Πριν από λίγες ημέρες η ομάδα Κ17 του Άρη έφτασε πολύ κοντά στην πηγή, αλλά δεν… ήπιε νερό, χάνοντας στον τελικό του πρωταθλήματος από τον «αιώνιο» αντίπαλο ΠΑΟΚ.
Συνέντευξη στον Βασίλη Μελίδη
Η διαδρομή, όμως, μέχρι τον τελικό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ο προπονητής των πιτσιρικάδων των «κιτρίνων», Κώστας Καζάνας μιλάει στη Thessnews για τις προσδοκίες που γεννά η φετινή πορεία, παραθέτει με ειλικρίνεια τα βήματα που χρειάζονται ώστε να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι ακαδημίες του «Θεού του Πολέμου», αποκαλύπτει τις προσωπικές του φιλοδοξίες και δίνει τη δική του οπτική για τον τρόπο αντιμετώπισης της οπαδικής βίας.
«Πιστεύαμε στον τίτλο»
Ποιο είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί περισσότερο στην ομάδα; Η πίκρα για το χαμένο τελικό ή η ικανοποίηση για τη συνολική φετινή πορεία;
«Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Από τη στιγμή που φτάνεις μέχρι εδώ, θεωρητικά πρέπει να είσαι χαρούμενος. Όμως, επειδή στην ομάδα υπήρχε πολύ μεγάλη πίστη για τη νίκη και την κατάκτηση του πρωταθλήματος, θεωρώ ότι πολλοί παίκτες είναι και στενοχωρημένοι».
Τι σημαίνει για εσένα και τους ποδοσφαιριστές να φοράτε στο στήθος το σήμα του Άρη;
«Εγώ είμαι περήφανος για την πορεία που έκανε η ομάδα και τον τρόπο που σταθήκαμε. Φυσικά, είναι πολύ σημαντικό να παίζεις στον Άρη. Τα παιδιά καταλαβαίνουν την ιστορία του τεράστιου αυτού συλλόγου και προσπαθούν σε κάθε παιχνίδι να τιμήσουν αυτό που σημαίνει ο σύλλογος και γενικά ο οργανισμός Άρης».
Πιστεύεις ότι υπάρχουν κάποιοι παίκτες στο ρόστερ που στα επόμενα χρόνια θα αποτελούν ενεργά μέλη της ανδρικής ομάδας;
«Αυτός είναι ο στόχος. Να μπορέσουμε να στείλουμε όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες στην πρώτη ομάδα. Το ότι βγήκαμε δεύτεροι στην Ελλάδα, δείχνει ότι στην ομάδα υπάρχει ποιότητα και το επιστέγασμα της προσπάθειας θα είναι 2-3 παίκτες να φτάσουν τελικά στην ανδρική ομάδα».
«Έχουμε παίκτες που αξίζουν να παίζουν στην Εθνική»
Υπήρχε ένα παράπονο και από τον επίσημο Άρη, ότι από μία ομάδα που πήρε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, δεν καλούνται παίκτες στο αντίστοιχο ηλικιακό κλιμάκιο της Εθνικής. Θέλεις να κάνεις κάποιο σχόλιο;
«Αυτό είναι θέμα καθαρά του προπονητή της Εθνικής. Δε γίνεται να σχολιάσω μία κλήση (ή μη) των δικών μου παικτών, καθώς έτσι θα κρίνω έναν συνάδελφο. Θεωρώ, πάντως, ότι αρκετοί παίκτες μας είχαν όλα τα στοιχεία ώστε να φορέσουν το εθνόσημο».
Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται, προκειμένου ο Άρης να δυναμώσει ακόμη περισσότερο τις ακαδημίες του;
«Θα χρειαζόμασταν σίγουρα έναν φυσικό χλοοτάπητα. Ο τρόπος προπόνησης θα ήταν πολύ πιο ποιοτικός. Πιστεύω, επίσης, ότι θα ήταν απαραίτητο ένα καλύτερο σκάουτινγκ στη Νότια Ελλάδα και όχι μόνο στη Βόρεια Ελλάδα, όπως γίνεται μέχρι σήμερα».
Ποια είναι η προσωπική σου φιλοδοξία από την προπονητική; Σου αρέσει περισσότερο να δουλεύεις με νεαρά παιδιά ή θα ήθελες να κάνεις το «άλμα» σε μία ανδρική ομάδα;
«Κάποια στιγμή θέλω να «ανεβώ» και στο ανδρικό ποδόσφαιρο. Σίγουρα μου αρέσει να δουλεύω με μικρά παιδιά, αλλά πιστεύω ότι σε κάποια φάση ο κύκλος αυτός θα κλείσει και θα… ανοίξει αυτός του ανδρικού ποδοσφαίρου. Είτε πρόκειται για μία ελληνική ομάδα είτε για κάποιο σύλλογο του εξωτερικού».
Ο παράγοντας «αξιοκρατία»
Στα προηγμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης οι ακαδημίες αποτελούν «το άλφα και το ωμέγα». Πού υστερεί η Ελλάδα και πολλά ταλέντα είτε χάνονται είτε προτιμούν να μετακομίσουν στο εξωτερικό;
«Σίγουρα υστερεί στην οργάνωση των ακαδημιών. Και εννοώ τη γηπεδικότητα, την αξιοκρατία, την ποιότητα των προπονητών, αλλά και τη φιλοσοφία των Ελλήνων παικτών, που πολλές φορές “χάνονται” επειδή δεν τους αρέσει να δουλεύουν…».
Θέλω να έρθω τώρα σε κάτι αρνητικό. Η ομάδα έπεσε ουσιαστικά θύμα οπαδικής βίας μία ημέρα πριν τη διεξαγωγή του τελικού (σ.σ. το λεωφορείο του Άρη Κ17 δέχθηκε επίθεση με πέτρες, ανεβαίνοντας προς το ξενοδοχείο στην Πορταριά του Βόλου). Πώς το δέχθηκαν αυτό τα παιδιά; Τα επηρέασε στο αγωνιστικό κομμάτι την επόμενη μέρα (του τελικού);
«Σίγουρα τα παιδιά επηρεάστηκαν. Στην ηλικία που είναι, δε γίνεται να μην υπάρξουν επιπτώσεις τόσο στο ψυχολογικό κομμάτι, όσο και στον αγωνιστικό τομέα. Ακόμα, όμως, κι αυτό είναι… εκπαιδευτικό. Θα πρέπει οι παίκτες να καταλάβουν μεν ότι η ενέργεια αυτή ήταν απόλυτα λαθεμένη, όμως παράλληλα πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις έντασης, καθώς μπορεί να ξαναέρθουν αντιμέτωποι με αυτές, κυρίως στο αγωνιστικό κομμάτι».
Μπορείς να μου περιγράψεις λίγο πώς εκτυλίχθηκε το σκηνικό;
«Όλα έγιναν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το λεωφορείο ανέβαινε προς την Πορταριά και ξαφνικά ακούσαμε έντονους ήχους. Νομίζαμε αρχικά ότι ήταν κλαδιά. Γυρίσαμε, όμως, να δούμε και τελικά τα παιδιά που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου μας είπαν ότι κάποιοι πέταξαν πέτρες από κάτω. Ευτυχώς, δεν υπήρξε κάποιος τραυματισμός, οι επιπτώσεις ήταν μόνο στο ψυχολογικό κομμάτι».
Σχολείο και οικογένεια…
Η οπαδική βία τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα. Θρηνήσαμε πρόσφατα τον άδικο θάνατο ενός 19χρονου παιδιού, του Άλκη Καμπανού. Υπάρχει τρόπος να εκλείψει οριστικά το φαινόμενο;
«Σίγουρα υπάρχει τρόπος. Έχει να κάνει με την εκπαίδευση στα σχολεία, τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά στο εκπαιδευτικό περιβάλλον, αλλά και με το σπίτι. Πολλές φορές οι γονείς δημιουργούν την αίσθηση του φανατισμού στα παιδιά, γιατί απαιτούν αποτελέσματα ίσως με λάθος τρόπο. Και… αυτή η πίεση μεταφέρει πολύ μεγάλο φανατισμό στα παιδιά. Επομένως, θεωρώ ότι κομβικοί παράγοντες είναι το σχολείο και η οικογένεια».
