένα χαμηλό βάθρο και πολύ μεγαλύτερος από τους συγκεντρωμένους στρατιώτες γύρω του. Το βάθρο κοσμείται με ανάγλυφους Έρωτες που πετούν κρατώντας γιρλάντες. Αριστερά στη σκηνή διακρίνεται η πύλη της πόλης και πίσω από την πόλη αποδίδεται ορεινό τοπίο, μέσα στο οποίο απεικονίζεται μια Νύμφη του βουνού. Δεξιά τη σκηνή κλείνει η μορφή μιας φτερωτής Νίκης. Θρίαμβος των ΤετραρχώνΣτην βόρια όψη του νότιου πεσσού  έχουμε σκηνή από την θριαμβική παράσταση των Τετραρχών. Οι δύο Αύγουστοι, ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός παριστάνονται καθιστοί, πάνω σε «αψίδες ουράνιες», σύμβολο της παντοκρατορίας τους. Οι δύο Καίσαρες, ο Γαλέριος και ο Κωνσταντίνος, όρθιοι δίπλα στους Αυγούστους λειτουργούν ως βοηθοί τους, καθώς εκείνοι δέχονται τα στεφάνια από τις Νίκες, σε εκείνους ανήκει ο θρίαμβος.Η μάχη των Ρωμαίων με τους ΠέρσεςΧαρακτηριστική σκηνή του βόρειου πεσσού είναι η μάχη ανάμεσα σε Ρωμαίους και Πέρσες. Ο Γαλέριος απεικονίζεται με την μεγάλη του χλαμύδα να ανεμίζει στο κέντρο με τους στρατιώτες του να τον πλαισιώνουν. Κάτω από τα άλογα των Ρωμαίων το έδαφος καλύπτεται από νεκρούς και τραυματισμένους αντιπάλους και κάτω από το άλογο του ίδιου του Καίσαρα στοιβάζονται οι κατατροπωμένοι Πέρσες. Δεξιά στη σκηνή τέσσερις ελέφαντες, πάνω στους οποίους είναι ανεβασμένοι Πέρσες, σέρνουν ένα δίτροχο άρμα, ηνίοχος του οποίου είναι μια γυναικεία μορφή. Από το φύλλο της THESSNEWS #91 (03/02/2018-04/02/2018) " ["post_title"]=> string(133) "ThessHistory: Η Καμάρα - Αφιερωμένη στις νίκες του Γαλερίου εναντίον των Περσών" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(76) "thesshistory-i-kamara-afieromeni-stis-nikes-tou-galeriou-enantion-ton-person" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:02" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:02" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1490" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [9]=> object(WP_Post)#4336 (24) { ["ID"]=> int(1482) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-02-08 22:49:16" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-02-08 20:49:16" ["post_content"]=> string(7764) "Μέσα στα στενά σοκάκια της Άνω Πόλης, κατηφορίζοντας νοτιοδυτικά από τη Μονή Βλατάδων, ανάμεσα σε σπίτια και αυλές με μικρούς κήπους, αντικρίζεις τη  μονή Λατόμου κρυμμένη σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της Θεσσαλονίκης.Η μονή Λατόμου ή αλλιώς η μονή του Οσίου Δαυίδ βρίσκεται στο τέρμα της οδού Αγίας Σοφίας, σε μια μικρή πάροδο της οδού Τιμοθέου. Ο όσιος ΔαυίδΟ καθολικός ναός της μονής ήταν αφιερωμένος στον Χριστό Σωτήρα ή για άλλους στον Προφήτη Ζαχαρία. Το όνομα του Οσίου Δαυίδ δόθηκε πολύ αργότερα, μόλις το 1921, προς τιμήν του Αγίου που κατά τον 6ο αιώνα ασκήτεψε στην περιοχή πάνω σε ένα δέντρο. Πρόκειται για παλαιοχριστιανικό μνημείο, κτισμένο στα τέλη του 5ου με 6ου αιώνα πάνω στη θέση ενός ρωμαϊκού κτηρίου.Δώρο της ΘεοδώραςΣύμφωνα με την παράδοση, χτίστηκε από την κρυπτοχριστιανή Θεοδώρα, κόρη του χριστιανομάχου αυτοκράτορα Μαξιμιανού Γαλέριου, και με δική της εντολή κατασκευάστηκε το εξαιρετικού κάλλους ψηφιδωτό της αψίδας του ιερού. Λίγο μετά την άλωση, κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετατράπηκε σε τζαμί με το όνομα Σουλουτζέ ή Κεραμεντιν τζαμί και μετά την απελευθέρωση το 1912 δόθηκε στη χριστιανική λατρεία.Η αρχιτεκτονική του ναούΟ ναός αρχικά ήταν τετράγωνος στην κάτοψη και είχε εσωτερικά τέσσερις καμάρες σε σχήμα σταυρού. Το κτίσμα είχε πυργόσχημο τρούλο που υψωνόταν πάνω από τετράγωνη βάση και είχε φωταγωγό. Μετά από παρεμβάσεις λείπει ένα τμήμα του στα δυτικά, η είσοδος έχει μεταφερθεί στα νότια και ο αρχικός τρούλος από τον οποίο φωτιζόταν το εσωτερικού του μνημείου αντικαταστάθηκε από χαμηλή κεραμοσκεπή.Το  περίφημο ψηφιδωτόΟ ναός του Οσίου Δαυίδ, μετόχι της μονής Αγίας Θεοδώρας, είναι γνωστός για το σπάνιο ψηφιδωτό του στην αψίδα του ιερού. Το υπέροχο ψηφιδωτό αποκαλύφθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Αρμενίου (813 – 820) κατά τη διάρκεια ενός σεισμού. Κατά τη διάρκεια της εικονομαχίας το ψηφιδωτό καλύφθηκε με δέρμα βοδιού και κονίαμα.Στο ψηφιδωτό αναπαρίσταται το «όραμα του Ιεζεκιήλ» και χρονολογείται στα τέλη του 5ου αιώνα, περίοδος που χτίστηκε ο ναός. Απεικονίζει τον Χριστό σε εφηβική ηλικία, αγένειο, να κάθεται πάνω σε πολύχρωμο ουράνιο τόξο και να κρατάει στο αριστερό του χέρι ανοιχτό λητάριο. Κάτω από τα πόδια του κυλούν οι 4 ποταμοί του παραδείσου, Φισών, Γεών, Τίγρης και Ευφράτης. Γύρω του συμβολίζονται οι τέσσερις ευαγγελιστές, ο Ματθαίος ως άνθρωπος, ο Μάρκος ως λέοντας, ο Λουκάς ως βόδι και ο Ιωάννης ως αετός. Αριστερά του εικονίζεται ο Ιεζεκιήλ και δεξιά ο Αββακούμ, με το ψηφιδωτό να χαρακτηρίζεται από έντονους χρωματικούς τόνους, χαρακτηριστικό της παλαιοχριστιανικής ψηφιδογραφίας.Οι βυζαντινές τοιχογραφίεςΤον 12ο αιώνα η μονή ανακαινίστηκε και κοσμήθηκε με νέες τοιχογραφίες που σώζονται μέχρι σήμερα και αναπαριστούν σκηνές από το Δωδεκάορτο. Οι τοιχογραφίες ήρθαν στο φως πριν μερικά χρόνια (1973-76), όταν αφαιρέθηκε το κονίαμα με το οποίο ήταν σκεπασμένες κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία.Η μονή Λατόμου χαρακτηρίζεται από τα πιο σημαντικά μνημεία λόγω του μοναδικού παλαιοχριστιανικού ψηφιδωτού διάκοσμου και των βυζαντινών τοιχογραφιών που κοσμούν τον ναό. Το Αγίασμα της Αγίας ζώνηςΛίγοι γνωρίζουν ότι λίγο πιο πάνω από τη μονή του Οσίου Δαυίδ, ανάμεσα στις αυλές των σπιτιών της Άνω Πόλης, βρίσκεται το Αγίασμα της Αγίας (Τιμίας) Ζώνης. Στην οδό Τιμόθεου 13, υπάρχει το εκκλησάκι της Τιμίας Ζώνης. Στο εσωτερικό του υπάρχει βράχος από όπου, από τα παλαιοχριστιανικά ακόμα χρόνια, αναβλύζει ύδωρ, αγίασμα, που καταλήγει σε μια μικρή λιμνούλα.Το εκκλησάκι είναι πάρα πολύ μικρό, χωρητικότητας ελάχιστων ατόμων και διαθέτει σχετικά μεγαλύτερη αυλή που καταλήγει σε σκάλα με σιδερένια πόρτα. Το Αγίασμα δεν είναι πάντα επισκέψιμο και τελείται κάθε χρόνο Λειτουργία παραμονή και ανήμερα της γιορτής της κατάθεσης της Τιμίας Ζώνης, στις 31 Αυγούστου. Από το φύλλο της THESSNEWS #90 (27/01/2018-28/01/2018) " ["post_title"]=> string(98) "Μονή Οσίου Δαυίδ: Το Αγίασμα Αγίας Ζώνης στην Άνω Πόλη" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(53) "moni-osiou-david-to-agiasma-agias-zonis-stin-ano-poli" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:02" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:02" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1482" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [10]=> object(WP_Post)#4335 (24) { ["ID"]=> int(1477) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-02-05 22:45:33" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-02-05 20:45:33" ["post_content"]=> string(17515) "Για ακόμα μια φορά το κράτος αδιαφόρησε για την κληρονομιά της πόλης της Θεσσαλονίκης. Η Ιστορία της, που μεταφέρεται στους αιώνες μέσα από μνημεία και κτήρια, δυστυχώς ή πνίγεται στην έλλειψη χρημάτων για συντήρηση και αποκατάσταση ζημιών ή κουκουλώνεται πίσω από δικαιολογίες.Η έπαυλη στη Λεωφόρο Στρατού 19, που κάηκε ολοσχερώς από εμπρηστική επίθεση την περασμένη Κυριακή 21 Ιανουαρίου, είναι ένα ακόμα παράδειγμα της ανικανότητας του κράτους να προστατεύσει τη μνήμη του.Ο εμπρησμός δεν ήταν μόνο «επίθεση» στην κατάληψη Libertatia, που από το 2008 είχε οικειοποιηθεί το κτήριο, αλλά με τον εμπρησμό αποκαλύφθηκε για πολλοστή φορά ότι η πολιτεία αδυνατεί να διασώσει την περιουσία της. Χωρίς κληρονόμουςΤο νεοκλασικό διώροφο κτήριο στη Λ. Στρατού 19 με Σαρανταπόρου 38 χτίστηκε το 1899 και ήταν ιδιοκτησίας της Μουσουλμανοεβραίας Χαζίζ Νιχάλ Ναζιφέ και ήταν το μόνο νεοκλασικό που σώθηκε μέχρι σήμερα στη Λ. Στρατού. Μετά τον θάνατό της, το 1941, πέρασε στα χέρια της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου με καθεστώς σχολάζουσας κληρονομιάς ελλείψει κληρονόμων. Από τότε το δημόσιο επωφελούνταν από την έπαυλη με την ενοικίασή του. Τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια από το 1945 που μπήκαν οι πρώτοι ένοικοι και μετά; Καμία συντήρηση στο κτήριο, καμία αποκατάσταση ζημιών και φθορών από τον χρόνο, καμία προστασία για το κτήριο. Ο σεισμός του ‘78 και τα προβλήματαΚατά τη διάρκεια των σεισμών του 1978, στο κτήριο σημειώθηκαν ρωγμές και χαρακτηρίσθηκε ως επικινδύνως ετοιμόρροπο. Την ίδια χρονιά η Διεύθυνση  Πολεοδομίας αποφάσισε την κατεδάφιση του κτηρίου λόγω «διαμπερών ρηγματώσεων και μερικών αποκολλήσεων». Τότε το εγκατέλειψαν και οι περισσότεροι ένοικοί του, με κάποιους να παραμένουν ως το 1991. Παρ’ όλα τα σοβαρά προβλήματα του κτίσματος, το 1982 η έπαυλη χαρακτηρίσθηκε ως έργο τέχνης και ανακλήθηκε η κατεδάφισή της, χωρίς όμως να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες  για την επισκευή της. Δεν ανήκει στο ΠΑΜΑΚΣτις αρχές του 2000 παραχωρήθηκε το διατηρητέο από την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Σύμφωνα με τον πρύτανη του ΠΑ.ΜΑΚ, Αχιλλέα Ζαπράνη, τότε έγινε αρχιτεκτονική μελέτη σε συνεργασία με την Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ για την αναπαλαίωσή του. Ωστόσο η αναπαλαίωση δεν έγινε ποτέ, διότι προέκυψαν ξαφνικά διεκδικήσεις από Τούρκους κληρονόμους. Μετά από αυτήν την εξέλιξη, περίπου δέκα χρόνια πριν, το ΠΑΜΑΚ αποποιήθηκε την παραχώρηση.  Νέοι Ιδιοκτήτες – 4 ΤούρκοιΤο 2010 και μετά από απόφαση του Αρείου Πάγου, το διατηρητέο απέκτησε καινούριους ιδιοκτήτες, τέσσερις Τούρκους από τη Σμύρνη, που διεκδικούσαν για αρκετά χρόνια την ιδιοκτησία.Σύμφωνα με την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων Θεσσαλονίκης που είναι υπεύθυνη για την εποπτεία και προστασία των νεώτερων μνημείων, κατά το παρελθόν έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις για την επικινδυνότητα της έπαυλης, να μην εγκαταλειφθεί και απολέσει τα ιστορικά της χαρακτηριστικά. Εμπρηστική επίθεσηΣήμερα στη θέση της έπαυλης βλέπουμε τα αποκαΐδια της Ιστορίας, έπειτα από την επίθεση που δέχτηκε από ομάδα ατόμων με εμπρηστικό μηχανισμό κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου για το «Μακεδονικό». Στόχος η κατάληψη ομάδας αντιεξουσιαστών «Libertatia»,  που από το 2008 και με την ανοχή της πολιτείας, έχει καταλάβει το διατηρητέο. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, σε συνέντευξή του κατονόμασε τους εμπρηστές: «Το κτίριο κάηκε από δύο αντιφρονούσες ομάδες ΠΑΟΚτσήδων. Οι μισοί ήταν υπερεθνικιστές, οι άλλοι ήταν αναρχικοί  ΠΑΟΚτσήδες. Μαλώνουν μεταξύ τους». Οι ένοικοι της έπαυλης«Έκλαψα γι’ αυτό το σπίτι»Ένας από τους τελευταίους ενοίκους της έπαυλης, ο Χρήστος Τσώλος, ουρολόγος γιατρός, διευθυντής κλινικής στο Πανεπιστήμιο Αλεξανδρούπολης, περιγράφει στην ThessNews στιγμές από την διαμονή του εκεί.«Εγώ γεννήθηκα σε αυτό το σπίτι το 1946 και έφυγα το 1977. Οι γονείς μου παρέμειναν μέχρι και το 1978, ώσπου κρίθηκε ακατάλληλο λόγω του σεισμού. Ήταν ένα αρχοντικό σπίτι, μεγάλο, ευρύχωρο και ψηλοτάβανο. Στον μεσαίο όροφο μέναμε εμείς, που ήταν και ο χώρος υποδοχής παλαιότερα για το αρχοντικό. Μου έκανε τότε εντύπωση ότι σε κάθε όροφο υπήρχαν αντίστοιχες κουζίνες. Στον δεύτερο όροφο που μέναμε εμείς υπήρχαν μέσα στην κουζίνα 3 φουφούδες για τα κάρβουνα, ένα μεγάλο καζάνι για τα ρούχα, ένας τεράστιος πάγκος κουζίνας και υπήρχε μια κατασκευή σαν αποροφητήρας, που μόνο σε μεγάλα εστιατόρια μπορούσες να τον δεις. Η αυλή ήταν μεγάλη και καταλάμβανε το μισό της Λεωφόρου Στρατού. Όταν έγινε η διάνοιξη του δρόμου μετά τον σεισμό, εκλάπησαν τα μεταλλικά σφυρήλατα κάγκελα της περίφραξης μαζί  με τα κάγκελα της σκάλας που οδηγούσαν στον πάνω όροφο.Οι γονείς μου έφυγαν με τον σεισμό, αλλά άφησαν οικοσυσκευές ελπίζοντας να διεκδικήσουν αργότερα το διαμέρισμα. Δεν σας κρύβω ότι έκλαψα γι’ αυτό το κτήριο, γιατί υπάρχουν πολλές αναμνήσεις. Έζησα εκεί 31 χρόνια. Ελπίζω οι νέοι ιδιοκτήτες αυτού του ακινήτου να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες για να μη χαθεί αυτό το κτήριο».«Υπήρχαν διεκδικήσεις χρησικτησίας»Ο Σάββας Ασκαρίδης έμεινε στο διατηρητέο από το 1978 ως το 1991, φοιτητής τότε στην Πολυτεχνική του ΑΠΘ.«Η γιαγιά μου έμενε στο υπόγειο του διατηρητέου από το 1945. Εγώ ήρθα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη το 1978 και με φιλοξενούσε η γιαγιά ως το 1991. Δίναμε για αποζημίωση χρήσεως ένα πολύ μικρό ποσό σε σχέση με τα ενοίκια που έδιναν συμφοιτητές μου σε άλλα σπίτια. Ακόμα και όταν έφυγε η γιαγιά, συνεχίζαμε να πληρώνουμε στο Ταμείο Παρακαταθηκών, γιατί ελπίζαμε στις διεκδικήσεις χρησικτησίας, κάτι φυσικά που δεν έγινε ποτέ.Εμείς μέναμε στο μισό του ημιυπογείου. Το άλλο μισό το νοίκιαζε μια κυρία που έμενε μαζί με τον γιο της. Στον πρώτο όροφο έμενε η οικογένεια Τσώλου και στον δεύτερο όροφο συγκατοικούσαν δυο οικογένειες μαζί. Θυμάμαι τους χοντρούς τοίχους του σπιτιού με τα ξύλινα κουφώματα και τα ξύλινα πατώματα. Μετά τον σεισμό του ‘78 άνοιξε η στέγη και έφτανε το νερό ως το ημιυπόγειο. Φανταστείτε ότι για να φτιαχτεί η στέγη, έδωσαν χρήματα η γιαγιά μου και η γειτόνισσα. Το κράτος αδιαφόρησε τελείως. Ευτυχώς που υπήρχε η τοιχογραφία στον πάνω όροφο και κρίθηκε διατηρητέο το κτήριο.Τότε υπήρχε ένας απατεώνας, ο οποίος είχε καταχραστεί την περιουσία 132 Εβραίων που δεν γύρισαν ποτέ από τα στρατόπεδα. Με πλαστά έγγραφα παρουσίασε ότι και το κτήριο στη Λ. Στρατού είναι εβραϊκό και μας απειλούσε με δικαστήρια. Συνελήφθη μπροστά στο σπίτι. Δυστυχώς τώρα κάηκε…. Κρίμα.»  Η ιστορία της έπαυληςΗ ιστορία του κτηρίου ξεκινά στις αρχές του 20ου αιώνα και ήταν ιδιοκτησίας της Μουσουλμανοεβραίας Χαζίζ Νιχάλ Ναζιφέ. Η αριστοκράτισσα Ναζιφέ γεννήθηκε το 1873 στην Κωνσταντινούπολη και παντρεύτηκε τον «πασά του Γεντί Κουλέ» Σουκρή Μπέη. Τότε διέμεναν σε μια έπαυλη στη Λ. Στρατού, η οποία κτίστηκε το 1895 απέναντι από το Γαλλικό Σχολείο. Η Ναζιφέ μετά τον θάνατο του πρώτου της συζύγου ξαναπαντρεύτηκε το 1899 τον Μουσταφά Εφέντη, εισαγγελέα της Θεσσαλονίκης. Ο Μουσταφά Εφέντης τότε της έκανε δώρο μια άλλη έπαυλη ανατολικά της πρώτης, στην οδό Kisla – iHumayun 22, σημερινή Λ. Στρατού 19. Η λεωφόρος ΣτρατοπέδουΗ Λεωφόρος Στρατού ή αλλιώς Λεωφόρος Στρατοπέδου (Kisla Caddesi) διαμορφώθηκε στα πρότυπα της περιοχής των Εξοχών με μεγάλες επαύλεις μέσα σε αυλές με καταπράσινους κήπους. Η νέα οδός ξεκινούσε από την πλατεία Σιντριβανίου και περνούσε μπροστά από το στρατόπεδο, με τα πρώτα κτίσματα να οικοδομούνται μετά τον χείμαρρο του Στρατοπέδου (Kisladeresi). Τα λιγοστά αρχοντικά είχαν θέα στη θάλασσα και στην είσοδο της αυλής είχαν μαρμάρινες σκάλες. Η μοναδική έπαυλη που σώθηκε μέχρι σήμερα ήταν αυτή στον αριθμό 19. Έργο τέχνηςΤο αρχοντικό που χαρακτηρίστηκε το 1982 ως έργο τέχνης, ήταν μια τριώροφη κατοικία με 18 δωμάτια, διέθετε χώρους φιλοξενίας και υποδοχής, με τους δυο ορόφους να αποτελούν την κύρια κατοικία.Το βοηθητικό προσωπικό, που το 1912 αριθμούσε τουλάχιστον 8 άτομα, κατοικούσε στο ημιυπόγειο, και αποτελούνταν από πέντε υπηρέτες, δύο κηπουρούς και μια μαγείρισσα.Τα μορφολογικά στοιχεία της έπαυλης μοιάζουν με πολλά χαρακτηριστικά των επαύλεων της περιοχής των Εξοχών (Β. Όλγας), με την πρόσοψη ιδιαίτερα προσεγμένη με συμμετρία και αυστηρότητα. Χαρακτηριστικός ήταν ο διώροφος σκεπαστός εξώστης με όψη προς τη Λ. Στρατού, που επικοινωνούσε με την αυλή μέσω μιας επιβλητικής μαρμάρινης σκάλας. Η κύρια είσοδος του  σπιτιού ήταν από την οδό Σαρανταπόρου, με χαρακτηριστικό στην εξώπορτα ενός μικρού θαλάμου που στο πάνω μέρος υπήρχε τριγωνικό αέτωμα με τα σύμβολα της εθνικότητας του ιδιοκτήτη. Ιδιαίτερο στοιχείο ήταν οι διακοσμημένες οροφές με ζωγραφική των τριών χώρων του δεύτερου ορόφου. Μίσθωση της έπαυληςΣτην έπαυλη πλέον κατοικούν η Ναζιφέ με τον τρίτο σύζυγό της, τον Σερβομωαμεθανό Τεφήκ Χαλίλ, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1918 μετά τον θάνατο του δεύτερου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 (1935-36) η οικογένεια αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μισθωθούν χώροι της αυλής σε εβραϊκές, ελληνικές και ιταλικές οικογένειες. Η Ναζιφέ πλέον με ελάχιστα προσωπικά αντικείμενα μετακομίζει σε ένα μικρό δωμάτιο σε ιδιόκτητη γειτονική οικοδομή στον αριθμό 17, όπου και πεθαίνει το 1941 κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Η έπαυλη περνά στα χέρια του ΔημοσίουΚληρονόμοι δεν υπάρχουν και γι’ αυτό μετά τον θάνατο της ιδιοκτήτριας, το ακίνητο περιέρχεται στη Διεύθυνση Εθνικών Κληροδοτημάτων του Υπουργείου Οικονομικών σαν σχολάζουσα κληρονομιά.   Από το φύλλο της THESSNEWS #90 (27/01/2018-28/01/2018)     " ["post_title"]=> string(109) "Η ιστορία της Libertatia - Η έπαυλη, ο εμπρησμός και οι κληρονόμοι" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(62) "i-istoria-tis-libertatia-i-epavli-o-ebrismos-kai-oi-klironomoi" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:02" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:02" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1477" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [11]=> object(WP_Post)#4334 (24) { ["ID"]=> int(1470) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-01-28 22:39:06" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-01-28 20:39:06" ["post_content"]=> string(8769) "Το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης στην οδό Φράγκων με Λέοντος Σοφού, παραμένει να μας θυμίζει ένα κομμάτι της Ιστορίας της πόλης, που ξεκινάει από τον 19ο αιώνα και συνεχίζει ως τον 21ο.Τα δυο αγάλματα που βρίσκονται στην αυλή του διατηρητέου, μούσες ή νύμφες, καλωσορίζουν τον επισκέπτη στην Ιστορία της πόλης έτσι όπως καταγράφηκε στα σοκάκια του Φραγκομαχαλά.Το κτήριο ανήκε στον πλούσιο Αγγλοέλληνα έμπορο και κτηματία Τζεκ Άμποττ, ο οποίος φιλοξένησε τον σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Αμπντούλ Μετζίτ Α’ μαζί με τον γιο του, Αμπντούλ Χαμίτ, κατά την επίσκεψή τους στη Θεσσαλονίκη το 1858.Μερικά χρόνια αργότερα ο Τζεκ Άμποττ καταστρέφεται οικονομικά λόγω της σπάταλης ζωής του και πουλάει το αρχοντικό του στην Οθωμανική Αυτοκρατορική Τράπεζα, η οποία ιδρύει υποκατάστημα στη Θεσσαλονίκη το 1863.Το 1896 γλίτωσε από την πυρκαγιά και το 1902 υπέστη αρκετές ζημιές από τον σεισμό. Οι Βούλγαροι αναρχικοίΜια σχεδόν άγνωστη ιστορία του διατηρητέου φέρνει στο φως στο βιβλίο του ο Γιάννης Μέγας «Οι βαρκάρηδες της Θεσσαλονίκης», εκδόσεις Τροχαλία, 1994, όπου περιγράφει τη δράση των αναρχικών Βουλγάρων στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά από συντονισμένες ενέργειες των Βουλγάρων αναρχικών (βαρκάρηδων), και με τη μέθοδο του ριφιφί, ανατίναξαν το κτήριο το 1903.Οι «βαρκάρηδες» είχαν νοικιάσει τον Μάιο του 1900 ένα μικρό μαγαζί στη Λέοντος Σοφού, απέναντι ακριβώς από την είσοδο του ξενοδοχείου Colompo, που είχε μεσοτοιχία με το κτήριο της Οθωμανικής Τράπεζας. Στόχος να ανοίξουν σήραγγα από την πίσω πλευρά του κτηρίου που να οδηγεί στα θεμέλια της τράπεζας. Το μαγαζί λειτουργούσε ως «βιτρίνα» κουρείο, προσέλαβαν ακόμα και επαγγελματία κουρέα που να γνωρίζει καλά τουρκικά και ελληνικά, για να μη δώσουν στόχο. Το «ριφιφί» και η ανατίναξηΣτις αρχές του Ιουνίου ξεκίνησε το σκάψιμο με κατεύθυνση τα θεμέλια της τράπεζας, όπου μετά από 3 χρόνια συντονισμένων ενεργειών σε Θεσσαλονίκη και Κωνσταντινούπολη  για τη συγκέντρωση και μεταφορά δυναμίτη, ανατινάζουν το κτήριο της Οθωμανικής Τράπεζας (29 Απριλίου 1903), το εμπορικό γαλλικό πλοίο Guadalquivir και την Αμαξοστοιχία Αλεξανδρούπολης- Θεσσαλονίκης.Στις 7 Μαΐου 1903 διαβάζουμε στην έκθεση του Άγγλου προξένου στη Θεσσαλονίκη Α.Biliotti : «Θεωρείται πολύ πιθανό ότι η ανατίναξη της τράπεζας επισπεύστηκε εξαιτίας της εισβολής ποντικιών στο ξενοδοχείο Κολόμπο, που συνορεύει με την τράπεζα, και ανάγκασε τον ιδιοκτήτη να ανοίξει τον αποχετευτικό οχετό με κατεύθυνση προς τη σήραγγα, ανησυχώντας έτσι τους Βουλγάρους. Συγχρόνως ο διευθυντής της τράπεζας είχε αναθέσει σε έναν μηχανικό να ερευνήσει τα θεμέλια που είχαν ταρακουνηθεί από τον σεισμό του περασμένου χρόνου» .Από καρτ ποστάλ της εποχής βλέπουμε ότι το κτήριο της τράπεζας καταστράφηκε ολοσχερώς εκτός από την πρόσοψη που δεν κατέρρευσε. Σε σκίτσα και φωτογραφίες απαθανατίζεται η προσωρινή τράπεζα που στήθηκε μπροστά από τα συντρίμμια στη γωνιά του κήπου. Η τράπεζα δεν σταμάτησε τη λειτουργία της παρ’ όλη τη σχεδόν ολική καταστροφή.Το νέο κτήριο σχεδιάζεται από τους μηχανικούς Barouch και Amar, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη θεμελίωση του αρχικού με ορισμένες προσθήκες.Κρατικό Ωδείο ΘεσσαλονίκηςΤο νέο κτήριο αποτελείται από ημιυπόγειο, υπερυψωμένο ισόγειο, 1ο όροφο (κτίσθηκε μετά το 1924) και σοφίτα. Μέχρι και το 1930 εξακολουθεί να λειτουργεί το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Το 1949 το κτήριο περνάει στα χέρια του ΙΚΑ και στεγάζει διάφορες υπηρεσίες ως το 1978, όπου ο σεισμός δημιουργεί φθορές και κρίνεται ακατάλληλο.Το 1983 παραχωρείται στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και το 1987 μετά από επεμβάσεις που έγιναν για την αποκατάσταση των ζημιών του σεισμού, μεταφέρθηκε εκεί το Κρατικό Ωδείο σε χώρους που διαμορφώθηκαν κατάλληλα για τις ανάγκες του. Η αρχιτεκτονικήΤο κτήριο πλέον του Κρατικού Ωδείου χαρακτηρίζεται για το νεομπαρόκ στυλ του με γαλλικές επιδράσεις. Το κεντρικό αίθριο με θολωτή τζαμωτή στέγαση, η ιδιαίτερη διακόσμηση, οι ξύλινες επενδύσεις, οι γύψινες διακοσμήσεις αλλά και οι αμφορείς που στηρίζονται στο γείσο της επίστεψης, ξεχωρίζουν το κτήριο για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του.Τα δυο αγάλματα που βρίσκονται αριστερά και δεξιά της εισόδου του κτηρίου δίνουν μια άλλη αίσθηση στην πνιγμένη με πολυκατοικίες περιοχή της οδού Φράγκων. Τα αγάλματα μιμούνται νύμφες ή μούσες και μεταφέρθηκαν από την εξοχική έπαυλη του Τζεκ Άμποττ από το Ουρεντζίκ (σημερινό Ρετζίκι- Ασβεστοχώρι). Από το φύλλο της THESSNEWS #89 (20/01/2018-21/01/2018) " ["post_title"]=> string(130) "THESSHISTORY: Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης - Η έπαυλη, η ανατίναξη και η τράπεζα" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(75) "thesshistory-kratiko-odeio-thessalonikis-i-epavli-i-anatinaxi-kai-i-trapeza" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:02" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:02" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1470" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [12]=> object(WP_Post)#4333 (24) { ["ID"]=> int(1463) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-01-20 22:37:38" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-01-20 20:37:38" ["post_content"]=> string(8468) "Το σιντριβάνι της Θεσσαλονίκης βρίσκεται στη συμβολή των οδών Εθνικής Αμύνης με Εγνατία.Σημείο συνάντησης των κατοίκων, αλλά και σημαντικό μνημείο της Νεότερης Ιστορίας της πόλης.Το σιντριβάνι εγκαινιάστηκε το 1889, δώρο του σουλτάνου Σαμπρί Πασά στους κατοίκους της Θεσσαλονίκης έπειτα από το γκρέμισμα των τειχών της πόλης, την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης και τη χάραξη της μεγάλης λεωφόρου Χαμιντιέ. Σε γκραβούρες και καρτ ποστάλ της εποχής διακρίνεται η μεγάλη λεωφόρος Boulevard Hamidye (σημερινή Εθνικής Αμύνης), με το σιντριβάνι να οριοθετεί την οδό.Τα εγκαίνιαΣτην εφημερίδα «Φάρος της Μακεδονίας» διαβάζουμε για τα εγκαίνια: «Προχθές από της πρωίας μέγα πλήθος συνεσωρεύετο περί την νεόδμητον κρήνην της πλατείας Καλαμαριάς, ην η Α.Α.Μ ο Σουλτάνος ημών, εδωρήσατο εις την ημετέραν πόλιν, περί την οποίαν είχαν στηθεί διάφορα τρόπαια εκ μύρτουν και πολυπληθών σημαίων, άτινα περικλυκλούμενα υπό του πλήθους παρίσταινον θέαμα εκ των ωραιοτάτων …… συγχρόνως δε η ωραία κρήνη εξετίναξε ωραίον σερβέτιον εκ βυσσίνου δυνάμενον να ποτίσει την πόλιν όλην….»Στη Θεσσαλονίκη κατά την Οθωμανική περίοδο υπήρχαν πολυάριθμες κρήνες, που έφεραν επιγραφές με το όνομα του δωρητή (ως επί το πλείστον μέλος της αυτοκρατορικής αυλής). Άλλωστε η κρήνη για τους Οθωμανούς είναι σύμβολο της θρησκείας τους. Η κατανάλωση νερού από τις κρήνες σήμαινε για τους Οθωμανούς συγχώρεση στους πεθαμένους τους, γι? αυτό και έξω από κάθε τζαμί υπάρχει και μια βρύση.Δυτικοευρωπαϊκός διάκοσμοςΤο σιντριβάνι κατασκευάστηκε από λευκό μάρμαρο και αποτελείται από τρία ημικύκλια (γούρνες). Το ανώτερο τμήμα του χαρακτηρίζεται από κλασική δυτικοευρωπαϊκού τύπου μορφή, ενώ ο οβελίσκος παραπέμπει σε αιγυπτιακά πρότυπα. Φέρει διάκοσμο με ανθέμια και ανάγλυφο στέφανο με κορδέλα. Ο διάκοσμος με σταγόνες στο πίσω μέρος της κάθε γούρνας παραπέμπει στην αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική των ναών, ενώ το νερό αναβλύζει μέσα από λεοντοκεφαλές.Μεγάλο πρόβλημα υδροδότησηςΗ δημιουργία βρύσης εκείνη την περίοδο στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ σημαντικό γεγονός, διότι υπάρχει έλλειψη νερού σε μια πόλη που αυξάνεται συνεχώς με πολύ μεγάλους ρυθμούς. Σύμφωνα με την καταγραφή του 1905, στη Θεσσαλονίκη ζουν 135.000 κάτοικοι. Το σύστημα ύδρευσης τότε είναι ανύπαρκτο. Η βασική πηγή ύδρευσης της πόλης είναι ο Χορτιάτης, που φέρνει το νερό στη δεξαμενή της Μονής Βλατάδων μέσω του ρωμαϊκού υδραγωγείου.Οι κάτοικοι της πόλης είναι αναγκασμένοι να κουβαλούν νερό από τις συνοικιακές βρύσες που βρίσκονταν στις γειτονιές, με αποτέλεσμα το νερό να μη φτάνει για όλους. Οι επιδημίες ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες αυξάνονται και οι κάτοικοι είναι αναγκασμένοι να καλύψουν τις ανάγκες τους με μη πόσιμο νερό από τα αρτεσιανά φρεάτια. Το νερό των δημόσιων βρυσών χρησιμοποιείται ακόμα και για οικιακές εργασίες αλλά και για ουρητήρια.Ακατάλληλο το νερό του σιντριβανιούΤο νέο σιντριβάνι «ξεδιψάει» τότε όχι μόνο τους διαβάτες, αλλά και τα ζώα και θα χρησιμοποιηθεί για ύδρευση ως το 1924. Στο βιβλίο του Γιάννη Κλαρνέτατζη «Στιγμές Σαλονίκης Θερινές», εκδόσεις Ακυβέρνητες πολιτείες 2016, διαβάζουμε ότι η ποιότητα του νερού του θεωρείται αμφίβολη. Επιστολή δημοτών της Θεσσαλονίκης δημοσιευμένη στην εφημερίδα Μακεδονία (28 Ιανουαρίου 1924) αναφέρει: «Τι έγινε το ύδωρ του Χορτιάτου, το ύδωρ των Σιντριβανιών, το οποίο κάποτε εθεωρήθει ακατάλληλον προς πόσιν δια τα ζώα; Τώρα πώς έγινε κατάλληλον προς πόσιν δι? ανθρώπους;»Το 1936 το σιντριβάνι μεταφέρεται στο παλιό γήπεδο της ΧΑΝΘ λόγω της διάνοιξης της Εγνατίας οδού και για πολλά χρόνια παρέμεινε σε εργοτάξιο της Τούμπας, με αρκετά μαρμάρινα τμήματά του να έχουν καταστραφεί.Η αναστήλωσηΤο μνημείο αναστηλώθηκε το 1977 και επανατοποθετήθηκε σε κοντινό σημείο από την αρχική του θέση, λόγω των αλλαγών των πολεοδομικών ανασχηματισμών. Το πάνω μέρος του σιντριβανιού είναι πιστό αντίγραφο του αυθεντικού λόγω των καταστροφών που υπέστη τα προηγούμενα χρόνια.Πριν από μερικά χρόνια, το Κεντρικό Συμβούλιο Νεώτερων Μνημείων χαρακτήρισε το σιντριβάνι μνημείο, αξιόλογο δείγμα αστικού εξοπλισμού της Θεσσαλονίκης με πολεοδομική και ιστορική σημασία. Από το φύλλο της THESSNEWS #88 (13/01/2018-14/01/2018) " ["post_title"]=> string(151) "THESSHISTORY: Σιντριβάνι Θεσσαλονίκης - Σημείο συνάντησης, μνημείο εξαιρετικής σημασίας" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(84) "thesshistory-sintrivani-thessalonikis-simeio-synantisis-mnimeio-exairetikis-simasias" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:02" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:02" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1463" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } [13]=> object(WP_Post)#4465 (24) { ["ID"]=> int(1456) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2017-12-06 22:29:47" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2017-12-06 20:29:47" ["post_content"]=> string(9122) "Η Βίλα Χιρς, το διατηρητέο κτήριο στη Β. Όλγας με Γραβιάς 25, φαίνεται να βγαίνει στον πλειστηριασμό. Η έπαυλη που χτίστηκε το 1911 στην περιοχή των «Πύργων», πλέον είναι αφημένη στην τύχη της, ετοιμόρροπη και εγκαταλελειμμένη.Το κτήριο μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο, με απόφαση του ΦΕΚ 02-05-1985, έχει χαρακτηρισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ως «έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία». Έκτοτε, το 2002, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου και την απόφαση του Τοπικού Συμβουλίου Μνημείων Κεντρικής Μακεδονίας, στο κτήριο έπρεπε να γίνουν έργα συντήρησης, στερέωσης και προστασίας με δαπάνη του ιδιοκτήτη και με την εποπτεία του ΥΠ.Π.Α. «Σε πτώχευση» ο ιδιοκτήτηςΙδιοκτήτης της βίλας Χιρς είναι η ανώνυμη εταιρεία ασφαλίσεων «International Life». Η εταιρεία που έχει την υποχρέωση προστασίας του κτηρίου, από τον Μάιο του 2017, είναι σε καθεστώς εκκαθάρισης.Τα έργα συντήρησης και άρσης της ετοιμορροπίας του κτίσματος δεν έγιναν ποτέ, με αποτέλεσμα το διατηρητέο να είναι έτοιμο να πέσει. Κατεστραμμένη και ετοιμόρροπηΗ αδράνεια του ιδιοκτήτη αλλά και της πολιτείας όλα αυτά τα χρόνια οδήγησαν το κτήριο στην καταστροφή. Πλέον είναι επικίνδυνο, με επισφαλείς τοίχους και πατώματα που χρήζουν άμεσης αντιστήριξης. Τα κεραμίδια, οι υδρορροές, τα σανίδια και τα φουρούσια έχουν αποκολληθεί, όπως και οι δοκοί και τα υλικά επικάλυψης των δαπέδων και των ορόφων. Οι εξωτερικές σκάλες από την πλαϊνή αλλά και την πίσω πλευρά του κτηρίου έχουν σχεδόν πέσει, με τα μάρμαρα να έχουν ξηλωθεί και διασκορπιστεί στον χώρο.Η μπροστινή πρόσοψη του κτηρίου έχει βανδαλιστεί με γκράφιτι, ενώ οι δυο είσοδοι του κτηρίου- η πλαϊνή και η κύρια από την πίσω πλευρά- έχουν σφραγιστεί με πρόχειρες ξύλινες και μεταλλικές κατασκευές. Πλέον η βίλα έχει γίνει εστία μόλυνσης,  με τους κατοίκους της περιοχής να διαμαρτύρονται για έντονη δυσοσμία από τα ποντίκια, τις ακαθαρσίες και τη βρομιά του κτηρίου. Εργασίες πρέπει να γίνουν και στον περιβάλλοντα χώρο, όπως καθαρισμός των χόρτων, που πλέον φτάνουν το ένα μέτρο, απεντόμωση και μυοκτονία σύμφωνα με την τελευταία απόφαση του ΥΠ.Π.Α, να γίνει περισυλλογή των  στοιχείων του κτηρίου που έχουν καταπέσει αλλά και να φροντιστεί το σιντριβάνι που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά, ακριβώς μπροστά από την πρόσοψη του κτηρίου. Πλούσιος διάκοσμοςΤο οικόπεδο συνολικής επιφάνειας 1019,87τμ είναι περιφραγμένο με συρματόπλεγμα έπειτα από βανδαλισμούς που υπέστη τα προηγούμενα χρόνια, ενώ η βίλα είναι συνολικής επιφάνειας 522τμ, διώροφη, με 37 κύριους και βοηθητικούς χώρους.Το κτήριο κτίστηκε το 1911, σύμφωνα με τον ανεμοδείκτη ο οποίος βρίσκεται στη στέγη της έπαυλης, και ήταν ιδιοκτησίας της Ζερμέν Χιρς (κόρης του Βιτ. Φερνάντεζ). Σύμφωνα με τα έγγραφα της εποχής, στο σημείο υπήρχε καφενείο με πολλά δωμάτια, το οποίο αγόρασε ο Βιτάλη Φερνάντεζ από τον Σολ. Ματαράσσο και στη συνέχεια έκτισε το διατηρητέο στην οδό Γραβιάς.Το κτήριο έχει αξιόλογα μορφολογικά στοιχεία, όπως ο ανάγλυφος φυτικός διάκοσμος στα υπέρυθρα και οι δύο μορφές ατλάντων στην μπαλκονόπορτα του εξώστη, όπου στη μέση υπάρχει μενταγιόν με πρόσωπο κοριτσιού.Η οροφή του στεγάστρου είναι διακοσμημένη με φυτικά μοτίβα και υπάρχει οροφογραφία με σπάνιο διάκοσμο. Από έπαυλη, τόπος βασανιστηρίων της ΓκεστάποΗ πάλαι ποτέ έπαυλη στην περιοχή των «εξοχών» στη γωνία Γραβιάς με Β. Όλγας, την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επιτάχθηκε από τους Γερμανούς και εγκαταστάθηκε στο κτήριο η Γκεστάπο.Υπάρχουν διάφοροι θρύλοι που έχουν συνδεθεί με τη βίλα, όπως ότι είναι «στοιχειωμένη», μιας και την περίοδο του πολέμου έγινε τόπος βασανιστηρίων των αγωνιστών της αντίστασης από την Sipo-Sd, την κύρια αρχή ασφάλειας του ναζιστικού καθεστώτος.Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στη βίλα στεγάστηκε το Α’ Αστυνομικό Τμήμα της Ανατολικής Θεσσαλονίκης. Κατάλοιπο της εποχής της Γκεστάπο ή του εμφυλίου είναι και το πολυβολείο που μπορεί κανείς να διακρίνει από τον πεζόδρομο της Β. Όλγας.Στο πέρασμα των χρόνων η βίλα χρησιμοποιήθηκε ως και τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως εποχιακό κατάστημα παιχνιδιών και στολιδιών κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Την αφήνουν στην τύχη τηςΗ Βίλα Χιρς φέρει ένα κομμάτι της ιστορίας της Θεσσαλονίκης πάνω από έναν αιώνα.Η πολιτεία για ακόμα μια φορά σκοντάφτει στη γραφειοκρατία της αδράνειας και της μεταφοράς ευθυνών, αφήνοντας άλλο ένα στολίδι της πόλης να γκρεμίζεται από την καιροσκοπική διάθεση κάποιων.Αφήνουν εσκεμμένα τη Βίλα Χιρς στην τύχη της μέχρι να πέσει, να γκρεμιστεί τελείως, για να εκμεταλλευτούν το οικόπεδο φιλέτο σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης. Από το φύλλο της THESSNEWS #82 (02/12/2017-03/12/2017) " ["post_title"]=> string(169) "Η βίλα των Εξοχών, τόπος βασανιστηρίων της Γκεστάπο, καταρρέει - Σε πλειστηριασμό η βίλα Χιρς" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(91) "i-vila-ton-exochon-topos-vasanistirion-tis-gkestapo-katarreei-se-pleistiriasmo-i-vila-chirs" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:02" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:02" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=1456" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } } ["post_count"]=> int(14) ["current_post"]=> int(-1) ["before_loop"]=> bool(true) ["in_the_loop"]=> bool(false) ["post"]=> object(WP_Post)#4345 (24) { ["ID"]=> int(2017) ["post_author"]=> string(2) "29" ["post_date"]=> string(19) "2018-03-31 18:49:15" ["post_date_gmt"]=> string(19) "2018-03-31 15:49:15" ["post_content"]=> string(9531) "Ο Τάσος Καρατάσος υπήρξε οπλαρχηγός της επανάστασης του 1821 και εμβληματική μορφή της Μακεδονίας, που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα συγκλονιστικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην «ηρωική Νάουσα».Ο Γέρο- Καρατάσος γεννήθηκε το 1764 στη Δόμβρα της Βέροιας και μεγάλωσε στο Διχαλεύρι της Νάουσας.Πολύ νέος σε ηλικία, μόλις 18 χρονών, αφήνει την οικογένειά του και φεύγει στα βουνά, όπου κατατάσσεται στο σώμα του καπετάν Ρομφέη. Ο Βασίλης Ρομφέης υπήρξε ένας από τους πιο πεπειραμένους «κλέφτες» και με υπαρχηγό τον Καρατάσο ήταν επικεφαλής 2.000 Ναουσαίων που απέκρουσαν τα στρατεύματα του Τεπελενλή στο Βέρμιο. Δίπλα στον καπετάν Ρομφέη, ο Καρατάσος εκπαιδεύτηκε και απέκτησε μεγάλη πείρα στη σκοποβολή και στις πολεμικές τέχνες. Ο Καρατάσος ήταν παντρεμένος με τη Μαρία, κόρη ιερέα, και μαζί της απέκτησε πέντε παιδιά. Μαζί με τον μεγαλύτερο γιο του, Γιαννάκη, πολέμησε δίπλα σε σπουδαίους οπλαρχηγούς της επανάστασης, όπως τον Καραμήτσο, τον Ζαφειράκη και τον Αργύρη Καραμπατάκη.Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και μαζί με τον Γάτσο και τον Θεοδόση Ζαφειράκη οργάνωσαν την επανάσταση στην περιοχή της Μακεδονίας. Το 1822 η Νάουσα επαναστατεί και ομόφωνα αναλαμβάνει την αρχηγία ο 57άχρονος τότε Γέρο–Καρατάσος. Η σφαγή της ΝάουσαςΗ επανάσταση έχει ξεσπάσει στις περισσότερες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Νάουσα, παρ’ όλο που απολαμβάνει ειδικά προνόμια λόγω της παρουσίας της Βαλιντέ Σουλτάνας, ξεσηκώνεται για να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό. Ο βαλής της Θεσσαλονίκης, Εμπού Λουμπούτ, με 20.000 άνδρες οργανώνει την επίθεση εναντίον της Νάουσας και στις αρχές Απριλίου αρχίζει την πολιορκία. Μετά από πολλές εφόδους και την απώλεια αρκετών Τούρκων στρατιωτών, καταφέρνουν ρήγμα στη θέση Αλώνια και μπαίνουν στην πόλη. Ο Καρατάσος μαζί με τον Ζαφειράκη και 500 συντρόφους αμύνθηκαν σκληρά για 3 μέρες, κλεισμένοι σε έναν πύργο νοτιοδυτικά της πόλης. Οι κάτοικοι αντιστάθηκαν ηρωικά, αλλά παρ’ όλες τις σκληρές μάχες η Νάουσα πολιορκήθηκε από τα στρατεύματα του Εμπού Λουμπούτ την επόμενη μέρα και ο Καρατάσος με τους υπόλοιπους κατέφυγαν στο Βέρμιο. Χιλιάδες νεκροί και τραυματίεςΑκολούθησαν σφαγές, λεηλασίες και εξανδραποδισμοί. Οι κάτοικοι της Νάουσας έζησαν την κόλαση, με αρκετές γυναίκες να πέφτουν με τα παιδιά τους στα νερά του καταρράκτη της Αραπίτσας, στους «Στουμπάνους», για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Οι νεκροί από τις μάχες και τις σφαγές, σύμφωνα με τον ιστορικό Σπυρίδωνα Τρικούπη, έφτασαν τους 5.000 και για άλλους τους 2.000. Σε έγγραφό του ο Λουμπούτ πιστοποιεί τις βαρβαρότητες και αναφέρει ότι σφαγιάσθηκαν ή απαγχονίστηκαν όλοι  οι άντρες αιχμάλωτοι και πουλήθηκαν ως σκλάβοι οι γυναίκες και τα παιδιά τους. Τα βασανιστήρια του Εμπού ΛουμπούτΗ γυναίκα του Καρατάσου πιάστηκε αιχμάλωτη και οδηγήθηκε στη Θεσσαλονίκη μαζί  με τις δύο κόρες της και τα δυο μικρότερα αγόρια. Μαζί με τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστησαν, η μάνα είδε να αποκεφαλίζουν τον έναν γιο της και να το βάζουν επιδεικτικά ανάμεσα στα πόδια της. Ο άλλος εξισλαμίστηκε και έγινε αργότερα πασάς στην Αίγυπτο με το όνομα Καρατάς Πασάς. Ο πρωτότοκος γιος της, Γιαννάκης Καρατάσος, σκοτώθηκε μαζί με τον Ζαφειράκη και οι Τούρκοι έστειλαν τα κεφάλια τους πεσκέσι στον Λουπούτ πασά. Η Μαρία αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει και γι’ αυτό ο Εμπού Λουμπούτ την έκλεισε σε έναν σάκο με θανατηφόρα φίδια. Ο ιστοριογράφος Ευστάθιος Στουγιαννάκης γράφει: «Το εκ των δηγμάτων όμως εις τας φλέβας της μάρτυρος διαχυθέν οξύ δηλητήριον, εφόνευσεν αυτήν εν γλυκεία ληθαργία, μέχρι της εσχάτης στιγμής δεομένην υπέρ των δημίων της και επικαλούμενην τον Ύψιστον και την Παρθένον».Η «ηρωική» ΝάουσαΜετά την καταστροφή της Νάουσας, η επανάσταση στην περιοχή της Μακεδονίας αποδυναμώθηκε. Οι Τούρκοι έκαψαν και λεηλάτησαν δεκάδες χωριά και κωμοπόλεις της Δυτικής Μακεδονίας και με σουλτανικό φιρμάνι πέρασαν στα χέρια των Τούρκων όλες οι αγροτικές ιδιοκτησίες και τα τσιφλίκια. Η Νάουσα συνέβαλε σημαντικά στην απελευθέρωση του έθνους και γι’ αυτό, με Βασιλικό Διάταγμα του 1955, φέρει τον τίτλο «ηρωική». Ο Καρατάσος έπειτα από αυτήν την εξέλιξη συνεχίζει την προσφορά του στον αγώνα και μαζί με τους γιους του Δημήτριο (Τσάμης) και Κωνσταντίνο (Κωτούλα) καταφεύγουν στη Νότια Ελλάδα.Ο Καρατάσος αγωνίστηκε μέχρι το τέλοςΟ Καρατάσος, ακούραστος και με το πάθος για την ελευθερία να μεγαλώνει περισσότερο μέσα του, δίνει σημαντικές μάχες σε Μεσολόγγι, Άρτα, Εύβοια, Σκιάθο και Αλόννησο. Μια από τις μεγαλύτερες μάχες ήταν αυτή ενάντια στον πασά της Αιγύπτου Ιμπραήμ, το 1824, που κατάφερε να του χαλάσει τα σχέδια για την κατάληψη της Ύδρας, αλλά και αργότερα, μαζί με τον γιο του Τσάμη, καταφέρνει να τρέψει σε φυγή τον στρατό του Ιμπραήμ μετά από φονική μάχη στο Σχοινόλακο της Μεσσηνίας. Τα λάφυρα από το πεδίο της μάχης τα έστειλε στο Ναύπλιο, στην προσωρινή τότε κυβέρνηση, «ως πρώτο τρόπαιο της ελληνικής ανδρείας κατά των Αράβων». Ο Τάσος Καρατάσος πέθανε σε ηλικία 64 ετών, στη Ναύπακτο, στις 30 Ιανουαρίου 1830. Μερικά χρόνια πριν ο Καποδίστριας τον διόρισε χιλίαρχο της 7ης χιλιαρχίας. Το Διχαλεύρι, το χωριό στο οποίο μεγάλωσε, μετά την καταστροφή του δεν ξανακατοικήθηκε ποτέ. Από το φύλλο της THESSNEWS #98 (24/03/2018-25/03/2018) " ["post_title"]=> string(74) "Τάσος Καρατάσος: Ο ήρωας της επανάστασης" ["post_excerpt"]=> string(0) "" ["post_status"]=> string(7) "publish" ["comment_status"]=> string(6) "closed" ["ping_status"]=> string(6) "closed" ["post_password"]=> string(0) "" ["post_name"]=> string(39) "tasos-karatasos-o-iroas-tis-epanastasis" ["to_ping"]=> string(0) "" ["pinged"]=> string(0) "" ["post_modified"]=> string(19) "2021-07-17 17:54:01" ["post_modified_gmt"]=> string(19) "2021-07-17 14:54:01" ["post_content_filtered"]=> string(0) "" ["post_parent"]=> int(0) ["guid"]=> string(58) "https://thessnews.gr.95-211-59-116.great2serve.com/?p=2017" ["menu_order"]=> int(0) ["post_type"]=> string(4) "post" ["post_mime_type"]=> string(0) "" ["comment_count"]=> string(1) "0" ["filter"]=> string(3) "raw" } ["comment_count"]=> int(0) ["current_comment"]=> int(-1) ["found_posts"]=> int(320) ["max_num_pages"]=> int(18) ["max_num_comment_pages"]=> int(0) ["is_single"]=> bool(false) ["is_preview"]=> bool(false) ["is_page"]=> bool(false) ["is_archive"]=> bool(true) ["is_date"]=> bool(false) ["is_year"]=> bool(false) ["is_month"]=> bool(false) ["is_day"]=> bool(false) ["is_time"]=> bool(false) ["is_author"]=> bool(true) ["is_category"]=> bool(false) ["is_tag"]=> bool(false) ["is_tax"]=> bool(false) ["is_search"]=> bool(false) ["is_feed"]=> bool(false) ["is_comment_feed"]=> bool(false) ["is_trackback"]=> bool(false) ["is_home"]=> bool(false) ["is_privacy_policy"]=> bool(false) ["is_404"]=> bool(false) ["is_embed"]=> bool(false) ["is_paged"]=> bool(true) ["is_admin"]=> bool(false) ["is_attachment"]=> bool(false) ["is_singular"]=> bool(false) ["is_robots"]=> bool(false) ["is_favicon"]=> bool(false) ["is_posts_page"]=> bool(false) ["is_post_type_archive"]=> bool(false) ["query_vars_hash":"WP_Query":private]=> string(32) "bed45980e3baf6fde28aa27292d2e23f" ["query_vars_changed":"WP_Query":private]=> bool(false) ["thumbnails_cached"]=> bool(false) ["allow_query_attachment_by_filename":protected]=> bool(false) ["stopwords":"WP_Query":private]=> NULL ["compat_fields":"WP_Query":private]=> array(2) { [0]=> string(15) "query_vars_hash" [1]=> string(18) "query_vars_changed" } ["compat_methods":"WP_Query":private]=> array(2) { [0]=> string(16) "init_query_flags" [1]=> string(15) "parse_tax_query" } ["tribe_is_event"]=> bool(false) ["tribe_is_multi_posttype"]=> bool(false) ["tribe_is_event_category"]=> bool(false) ["tribe_is_event_venue"]=> bool(false) ["tribe_is_event_organizer"]=> bool(false) ["tribe_is_event_query"]=> bool(false) ["tribe_is_past"]=> bool(false) ["tribe_controller"]=> object(Tribe\Events\Views\V2\Query\Event_Query_Controller)#3370 (1) { ["filtering_query":"Tribe\Events\Views\V2\Query\Event_Query_Controller":private]=> *RECURSION* } }