Το “κύμα” της ακρίβειας σαρώνει όλα τα μήκη και πλάτη της αγοράς.
Οι επιβαρύνσεις είναι από μεγάλες έως πολύ μεγάλες σε όλα τα προϊόντα και τα είδη ευρείας καταναλωτικής χρήσης.
Ο διασυνδεδεμένος και παγκοσμιοποιημένος κόσμος έχει πολλά καλά, αλλά και πολλά κακά.
Η εξάρτηση μίας χώρας, όπως η Ελλάδα, από το εξωτερικό και τους πόρους άλλων κρατών είναι μεγάλη και δυστυχώς φαίνεται περισσότερο σε περιόδους κρίσεων.
Κρίσεις όπως της πανδημίας, του πολέμου στην Ουκρανία και άλλων που θα έρθουν στο μέλλον.
Είναι εύλογο ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχέδιο δημιουργίας μίας μίνιμουμ εθνικής παραγωγικής βάσης, η οποία θα σέβεται την κοινοτική νομοθεσία και τις αρχές του ανταγωνισμού.
Δεν εννοώ μία κρατική βάση.
Μιλώ για μία εθνική βιομηχανία αποτελούμενη από ιδιωτικές επενδύσεις σε τομείς ανταγωνιστικούς, εξωστρεφείς, αλλά και μεγάλης σημασίας εάν ενσκήψει μία κρίση γεωπολιτικού ή στρατιωτικού χαρακτήρα.
Ορισμένα παραδείγματα:
- Η αμυντική βιομηχανία για ένα κράτος που ξοδεύει πακτωλούς δισεκατομμυρίων σε εξοπλισμούς δεν είναι μία παράλογη κίνηση.
- Η ενεργειακή αυτονομία είναι εντελώς απαραίτητη τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Η Ελλάδα έχει “ξεχάσει” ότι μπορεί και η ίδια να αναπτύξει τα δικά της κοιτάσματα φυσικού αερίου.
- Η πρωτογενής παραγωγή και η βιομηχανία τροφίμων είναι άμεσης προτεραιότητας, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρχει επάρκεια και λογικές τιμές ακόμη και σε περιπτώσεις, όπως η σημερινή
Δεν μπορούμε να είμαστε μόνο χώρα παροχής υπηρεσιών και τουρισμού.
Απαιτούνται παρεμβάσεις που θα διασφαλίσουν ότι η χώρα θα έχει μία κάποια αυτάρκεια ότι και εάν συμβεί.
Οι κυβερνήσεις δεν είναι διαχειριστές.
Χρειάζεται να χαράζουν πολιτική με μακροχρόνια και στρατηγικά κριτήρια.
Αλλιώς κάθε φορά θα “πέφτουμε από τα σύννεφα”…