Τι να πρωτογράψεις για αυτόν τον σύλλογο! Τι να πρωτοπείς για αυτά τα 108 χρόνια! 108, ούτε ένα ούτε δύο…
Ήταν στις 25 Μαρτίου 1914 όταν 22 άτομα σε ένα καφενείο στην περιοχή Βότση αποφάσισαν να ιδρύσουν τον Αθλητικό Σύλλογο «Άρης Θεσσαλονίκης». Τον πρώτο σύλλογο της ελεύθερης Θεσσαλονίκης, δύο μόλις χρόνια μετά την απελευθέρωση της «φτωχομάνας» από τον τουρκικό ζυγό.
Η επιλογή της ημερομηνίας… διόλου τυχαία. 25 Μαρτίου… η ημέρα της Εθνικής Παλιγγενεσίας, αλλά και η ημέρα που η Θεοτόκος παίρνει το μήνυμα από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ ότι θα γεννήσει τον Χριστό. Αυτή την ημέρα, λοιπόν, έχει γενέθλια ο Άρης.
108 χρόνια ζωής, λοιπόν, σε μία δύσκολη φετινή συγκυρία. Το αίμα του Άλκη από το αδηφάγο μίσος κάποιων «δηλητηριασμένων» ανθρώπων στάζει ακόμα. Το «μη με χτυπάτε άλλο» ηχεί ακόμα σαν τρυπάνι στα αυτιά μας. Αυτό, όμως, που μας γεμίζει περηφάνια είναι το «Άρης είμαι».
Θέλει πολλά κιλά μαγκιάς για να είσαι Άρης. Δεν είναι εύκολο. Η οδός δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Ξέρεις ότι θα «χτυπηθείς», θα αδικηθείς, γιατί επέλεξες να είσαι εκτός του συστήματος. Περήφανος, πρωτοπόρος, στρατηλάτης μίας ιδέας ανόθευτης, ενός πνεύματος ελεύθερου, που δεν αμαυρώνεται από διαπλοκές και «πλοκάμια».
Έρχονται, όμως, αυτοί οι 185 τίτλοι (σε όλα τα αθλήματα) να σου υπενθυμίσουν ότι είσαι στρατευμένος σε μία ιδέα μεγάλη, σε ένα κοινωνικό φαινόμενο που όμοιό του δεν έχει δει η Μακεδονία μας!
Για κάθε «χωράφι» της Β’ και της Γ’ Εθνικής θα υπάρχει ένα «Κύπελλο απλήρωτων» (μπάσκετ 1998), για κάθε στιγμή εσωστρέφειας θα υπάρχει ένα έπος της Μαδρίτης, για κάθε «χαστούκι» θα υπάρχει ένας… Βελώνης.
Πολλές οι αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό από προσωπικές στιγμές. Οι φιλίες στο πούλμαν για το Μόναχο, η «καρυδάτη» πρόκριση στην Ευρωλίγκα μέσα στο Μαρούσι, η ατελείωτη φωνή στις Σέρρες σε παιχνίδι Γ’ Εθνικής, η μάγκικη κούπα στο βόλεϊ μέσα στη Μίκρα (σε ηλικία 14 ετών) και πολλά άλλα!
Κοινός παρονομαστής, η ατελείωτη αγάπη για αυτά τα τέσσερα γράμματα. Ο όρκος ότι «δε θα σε αφήσω ποτέ». Η συνειδητοποίηση ότι ο πραγματικός τίτλος (ελλείψει αυτού του… καταραμένου στο ποδόσφαιρο εδώ και 52 χρόνια) είναι η αποδοχή από φίλους και εχθρούς των όσων πρεσβεύει αυτός ο σύλλογος.
Το καταλαβαίνετε ότι δε μιλάω εδώ ως δημοσιογράφος. Μιλάει η καρδιά, μιλάει το συναίσθημα, γιατί ο καθένας μας… κάπου έχει ταχθεί!
Στα 208 εμείς δε θα είμαστε εδώ! Θα είναι, όμως, τα παιδιά μας ή τα παιδιά των παιδιών μας να ετοιμάζονται πάλι για το γήπεδο, δένοντας το κίτρινο κασκόλ στο λαιμό.
Δε θα πεθάνει αυτή η ιδέα. Δε θα πεθάνει ποτέ… Το μέταλλο είναι τόσο σκληρό, το πείσμα ξεχειλίζει, ο όρκος είναι γραμμένο να μην πατηθεί ποτέ!
Χρόνια πολλά Άρη μου! Χρόνια πολλά κουρσάρε της καρδιάς μας!
